Riot V

Είναι αξιοπρόσεκτο πως η κληρονομιά ενός τόσο σπουδαίου, όσο και αδικοχαμένου μουσικού όπως ο Mark Reale, συνεχίζεται μέσω των Riot V. Εδώ και μια δεκαετία, η μπάντα προχωρά δίχως τον ιθύνοντα νου της, με τα αποτελέσματα να είναι από συγκινητικά έως κορυφαία και την αποδοχή που έχει εισπράξει από τον κόσμο να πιστοποιεί και το ορθό του πράγματος. Βέβαια, σε αρκετούς ίσως πάει ο νους στην αντίστοιχη περίπτωση των σύγχρονων Warlord, αλλά θαρρώ πως οι όλοι χειρισμοί στις δύο περιπτώσεις, αλλά και το εκάστοτε υπόβαθρο, δικαιώνουν τους μεν (Riot V) και αφήνουν ενστάσεις για τους δε (Warlord) - αλλά αυτή είναι μια συζήτηση για κάποια μελλοντική στιγμή.

Στην προκειμένη, μας ενδιαφέρει το νέο άλμπουμ των Riot V, τρίτο υπό αυτήν τους την ενσάρκωση, το εύστοχα τιτλοφορούμενο "Mean Streets". Με απαράλλαχτη τη σύνθεση των μουσικών εδώ και χρόνια, σταθερό το δημιουργικό ύφος που ακολουθεί για άλλη μια φορά επιτυχημένα τη μανιέρα του "Thundersteel" (λογικό, αφού ο Don Van Stavern υπήρξε από τότε συνθετικός πυλώνας) και το κιθαριστικό δίδυμο των Flyntz/Lee σε μεγάλα κέφια, η μπάντα μας προσφέρει έναν απολαυστικό δίσκο, που τιμά την ιστορία της.

Οι ταχυδύναμες κιθάρες των "Thundersteel" και "Privilege Of Power" συναντούν την συγκινητική μελωδικότητα της εποχής του αγαπημένου "Inishmore", η σφιχτοδεμένη φωνάρα του Todd Michael Hall στέκεται αλαβάστρινη σε ερμηνείες καριέρας, ενώ οι έξυπνες παραπομπές στο παρελθόν προσδίδουν μια συνέχεια στο όλο εγχείρημα. Δεδομένα, το συνθετικό μοτίβο λειτουργεί πλέον στον αυτόματο, γεγονός που μπορεί να στερεί εν πολλοίς το στοιχείο της έκπληξης, αλλά με συνθέσεις σαν το καταιγιστικό "Higher" ή το πανέμορφο "Lost Dreams", η πρωτοτυπία έχει ελάχιστη σημασία.

Άλλωστε, ο δίσκος αποτελεί ένα ταξίδι στην εποχή που το heavy metal άνθιζε, υμνώντας το ιδίωμα μέσω των 12 συνθέσεων του και προκαλώντας ασυναίσθητα υψωμένες γροθιές στο άκουσμα του. Γιατί, παρά τη γραφικότητα των απλοϊκών στίχων, την υπέροχη καλτίλα του εξωφύλλου, την εκούσια μουσική κι αισθητική ενθύμηση του θρυλικού παρελθόντος και λοιπές ενστάσεις που είναι εμφανείς δια γυμνού οφθαλμού (βλ. το riff του "Grinder" των Judas Priest στο "Feel The Fire"), αυτό που ακούμε είναι τόσο απολαυστικό, αλλά και τόσο αντιπροσωπευτικό του κλασικού heavy metal ήχου.

Σαφώς ανώτερο του "Armor Of Light" και με επί μέρους κορυφές που προσεγγίζουν εκείνες των τελευταίων 30 χρόνων τους, το "Mean Streets" ξεχωρίζει σε μια χρονιά που πολλές σπουδαίες μπάντες της ιστορίας και της συνομοταξίας τους κυκλοφόρησαν επίσης δουλειές με το δικό τους ενδιαφέρον. Δίσκος - εγγύηση, λοιπόν, εφόσον οι προσδοκίες στέκονται φυσιολογικές και οι απαιτήσεις δεν αναμένουν ένα νέο "Thundersteel", αλλά προσεγγίζουν οπαδικά μια δουλειά που «φωνάζει» από το εξώφυλλο της κιόλας πως πρέπει να αντιμετωπιστεί έτσι.