The Pineapple Thief

Θεωρώ απλά ότι δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Pineapple Thief. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες άλλωστε εξαιτίας της εξέχουσας δισκογραφία τους. Αλλά οι Βρετανοί, παραφράζοντας και ένα στίχο τους, καταφέρνουν και πάλι να μπουν κάτω από το πετσί σου. Αρκεί μόνο να τους δώσεις την ευκαιρία.

Η πρώτη επαφή μου με άφησε εξαιρετικά απογοητευμένο, καθώς δεν έβρισκα πουθενά αυτές τις εύπεπτες συναισθηματικές εξάρσεις του πρόσφατου παρελθόντος, όπως στο ακόμα αξεπέραστο "Your Wilderness". Εκείνες τις γλυκοπικρες μελωδίες που μέσα από το δάκρυ σε κάνουν να ατενίζεις το μέλλον με αισιοδοξία.

Μερικές ακροάσεις όμως αργότερα διαπίστωσα ότι τα στοιχεία που με έκαναν να αγαπήσω τους Pineapple Thief στο παρελθόν, υπάρχουν και στο παρόν.

Αυτό έρχεται σε αντίθεση βέβαια με την δεδηλωμένη πρόθεση τους να κάνουν κάτι τελείως διαφορετικό, αλλά συγκροτήματα με τέτοιο καλλιτεχνικό βάθος δύσκολα επαναλαμβάνονται, τουλάχιστον συνειδητά. Συνεπώς, δεν τίθεται θέμα αναμασηματος, αλλά δεν τίθεται και θέμα σαφούς διαφοροποίησης.

Η μουσική τους παραμένει εύθραυστη και κάθε στίχος και κάθε μελωδία είναι ερμηνευμένη σαν να είναι έτοιμη να σπάσει. Ακόμα και ο Gavin Harrison, χαϊδεύει τα τύμπανα με τόση ευλάβεια, που με παραπέμπει στα απαλά αγγίγματα του Nick Mason στο "Dark Side Of The Moon".

Το σύνολο είναι αναμενόμενα λοιπόν, υποτονικό ακόμα μια φορά. Ακόμα και οι "εμπορικές" στιγμές του δίσκου, όπως το "Demons", διατηρούν ανέπαφη την διακριτικότητα τους. Ίσως για τα προσωπικά μου γούστα όπως διαμορφώνονται αυτήν την εβδομάδα, ο δίσκος να είναι πιο μειλίχιος από όσο θα ήθελα. Βέβαια, ακόμα και οι πιο νερόβραστες στιγμές του έχουν μια δραματικότητα, μια "σιδηρά" μελαγχολία, που σε αγγίζει οποία και είναι η ψυχολογία σου την στιγμή της ακρόασης, όπως στο "Too Many Voices ". Αλλά δεν θεωρώ ότι μετά πέρας των «υποχρεωτικών» ακροάσεων για αυτήν την κριτική θα παραμείνει το "Versions Of The Truth" για μεγάλο διάστημα στα ηχεία μου.

Δεν έχω καταλάβει αν είναι η ψυχοφθόρα βαριά μελαγχολία τους, στα όρια της μιζέριας, που με αποτρέπει να πατήσω το repeat ή αν απλά βαριέμαι την παρατεταμένη κλάψα. Αλλά σίγουρα μέχρι να φτάσεις στο "The Game" που κλείνει το άλμπουμ, για τον έναν ή τον άλλο λόγο θα έχεις «σπάσει».

Αυτή είναι λοιπόν η δική μου εκδοχή της αλήθειας.