Ambush

Οι Σουηδοί Ambush αποτελούν μια μπάντα που εκπλήσσομαι πως δεν έχουν κάνει νωρίτερα το breakthrough τους. Με πρώτο δίσκο το 2014 και τον δεύτερο να κυκλοφορεί άμεσα, ένα χρόνο αργότερα, οι heavy metallers από το Kronoberg έδειχναν άκρως ανερχόμενοι, επιδιδόμενοι σε αυτό το τόσο θελκτικό heavy metal με καταβολές από τα ‘80s και την power metal επίγευση των ‘90s στις κιθάρες τους.

Το τρίτο άλμπουμ άργησε πέντε χρόνια κι έπεσε σε περίοδο γενικής πανδημίας και, πλέον, το τέταρτο δημιούργημα τους είναι εδώ και μερικές μέρες στη διάθεση μας, αποτελώντας την μάλλον πιο ολοκληρωμένη και, τελικά, καλύτερη δουλειά τους μέχρι σήμερα. Μάλιστα, τους βρίσκει να έχουν πάρει μεταγραφή σε μια μεγάλη δισκογραφική, δείχνοντας πως αυτό θα είναι το μεγάλο βήμα που επιχειρούν για την καταξίωση στις συνειδήσεις.

Παρόλα αυτά, οι Ambush δεν κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ ότι μας έχουν συνηθίσει και στα προηγούμενα άλμπουμ τους. Οι κιθάρες είναι και πάλι πρωταγωνίστριες σε αυτό το μανιφέστο κλασικού heavy/power, που ανακαλεί σπουδαίους του ιδιώματος, διασχίζοντας την απόσταση από τους Accept και τους Judas Priest, στους Gamma Ray. Την ίδια στιγμή, οι συνθέσεις είναι παρούσες και σου μένουν με μία ακρόαση, από το εναρκτήριο ομότιτλο στο ανθεμικό up tempo "Iron Sign" και το καταληκτικό "Heavy Metal Brethren" με την εξεζητημένη κιθαριστική δουλειά - τα πάντα είναι στη θέση που πρέπει, προσφέροντας μόνιμες κορυφώσεις.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει και στον Oskar Jacobsson, καθώς ο Σουηδός τραγουδιστής έχει βελτιώσει κατακόρυφα τις ήδη ιδιαίτερες ερμηνευτικές του ικανότητες, αποτελώντας ένα ατού που βελτιώνει καθεμιά από τις συνθέσεις του δίσκου. Ευρηματικός, με εύρος, στοχευμένη άρθρωση και ικανότητες να αποδίδει πειστικά από μπαλάντες (βλ. "I Fear The Blood") μέχρι σαφώς πιο ταχυδύναμα κομμάτια, καταφέρνει και κάνει ένα step up που έρχεται την πλέον κατάλληλη στιγμή.

Οι δύο πιο πρόσφατες προσθήκες στη μπάντα, δε, υπήρξαν απόλυτα εύστοχες, σε μπάσο και κιθάρα, αντίστοιχα. Ο Oskar Andersson έχει τα δικά του μεταλλικά γαλόνια με τους πολύ καλούς Night, ενώ ο Karl Dotzek αναδεικνύεται ως ένας ικανότατος axeman, δένοντας αρμονικά με τον Olof Engkvist και χαρίζοντας μας εξαιρετικά lead κιθαριστικά θέματα.

Σε μια χρονιά με συγκεκριμένες και μετρημένες κορυφές στον κλασικό metal ήχο, οι Ambush έρχονται με την καλύτερη τους δουλειά για να λάβουν την αναγνώριση που τους αναλογεί. Απολαυστικό άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος του, πιστό στο πνεύμα των ‘80s και με το προσόν να σε κάνει να θέλεις να το ξανακούσεις με κάθε ευκαιρία. Μαζί με το άλμπουμ των Century, από τα πλέον προσωπικά αγαπημένα ακούσματα σε αυτόν τον ήχο για τη φετινή χρονιά - μια ακρόαση θα σας πείσει.

Bandcamp