Krallice

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής η τελευταία φορά που δίσκος των Krallice με κέρδισε ήταν το 2015 με το "Ygg Huur". Η απρόσμενη δισκογραφική τους επιστροφή πέρσι με το "Mass Cathexis", αν και αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον των πιο περιστασιακών οπαδών της μπάντας αλλά ακολούθων του ιδιώματος, μου άφησε μια επίγευση αυτοαναφορικότητας η οποία πλέον, στο σημείο που έχει φτάσει ο σύγχρονος ήχος, δεν είχε ιδιαίτερα περιθώρια να με συναρπάσει. Η, ακόμη πιο ξαφνική, κυκλοφορία του "Demonic Wealth" όμως, αλλάζει εν πολλοίς αυτό το συμπέρασμα.

Η περίπτωση των Krallice είναι ιδιαίτερη. Δίσκοι όπως το ντεμπούτο τους ή το κολοσσιαίο "Dimensional Bleedthrough", ήρθαν σε μια εποχή που ο πειραματισμός και το δυσαρμονικό χάος που βρήκαν δίοδο στον ακραίο ήχο από Σκανδιναβία αλλά διοχετεύτηκαν από τη Γαλλία, κατέκλυζαν τον χώρο και δρομολογούσαν εξελίξεις. Οι Αμερικανοί, αποτέλεσαν την ιδανική απάντηση και «όρθωσαν» ανάστημα ως το αντίπαλο δέος επιδραστικότητας προς τους Deathspell Omega. Οι πρώτες αυτές κυκλοφορίες τους, μαζί με τα αντίστοιχα έργα των Leviathan και των Wolves In The Throne Room, έχτισαν εν πολλοίς το αμερικανικό black metal της μετά-Weakling εποχής. Η δυναμική και το απαράμιλλο ατμοσφαιρικό ντελίριο πολύπλοκων και απόκοσμων συνθέσεων, ήταν τέτοια, ώστε ο ιθύνων νους Colin Marston, που επίσης ξεδίπλωνε την τεχνική και συνθετική του δεινότητα με τους Behold The Octopus και Dysrhythmia, πρωτοστάτησε της «νεκρανάστασης» των εγκεφάλων της extreme metal δυσαρμονίας, Gorguts, των οποίων τα πεπραγμένα συγκλόνισαν εκ νέου τον metal μικρόκοσμο.

Ο εν λόγω ήχος όμως, σε αυτήν τη δεκαετία που μεσολάβησε, άνοιξε φτερά και η διαρκής δισκογραφία των Krallice τους βρήκε, αν και ουδέποτε συμβιβασμένους, ηχητικά ασφαλείς. Το black metal τους, περιπετειώδες, έφτανε συχνά, κατά την ταπεινή μου άποψη, σε ένα ηχητικό τέλμα ως προς τη δυνατότητα του να εμφυσά διαρκώς ρηξικέλευθη πνοή. Το "Mass Cathexis", αν κάποιος/α είναι λάτρης αυτού του ήχου, δεν γινόταν να μην το εκτιμήσει και να μην βρει όλα όσα αναζητεί από αυτόν. Παρέμενε όμως, ένα αναμάσημα ιδεών και κυρίως αισθητικής από μια μπάντα που έως ένα βαθμό φρόντισε για την ύπαρξή τους. Κατανοώ πως το «φανατικό» κοινό θα διαφωνεί με αυτή την άποψη, καθώς ο κόσμος των Krallice είναι πολυεπίπεδος και πλήρης πληροφορίας. Μερικές φορές όμως, η περιστασιακή τοποθέτηση ενός δίσκου σε ένα διαλεκτικό πλαίσιο αναφορικά με την εποχή του, αν και όχι αναγκαία ή απαραίτητη πράξη, στερεί δυναμικών.

Το "Demonic Wealth", είναι διαφορετική περίπτωση. Όπως αναφέρεται στο bandcamp της μπάντας, ο δίσκος ηχογραφήθηκε αποστασιοποιημένα εν μέσω καραντίνας. Επιπρόσθετα, τα τύμπανα ηχογραφήθηκαν μέσω κινητού, τα φωνητικά σε ένα αυτοκίνητο δίπλα από ένα βάλτο, το μπάσο απλά ηχογραφήθηκε (‘recorded.’), με τις κιθάρες και τα πλήκτρα στα Menegroth the Thousand Cave, όπου έγινε και η μείξη και το mastering. Οι Krallice λοιπόν επανέρχονται εντελώς lo-fi, στα ισχνά όρια μεταξύ ακρότητας και αγνής nerd-οσύνης που τους χαρακτηρίζει. Ηχητικά, τα έντονα synths προσδίδουν ένα ιδιαίτερα συμφωνικό ηχόχρωμα, ενώ τα σταθερά επιθετικά και δύστροπα riffs δεν επιτρέπουν στον δίσκο να ηχεί περισσότερο «ατμοσφαιρικός» από το προβλεπόμενο.

Ο ηχητικός συγκερασμός των synths με τις γνώριμες δομές, υπό ένα τέτοιο ηχητικό πλαίσιο, καθιστά το "Demonic Wealth" πιο black metal στην ουσία του από τις τελευταίες δουλειές των Αμερικανών. Δίχως να είμαι υπέρμαχος του αυστηρού lo-fi, αν και στιγμές ατμοσφαιρικού μεγαλείου χαμένες στον ορίζοντα riffs-ξυραφιών είναι διαρκώς ευπρόσδεκτες, παρατηρώ πως, αν και τα τύμπανα ηχούν συχνά αναχρονιστικά, το αδιαπέραστο περίβλημα υπό το οποίο ο ενδοσκοπικός πειραματισμός των Krallice, επεκτείνεται αλλά παραμένει συνεκτικός, η επιλογή της μπάντας σε αυτόν τον δίσκο δικαιώνεται. Το "Demonic Wealth", αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και ουσιώδεις προσθήκες στη δισκογραφία των Krallice. Τα έντονα synths δεν αποτελούν κάποιο νεωτερισμό, αλλά ο τρόπος που έρχονται σε διάλογο με τις ωμές επιθέσεις και τους οξείς κιθαριστικούς τόνους, καθιστούν το άλμπουμ περιπετειώδες υπό ένα διαφορετικό πρίσμα.

Πριν το αινιγματικό αλλά ονειρικό κλείσιμο του "Resistant Strains", του οποίου η παραμικρή λεπτομέρεια, αν εντοπισθεί αποκτά μια απάνθρωπη μεγαλειώδη αύρα σε αυτό το ηχόχρωμα, οι Krallice έχουν δημιουργήσει μια ριψοκίνδυνη περιπλάνηση. Οι σκιές του "Dilution" διαλύονται στην ατμόσφαιρα μόνο όταν το μεσαίο μέρος του "Still" κεντρίσει το ενδιαφέρον. Το μοχθηρό όργιο των, κλασικών Krallice στιγμών όπως οι "Mass For The Strangled" ή η κορυφή του άλμπουμ "Disgust Patterns" αναδεικνύει τον εσωτερικό του τρόμο επειδή στέκεται στον αντίποδα συνθέσεων όπως η ομώνυμη. Τα 52 λεπτά αυτού του δίσκου επανακτούν τη μοναδικότητα της χροιάς των δημιουργών του, παραδίδοντας μια κυκλοφορία που αξιοποίησε την πανδημία σχεδόν μαξιμαλιστικά. Οι Krallice μεταδίδουν απόγνωση και απομόνωση, αντλώντας έμπνευση μέσω αυτών, και προσφέροντάς τες δίχως το παραμικρό περίβλημα, ως αγνό, ακατέργαστο, (δαιμονικό) θησαυρό.

Youtube
Bandcamp