Royal Blood

Η πόρτα με την επιγραφή «Περάστε για μια καριέρα στα βήματα των White Stripes» την οποία έχουν περάσει ορδές συγκροτημάτων για να βρουν τον δρόμο της επιτυχίας δεν έχει κλείσει ακόμη. Και γιατί να κλείσει δηλαδή όταν είναι ανοικτές άλλες και άλλες που θα έπρεπε να έχουν σφραγιστεί εδώ και χρόνια; Από την συγκεκριμένη έχουν περάσει αξιόλογοι καλλιτέχνες όπως οι Black Keys και οι Bands Of Skulls αλλά και πολλοί που ήθελαν αλλά δεν μπόρεσαν να δώσουν κάτι ενδιαφέρον.

Ετούτοι εδώ οι νεαροί πατάνε σε δύο διαφοροποιήσεις για να ξεχωρίσουν. Καταρχήν είναι μεν δύο αλλά δεν παίζουν το σύστημα κιθάρα-ντραμς αλλά μπάσο-ντραμς. Ένα μπάσο βέβαια τόσο παραμορφωμένο που ακούγεται σαν κιθάρα. Αδιάφορο θα πεις και εγώ θα είμαι μαζί σου, αφού τελικά κιθάρα ακούμε. Η δεύτερη διαφοροποίηση τελικά μας κερδίζει και είναι οι πινελιές πολύ δυνατών riff που θυμίζουν Rage Against The Machine και κολλάνε υπέροχα με το νέο-garage που έκανε μόδα ο Jack White.

Το παραπάνω στοιχείο σε συνδυασμό με μερικά alternative (μουσικά) και κλασικά (στιχουργικά) ρεφρέν που θα πιάσουν την ερωτευμένη νεολαία -πιτσιρίκια και οι ίδιοι, τι περιμέναμε να γράψουν, για το Ιράκ;- συμπληρώνει την συνταγή επιτυχημένα για τους ίδιους.

Η ολοκλήρωση για τον ακροατή -και ειδικά τον ροκά- έρχεται βέβαια με το πιο δύσκολο από όλα. Όλα φαντάζουν φρέσκα, ακριβώς όπως πρέπει να είναι το rock and roll. Και τελικά ο δίσκος είναι rock χωρίς να χρειάζεται κάποια λέξη μπροστά. Οι συνθέσεις είναι απλές, τα σόλο και λοιπές «σάλτσες» απουσιάζουν και οι γεμάτες ενδιαφέροντα riff συνθέσεις κινούνται γύρω στο τρίλεπτο, με εξαίρεση δύο μόνο τετράλεπτα τραγούδια. Καμία μπαλάντα δεν κόβει τον ρυθμό και αρκεί η ακρόαση των τριών πρώτων τραγουδιών -"Out Of The Black", "Come On Over" και "Figure It Out"- για να εθιστείς. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους, με το "Little Monster" να είναι άλλο ένα σπουδαίο highlight.

Ναι, τρώνε σπρώξιμο με χέρια και πόδια από τη δισκογραφική, τους Arctic Monkeys και όλο το σύστημα. Αλλά πείτε αλήθεια, δεν γουστάρετε που ένα συγκρότημα που παίζει έτσι βρίσκεται στο Νο1 της Μεγάλης Βρετανίας;

Απολαύστε τους τώρα που «βαράνε», πριν τους αναλάβει κανένας Danger Mouse ή αρχίσουν τα «ώριμα» βιολιά τύπου Jack White. Ή για να είμαστε και ακριβείς  πριν στερέψει η έμπνευση για συνθέσεις πάνω σε μόνο δύο όργανα και αρχίσει η αναζήτηση της «ατμόσφαιρας».