Μορμώ

Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του ομώνυμου full-length ντεμπούτου των Μορμώ, που σύστησε στο κοινό για τα καλά το εντυπωσιακό και ιδιαίτερο crust punk τους. Με μέλη από Δύσπνοια στις τάξεις του, το εγχώριο σχήμα κατάφερε να οριοθετήσει εντυπωσιακά εντός του ευρύχωρου ιδιώματος την προσωπική του άποψη, και σε συνδυασμό με την ανυποχώρητη DIY στάση και οπτική του, να σκιαγραφήσει με τρομερές συνθέσεις έναν αποπνικτικό, μα τόσο πραγματικό κόσμο. Στο δεύτερο άλμπουμ τους, ονόματι «Δυστοπία», οι Μορμώ επιστρέφουν και προκαλούν έναν μικρό σεισμό.

Η «Δυστοπία» των Μορμώ σε μόλις πέντε συνθέσεις και 31 λεπτά είναι ένας σαρωτικός άνεμος που ξεριζώνει τα πάντα στο διάβα του. Οι Μορμώ καταφέρνουν, ταυτόχρονα, να γίνουν πιο μελαγχολικοί, να πειραματιστούν περισσότερο, να διατηρήσουν την neo-crust αύρα του πυρήνα τους, να διευρύνουν τον ήχο τους σε οριακά ακατάτακτα metal τοπία, να εκλεπτύνουν τις κιθαριστικές τους αλχημείες. Με κάθε ακρόαση του δίσκου σε όλο το διάστημα της κυκλοφορίας του, δεν μπορώ παρά να κοντοστέκομαι κάθε φορά που μπαίνει το "Στάχτη Και Αλάτι». Ένα κομμάτι που επιτρέπει σε μια βασική, πικρή μελωδία να επανέρχεται ως επαναλαμβανόμενος εφιάλτης, που εκεί περί το τρίτο λεπτό ξεσπά σε ένα θλιμμένο κρεσέντο.

Οι Μορμώ ευθύς εξαρχής με το εναρκτήριο «Παγανιά» επικοινωνούν την τόσο ιδιαίτερη άποψή τους. Η κληρονομιά μπαντών όπως οι From Ashes Rise, Remains Of The Day, Tragedy (η σύνδεση στο «Τραγωδία» είναι αναπόφευκτη), Ekkaia, ο χορός των πνιγηρών υμνητικών leads με δαιδαλώδεις (extreme metal) δυσαρμονίες πάνω από τις d-beat παραλλαγές crust και post-metal κοκτέηλ όπως τις χαρτογράφησαν οι His Hero Is Gone στο θρυλικό "Monuments To Thieves", η παράδοση της εγχώριας σκηνής και φυσικά η ίδια η εμπειρία και η αντίληψη των μελών της μπάντας, τους επιτρέπουν να διευρύνουν το μουσικό τους λεξιλόγιο. Δεν υπάρχει στιγμή στο άλμπουμ που να μην μεταδίδεται μια διαρκής απειλή, χάρη και στην εξαιρετική παραγωγή, που οι εξαιρετικοί στίχοι δεν παραμένουν δημιουργικά ασαφείς αλλά καθίστανται βιωματικά αλληγορικοί, δεν προσφέρεται καμία ανάσα αισιοδοξίας.

Ο τρόπος που οι Μορμώ δαμάζουν ταχύτητες, τυμπανιστικούς ρυθμούς αλλά και τις κιθαριστικές τους συγχορδίες, επιτρέπει στα απαιτητικά τους κομμάτια να χτυπούν άμεσα, δίχως αναστολές. Κάθε υποψία μελωδικότητας σε έγχορδα και φωνητικές γραμμές, είναι καίρια τοποθετημένη ώστε στο συνολικό κάδρο να μετατρέπει τις συνθέσεις σε διακριτές οντότητες. Έτσι, το σόλο στο προαναφερθέν «Παγανιά», ή το σημείο με τα απόκοσμα ουρλιαχτά του Ηλία Αποστολάκη των σπουδαίων Sun Of Nothing στο «Ερινύες», είναι απλώς μερικά από τα εντυπωσιακά σημεία ενός υπερβατικού άλμπουμ. Το εν λόγω κομμάτι δε, οδηγεί σε ένα φινάλε, που, θαρρώ πως η καρδιά του, όπως την αντιλαμβάνομαι, χτυπά σε σκοτεινά μονοπάτια πλησίον των Ved Buens Ende.

Ειλικρινά μιλώντας, δεν μπορώ παρά να χειροκροτήσω ενθουσιασμένος την άψογη υλοποίηση ενός ολιστικού οράματος. Η εγχώρια DIY σκηνή έχει βαρυσήμαντη κληρονομιά στο να αναδεικνύει πληθώρα συγκροτημάτων με ολόδικό τους ήχο και προσωπικότητα. Το «Δυστοπία», είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις, που, δίχως φυσικά καμία ανταγωνιστική πρόθεση, θα μπορούσε κανένα με τόλμη να μιλήσει για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που γέννησε αυτή η παράδοση. Το σχεδόν δεκάλεπτο «Βροντή» που ρίχνει αυλαία στον δίσκο, ενώ σβήνει με μια τυμπανιστική λούπα και διαταραγμένες κιθαριστικές συγχορδίες, έχει προλάβει να διασχίζει βαλτώδη και ομιχλώδη ηχοτοπία, να ηχήσει καταραμένα επικό, όσο και καταβαραθρωμένο.

Οι Μορμώ εκλύουν συναίσθημα όχι μόνο με τις στοχεύσεις και την δίκαιη οργή τους, αλλά και με τις μουσικές τους επιλογές. Δεν καταφεύγουν σε πυροτεχνήματα εντυπωσιασμού, δεν επιλέγουν να ηχήσουν κλινικοί για να καταγγείλουν τον μηδενισμό, δεν ανακυκλώνουν ιδέες για να δημιουργήσουν ομοιομορφία. Το crust punk τους είναι βαθιά ριζωμένο στα αδιαπραγμάτευτα πολιτικά του αιτήματα, στα ελευθεριακά του ιδανικά, στους δρόμους, τα στέκια, τις συναθροίσεις που το γέννησαν. Και όπως συνέβη και στο πρώτο τους άλμπουμ αλλά και στην γενικότερη μέχρι στιγμής πορεία τους, οι Μορμώ συνεχίζουν να βρίσκουν σπίθες έμπνευσης στην αλληλεγγύη, την ανυπακοή, επιμένουν να παραμένουν ρευστοί και εξελισσόμενοι σε μια εποχή βίαιης ερήμωσης, ψυχολογικών ακρωτηριασμών και κοινωνικής αποξένωσης. Πειραματίζονται και μεγαλουργούν, κατευθείαν από τη δυστοπία.

Bandcamp
Youtube