The Orchestra (For Now)

Οι The Orchestra (For Now) είναι Βρετανοί, από το Λονδίνο. Προφανώς. Γιατί προφανώς; Μα γιατί έχουν αυτό το κάτι στον ήχο τους που σε πάει πρώτα στην Αγγλική σκηνή και μετά στην πρωτεύουσά της. Οχι, όχι δεν μιλάμε για άλλη μια κόπια των Idles, ή των Black Country, New Road, αν και ο ήχος των δεύτερων έχει αφήσει έντονα σημάδια πάνω τους. Αυτοί εδώ πάνε λίγα βήματα πιο λοξά καταλήγοντας πολύ κοντά στις ανώμαλες γειτονιές του prog.

Το "Escape From New York" ανοίγει το πρώτο τους EP πολύ όμορφα. Μια μελωδία στην κλασική κιθάρα και ένα βιολί που δίνει κλιμάκωση με ένταση και φέρνει στα πρώτα φωνητικά. Χτισμένο σε ήπια ατμόσφαιρα που όσο προχωράει προσθέτει στοιχεία που κινούνται από το αναμενόμενο μέχρι το αναπάντεχο το ίδιο εύκολα και το ίδιο ελκυστικά. Δε θα ακουστούν ούτε ανιαροί αλλά ούτε επιτηδευμένοι. Κι εκεί που θα περάσουν δίπλα από τους Muse θα ξεσπάσουν σε μια post-punk χορογραφία.

Η παραγωγή είναι αυτή που περισσότερο παραπέμπει στη Windmill σκηνή αλλά τα ανοίγματα της μουσικής είναι αυτά που τους απεγκλωβίζουν από αυτή. Όχι ότι δεν υπάρχουν οι prog επιρροές γενικά στη σκηνή αυτή αλλά εδώ είναι περισσότερο από επιρροή και μέρος της μουσικής. Ανάλογα την οπτική σου μπορεί να κυριαρχεί μέχρι. Στις μεθυστικές εντάσεις του "Skins" θα συναντήσεις το punk και την πειραματική σκηνή της θεατρικής τέχνης. Κι ενώ θα νιώθεις τη φωνή του Bellamy παρούσα στο "The Strip" θα δεις να φεύγει η μουσική και να καταλήγει σε παράσταση στα σκοτεινά σοκάκια του Λονδίνου. Η εκφραστικότητα που πετυχαίνουν σε αυτό το κομμάτι είναι πραγματικά αξιοσημείωτη.

Το EP κλείνει με το οκτάλεπτο "Wake Robin". Αν πιο πριν διατηρούσε κάποιο αμφιβολίες για το πόσο prog είναι αυτό που ακούει, εδώ θα πρέπει να τελειώσουν. Περιέργως η φωνητική προσέγγιση πήγε σε σημεία και στον Manuel Gagneux, ειδικά των Birdmask. Βασικό όμως παραμένει το βιολί και το τσέλο στο πως αναπτύσσεται η σύνθεση. Και το πιάνο. Πολύ το πιάνο. Κοίτα, είναι όντως μια, μικρή αλλά ολοκληρωμένη, ορχήστρα. Α ναι, σημαντικό, σε όλη τη διάρκεια του EP κεντρίζει το ενδιαφέρον και γλυκαίνει τα αυτιά ο ήχος αλλά και το ασυγκράτητο παίξιμο του Charlie Hancock στα τύμπανα. Μαζί με το πολύ ωραίο μπάσο του Millie Kirby έχουν στήσει ένα πάρα πολύ καλό ρυθμικό υπόβαθρο για την μπάντα.

Περιμένοντας το δεύτερο EP τους τον επόμενο μήνα μένουμε ενθουσιασμένοι με το πρώτο. Κάπως έτσι είναι που μια σκηνή προχωρά, γιατί αν δεν προχωρά μένει στάσιμη. Και όταν μένει στάσιμη, μαζεύει σκόνη.