Ozzy Osbourne

Ένα από εκείνα τα κλισέ αστεία που έχουν καθιερωθεί είναι αυτό περί του ποιοι ζωικοί οργανισμοί θα επιβιώσουν τελευταίοι μαζί με τον Ozzy, σε μια ενδεχόμενη πυρηνική καταστροφή. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν το βρήκα ιδιαίτερα εμπνευσμένο ως αστείο, αλλά οι γνωστοί μου θα σας διαβεβαιώσουν ότι δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να εκτιμήσει χιούμορ, οπότε πάμε παρακάτω. Διότι, πέραν των όποιων αστείων, στην πραγματικότητα, εδώ και χρόνια όλοι μας πραγματευόμαστε τον ορατό κίνδυνο του να ζούμε κάποια στιγμή σε έναν κόσμο χωρίς τον Ozzy, όπως ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς τον Dio, τον Lemmy και τόσους μουσικούς που μας μεγάλωσαν και μοιάζουν αξεπέραστοί. Και σε αυτό το πλαίσιο, κάθε νέα δουλειά του Ozzy αντιμετωπίζεται ως η πιθανότατα τελευταία του, όπως συνέβη με το "Ordinary Man" του 2020.

Εν τέλει, οι εικασίες διαψεύστηκαν και μέσα από ένα κυκεώνα θεμάτων υγείας που τον ταλανίζουν και τον έχουν εμφανώς καταβάλλει, ο Ozzy καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώσει της πανδημίας, αλλά να ολοκληρώσει και να κυκλοφορήσει τη 13^η προσωπική του δουλειά. Και οφείλω να πω ότι νιώθω μια μικρή ανακούφιση όσο ακούω το "Patient Number 9", διότι αν (άντε πάλι) αυτή είναι η τελευταία δουλειά που φέρει το όνομα του Ozzy, τότε θεωρώ πως πρόκειται για ένα πολύ καλύτερο δισκογραφικό φινάλε σε σχέση με αυτό που θα προσέφερε όχι μόνο το προηγούμενο άλμπουμ, αλλά πιθανότατα ό,τι άλλο κυκλοφόρησε την τελευταία 20ετία. Ίσως και παραπάνω.

Αν αναρωτιέστε αν αυτό το ισχυρίζομαι επειδή θεωρώ τόσο καλό το "Patient Number 9" ή τόσο μέτρια τα προηγούμενα άλμπουμ, η αλήθεια είναι μάλλον κάπου στη μέση, τείνοντας προς το δεύτερο. Αλλά κι αυτό μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει πως εδώ έχουμε ένα αξιοπρεπέστατο άλμπουμ από τον αγαπημένο μας άρχοντα του σκότους και - ας μην κρυβόμαστε - της ομάδας παραγωγής που επιμελήθηκε της δημιουργίας του. Κι όσο κι αν τα χρόνια πέρασαν και τα φώτα μαζί με τις προτιμήσεις μας έχουν στραφεί αλλού, ο Ozzy έρχεται να αποδείξει ότι αξίζει ακόμα λίγο της προσοχής μας.

Ξεκινώντας από τα βασικά, τα κλειδιά της νέας αυτής δουλειάς δόθηκαν για δεύτερη συνεχόμενη φορά στον παραγωγό/συνθέτη Andrew Watt και τη συνθετική ομάδα με την οποία συνεργάζεται, η οποία περιλαμβάνει την Ali Tamposi και τον Chad Smith (drummer των Red Hot Chili Peppers), προσθέτοντας αυτή τη φορά τον παλιό γνώριμο (και φυσικά μπασίστα των Metallica) Rob Trujillo στο team, καθώς και μερικούς ακόμα εξαίρετους μουσικούς. Εξ αυτών ξεχωρίζουν ο Tony Iommi, ο οποίος για πρώτη φορά εμφανίζεται σε προσωπική δουλειά του Madman και ο πρόωρα και σχετικά πρόσφατα αδικοχαμένος Taylor Hawkins των Foo Fighters.

Επιπρόσθετα, έχει γίνει πολύ προσεκτική επιλογή των κιθαριστών που παίζουν στο άλμπουμ, καθώς πάντα ο ρόλος του axeman που συνοδεύει τον Ozzy ήταν μεγάλης σημασίας. Σε αυτό το ρόλο, ο Zakk Wylde δικαιότατα έχει την πρωτοκαθεδρία, εμφανιζόμενος σε τέσσερα τραγούδια, με τους Tony Iommi και Jeff Beck να συμμετέχουν σε δυο τραγούδια ο καθένας, ενώ από μια φορά εμφανίζονται ο Eric Clapton κι ο Mike McCready των Pearl Jam. Τους λες διαλεχτούς όλους τους, ενώ σημαντικό είναι πως αυτή τη φορά αποφεύχθηκαν ατοπήματα στις συμμετοχές του στυλ Post Malone.

Όμως, τίποτα από τα παραπάνω δεν αποτελεί από μόνο του εχέγγυο επιτυχίας του εγχειρήματος, καθώς πλέον έχουμε δει κάμποσες αντίστοιχες προσπάθειες να αποτυγχάνουν παταγωδώς. Είναι, εν τέλει, δυο οι παράγοντες που αυτή τη φορά βοηθάνε το τελικό αποτέλεσμα να ξεχωρίσει. Αφενός, έχει γίνει καλύτερη προετοιμασία ως προς το τι είδους συνθέσεις μπορεί να υποστηρίξει ο Ozzy και αφετέρου πλαισιώθηκε με μουσικούς, όπως ο Iommi κι ο Wylde, που τον ξέρουν καλύτερα από τον οποιοδήποτε και πάντα είχαν τον τρόπο να τον κάνουν να ακούγεται καλύτερος, είτε συνθετικά είτε παικτικά.

Δεν είναι ότι οι συνθέσεις του "Patient Number 9" θαμπώνουν με την ποιότητα ή την πρωτοτυπία τους, αλλά αφενός δεν ήταν αυτό το ζητούμενο εξαρχής και κυρίως είναι απολύτως ταιριαστές σε αυτό που μπορεί να υποστηρίξει ο Ozzy στα 73 του, κι αυτό είναι μάλλον πιο σημαντικό. Μάλιστα, παρότι οι στίχοι κρύβουν αρκετό σκοτάδι μέσα τους, τα τραγούδια καταφέρνουν να ακούγονται διασκεδαστικά με τον τρόπο τους, με την ομότιτλη σύνθεση που ανοίγει το άλμπουμ να είναι αρκετά χαρακτηριστική αυτού που προσπαθώ να περιγράψω. Παράλληλα, το "No Escape From Now" μου ακούγεται καλύτερο από τα τραγούδια που έγραψαν ο Ozzy με τον Iommi στο "13" των Sabbath, ενώ τo mid-tempo ύφος των "One Of Those Days" και "A Thousand Shades" και κυρίως το "Nothing Feels Right" φέρνουν στο νου κάτι από την τελευταία πραγματικά σπουδαία δουλειά του Ozzy, το "Ozzmosis", στοιχείο το οποίο φυσικά είναι παραπάνω από καλοδεχούμενο. Την ίδια στιγμή, το "Dead And Gone" κουβαλάει κάτι από το "The Ultimate Sin", το οποίο μόνο ως «αλκοολική μαλακία» δεν θα το χαρακτήριζα προσωπικά, ενώ ειδικά μνεία αξίζει το "Mr. Darkness" το οποίο φέρει πιθανότατα πιο έντονα από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι την παικτική υπογραφή του Zakk, ενδεχομένως και την καλύτερη ερμηνεία του Ozzy.

Συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω, μπορώ να πω με σχετική βεβαιότητα ότι το "Patient Number 9" ξεπέρασε τις προσδοκίες που είχα, αποτελώντας όχι μόνο μια ευχάριστη κι απρόσμενη έκπληξη, αλλά κι ένα άλμπουμ που αυτόφωτα μπορεί να χαρακτηριστεί ως πραγματικά αξιόλογο. Κι ένα καλό άλμπουμ από τον Ozzy Osbourne συνεχίζει να έχει μια ιδιαίτερη αξία για τον ευρύτερο rock κόσμο, έστω κι αν είναι σημειολογική ή νοσταλγική.