«A Buyer's Guide»: Rotting Christ
Οδηγός δισκογραφίας για μια από τις σπουδαιότερες ελληνικές μπάντες όλων των εποχών
Ακούγεται λίγο βαρύγδουπος ο εισαγωγικός υπότιτλος, αλλά αν το καλοσκεφτείς και τα βάλεις κάτω θα συμφωνήσεις ή τουλάχιστον θα μετριάσεις τις όποιες επιφυλάξεις σου. Ναι, ο όρος metal σκοπίμως απουσιάζει πριν από το «μπάντες» κι έχει την δική του σημασία. Τι καθιστά έναν καλλιτέχνη κι ένα συγκρότημα «σπουδαίο», ανεξαρτήτου είδους; Αρκετά και διάφορα. Η ιστορία του, η επιρροή, οι πωλήσεις, η ποιότητα, ο αριθμός των θαυμαστών και η καταξίωση εντός κι εκτός των συνόρων. Δεν νομίζουμε πως οι Rotting Christ υστερούν σε κάτι κι ως εκ τούτου πληρούν -αν όχι όλες τις προϋποθέσεις- την συντριπτική πλειοψηφία αυτών.
Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνουμε στον παράγοντα «εξωτερικό», όπου χωρίς αμφιβολία η μπάντα είναι το καλύτερο εξαγώγιμο μουσικό προϊόν της χώρας μας, με headline ευρωπαϊκές και παγκόσμιες περιοδείες, συμμετοχή σε σπουδαία φεστιβάλ του εξωτερικού και φανατικό πυρήνα οπαδών σε γεωγραφικές τρύπες (βλ. Σρι Λάνκα) που δεν θα δούμε ποτέ. Πρόσφατο παράδειγμα η επικείμενη εμφάνισή τους τον Ιούλιο σε Cape Town και Johannesburg. Καλή φάση ε;
Από εκεί και πέρα η ιστορία των Rotting Christ έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια. Λένε ότι ένα συγκρότημα δείχνει τις δυνατότητες του και το που μπορεί να φτάσει στον τρίτο του δίσκο. Οι Rotting Christ το έδειξαν από τον πρώτο, όταν κυκλοφόρησε το "Thy Mighty Contract" το 1993. Με γερές βάσεις στο underground άρχισαν να χτίζουν το όνομα τους ακόμα και σε πιο mainstream κοινό.
Η μετακόμισή τους στην Century Media ήταν ένα ακόμα δείγμα των δυνατοτήτων και των προοπτικών του συγκροτήματος, που συνεχίστηκε ακόμα και όταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη (βλ. Mutilator) αποχώρησε. Με τον Σάκη Τόλη ιθύνων νου, πάντα με την αρωγή του αδερφού του Θέμη, οι Rotting Christ συνεχίζουν μέχρι και τις ημέρες μας με μια σταθερή και αξιόπιστη παρουσία και αναγνώριση από μεγάλο κομμάτι του metal κοινού και όχι μόνο (Dave Mustaine εξαιρουμένου).
Έπειτα από 29 χρόνια ύπαρξης και 25 επίσημης δισκογραφίας, 12 full length άλμπουμ κι αμέτρητες ώρες ακρόασης των τραγουδιών τους, ήρθε η στιγμή να τα βάλουμε κάτω, να αντιμετωπίσουμε τους δαίμονές μας και να τους αφιερώσουμε λίγο από τον χρόνο μας, μερικές ημέρες προτού κυκλοφορήσει επίσημα το "Rituals". Ορκιζόμεθα...
Αγαπημένη ατάκα: «Ζώντας σε (υποτιθέμενη) δημοκρατία, έχω την εντύπωση ότι όλοι έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε κριτική στις θρησκείες εάν το θέλουμε. Εμείς απλά πιστεύουμε ότι είναι σάπιες (rotting). Αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουμε σταυροφορία υπέρ του Σατανά» - Σάκης Τόλης vs Gary Bauer.
Thy Mighty Contract
(Osmose, 1993)
Τα πάντα ήταν έτοιμα από καιρό. Η μπάντα είχε χτίσει ήδη ένα πολύ δυνατό όνομα στο underground της εποχής, κάποια πρώτα δείγματα δημιούργησαν μεγάλες προσδοκίες και η black metal σκηνή έτοιμη να εκραγεί. Το άλμπουμ ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος για το συγκρότημα. Oι Rotting Christ παρουσιάζουν χαρακτήρα και προσωπικότητα. Δεν αντιγράφουν κανέναν, αλλά δημιουργούν έναν προσωπικό, αναγνωρίσιμο μέχρι και σήμερα ήχο και μια μουσική ταυτότητα, κάτι ιδιαίτερα σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα που επί της ουσίας τους τοποθετούσε στη ελίτ της σκηνής. Ένας δίσκος τραχύς, σκοτεινός και απόκοσμος, αλλά συνάμα γεμάτος μελωδίες, ατμόσφαιρα και εθιστικά riff. Το "Thy Mighty Contract" ήταν ακριβώς το διαμάντι που περιμέναμε. Ένας πολύ σημαντικός δίσκος για το συγκρότημα και ένας από τους κορυφαίους black metal δίσκους όλων των εποχών. (Α.Κ.)
Theogonia
(Season Of Mist, 2007)
Μετά από κάποια χρόνια αβεβαιότητας οι Rotting Christ αλλάζουν εταιρεία και φέρνουν έναν αέρα ανανέωσης, πραγματικής αναγέννησης και κατακτούν και πάλι την δική τους και όχι μόνο κορυφή. Με έντονες αναφορές και μελωδίες από την ελληνική μουσική παράδοση το "Theogonia" είναι ένας δίσκος γεμάτος φρεσκάδα και καινούργιες ιδέες. Η μπάντα γράφει ορισμένα από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας της με mid tempo κατά κύριο λόγο συνθέσεις, κάτι που το κάνει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο extreme συγκρότημα αυτού του πλανήτη, riff-άρες που σε καθηλώνουν και μελωδίες που απογειώνουν τον δίσκο. Η μαγευτική ατμόσφαιρα που αναδύεται σε εγκλωβίζει και υιοθετείται ένα concept που το ακολουθούν μέχρι σήμερα. Αυτό ήταν το άλμπουμ που όχι απλά αποκατέστησε εκ νέου τους Rotting Christ στην συνείδηση πολλών οπαδών αλλά επανέφερε την μπάντα στο προσκήνιο. (Α.Κ.)
Non Serviam
(Unisound, 1994)
Το να ακούς το "The Fifth Illusion" στην τρυφερή ηλικία των 19, δυο τινά θα προκαλούσε: Είτε τραυματική εμπειρία, είτε κεραυνοβόλο έρωτα για τα riff και το solo. Μας προέκυψε το δεύτερο κι ακόμα μέχρι σήμερα φαντάζουν ανυπέρβλητα. Εδώ μέσα περιέχονται πολλές από τις κορυφαίες συνθετικές στιγμές της μπάντας, τόσο ειδικά όσο και συνολικά. Είναι η πρώτη φορά που φαίνεται τόσο ξεκάθαρα το «τι riff master που θα γίνεις», ερχόμενο σε πλήρη αντίθεση με τον βαθμό καθαρότητας της παραγωγής και προώθησης του δίσκου από την εταιρεία. Κανείς όμως από τους ανασταλτικούς αυτούς παράγοντες, δεν κατέστη ικανός να αποτρέψει την ανακήρυξη του "Non Serviam" ως τον αγαπημένο δίσκο της μπάντας για πολλούς από εμάς. Αφού έχει μέσα το "Saturn Unlock Avey's Son", τι να κάνουμε τώρα... (Γ.Ζ.)
Triarchy Of The Lost Lovers
(Century Media, 1996)
Αν θυμάμαι καλά είναι η πρώτη φορά που η μπάντα πάει στο εξωτερικό (Γερμανία) και προσπαθεί να κλείσει ένα καλό συμβόλαιο για τον νέο της δίσκο. Είναι η πρώτη φορά που μπαίνει το μικρόβιο της διεθνούς καριέρας και τι καλύτερο από το να ξεκινήσει με το άλμπουμ αυτό. Τα στοιχεία που αγαπήσαμε στο "Non Serviam" είναι κι εδώ παρόντα, με σαφώς καλύτερη παραγωγή, περισσότερη επική διάθεση και με μια επιπλέον gothic νότα. Είναι πλέον σαφές πως τα δημιουργικά κι ανήσυχα πνεύματα των συντελεστών του, θα συνεχίσουν να εξελίσσουν τον ήχο τους, θα τον πηγαίνουν κάθε φορά κι ένα βήμα παραπέρα με την αρμόζουσα ομαλή μετάβαση. Η χαλαρότητα και το αβίαστο της κιθάρας, η cult προφορά της αγγλικής γλώσσας και οι ιαχές μας στο "King Of A Stellar War" στα live τους, είναι ανεκτίμητα 20 χρόνια μετά. (Γ.Ζ.)
A Dead Poem
(Century Media, 1997)
Τα ανήσυχα πνεύματα που λέγαμε πριν; Η εξέλιξη; Κυκλοφορούν δίσκο στα καπάκια γιατί το «έχουν», τέτοια έμπνευση δεν μπορεί να περιμένει και τι συνθέτουν; Τον δίσκο εκείνο που θα δημιουργήσει έναν καινούργιο πυρήνα οπαδών και θα προστεθεί στον ήδη υπάρχοντα. Το ευρωπαϊκό black metal αλλάζει και γι' αυτό ευθύνονται οι ίδιοι. Το gothic στοιχείο είναι πλέον πιο ευδιάκριτο, οι παραδοσιακές metal-ικές φόρμες και ο mid tempo ρυθμός εκπλήσσουν ευχάριστα με την μελωδία να πηγαίνει σύννεφο. Εδώ έχουμε την πρώτη εμφάνιση του Ανδρέα Λάγιου στο μπάσο, έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του "Use" με τους Nightstalker και την απαρχή των εκατέρωθεν φιλοφρονήσεων με τους Moonspell. Το "Draconian Times" του black metal; Ίσως. (Γ.Ζ.)
Sanctus Diavolos
(Century Media, 2004)
Το "Sanctus Diavolos" ήταν η στιγμή, που ακολούθησε ένα μούδιασμα και προσέφερε μια βαθιά ανάσα στους οπαδούς της. Μακρόσυρτα riff, υψηλές ταχύτητες, τελετουργική ατμόσφαιρα, μελωδίες, mid tempo κομμάτια, συνθέτουν ένα πολυποίκιλο άλμπουμ, στο οποίο συναντάμε αμήχανες στιγμές που αφαιρούν από το σύνολο, αλλά ο δίσκος δίνει την αίσθηση ότι τραβάει το κάρο από την λάσπη που παραλίγο να κολλήσει. Αποπνέει έναν αέρα ανασυγκρότησης και αλλαγής πλεύσης αξιόλογης, που όμως σε κάποια σημεία παραμένει ακόμα ημιτελής. Και μην ξεχνάμε ότι το "Athanati Este" θα είναι ένα από τα κομμάτια των Rotting Christ που θα λατρεύουμε για πάντα. (A.K.)
Aealo
(Season Of Mist, 2010)
Αυτή είναι η φυσική και λογική συνέχεια του προκατόχου του. Οι αναφορές στην ελληνική μουσική που υπήρχαν στο "Theogonia" γιγαντώνονται στο "Aealo" και καθηλώνουν. Η φράση «εκεί που το ακραίο metal συναντά την πλούσια ελληνική μουσική παράδοση» βρίσκει την απόλυτη έκφραση της και οι Rotting Christ μας εκστασιάζουν με ένα δίσκο γεμάτο πάθος, έντονα συναισθήματα και με μια ατμόσφαιρα πολεμική, πένθιμη και επική, με riff και μελωδίες απ' άκρη σ' άκρη που σου παίρνουν το κεφάλι. Η συγκλονιστική παρουσία και ερμηνεία της Diamanda Kallas και η μεγαλειώδης φωνή του Alan Averil σε αντίστοιχα κομμάτια επιτείνουν τις ανατριχίλες σε ένα δίσκο που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται και σε υψηλότερη θέση σε αυτή τη λίστα. Έπος. (A.K.)
Αγαπημένο κομμάτι
Passage Τo Arcturo
(Decapitated, 1991)
Για να σου αρέσει αυτός ο δίσκος χρειάζεται να έχεις ζήσει την εποχή που κυκλοφόρησε, ή κατ' ελάχιστο να έχεις κατανοήσει πλήρως το κλίμα και την φιλοσοφία εκείνων των χρόνων στην underground σκηνή. Ο δίσκος κουβαλάει όλες τις αγκυλώσεις και τα «πρέπει» των black metal συγκροτημάτων της εποχής. Πρωτόγονη και πηγαδίσια παραγωγή, σκοτεινή και μυστηριακή ατμόσφαιρα, αλλά πάνω από όλα όσοι δεν ήταν / είναι κολλημένοι μπορούσαν να διακρίνουν τις φρέσκες ιδέες, το καινούργιο που ερχόταν, αλλά και την προσπάθεια του συγκροτήματος να διαμορφώσει το δικό του ήχο και προσωπικότητα. Κρίνοντας πλέον αποστασιοποιημένα, είναι σαφές ότι ο δίσκος έχει ανεπεξέργαστα διαμάντια με ατελή σημεία. Πάνω από όλα, ένας σταθμός μεγάλης ιστορικής αξίας και προάγγελος για αυτό που θα ακολουθούσε. (Α.Κ.)
Sleep Of The Angels
(Century Media, 1999)
Είναι από τις ελάχιστες φορές που ο τίτλος της κατηγορίας δεν είναι πλήρως αντιπροσωπευτικός μιας δισκογραφίας. Ο πιο αδύναμος κρίκος μου κάνει καλύτερα, αλλά θα πορευτούμε με τους κανόνες. Η πρώτη φορά που η μπάντα επιπλέει σε στάσιμα νερά ακολουθώντας ηχητικά την πετυχημένη φόρμα του "A Dead Poem". Είναι η περίοδος που η Century Media μεσουρανεί με τις gothic κυκλοφορίες της και κάπως έτσι οι Rotting Christ δεν αλλάζουν ύφος, δεν εξελίσσονται. Δεν θα δικαιωθούν εκ του αποτελέσματος, καθώς ναι μεν πετυχαίνουν την ατμόσφαιρα αλλά όχι το κυριότερο: Τα τραγούδια. Σκόρπιες κι αναμενόμενα καλές στιγμές, δεν δημιουργούν το σύνολο του προκατόχου του κι αυτό που μένει πέρα από το "You My Flesh", είναι το πρώτο επίσημο βίντεο κλιπ τους. (Γ.Ζ.)
Lucifer Over Athens
(Season Of Mist, 2015)
Ok, απουσιάζει το "Wolfera The Jackal" σε σχέση με το "Non Serviam - A 20 Year Apocryphal Story" (γιατί αυτό μας καίει), αλλά δεν θα σκάσουμε κιόλας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δυο sold out βραδιές στην Αθήνα επί ημερών 2013, με το ίσως πιο στιβαρό line-up τους επί σκηνής και με επιλογή τραγουδιών που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως best of. Η επιστροφή για ζωντανές εμφανίσεις στα πάτρια εδάφη, πάντα δίνει κάτι το ξεχωριστό τόσο από τους πάνω όσο κι από τους κάτω της σκηνής και κάπου εδώ θυμάμαι τις πρόσφατες ανατριχίλες στην Μαλακάσα και τον πιτσιρικά στον ώμο του πατέρα. Αν και πλέον έχω χάσει το όποιο ενδιαφέρον για live άλμπουμ, ετούτο εδώ το φυλάω σαν κόρη οφθαλμού για να λέω κάποτε πως ήμουν κι εγώ εκεί. (Γ.Ζ.)
A Compilation
Αδυνατούμε να κατανοήσουμε τον λόγο που οι λοιποί δυσκολεύονται στο κομμάτι αυτό και η αλήθεια είναι πως μερικές φορές λιποψυχούν κιόλας. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Το πιο διασκεδαστικό μέρος του άρθρου όπου σου δίνεται η ευκαιρία να γίνεις DJ ή μουσικός παραγωγός μα...για στάσου λίγο. Καθότι είμεθα ολίγον τι κι από τα δυο, σας παραθέτουμε την αλήθεια μας.
1. Fgmenth, Thy Gift ("Thy Mighty Contract")
2. The Fourth Knight Of Revelation (Part I And II) ("Thy Mighty Contract")
3. Non Serviam ("Non Serviam")
4. Saturn Unlock Avey's Son ("Non Serviam")
5. King Of A Stellar War ("Triarchy Of The Lost Lovers")
6. Archon ("Triarchy Of The Lost Lovers")
7. Sorrowfull Farewell ("A Dead Poem")
8. Among Two Storms ("A Dead Poem")
9. After Dark I Feel ("Sleep Of The Angels")
10. Aeternatus ("Khronos")
11. Under The Name Of Legion ("Genesis")
12. Athanati Este ("Sanctus Diavolos")
13. Keravnos Kivernitos ("Theogonia")
14. Nemecic ("Theogonia")
15. ...Pir Threontai ("Aealo")
16. Eon Aenaos ("Aealo")
17. Grandis Spiritus Diavolos ("Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού")
18. Κατά Τον Δαίμονα Του Εαυτού ("Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού")
