Tanith

To ντεμπούτο των Tanith ήταν το αγαπημένο μου άλμπουμ για το 2019 και ένα από τα καλύτερα της χρονιάς για την συντακτική μας ομάδα. Προφανώς περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον τον διάδοχο του "In Another Time", οπότε δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν με ενθουσίασε εξαρχής και το άφησα στην άκρη μέχρι για να το ξαναπιάσω κάποια στιγμή.

Ίσως είχα υπερβολικές προσδοκίες. Ίσως το οικείο περιβάλλον του ντεμπούτου με τις υπεραρκετές απευθείας αναφορές ήταν παραπλανητικό. Ίσως η εποχή δεν ήταν κατάλληλη, περιμένοντας το καλοκαίρι και τα φεστιβάλ. Ίσως η μουσική των Tanith ταιριάζει περισσότερο σε φθινοπωρινές ή χειμερινές συνθήκες. Πόσες φορές όμως, για ανεξήγητους λόγους, ένας δίσκος δεν μας έκανε κλικ εξαρχής αλλά μετά από κάποιο διάστημα;

Το ζεύγος του ιδιαίτερα αγαπητού από του Satan, Russ Tippins και της Cindy Maynard, συντελούν με τον Keith Robinson πίσω από τα τύμπανα ένα power trio με έδρα τη Νέα Υόρκη που κάνει για δέκα. Η αποχώρηση του Charles Newton και της δεύτερης κιθάρας του έφερε μόνο για την διαδικασία της ηχογράφησης τον Andee Blacksugar, συνεργάτη του Peter Murphy και μέλος των KMFDM και Blondie.

Μιας και αναφερθήκαμε στην ηχογράφηση, αξίζει να σημειωθεί ότι έλαβε χώρα στο στούντιο Excello Recording του Brooklyn με χρήση παλιού εξοπλισμού, σε 24 κανάλια και αναλογική ταινία, χωρίς ψηφιακή επεξεργασία σε κανένα στάδιο. Η επιλογή φαίνεται να βγαίνει 100%, καθώς το αποτέλεσμα ακούγεται απόλυτα φυσικό αλλά και επαγγελματικό.

Τεράστιο ατού του "Voyage" είναι ότι καταφέρνει, χωρίς τις ευθείες αναφορές του "In Another Time", όσο μαεστρικά και εάν ήταν ενταγμένες στο σύνολο, να συνεπάρει τον ακροατή σε ένα διαστρικό ταξίδι, με υπέροχο storytelling, κυρίαρχο στοιχείο τις καταπληκτικές φωνητικές αρμονίες και βεβαίως κυρίαρχα τραγούδια με εναλλαγές και εν γένει αξιοζήλευτη δομή.

Τα πανέμορφα διπλά ή εναλλασσόμενα φωνητικά του Tippins και της Maynard είναι παγκόσμιας κλάσης. Τα τύμπανα του Robinson ισορροπούν ιδανικά groove, δυναμικές και γεμίματα. Και συνδυάζονται άψογα με τις εμφανείς μπασογραμές της Maynard και τις ρυθμικές του Tippins. Στο τέλος βεβαίως έρχεται το αλατοπίπερο με θαυμάσια lead και solo.

Συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω, οι Tanith όχι μόνο καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν τρομερό δεύτερο δίσκο, αλλά και τελειοποιήσουν ένα όλοδκό τους ύφος, άλλοτε σκοτεινής και άλλοτε feelgood διάθεσης, συνδυάζοντας άψογα σε κυρίαρχα τραγούδια το hard rock, το proto-metal, το κλασικό prog, και το folk που μεταμορφώνεται σε επικό.

Να δούμε και μερικά highlight; H σολάρα που ολοκληρώνει ιδανικά το ως επί το πλείστον up-tempo "Snow Tiger". H ρεφρενάρα του "Falling Wizard" που έρχεται σαν κερασάκι σε μια τούρτα με τα καλύτερα υλικά. Επίσης η ρεφρενάρα του "Olympus Βy Dawn", που ρίχνει λίγο σκοτάδι στο φως του προκατόχου του. Στο ίδιο κλίμα, έρχεται μία ακόμη ρεφρενάρα στο "Architects Οf Time", κι ένα υπέροχο break στο φινάλε. Με παραπλανητική εισαγωγή, το "Adrasteia" σε πιάνει κατευθείαν από τα μούτρα και στο σύντομο solo σε φέρνει σβούρες.

Στο "Mother Of Exile" που ανοίγει τη δεύτερη πλευρά κυριαρχεί το λιτό αλλά υπέροχο lead, για να ακολουθήσει το "Seven Moons", μεσαίο μέρος της τριλογίας "Galantia" που φαίνεται να ολοκληρώνεται. Εδώ κυριαρχούν το στριφνό riff που θυμίζει τις πρώτες ημέρες των Manilla Road, ένα ακόμη όμορφο lead, και το πιο ατμοσφαιρικό prog σημείο το δίσκου στο μέσο. Στο "Flame", Rush και Uriah Heep περνάνε από το φίλτρο των Tanith και στο "Never Look Back" που ολοκληρώσει ιδανικά το σύνολο, η έναρξη θα θυμίσει τους Blood Ceremony που αγαπήσαμε και η περιπετειώδης συνέχεια θα μας χαρίσει μεταξύ άλλων ένα ακόμη υπέροχο ρεφρέν.

Έχοντας δύκσολο έργο μετά από ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο σε καλλιτεχνικούς όρους ντεμπούτο, οι Tanith καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια διαδόχη κατάσταση στεκόμενοι στο ίδιο υψηλό επίπεδο, αποδεικνύοντας ότι διαθέτουν στόφα μεγάλων μουσικών, τουλάχιστον για το είδος που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν. Δεν στέκονται στις επιρροές τους, διαμορφώνουν εντελώς δικό τους ύφος, και εν τέλει προσφέρουν ένα άλμπουμ με χαρακτήρα όχι παλιακό αλλά διαχρονικό.