Ευνοημένος κι αδικημένος

Ο αξιοπρεπής κος Blaze Bayley

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 30/05/2017 @ 11:26

Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι πολλά γύρω από την πρόσληψη και την ανακοίνωση του Blaze Bayley ως τραγουδιστή των Maiden, αν και ο θόρυβος γύρω από το θέμα ήταν τεράστιος. Τα νέα τότε κυκλοφορούσαν κυρίως από στόμα σε στόμα, με αποτέλεσμα συχνά να προκύπτει το φαινόμενο του «χαλασμένου τηλέφωνου». Υπήρχαν αρκετοί ενδιάμεσοι κι όσο κάθε ένας προσέθετε στην εκάστοτε είδηση με λίγη από τη δική του σάλτσα, τόσο περισσότερο στο τέλος η αλήθεια είχε διαστρεβλωθεί, οπότε μέναμε για χρόνια να πιστεύουμε πράγματα που ποτέ δεν ίσχυαν. Ωραίες εποχές...

Πίσω στο θέμα μας...

Αποδείχθηκε, εν τέλει, μια καλή επιλογή ο Blaze Bayley για τους Iron Maiden; Μετά από τόσα χρόνια ίσως μπορούμε να δούμε τα πράγματα λίγο πιο ξεκάθαρα.

Παρά το ότι η αίσθηση που έχει μείνει είναι πως τελικά αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων, υπάρχουν αρκετά στοιχεία που συνηγορούν στο ότι ο Blaze ήταν η κατάλληλη επιλογή. Θα ξεκινήσω παραπέμποντας στα όσα μας είπε ο Damian Wilson για την επιλογή του αντικαταστάτη του Bruce Dickinson (όντας ο ίδιος βασικός διεκδικητής της θέσης) στη συνέντευξη που μας παραχώρησε πριν μερικούς μήνες.

«Έχω την αίσθηση ότι για τον Steve Harris ο Blaze Bayley ήταν πάντα η πρώτη επιλογή. Και θεωρούσα ότι θα τον έπαιρνε κι από πιο νωρίς. Θα πρέπει να θυμηθούμε πως ο Blaze εκείνες τις ημέρες ήταν η φωνή του βρετανικού metal. Ο Blaze έχαιρε τρομερά μεγάλης εκτίμησης εκείνη την εποχή. Οι φίλοι μου συνήθιζαν να πηγαίνουν να τον βλέπουν ζωντανά και γυρνώντας από τις συναυλίες μου έλεγαν «Damian πρέπει να δεις αυτόν τον τύπο, σκίζει.». Ήταν μια τρομακτική φιγούρα, ήταν σπουδαίος, ήταν metal, ήταν φοβερός.»

Όντως, αυτή ήταν η αίσθηση που κυκλοφορούσε γενικότερα για τον Blaze. Ήταν full metal, είχε ένα status ήρωα σε πιο underground επίπεδο και γενικά δεν αμφισβητούταν ως μια καλή επιλογή. Βέβαια, την εποχή εκείνη ήταν δύσκολο ακόμα και να βρούμε τα άλμπουμ των Wolfsbane, οπότε όλοι στηριζόμασταν περισσότερο σε αυτά που ακούγαμε, αλλά η φήμη που τον συνόδευε δικαιολογούσε την επιλογή.

Επίσης, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τον ρόλο που έπαιξε το ότι ήταν Βρετανός. Πέραν του Damian Wilson (που πιθανότατα θα ήταν πιο ταιριαστή επιλογή αν ήθελαν κάποιον να αποδίδει τα τραγούδια του Dickinson) τα ονόματα που ακούγονταν εκείνη την εποχή περιλάμβαναν μερικούς καταπληκτικούς τραγουδιστές (όπως πχ τον Andre Matos των Angra που έφτασε στους τρεις τελικούς υποψηφίους), αλλά η αλήθεια είναι πως οι Iron Maiden θα κατέληγαν σε Βρετανό τραγουδιστή και εκ των υποψηφίων ο Blaze δεν ήταν κακή επιλογή.

Στο δια ταύτα, ο Blaze εκεί που του δόθηκε η ευκαιρία, την άρπαξε. Στο "Sign Of The Cross", στο "The Clansman", στο "Lord Of The Flies", στο "Man On The Edge", στο "The Edge Of Darkness", ακόμα και στο "Futureal" απέδειξε ότι ήταν καλός τραγουδιστής, με προσωπικότητα και δύναμη.

Όσον αφορά στην απόδοση παλιότερων κομματιών στις συναυλίες, εκεί ήταν λογικό να δυσκολεύεται. Σε κάποια τα κατάφερνε καλύτερα (π.χ. "Afraid To Shoot Strangers") και σε κάποια άλλα όχι και τόσο καλά, αλλά αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο.

Κατά την άποψή μου, το πιο σημαντικό εμπόδιο που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ήταν ότι έπρεπε να ερμηνεύσει μερικά από τα πιο μέτρια τραγούδια που έγραψε ποτέ ο Steve Harris. Και, δυστυχώς για αυτόν, ελάχιστοι τραγουδιστές στον κόσμο έχουν το ταλέντο του Bruce Dickinson να ανάγουν ακόμα κι ένα μέτριο τραγούδι σε ενδιαφέρον με τις ερμηνείες τους. Και παρόλο που συνεισέφερε στην συνθετική διαδικασία, δεν θα μπορούσε να έχει το ειδικό βάρος του προκατόχου του για να αλλάξει κάποια πράγματα, ούτε για να κάνει τον Steve Harris να προσαρμόσει τις μουσικές που έγραφε στη φωνή του.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Damian Wilson (και πάλι στην προαναφερθείσα συνέντευξη): «Με τους Wolfsbane ήταν ο εαυτός του, αλλά με τους Iron Maiden έχω την αίσθηση ότι μπήκε σε μια θέση που δεν του επιτρεπόταν να ανθίσει ως ο εαυτός του, σε αυτό που πραγματικά είναι».

Τελικά, αυτό που δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει ο Bayley - και το οποίο ίσως μειώνει την αξία του στα μάτια κάποιων - είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να κάνεις στην πραγματικότητα κανείς: να συγκριθεί με τον Bruce Dickinson. Και είναι άδικο να κρίνεται κάποιος με αυτούς τους όρους, αλλά αναπόφευκτο όταν μπαίνει στη διαδικασία να φορέσει αυτά τα παπούτσια και να αναλάβει αυτή την ευθύνη.

Σε έναν βαθμό, η σκιά της παρουσίας του στους Iron Maiden τον ακολουθεί και στην μετέπειτα προσωπική του πορεία, με έναν περίεργο τρόπο. Ακούγοντας τις δουλειές του κάποιος μπορεί να τον βρει ως έναν «συνηθισμένο» συνθέτη/ερμηνευτή που δεν είχε ποτέ τις περγαμηνές να σταθεί μακροχρόνια ως τραγουδιστής των Iron Maiden και να υποθέσει πως ελάχιστοι θα ασχολούταν μαζί του αν δεν είχε αυτή την προϋπηρεσία. Την ίδια ώρα κάποιος μπορεί να ακούσει αξιόλογες δουλειές που μπαίνουν αυτομάτως στην διαδικασία να συγκριθούν με αυτές των Iron Maiden, με πιο αυστηρά στάνταρ και εν τέλει άδικα. Είναι μια περίεργη μίξη ευνοημένου και αδικημένου.

Μέσα από όλα αυτά και μετά από τόσα χρόνια, εγώ βλέπω τον Blaze με συμπάθεια. Αφενός το παλεύει ακόμα, παρά τις πολλές δύσκολες καταστάσεις που έχει περάσει σε προσωπικό επίπεδο, κι αφετέρου πάντα μου έβγαζε μια αξιοπρέπεια, εν αντιθέσει με πολλούς άλλους που πέρασαν από αντίστοιχες θέσεις και επαναπαύτηκαν στο να αρμέγουν την αγελάδα για το υπόλοιπο της καριέρας τους.

Και τελικά ήταν μάλλον καλή επιλογή για τους Iron Maiden, τόσο γιατί έγινε με βάση σωστά κριτήρια, αλλά και γιατί στάθηκε με αξιοπρέπεια σε ένα επίπεδο που είναι πιο σημαντικό από το καθαρά ερμηνευτικό.  Και κακά τα ψέματα, γιατί τελικά κατέστησε πιο εύκολη την επιστροφή του Bruce Dickinson στη θέση που δικαιωματικά ανήκει σε αυτόν και σε κανέναν άλλο.

  • SHARE
  • TWEET