Mother Of Millions @ Gagarin 205, 13/05/22

Έπρεπε να κοιτάξω τα κιτάπια μου για να θυμηθώ. Ήταν πάλι στο Gagarin, κάτι λιγότερο από 800 ημέρες πριν. 796 ημέρες πέρασαν, αν δεν μέτρησα λάθος, από την τελευταία συναυλία στην οποία παρευρέθηκα, όταν ακόμα δεν είχαμε καταλάβει τι μας περιμένει. Το, ομολογουμένως, μεγάλο αυτό διάστημα έμοιαζε ακόμα μεγαλύτερο όταν έφτασε η Παρασκευή της εμφάνισης των Mother Of Millions.

Αργά το απόγευμα, κι ενώ βρισκόμουν ακόμα στη δουλειά, με την συσσωρευμένη κούραση της ημέρας και της εβδομάδας και δεδομένης της σκουριάς που επέφερε η απουσία από τα συναυλιακά δρώμενα, σκεφτόμουν πως αν δεν ήταν ένα συγκρότημα που αγαπάω τόσο πολύ, μάλλον θα έπαιρνε παράταση η επιστροφή μου. Εν τέλει, δεν γινόταν να προσπεράσω τους Mother Of Millions, όμως οι επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να προλάβω τους Church Of The Sea κι επιφυλάσσομαι για κάποια μελλοντική ευκαιρία που θα μου δοθεί για να τους απολαύσω επί σκηνής.

Φτάνοντας στο Gagarin, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το set των headliner της βραδιάς, ένιωθα σαν να προσπαθούσα να εισπνεύσω ξανά εμπειρίες, τόσο από τον εν λόγω χώρο όσο κι εν γένει από τις συναυλιακές βραδιές που τόσο μου είχαν λείψει. Βρήκα καλούς φίλους, με τους οποίους για κάποιο λόγο βρισκόμαστε σχεδόν μόνο σε συναυλίες (και μου είχαν λείψει κι αυτοί) και ενώ αναρωτιόμουν μέσα μου τι στο καλό πρέπει να κάνω με την ρημαδιασμένη μάσκα, εντοπίσαμε μάλλον με ευκολία μια καλή θέση για να απολαύσουμε τους πάντα και σταθερά αξιόπιστους πάνω στο σανίδι Mother Of Millions. Να επισημάνω μόνο ότι τον προβληματισμό μου περί της μάσκας δεν φαινόταν να συμμερίζεται η συντριπτική πλειονότητα των παρευρισκόμενων. Σε κάθε περίπτωση, όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο, μοιάζουμε να κάνουμε μικρά βήματα επαναφοράς σε μια παλιά/νέα πραγματικότητα.

Περισσότερο όλων μας, η ίδια η μπάντα, στο πρώτο live της νέας εποχής και δεδομένου ότι εκείνη η βραδιά ήταν αφιερωμένη μόνο στον Μάκη και ήταν κάτι διαφορετικό/ξεχωριστό. Η απόφαση των Κώστα Κωνσταντινίδη (κιθάρα), Πάνου Πρίφτη (μπάσο), Γιώργου Μπουκαούρη (drums) και Γιώργου Προκοπίου (φωνή) να συνεχίσουν ως τετράδα, πέραν των όποιων σημειολογικών αναφορών την συνοδεύουν, δημιουργούσε κι ένα ενδιαφέρον να δούμε πως θα ανταπεξέρχονταν στις ανάγκες των τραγουδιών τους. Επιπρόσθετα και εκτάκτως, για την συγκεκριμένη βραδιά, κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την προσωρινή απουσία του Πάνου, βρίσκοντας χείρα βοηθείας από τον κιθαρίστα των Poem Laurence Zέρβα-Bergstrom στο μπάσο.

Ελάχιστα λεπτά αργότερα ήταν ξεκάθαρο πως καμία δυσκολία δεν μοιάζει ικανή να βάλει κάτω τους Mother Of Millions.

Εν τέλει, τον δύσκολο ρόλο των πλήκτρων ανέλαβε ο Γιώργος Μπουκαούρης, παράλληλα με τα drums, με την μπάντα να διατηρεί στο ελάχιστο δυνατό την ύπαρξη προ-ηχογραφημένων μερών. Ήταν που ήταν απίστευτα δυναμικός και εντυπωσιακός ως drummer ο Γιώργος, προσθέτοντας και τα πλήκτρα έμοιαζε απλά εξωπραγματικό αυτό που κατάφερνε να κάνει. Ταυτόχρονα, ο Κώστας έκανε step up, γεμίζοντας κάθε σημείο με το απίστευτα μεστό παίξιμό του στην κιθάρα, όποιον ρόλο κι αν είχε να εξυπηρετήσει: βαριά riff, αρπισμούς, post-rock κορυφώσεις, μελωδικά lead ήταν όλα πεντακάθαρα και άψογα. Ο δε Προκοπίου μας υπενθύμισε ότι είναι από τους καλύτερους ερμηνευτές όχι μόνο σε εγχώριο επίπεδο αλλά κι έξω από αυτό. Στα σκληρά του μοιάζει με λιοντάρι που βρυχάται και την αμέσως επόμενη στιγμή μπορεί να σε κάνει να βουρκώσεις με το φορτίο που φέρουν οι ερμηνείες του. Και ενώ ποτέ δεν ξεχνάει να έχει ένα ατελείωτο χαμόγελο ευγνωμοσύνης ανάμεσα στα τραγούδια. Όσο για τον Laurence, όσοι έχουμε δει τους Poem ζωντανά έχουμε γνώση του πόσο τεχνικά καταρτισμένος είναι, οπότε το ότι υποστήριξε άψογα τα μέρη του Πάνου δεν αποτέλεσε κάποια ιδιαίτερη έκπληξη. Άσε που εμφανισιακά αν ξεχνιόσουν λίγο νόμιζες πως είναι ο Mariusz Duda στο μπάσο. Ή μήπως έκανε κόλπα το μυαλό μου γιατί ήταν οι Riverside που είχα δει στην ίδια σκηνή 796 ημέρες πριν;

Hope Lies In Ruins

Όσο για τα τραγούδια και τις επιμέρους στιγμές; Πως μπορεί να μην πάνε όλα καλά όταν η συναυλία ανοίγει με ένα "Amber" και κλείνει με ένα "Rome"; Όταν το δεύτερο τραγούδι του σετ είναι μια σύνθεση βεληνεκούς όπως το "Spiral", με τον Προκοπίου γονατιστό στο κέντρο της σκηνής, στο δεύτερο μισό να νομίζεις ότι προσεύχεται, σα να θέλει να τον ακούσει κάποιος, κάπου;

Can you see I’m going to bleed?

Υπήρχαν πολλές ακόμα εξαιρετικές και ιδιαίτερες στιγμές: το ηλεκτρισμένο τζαμάρισμα του "Their Passage, The Light", το τελείωμα του "Collision", το τρομερό "Soma" ή το σόλο του Γιώργου στο πιάνο πριν τη διασκευή στο "No Light, No Light". Αλλά μαζί με τις ας μου επιτραπεί να ξεχωρίσω τρεις μουσικές στιγμές:

- Η μια είναι στο "Rite", το οποίο από πλευράς ήχου/απόδοσης αποτέλεσε για μένα την κορυφή του live.

- Η δεύτερη είναι στο νεοεισαχθέν δίπολο των "Where Do We Go From Here" και "Orbit", ειδικά στην πιάνο/φωνή ερμηνεία του εισαγωγικού μέρους.

- Και η τρίτη δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το "Artefact". Διότι, απλά, είναι το "Artefact". Με την τρομερή ενορχήστρωση, με το sing along του κοινού, με την συγκλονιστική ερμηνεία.

Το φινάλε ήταν αυτό που έπρεπε, αυτό που άρμοζε στην βραδιά, αυτό που αναμέναμε. Με το "Rome" να τραγουδιέται σε μεγάλο μέρος από το κοινό και τα παιδιά στη σκηνή να το απολαμβάνουν. Δικαιωματικά.

Sentence Me To Real Life

Δεν ξέρω αν ο κόσμος θα μπορούσε να είναι λιγότερος ή περισσότερος. Ζούμε ακόμα σε μια περίοδο που όπως ανέφερα και προηγουμένως πολύς κόσμος ψάχνει ακόμα τα πατήματά του ως προς τις συναυλίες. Θα προτιμήσω αντί για το ποσοτικό, να σταθώ στο ποιοτικό κομμάτι του κόσμου, καθότι αυτό μου έκανε περισσότερο εντύπωση κι αυτό μου έμεινε εν τέλει. Διότι, είδα κόσμο που ζούσε τα τραγούδια, που συχνά έκλεινε τα μάτια και τραγούδαγε τους στίχους, που έμοιαζε να ξέρει τι πρεσβεύσουν με τη μουσική τους οι Mother Of Millions. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο κέρδος.

Την ίδια στιγμή είμαι σίγουρος πως αν στο τέλος της βραδιάς ρώταγες οποιονδήποτε παρευρισκόμενο αν θα πήγαινε ξανά την επόμενη φορά που θα εμφανιστούν ζωντανά κάπου οι Mother Of Million, η απάντηση θα ήταν αναμφισβήτητα καταφατική. Διότι, πάντα μα πάντα - από εκείνη την πρώτη φορά πριν πολλά χρόνια που τους είχα δει ως support των Septicflesh στην Πάτρα ως αυτή τη βραδιά - οι Mother Of Millions είναι σταθερά από πολύ καλοί ως άψογοι στα live τους. Μέσα από τις αναγκαστικές αλλαγές κι από όλες τις αδιανόητες δυσκολίες που έχουν περάσει, αυτό το στοιχείο το διατηρούν ακέραιο.

Μόνο αγάπη για αυτούς τους τύπους και τις μουσικές τους. Ραντεβού στο ίδιο μέρος μια εβδομάδα μετά.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά