Wire

Τις περισσότερες φορές, όταν κανείς αναφέρεται στους Wire, η πρόταση συνοδεύεται με πομπώδεις εκφράσεις όπως οι «θρύλοι του post-punk» και αναφορές στο σπουδαίο ντεμπούτο τους, "Pink Flag", που κυκλοφόρησε πριν από σαράντα τρία ολόκληρα χρόνια. Και παρόλο που αυτή η προσέγγιση είναι απολύτως ακριβής, υποτιμά, σε μεγάλο βαθμό, το πόσο αναζωογονητική και «φρέσκια» είναι στην πραγματικότητα κάθε δισκογραφική επιστροφή τους. Εξάλλου, η δεκαετία που πρόσφατα έφτασε στο τέλος της υπήρξε η πιο παραγωγική της καριέρας τους από άποψη κυκλοφοριών.

Έτσι, τρία χρόνια μετά το "Silver/Lead" του 2017, η τετράδα επιστρέφει με το νέο τους δίσκο, δείγματα του οποίου είχαμε ακούσει πέρυσι στην εμφάνισή τους στο Temple Athens. Και όσο μεγαλόστομο και αν ακούγεται, με αυτή αποδεικνύουν πως, μετά το πρόωρο τέλος των The Fall λόγω του θανάτου του Mark E.Smith, οι Wire σήμερα μάλλον είναι το πιο εφευρετικό κι ενδιαφέρον συγκρότημα της γενιάς του αλλά και της ευρύτερης σκηνής γενικότερα. Και αυτό γιατί στον 17^ο δίσκο τους πετυχαίνουν να ακούγονται πιο μοντέρνοι κι επίκαιροι από σχεδόν όλους όσους αποπειράθηκαν να εμπλακούν με το είδος από το 2000 και μετά, όταν και ξεκίνησε αυτή η τάση αναζοπύρωσης του post-punk.

Συνδυάζοντας άψογα πρωτόλειες κοφτές κιθάρες, μελωδικά περάσματα και θορυβώδη ξεσπάσματα με την κληρονομιά του εναλλακτικού rock, το συγκρότημα άλλοτε φλερτάρει με τους Roxy Music, άλλοτε με τους Swans και τους Pixies ενώ στο δίσκο υπάρχουν σημεία που θα ζήλευαν μέχρι και οι Perfect Circle. Παράλληλα όμως, όλα αυτά τιθασεύονται με μαεστρία μέσα από το ιδιαίτερο και μοναδικό πρίσμα των Wire.

Με το καλημέρα σας λοιπόν, το συγκρότημα μας χαρίζει ένα εκπληκτικό σερί κομματιών που σπάνια συναντάμε στις μέρες μας. Κι όμως, από το "Be Like Them" μέχρι το "Off The Beach", το συγκρότημα δείχνει να ξεπερνάει συνεχώς τον εαυτό του πριν το "Unrepentant" μας βάλει ξαφνικά σε brit-pop διάθεση βγαλμένη από τα πιο ψυχεδελικά όνειρα των Stone Roses. Τεράστιο ρόλο σε κάθε τους βήμα έχει ο Colin Newman του οποίου η φωνή και ο τρόπος που εκφέρει τις λέξεις πραγματικά εκτοξεύουν το συνολικό αποτέλεσμα στα ύψη .

Και παρόλο που τα "Shadows" και "Humming" του δεύτερου μισού του δίσκου δεν κινούνται στο ίδιο ποιοτικό επίπεδο, στο "Oklahoma", ο Graham Lewis δίνει μια άκρως δραματική ερμηνεία με το κομμάτι να κινείται στα όρια του gothic. Το "Hung" όμως, λίγο πριν το τέλος, έρχεται για να κλέψει τις εντυπώσεις. Δεν ξέρω αν η άψογη εκτέλεση που μας χάρισαν πέρυσι επηρεάζει την κρίση μου όμως έχω την αίσθηση πως το κομμάτι έχει ήδη κερδίσει μια θέση ανάμεσα στις κορυφαίες δημιουργίες των Βρετανών.

Για να είμαι δίκαιος βέβαια, ολόκληρος ο δίσκος αποτελείται από σπουδαία τραγούδια που αν τα είχαν κυκλοφορήσει τίποτα πιτσιρικάδες από το Δουβλίνο, αυτή τη στιγμή ο παγκόσμιος μουσικός Τύπος θα μιλούσε για το ντεμπούτο της χρονιάς. Το γεγονός όμως, πως αυτά αποτελούν προϊόν μιας παρέας 65αρηδών είναι ένα πραγματικά εντυπωσιακό επίτευγμα που φανερώνει το μέγεθος του μεγαλείου τους.

Πιστοί στο δόγμα της επανεφεύρεσης του ήχου τους και ακολουθώντας πάντα το δικό τους μουσικό μονοπάτι, οι Wire αποτελούν σήμερα την καλύτερη απάντηση σε όσους αναρωτιούνται τι απέγινε εκείνη η γενιά που το 1977 ταρακούνησε για τα καλά το Ηνωμένο Βασίλειο και, στη συνέχεια, όλο τον κόσμο. Μπορεί κάποιοι να εγκλωβίστηκαν μέσα στην αυτοαναφορικοτητά τους και άλλοι να τα παράτησαν εντελώς, όμως οι Wire συνεχίζουν να παράγουν αριστουργήματα. Το "Mind Hive" είναι μια τέτοια περίπτωση δίσκου. Μια ακρόαση νομίζω φτάνει για να πειστείτε κι εσείς.