Menace Ruine

Στην κριτική για την προηγούμενη δουλειά τους είχα πει ότι παρουσίασαν τη «μεταφορά» του ήχου τους από black metal υβρίδια σε ένα μοντέρνο μεσαιωνικού στυλ θορυβώδες και σκοτεινό folk. Αυτό λοιπόν χωρίς καμία αλλαγή έχουμε και φέτος. Δεύτερος δίσκος στο ίδιο ύφος. Drones και μοιρολόγια.

Παραμορφωμένα πλήκτρα, βιομηχανικοί ρυθμοί, μονολιθικοί ογκόλιθοι θορύβου και αταραξία στις φωνές. Απευθύνεται σε λίγους. Μάλλον σε ελάχιστους. Είναι εντελώς πειραματικό και άκρως δύσκολο στο άκουσμα. Ψύχραιμο και απαθές, γεμάτο σκοτεινές ατμόσφαιρες και επικές εξελίξεις στην διάρκεια των συνθέσεων. Πολύς θόρυβος. Μεγάλες συνθέσεις σε διάρκεια που νομίζεις ότι μπορούν να συνεχίζουν για πάντα. Φοβάσαι ότι μπορεί να σε τρελάνουν, να σε παρασύρουν και να το χάσεις εντελώς. Σκιές. Αλχημείες και μαγεία. Μυστικές και σκοτεινές ιστορίες. Θάνατος. Ομορφιά. Επικλήσεις στο σκότος. Στον μεσαίωνα. Στο τέλος βρωμιά, μόνο βρωμιά θα απομείνει και ένα άψυχο σώμα να κείτεται.

Εκεί που ψάχνεις να βρεις κάτι τρυφερό, ο υπαινιγμός της μελωδίας σε προδίδει και, αφού σε ξεγελάει με ειρηνικές και αναπαυτικές χαλαρότητες, σε ξαναπετάει στον τραχύ και άγουρο θόρυβο που θολός και επίπονος συνεχίζει ανελέητα το έργο διάλυσης κάθε τι γλυκού πάει να ξεπεταχτεί. Εξαιρετικά ποικιλόμορφο, χωρίς πολλά εφόδια, καταφέρνει να κάνει την διαφορά. Καταποντίζει τον εαυτό του και ψήνει κάθε ρανίδα του. Τραγουδάει, χορεύει και στο τέλος ασφυκτιά μέσα στον δικό του τάφο. Ξεχωρίζει μέσα σε τόσα και τόσα αδιάφορα ambient, noise και drone πονήματα. Ακολούθα απλά την φωνή της. Είναι ένα άσμα γεμάτο με την αγάπη της. Σε οδηγεί στο κέντρο της Γης. Αν κι εσύ αντέχεις αυτή τη φωτιά, κοιμήσου πλάι της, προγονικά, γυμνά, με όλη σου την ψυχή.

Μαύρη σιωπή. Darkwave, neo-folk και πέρα ως πέρα πειραματικό.

profoundlorerecords.bandcamp.com/venus-armata