Valatie

Είναι που λέτε, η αιώνια πάλη ημών των συντακτών του Rocking όταν ανακαλύπτουμε μια πολύ άγνωστη μπάντα, αν θα πρέπει να γράψουμε μια ολόκληρη κριτική για αυτήν και να την κυκλοφορούμε με περηφάνεια ντυμένη με το αυτοκόλλητο της επιλογής ή να την κρατήσουμε για τα υπόγεια της χρονιάς που τόσο αγαπάμε. Μπορεί το screamo - post - hardcore να μην μας έχει δώσει την ίδια παραγωγή με πέρυσι, μα είναι μερικές κυκλοφορίες που ξεπηδάνε από άγνωστες γωνιές του κόσμου που μας κάνουν να μαζεύουμε τα σαγόνια μας. Όπως και στην περίπτωση των Pyre, αυτή τη φορά θα ταξιδέψουμε στο Σικάγο για να συναντήσουμε μια εξίσου νέα μπάντα στο χώρο με το όνομα Valatie, η κυκλοφορία της οποίας επίσης μου τράβηξε το ενδιαφέρον λόγω του στοιχειωτικού της εξωφύλλου.

Ψάχνοντας λίγο περισσότερο μιας που ελάχιστες πληροφορίες υπάρχουν γι’ αυτούς, βρήκα πως το Valatie είναι μια κοινότητα στην Αμερική που θεωρείται ιδανική για να ζήσει κανείς - ξεχνώντας όμως να αναφέρουμε το πανάκριβη. Οι Valatie μοιάζουν να παίρνουν λίγη από αυτή την ειρωνεία και να την εμφυσούν στον πρώτο δίσκο τους, "Dragged Through The Garden". Με περίσσια άγνοια κινδύνου, η εξάδα αυτών των νεαρών γράφει είκοσι και κάτι λεπτά αγριεμένου screamo / post-hardcore και σε πιάνει από το λαιμό χωρίς καμιά λύπηση. Αν έπρεπε να δώσω ένα centerpiece αυτό θα ήταν το παντοδύναμο "Valerie". Δίνει μια ακριβέστατη περιγραφή του ήχου τους ο οποίος ως μια πρωτόλεια κυκλοφορία είναι ιδιαίτερα ωμός αλλά καθαρός, αποδίδοντας μια ενέργεια σχεδόν ζωντανής εμφάνισης - δεν θα με εξέπληττε αν η ηχογράφηση ήταν ζωντανή. Το σημείο που η στακάτη κιθάρα συνδιαλέγεται με τις κραυγές ενώ άμεσα παίρνουν τη σκυτάλη τα γλυκόπικρα γυναικεία καθαρά φωνητικά διαλύουν μικρές ψυχούλες κι αυτές γίνονται φαντάσματα σε στοιχειωμένους κήπους.

Ο δίσκος όμως συνεπαίρνει με μια δική του μαγεία όταν το γλυκό "Isolator" συνδυάζει spoken parts και απαλά distortions στο background όλης της μουσικής με σφυρίγματα, δημιουργώντας ένα βαρύ πέπλο μελαγχολίας που σκεπάζει για λίγο το θυμό του μεγαλύτερου μέρους του "Dragged Through The Garden". "Is is five a.m. yet?". ΟΙ Valatie ήξεραν τι έκαναν εκεί δημιουργώντας μια απαραίτητη παύση για τη μεγαλύτερη στιγμή του δίσκου που έρχεται αμέσως μετά στο "Stubborn Sun" όπου οι κιθάρες οργιάζουν και οι μελωδίες τους δημιουργούν υπέροχες αρμονίες, φανερώνοντας πως η Iz Ferrari έχει μια εξαιρετική φωνή που κάνει θαύματα πίσω από τις κραυγές.

Εφτά κομμάτια όλα κι όλα συνθέτουν την πρώτη δισκογραφική προσπάθεια των Valatie και θα πούμε ευτυχώς. Ξεκάθαρη πορεία, στόχος που έχει επιτευχθεί πλήρως, είναι με δύο λέξεις το τελικό αποτέλεσμα εντός του "Dragged Through The Garden". Ίσως διαφορετικά να ήταν φλύαρο. Τώρα όμως είναι θυμωμένο, αγχωμένο, λυπημένο και τα δείχνει όλα αυτά με όλη τους την εγγενή ορμή στη διάρκειά του κι αυτό είναι κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει. Συνηθίζει να με ξενίζει λίγο όταν οι underground κυκλοφορίες βασίζονται στην τρουίλα του άγνωστου για να «περάσουν» οι όχι και τόσο καλές παραγωγές τους αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό το ερασιτεχνικό στυλ κολλάει - και κολλάει γιατί έχουν καταφέρει να ακούγονται όλα τα όργανα καθαρά και ξαστερά, κι ας κλέβουν την παράσταση τα διπλά φωνητικά και οι κιθάρες - όχι επειδή είναι πιο μπροστά στον ήχο, αλλά λόγω της φοβερής τους ποιότητας.

Άλλος ένας δίσκος must για τις λυπημένες καρδιές για τη χρονιά που διανύουμε που δεν του άρμοζε να κρυφτεί στα υπόγεια. Έχει λιώσει στα ηχεία μου, μακάρι να βρει τη θέση του και στα δικά σας.

Bandcamp | Spotify