The Three Tremors, Murder Angels @ Κύτταρο, 28/09/18

Με την ανακοίνωση της επίσκεψης των The Three Tremors στην χώρα μας για τρεις συναυλίες, στα πλαίσια της κυκλοφορίας του ομώνυμου, ντεμπούτου τους άλμπουμ, τσεκάραμε την ημερομηνία και το μέρος χωρίς δεύτερη σκέψη. Βασικότερος λόγος ήταν η ευκαιρία να απολαύσουμε ξανά από κοντά τον «πολύ» Tim "Ripper" Owens, να δούμε για πολλοστή φορά τον αγαπημένο μας Harry "The Tyrant" Conklin, και μαζί τους τον τίμιο εργάτη Sean "The Hell Destroyer" Peck.

Για να είμαστε ειλικρινείς, τα χαμόγελα κόπηκαν με την ακρόαση του πρώτου τραγουδιού και τη γνωστοποίηση των σχετικών πληροφοριών, καθώς όλα έδειχναν προς την κατεύθυνση του over the top power metal των Cage. Ιθύνων νους του άλλοτε μεγαλεπήβολου project (Dickinson/Halford/Tate) είναι άλλωστε ο Peck, ο οποίος δεν κόπιασε ιδιαίτερα για να βρει τους μουσικούς που θα πλαισίωναν τους τρεις τραγουδιστές, παρά πήρε αυτούσια την ίδια του την μπάντα.

Αναμένοντας την κυκλοφορία του άλμπουμ, αυτό δεν ήρθε ποτέ μέχρι στιγμής, παρότι η περιοδεία με αρκετές ημερομηνίες έχει ήδη ξεκινήσει. Ακόμη και αν η καθυστέρηση αυτή οφείλεται καθαρά σε εξωγενείς παράγοντες, μια αστοχία υπάρχει, με αποτέλεσμα πιθανώς την προσέλευση λίγου κόσμου, όπως δυστυχώς θα διαπιστώναμε. Κρίνοντας μόνο εκ του αποτελέσματος, ίσως η τιμή του εισιτηρίου να αποτέλεσε έναν ακόμη αποτρεπτικό παράγοντα, χωρίς βεβαίως να γνωρίζουμε τις οικονομικές λεπτομέρειες.

Με το πρόγραμμα να τηρείται εξαρχής και μέχρι τέλους κατά γράμμα, οι Λαρισαίοι Murder Angels βρέθηκαν στη σκηνή του Κυττάρου μαζί με το stage show τους, όπως συνηθίζουν, και για ένα καθαρό σαραντάλεπτο απέδωσαν τιμιότατα παλαιότερο αλλά και ολόφρεσκο, ακυκλοφόρητο ακόμη υλικό τους. Δεμένη ως μπάντα, με αρκετά καλό ήχο και πολύ καλό τραγουδιστή δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να τραβήξουν τα βλέμματα.

Σε αντιστοιχία με την ενδυματολογικές τους επιλογές, το υλικό τους παρέπεμπε απευθείας στην δεκαετία του '80, με όμορφο όμως και ουχί επιτηδευμένο τρόπο. Πατώντας σε σταθερές thrash βάσεις και κινούμενοι με άνεση μέχρι το κλασικό heavy, πετυχαίνουν ένα αξιόλογο τελικό αποτέλεσμα για όλα τα metal γούστα, και το σημαντικότερο, αποδεικνύουν πως προοδεύουν ως μπάντα. Κέρδος εν τέλει, για όλα τα μέρη, αποτελεί το γεγονός ότι οι Λαρισαίοι δικαίως θα πρέπει να θεωρούνται ιδανική επιλογή για αναλόγου ύφους συναυλίες.

Από το εναρκτήριο και γνώριμο "Invaders From The Sky" φάνηκε πώς θα κινηθεί σε μεγάλο βαθμό η βραδιά. Τίγκα power metal χωρίς να φεύγει για πολύ το πόδι από το γκάζι και με την μελωδία να αποτελεί σπάνια εξαίρεση, φουλ στην τσιρίδα και με μέτριο ήχο. Μάλλον είχαμε την ατυχία και όχι την τύχη να ακούσουμε και τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου, με τους τρεις «τενόρους» να μοιράζονται τα φωνητικά, κατά μόνας ή συνδυαστικά.

Με το φορτωμένο σχήμα (δύο κιθάρες και τρεις τραγουδιστές) και το απαιτητικό υλικό να μην αφήνουν πολλά περιθώρια για κάτι παραπάνω από μέτριο ήχο, το άλμπουμ μπορεί να κριθεί μεν με επιφύλαξη, αλλά δεν πιστεύω ότι θα βρει απήχηση πέραν του περιορισμένου, σκληροπυρηνικού κοινού που προσκυνάει το αμερικάνικο power, από όπου κι αν προέρχεται. Εξαίρεση μάλλον αποτελούν το "Wrath Of Asgard" και το "Sonic Suicide" που ακούγονται πιο ευχάριστα, και κάπως κανά δύο ακόμη, αλλά και πάλι η παρτίδα δύσκολα σώζεται.

Στα θετικά της βραδιάς καταγράφονται η πολύ καλή προετοιμασία της ομάδας από τον Peck και οι αντιδράσεις του παρευρισκομένων, οι οποίοι αν και θα μπορούσαν να μετρηθούν εύκολα δεν μάσησαν, και το διασκέδασαν υπέρ του δέοντος, ειδικά στα κομμάτια από το παρελθόν των τραγουδιστών. Στο "Burn In Hell" o Ripper απέδειξε με άνεση γιατί κάποτε τον επέλεξαν οι Priest, καλοδεχούμενο ήταν επίσης το "Scream Machine" από εποχής Beyond Fear, ο Harry "The Tyrant" Conklin ήταν απολαυστικός όπως πάντα στην κομματάρα των Jag Panzer, "Black" και τίμιος ο Hell Destroyer στο "Hell Destroyer" των Cage.

Ειδικά στα δύο τελευταία φάνηκε ότι η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού ήταν φανατικοί οπαδοί των Panzer και των Cage, οι οποίοι μάλλον είναι πιο πιστοί από τους πιο φανατικούς των Priest, που βέβαια έχουν χάσει το μέτρημα με τα project του Ripper. "The Sentinel" και "Painkiller" έδωσαν εορταστικό τόνο στη βραδιά και υπενθύμισαν την τεράστια παρακαταθήκη των Βρετανών στο encore, πριν το φινάλε με τα δύο εναπομείναντα τραγούδια του άλμπουμ. Παρά τις αδυναμίες του όλου εγχειρήματος, εν τέλει όσοι βρέθηκαν στο Κύτταρο πέρασαν καλά, όσοι όμως θα ήθελαν αλλά δεν ήρθαν, δεν έχασαν τίποτα συγκλονιστικό.

Όσον αφορά τους τρεις πρωταγωνιστές, ο Conklin ήταν εξαρχής ο πιο ευδιάθετος, ο Owens ήθελε αρκετό χρόνο για να «ξεκουμπωθεί» και ο Peck διατήρησε χαμηλό προφίλ, κερδίζοντας την συμπάθειά μας. Συνολικά και όσον αφορά το setlist τέλος, όσο κι αν οι μουσικοί πιστεύουν προς τιμήν τους το φρέσκο υλικό, με περισσότερες επιλογές γνώριμες προς το κοινό που θα είχαν επικοινωνήσει καταλλήλως, η απήχηση θα ήταν μάλλον μεγαλύτερη χωρίς κανένας να μιλήσει για αρπαχτή. Και όσο ενδιαφέρον ήταν να χαζεύεις τρεις ικανότατους τραγουδιστές να εξαπολύουν τη μία τσιρίδα πίσω από την άλλη, θα μπορούσαμε να ζήσουμε και με πολύ λιγότερες.