Pupil Slicer

Όπως παραδοσιακά ξέρουν να κάνουν οι Βρετανοί, το ντεμπούτο των Pupil Slicer είχε ξεσηκώσει αρκετό hype πριν καν κυκλοφορήσει. Συνήθως δεν υπάρχει καπνός χωρίς (έστω μια μικρή) φωτιά και το "Mirrors" επιβεβαιώνει τον κανόνα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ντεμπούτο που έρχεται με φόρα να καθιερώσει τους δημιουργούς του ως μια νέα δύναμη στον ακραίο ήχο.

Οι Pupil Slicer είναι ένα τρίο από το Λονδίνο που αποτελείται από τους Kate Davies (κιθάρα, φωνή), Josh Andrews (τύμπανα) και Luke Fabian (μπάσο). Με μια πρώτη ματιά κινούνται στον χώρο του mathcore, σεβόμενη όμως το πνεύμα των καιρών, η μπάντα έχει έναν αρκετά πολυσυλλεκτικό ήχο που, ναι μεν έχει σαν αφετηρία του τα κληροδοτήματα των Dillinger Escape Plan, δεν διστάζει όμως να εμπλουτιστεί με hardcore-powerviolence-grind αναφορές, ενώ κάποια λίγα death metal στοιχεία κάνουν το πιάτο πιο νόστιμο.

Γίνεται εύκολα κατανοητό ότι η μουσική είναι ορμητική και «νευρωτική», αρχικά όμως ίσως παρατηρήσεις την αξιοσημείωτη τεχνική της μπάντας. Με μπόλικα συναρπαστικά riffs, το rhythm section στα κάγκελα και τα time signatures να αλλάζουν κάθε 10-15 δευτερόλεπτα, οι Pupil Slicer έχουν ένα αρκετά απαιτητικό υλικό που σου εγείρει το ενδιαφέρον για το πως θα το εκτελούν ζωντανά. Ειδικά η Kate έχοντας τον δύσκολο και διπλό ρόλο, συχνά παίζει κιθάρα ασύγχρονα με τα φωνητικά της. Γενικώς το τρίο παίζει άρτια, χωρίς να θυσιάζει ούτε ένα μικρογραμμάριο αδρεναλίνης.

Προς τιμήν τους, η οργή και η ενέργεια που πρέπει να εκλύεται από τη μουσική τους δεν υπερκαλύπτεται από το όποιο intellectual σκέλος. Ο δίσκος ξεκινάει εκρηκτικά με έναν συνδυασμό σύντομων και πολύ σύντομων τραγουδιών, και το μίγμα μοιάζει ανόθευτο κι αδύνατο να αποτύχει. Τα "Martyrs", "L'Appel Du Vide" και "Worthless" είναι δυναμίτες σύγχρονης core τέχνης, με κάποια διάσπαρτα ατμοσφαιρικά outro να κλέβουν την παράσταση - και να θυμίζουν τις τεχνικές του Cliff. Ξεχωρίζουν το μεταλλικό "Husk" με το απίστευτα πορωτικό κόψιμο στη μέση και το "Wounds Upon My Skin" που εντάσσει τέλεια τις alternative επιρροές τους.

Μιλώντας για alternative, φτάνουμε στο απροσδόκητο φινάλε του δίσκου με δύο τραγούδια γύρω στα 7 λεπτά. Παρά τα επιμέρους εντυπωσιακά σημεία τους, εδώ νιώθω ότι βλέπουμε και την απειρία της μπάντας στο να διαχειριστεί τόσες επιρροές (τομέας στον οποίο οι Dillinger μεγαλουργούσαν) και, παρά τις αγνές προθέσεις τους, το songwriting τους σηκώνει καλύτερη δόμηση. Το φινάλε του "Mirrors" είναι λοιπόν λίγο πιο σύνθετο απ' ότι η αρχή του, κι εγώ βρίσκω τον εαυτό μου να συντάσσεται με αυτούς που ισχυρίζονται ότι ένας δίσκος 20-25 λεπτών μπορεί να είναι επαρκέστατος - έναντι των 37 λεπτών του "Mirrors" - έχοντας κατά νου και το παράδειγμα σύγχρονων μνημείων συγγενικής αισθητικής.

Εν κατακλείδι όμως, δεν χωράνε θεωρητικές στιλιστικές γκρίνιες. Το "Mirrors" είναι υπερβολικά καλοφτιαγμένο για ντεμπούτο και μας παρουσιάζει μια εξαιρετικά ταλαντούχα νέα μπάντα, που σέβεται τα mathcore κεκτημένα και προβάλλει ταυτόχρονα μια σύγχρονη ηχητική ταυτότητα. Δεν είναι υπερβολικό να πει κανείς ότι το μέλλον ανήκει στους Pupil Slicer κι ότι το "Mirrors" είναι ένα έξοχο δείγμα σκεπτόμενης μεταλλικής μουσικής για τη χρονιά που διανύουμε. Χαλάλι και το hype του.

Bandcamp