Leprous, Mother Of Millions, SiXforNinE @ An Club, 21/09/15

Την 21η Σεπτεμβρίου, όπως σωστά επεσήμανε ο Βαγγέλης Ευαγγελάτος, ήταν σαν να ξυπνήσαμε δύο μήνες μετά, με τα καιρικά φαινόμενα να κάνουν το τοπίο από μακριά να μοιάζει Mordor, καθώς προσεγγίζαμε την Αθήνα από τα δυτικά. Ίσως οι Leprous να έφεραν κάτι από το κλίμα της χώρας τους, ίσως ο καιρός να ήθελε να μας βάλει στην διάθεση για την συναυλία που θα βλέπαμε λίγο αργότερα.

20 με 25 λεπτά μετά την προγραμματισμένη εκκίνηση του πρώτου support, τελικά φτάσαμε ακριβώς στην ώρα μας, μιας και υπήρξε μια καθυστέρηση σε σχέση με τα προβλεπόμενα. Οι SiXforNinE ήταν ήδη επί σκηνής αποδίδοντας ζωντανά τα τραγούδια του πρώτου άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, το οποίο για να είμαι ειλικρινής δεν έχω προφτάσει να ακούσω προσεκτικά ακόμα.



Με τον Φώτη Bernardo σε διαφορετικό ρόλο από ό,τι τον έχουμε συνηθίσει, οι SiXforNinE παίζουν ένα είδος alternative metal που για κάποιο λόγο δεν έχει ευδοκιμήσει στη χώρα μας, ούτε σε επίπεδο μουσικών, ούτε σε επίπεδο μουσικόφιλων, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά καλοί.



Δεμένοι σαν σύνολο, μπορεί να μην είχαν τον καλύτερο δυνατό ήχο καθώς τα φωνητικά του Φώτη και το μπάσο ήταν κάπως πεσμένα στη συνολική μίξη, αλλά έδειξαν πολύ καλά στοιχεία, εκ των οποίων κρατάω το πολύ καλό κιθαριστικό παίξιμο και το δυναμικό drumming που έδινε το απαραίτητο groove. Στο τέλος παρουσίασαν και μια νέα σύνθεση, ενώ πέραν του ομώνυμου τραγουδιού σίγουρα ξεχώρισε το "Save You" με το πολύ δυνατό ρεφρέν.

Εν συνεχεία, οι Mother Of Millions ανέβηκαν στη σκηνή με όλα τα «συμπράγκαλά» τους και έχω την βεβαιότητα ότι με αυτή τους την εμφάνιση απέκτησαν πολλούς νέους φίλους. Φάνηκε από το παρατεταμένο χειροκρότημα με το οποίο απάντησε ο κόσμος στην κραυγή του Προκοπίου στο τέλος του σετ τους, το οποίο έμοιαζε με άτυπο standing ovation.



Πολύ δεμένοι, προβαρισμένοι και με ισορροπημένο ήχο, είχαν άλλοτε σε πρώτο πλάνο τους ρυθμούς των -εντυπωσιακών σε σημεία- drums του Γιώργου, άλλοτε τις μελωδίες (και το headbanging) του Μάκη στα πλήκτρα κι άλλοτε τις ερμηνείες του Προκοπίου.



Την προηγούμενη φορά που τους είχα δει ζωντανά είχα διαπιστώσει πως επί σκηνής είναι εξαιρετικοί, κάτι που διαβεβαίωσα με αυτή την εμφάνιση, αφού κατάφεραν να «γεμίσουν» το μάλλον αφιλόξενο για progressive μουσικές ΑΝ Club. Πολύ δυνατή εμφάνιση και αναμένουμε σύντομα το δεύτερο δισκογραφικό πόνημα.

Παρότι η θερμοκρασία έξω είχε πέσει αισθητά σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες, και πάλι είχα την απορία αν οι Leprous θα αντέξουν με τα μαύρα κουστούμια τους τη ζέστη που επικρατούσε στο club. Τελικά, με εξαίρεση τον Baard Kolstad στα τύμπανα που θα ήταν αδύνατο να διατηρήσει οποιοδήποτε ρούχο, οι άλλοι τα κατάφεραν αν και έσταζαν πιο πολύ κι από αρνί το Πάσχα. Μαζί με τον ιδρώτα τους, όμως, μας έδωσαν και τα μυαλά στα χέρια.



Η στρυφνή, προοδευτική, σκοτεινή αλλά και πανέμορφη μουσική τους αποδίδεται με χειρουργική ακρίβεια και γεμάτο ήχο, αλλά κυρίως με πάθος κι ένταση που λίγες μπάντες βγάζουν. Με μπροστάρη τον Einar Solberg, ο οποίος καταλάμβανε το κέντρο της σκηνής, το κοπάνημα όλων των μελών ήταν ασταμάτητο, παρασέρνοντας μαζί του και μεγάλη μερίδα του κοινού.

Το φανταστικό "The Flood" από την πιο πρόσφατη δουλειά τους, "The Congregation", αποτέλεσε κάπως περίεργη επιλογή, αλλά το ρεφρέν του έδωσε το πρώτο sing-along της βραδιάς και το δυναμικό του τελείωμα να ανέβασε σφυγμούς, πριν το κοφτό riff του "Foe" από το "Coal" βρει ζεστή υποδοχή από το κοινό, το οποίο προσπαθούσε να ακολουθήσει τις χαρακτηριστικές φωνητικές γραμμές του Einar.



Οι «παλαβοί» ρυθμοί και τα τεχνικά σημεία των "The 3rd Law" και "Chronic" μας δίνουν την δυνατότητα να καταλάβουμε με τι παικταράδες έχουμε να κάνουμε και με τις άψογες εκτελέσεις των "Rewind" και "The Cloak" οι Leprous μας χάρισαν από τα πιο δυναμικά ξεκινήματα συναυλιών εδώ και πολύ καιρό.

Εν συνεχεία, μια μικρή τζούρα από το φοβερό "Bilateral" με το "Acquired Taste" να αποδίδεται πολύ καλά, ενώ από την τριάδα "Red", "Slave" και "Moon" επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω το ξέσπασμα στο τελευταίο που ήταν από τα highlights της βραδιάς.



Μετά από ένα μικρό προ-ηχογραφημένο μέρος περίπου δυο λεπτών έρχεται το «χιτάκι» (λέμε τώρα) "The Price" για να ξεσηκώσει και πάλι τον κόσμο, ακολουθούμενο από το "Down", το οποίο αποδόθηκε εκπληκτικά πριν το "The Valley" κλείσει εν μέσω αποθέωσης το κανονικό σετ.

Χωρίς ιδιαίτερες χρονοτριβές οι Leprous επανήλθαν με το δεκάλεπτο "Forced Entry" από το "Bilateral" για να αφήσουν μετά από περίπου 100 λεπτά τον κόσμο να απαιτεί ματαίως για κάτι παραπάνω. Όχι επειδή δεν ήταν αρκετός ο χρόνος που έπαιξαν, αλλά επειδή ήταν τόσο καθηλωτικοί που όσο και να έπαιζαν θα ήταν καλοδεχούμενο.



Οι Leprous επί σκηνής μοιάζουν σαν μια μηχανή γεμάτη ψυχή, με εντυπωσιακό δέσιμο και ακόμα εντυπωσιακότερη ενέργεια. Ο μπασίστας έμοιαζε αλάνθαστο μηχανάκι, οι οχτάχορδες κιθάρες τράβαγαν σίγουρα την προσοχή, ο Einar είναι εξαιρετικός frontman και μεγάλος ερμηνευτής, αλλά επιτρέψτε μου να πω πως η αποκάλυψη είναι αυτός ο πιτσιρικάς εν ονόματι Baard Kolstad πίσω από τα τύμπανα.

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από έναν drummer, καθώς ο Baard έμοιαζε να ζει το κάθε του χτύπημα, ενώ το παίξιμό του ήταν παράλληλα εξωπραγματικά ακριβές. Τη μια στιγμή χαμογελούσε βλέποντας τις αντιδράσεις του κοινού και την επόμενη έπαιζε με τέτοια ένταση που από τους μορφασμούς του νόμιζες το εγκεφαλικό ήταν κοντά.



Οι αντιδράσεις και τα σχόλια του κοινού μετά το τέλος του live μαρτυρούσαν από μόνα τους το πόσο εντυπωσιασμένοι έμειναν όλοι από τους Leprous, αλλά κι από την εμφάνιση των support σχημάτων δευτερευόντως. Οι Νορβηγοί απέδειξαν ότι δεν θεωρούνται τυχαία μια από τις καλύτερες σύγχρονες progressive metal μπάντες και μας χάρισαν μια καθηλωτική εμφάνιση που σίγουρα θα άξιζε και μια μεγαλύτερη σκηνή και περισσότερο κόσμο, αλλά ας μην γινόμαστε πλεονέκτες.

Όσοι ήταν στο ΑΝ θεωρώ πως θα δηλώσουν χωρίς κανέναν δισταγμό ότι θα είναι εκεί και την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτούν οι Leprous. Αυτό συμβαίνει όταν έχεις την δυνατότητα να δεις τις πραγματικά καλές μπάντες της εποχής σου.

Φωτογραφίες: Chris Lemonis