Royal Blood: «Δεν χρειαζόμαστε έναν δίσκο με συνεργασίες»

Όσο ο κανόνας των κινηματογραφικών sequel επιβάλλει το «μεγαλύτερο και πιο εντυπωσιακό», σχεδόν δέκα χρόνια μετά το εκκωφαντικό μπάσιμο τους στον μουσικό χάρτη, οι Royal Blood συνεχίζουν να κρατούν την πρότασή τους προσγειωμένη και απολύτως προσωπική. Με την τέταρτη δουλειά του, το ντουέτο αλλάζει για ακόμα μια φορά τις ισορροπίες, παίζοντας με τις δυναμικές και τραβώντας τα όρια του ύφους της στα όρια του δυνατού. Μερικές εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του "Back To The Water Below", είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον ντράμερ του σχήματος, Ben Thatcher, για την ανατροπή των προσδοκιών, τις περιοδείες με τα μεγαθήρια, και τις τεκίλες εμπειρίες του επί ελληνικού εδάφους.

Το νέο άλμπουμ έχει όλα τα γνωστά στοιχεία σας, αλλά ταυτόχρονα ακούγεται και σαν ένα βήμα προς μια νέα κατεύθυνση. Τι αλλάξατε αυτή τη φορά στην προσέγγισή σας;

Πάντα αλλάζουμε πράγματα στη δημιουργική διαδικασία μας, ακόμα κι από τραγούδι σε τραγούδι. Με αυτό το δίσκο είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε τελείως ανεξάρτητα την παραγωγή, σε δικό μας στούντιο, οπότε μπορούσαμε όποια στιγμή νιώθαμε ότι είχαμε την έμπνευση ή την όρεξη, να μπούμε και να ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε. Ήταν κάτι που μας βγήκε πολύ φυσικά, και πιστεύω ότι το αποτέλεσμα αντικατοπτρίζει απόλυτα το πού βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Είναι ένα βήμα προς μια νέα κατεύθυνση για τους Royal Blood, αλλά είναι... ξέρεις, ποτέ δεν θέλουμε να επαναλαμβάνουμε τους εαυτούς μας και πάντα προσπαθούμε να προκαλούμε ο ένας τον άλλον, να δοκιμάζουμε διαφορετικά πράγματα.

Ενώ το πρώτο δείγμα από το νέο υλικό ήταν κοντά σε αυτό που ο περισσότερος κόσμος θα περίμενε από εσάς, το "Pull Me Through" το πήγατε τελείως αλλού· ήταν μία δήλωση από μέρους σας;

Απολύτως! Με το "Mountains At Midnight" νομίζω ότι ήταν σα να κάναμε ένα νεύμα στο ντεμπούτο μας, εκείνο τον ήχο που οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους όταν λένε Royal Blood, αλλά με το δεύτερο τραγούδι θέλαμε να δείξουμε περισσότερο από το πώς ακούγεται πραγματικά το άλμπουμ. Πιστεύω ότι αυτό σε ένα βαθμό ξάφνιασε αρκετό κόσμο, δεν ήταν κάτι που περίμεναν πολλοί. Θεωρώ όμως ότι κομμάτια σαν το "Pull Me Through" πραγματικά το αντικατοπτρίζουν αυτό, και ήταν μία καλή επιλογή για να δείξει την ποικιλία που υπάρχει εκεί μέσα.

Οπότε, με δεδομένο αυτό και όλη την εμπειρία που είχατε ήδη, θα ήταν ασφαλής υπόθεση ότι περιμένατε τις «γιατί ακούγονται έτσι» αντιδράσεις;

Είχαμε μάθει αρκετά για το πώς να διαχειριζόμαστε τις αντιδράσεις του κοινού με το "Typhoons", κατά κάποιο τρόπο εκεί άνοιξε ο δρόμος για το νέο δίσκο. Τότε για πρώτη φορά παίξαμε τόσο χορευτικά, σε σχέση με το πιο ροκ στυλ που είχαμε παλιότερα, εκείνος ο δίσκος ήταν σχεδόν γαλλική ντίσκο. Αυτή τη φορά υπάρχουν πιο ήπιες στιγμές, είναι κάπως πιο song-write-y η προσέγγιση, και νομίζω ότι ο κόσμος... βασικά ξαφνιάστηκα κάπως από το πώς το αποδέχθηκαν οι περισσότεροι, γιατί πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω. Πιστεύω ότι το κοινό χάρηκε που μας είδε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και να παίρνουμε τα ηνία της μουσικής μας. Ήταν μία πολύ ευχάριστη εξέλιξη για εμάς.

Υπάρχει κάτι ξεχωριστό στις ολοκληρωμένες κυκλοφορίες, στις ολοκληρωμένες δημιουργίες

Οφείλω να ομολογήσω ότι την πρώτη φορά που είδα την λίστα των τραγουδιών του άλμπουμ, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αφήσατε εκτός το "Honeybrains", αλλά μετά από μία ακρόαση έβγαλε απόλυτο νόημα.

Ναι, ήταν ένα κομμάτι που είχαμε πάντα. Υπήρχαν επίσης κάνα-δυο ακόμα τραγούδια που θα μπορούσαμε να είχαμε χωρέσει, αλλά προτιμήσαμε να τα αφήσουμε εκτός και να τα έχουμε μόνο στη deluxe έκδοση. Το πρώτο ήταν το "Supermodel Avalanches" που είναι πιο ροκ με πολλή ενέργεια, και δεύτερο το "Everything's Fine" που είναι πιθανότατα ό,τι πιο ήσυχο, πιο εύθραυστο έχουμε γράψει ποτέ· ήταν σαν τα δύο άκρα του φάσματός μας, κι εν τέλει προτιμήσαμε να μην τα συμπεριλάβουμε. Το "Honeybrains" ήταν μία παρόμοια περίπτωση, έστεκε μόνο του, και δεν νιώσαμε ποτέ την ανάγκη να το συμπεριλάβουμε μόνο και μόνο για να το έχουμε εκεί μέσα. Είχαμε ήδη φτιάξει ένα ταιριαστό σύνολο.

Και την ίδια στιγμή, πλέον μοιάζει απολύτως λογικό μία μικρού μήκους κυκλοφορία, είτε μιλάμε για single είτε για EP. Πιστεύεις ότι θα ξανακάνετε κάτι αντίστοιχο στο μέλλον;

Σίγουρα! Είναι ο πιο άμεσος τρόπος για να βγει ένα τραγούδι, και με τον τρόπο που ο κόσμος ακούει μουσική, με δεδομένο το εύρος προσοχής που έχουμε, με όλα αυτά που συμβαίνουν... Πιστεύω ότι τα EP ή ας πούμε κυκλοφορίες με πέντε τραγούδια είναι κάτι που θα είχε νόημα να δούμε στο μέλλον, την ίδια στιγμή ωστόσο υπάρχει κάτι ξεχωριστό στις ολοκληρωμένες κυκλοφορίες, στις ολοκληρωμένες δημιουργίες, στο να φτιάχνεις μία ενιαία μουσική οντότητα και να την κυκλοφορείς. Είναι κάτι που πάντα μας άρεσε, και δεν μιλάω μόνο για τη δικιά μας μουσική, αλλά και γενικότερα.

Κάτι που πάντα με τραβάει στη μουσική σας είναι ο τρόπος που συνδυάζετε κάθε στοιχείο του ήχου σας, αν καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να πω. Πώς το πετυχαίνετε αυτό;

Με τον Mike κι εμένα, ξέρεις, είμαστε μόνο οι δυο μας και συνεργαζόμαστε αρκετά καλά, χωρίς να χρειαζόμαστε πολλές επιπλέον απόψεις για τη μουσική μας. Αν εκείνος κι εγώ νιώθουμε αρκετά καλά με κάτι, τότε κατά κανόνα είναι σωστό. Δεν είχαμε ποτέ προβλήματα μεταξύ μας για κάτι τέτοιο.

Δεν νιώσαμε ποτέ ότι κάτι που κάναμε μαζί με κάποιον τρίτο ήταν τόσο καλό όσο αυτά που κάνουμε οι δυο μας

Κάτι άλλο που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, είναι το γεγονός ότι στους δίσκους είστε οι δυο σας, με ελάχιστες μικρές εξαιρέσεις, ούτε εντυπωσιακοί guests ούτε τίποτα.

Όχι, όχι, είμαστε πάντα οι δυο μας. Στις συναυλίες θέλουμε να παίζουμε τα πάντα ζωντανά, οπότε ζητάμε από φίλους μας που παίζουν μουσική να βοηθήσουν εδώ κι εκεί, είναι κάτι που χρειάζεται, αλλά στο στούντιο είμαστε μόνο ο Mike κι εγώ.

Υπήρξε ποτέ πίεση από τη δισκογραφική ή από κάποιον εκτός της μπάντας για να κάνετε έναν δίσκο συνεργασιών;

Δεν χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο. Δεν νιώσαμε ποτέ ότι κάτι που κάναμε μαζί με κάποιον τρίτο ήταν τόσο καλό όσο αυτά που κάνουμε οι δυο μας, καμία από τις διασκευές, τίποτα από όλα αυτά. Πάντοτε ακολουθούμε το ένστικτό μας και κάνουμε αυτό που θέλουμε, από τις πολύ πρώτες μέρες μέχρι και σήμερα.

Σε κάτι περίπου σχετικό, και σίγουρα όχι νέο, λάτρεψα τη σύμπραξη σας με τους Run The Jewels. Πώς προέκυψε αυτό;

Είχαμε παίξει σε κάποια φεστιβάλ και κάναμε παρέα με τα παιδιά, ειδικά με τον El-P, και απλά θέλαμε να προσπαθήσαμε να φτιάξουμε κάτι μαζί. Σε κάποιο σημείο μας είπαν «ξέρετε τι, πρέπει να παίξετε πάνω σε αυτό» και νιώσαμε ότι θα ήταν ωραίο να συνεργαστούμε. Αλλά ήταν ένα τραγούδι που είχαν ήδη, υπήρχε στον δίσκο τους, και εμείς απλά το πήραμε και το αλλάξαμε, ήταν τελείως για τη φάση.

Ακούγεται φανταστικό, πραγματικά! Και είναι πάντα ωραίο όταν δύο διαφορετικοί κόσμοι, rock και hip-hop, συναντιούνται.

Είναι κουλ, ναι!

Δεν εμπιστευόμαστε πολλούς ανθρώπους με τη μπάντα μας, αλλά ο Josh Homme είναι από τις εξαιρέσεις

Μία ακόμα ερώτηση που οφείλω να κάνω· πώς ήταν η συνεργασία με τον Josh Homme;

Αχ, τέλεια! Είμαστε καλοί φίλοι και είχαμε περάσει αρκετό καιρό μαζί του στην Αμερική και στην Αγγλία, παίζοντας συναυλίες, ανοίγοντας για τους Queens Of The Stone Age, και απλά ήρθαμε κοντά. Είναι κάποιος που πάντα θαυμάζαμε, λατρεύουμε όλα όσα έχει κάνει μουσικά, οπότε όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία να μπούμε στο στούντιο μαζί του, την αρπάξαμε και αφήσαμε ό,τι ιδέες είχαμε να τρέξουν. Είναι φοβερός σαν συνεργάτης, σου αφήνει την ελευθερία να κάνεις ό,τι θέλεις να κάνεις κι έχει πάντα κάτι σωστό να προσθέσει. Ήταν πραγματικά τέλεια εμπειρία.

Και είναι σαν το τέλειο ταίριασμα, στα μάτια μου. Ίσως έχει να κάνει με αυτό που ανέφερες, το ότι σας άφησε ελεύθερους να κάνετε αυτό που κάνετε...

Ήξερε ακριβώς πώς να μας ωθήσει μουσικά, ήξερε πότε μία ιδέα ήταν καλή και πώς έπρεπε να την παρουσιάσουμε, και του είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη, ξέρεις. Δεν εμπιστευόμαστε πολλούς ανθρώπους με τη μπάντα μας, αλλά εκείνος είναι από τις εξαιρέσεις.

Αφού ανέφερες τις περιοδείες με τους Queens Of The Stone Age, οι οποίοι δεν είναι το μόνο τεράστιο σχήμα που έχετε βγει στο δρόμο μαζί, και παρά το ότι γεμίζετε και μόνοι σας τεράστια venues πια, νιώθετε ποτέ κάπως παράξενα να μοιράζεστε τη σκηνή με τέτοια ονόματα;

Ω, προφανώς. Υπάρχουν πολλές φορές που νιώθουμε σα να μην ανήκουμε εκεί πάνω, κάπως σαν «πώς βρεθήκαμε εμείς εδώ;» [Γέλια] Πιστεύω όμως ότι αυτό είναι κάτι που είχαμε από την αρχή, δεν περιμέναμε ποτέ τίποτα από τη μπάντα μας, οπότε το να παίζουμε δίπλα στους ήρωες μας και σε ανθρώπους που ακούγαμε μεγαλώνοντας θα είναι πάντα κάτι τρομερό. Και το να έχουμε κόσμο που έρχεται μόνο για εμάς και να κάνουμε sold out μεγάλα κλαμπ είναι κάτι που πραγματικά με ξεπερνά. Δεν θα το πάρουμε ποτέ ως δεδομένο.  Είναι κάτι ξεχωριστό και είμαστε ειλικρινά ευγνώμονες.

Η μουσική σας έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές σε άλλα μέσα, από την τηλεόραση ως τα video games. Υπήρξε κάποια περίπτωση που να σε ξάφνιασε θετικά;

Πολλές! Οι αγαπημένες μου είναι όταν έχουμε δώσει κάποιο τραγούδι σε κάποια διαφήμιση που είτε έχω ξεχάσει, είτε δεν έχω ιδέα, οπότε όταν ξεκινάει νιώθω ότι αναγνωρίζω κάτι και μετά συνειδητοποιώ ότι «α ναι, είμαστε εμείς!» [Γέλια] Έχει πλάκα, είναι σαν το συναίσθημα που έχεις όταν ακούς για πρώτη φορά τη φωνή σου στο ραδιόφωνο.

Πέρασα πολύ χρόνο με αρκετούς Έλληνες μουσικούς, ήπιαμε τεκίλες, τέλεια φάση!

Και για κάτι τελευταίο, μια και ο χρόνος μας τελειώνει, απλά πρέπει να αναφέρω εκείνη την ανακοίνωση του Hellfest και να σε ρωτήσω για τα πλάνα του φεστιβαλικού καλοκαιριού.

Βασικά, θα γυρίζουμε τον κόσμο όλο το καλοκαίρι! Ανυπομονώ για το Hellfest, φαίνεται πολύ ωραίο, θα παίξουμε με τους Queens Of The Stone Age και τους Foo Fighters, θα είναι τελείως πάρτι!

Και η πολύ προφανής ερώτηση, αν και δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να δώσεις σαφή απάντηση· να ελπίζουμε ότι θα σας δούμε στην Ελλάδα;

Θα το ήθελα πολύ! Ξέρεις τι, ήμουν στην Ελλάδα για διακοπές το καλοκαίρι, είχα ένα μήνα ελεύθερο και είχα έρθει για δύο βδομάδες, είδα μάλιστα και μερικά συγκροτήματα από εκεί. Ήταν κάτι σαν ένα μικρό φεστιβάλ, έπαιξαν πολλές διασκευές, πέρασα πολύ χρόνο με αρκετούς Έλληνες μουσικούς, ήπιαμε τεκίλες, τέλεια φάση! Μία συναυλία εκεί θα ήταν τέλεια!

Αν ήταν σε ανοιχτό χώρο και καλοκαίρι θα ήταν λίγο ζεστά, αλλά τέλεια! [Γέλια]

[Γέλια] Έχουμε συνηθίσει τη ζέστη! Παίξαμε πριν λίγο καιρό με τους Muse στη Ρώμη, τον Ιούλιο πρέπει να ήταν, και είχε 40 βαθμούς, νομίζω 42 όταν βγήκαμε στη σκηνή, και τα καταφέραμε οπότε κανένας λόγος ανησυχίας!