Golden Light

Sacred Colour Of The Source Of Light

Iron Bonehead (2020)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 28/05/2020
Μόλις ξεπεράσεις την παραπλανητική πρώτη αίσθηση, θα αντιμετωπίσεις μια από τις αποκαλύψεις της φετινής χρονιάς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το όνομα αυτής της πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας, δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Ο τίτλος του δίσκου, παρομοίως, εκτός από την επανάληψη της λέξης «φως» ("Light"). Το εξώφυλλο, είναι ένας από τους πίνακες του William Blake, ο «Μεγάλος Κόκκινος Δράκος και η Γυναίκα Ενδεδυμένη με τον Ήλιο». Το εναλλακτικό, αυτό του βινυλίου, είναι η αναπαράσταση του «αριθμού του Θηρίου, 666» πάλι από τον Blake. Αν και καλλιτεχνικά πάντα αυτές οι επιλογές έχουν τις προεκτάσεις τους, ένα μοτίβο κοινοτυπίας αρχίζει και εδραιώνεται.

Στα 33 λεπτά συνολικά τους λεπτά, οι τέσσερις συνθέσεις του δίσκου εκ πρώτης όψεως φαίνονται να διαιωνίζουν αυτό το μοτίβο. Ωμό, lo-fi black metal, με απόκοσμα φωνητικά, υψηλά μπάσα, «θαμμένα» riff υπό τη γενικότερη ομίχλη της παραγωγής, ένα βουβό αίσθημα. Μια ακρόαση, φαίνεται να φαντάζει αρκετή για ένα βεβιασμένο συμπέρασμα, το οποίο, αν θέλει να θεωρήσει εαυτόν πιο μετριοπαθή, θα μιλήσει για ξέχωρους υπόκωφους θορύβους που εντείνουν τις αποπνικτικές ατμόσφαιρες. Και έπειτα ο αγωνιώδης ακροατής, θα προχωρήσει προς κάτι πιο εξεζητημένο, πιο καινοτόμο, πιθανώς δικαίως.

Υπό κανονικές συνθήκες θα ήμουν ένας από αυτούς. Υπήρξε όμως κάτι, εκεί γύρω στο τρίτο λεπτό του "Dawn Of History", που με κράτησε, ωθώντας με σε πεισματικές επαναλήψεις τις εμπειρίας. Το ντουέτο πίσω από τη δημιουργία αυτού του συγκροτήματος, ο Ε. Henderson των Njiqahdda στα μουσικά όργανα, και η Meghan Wood των Crown Of Asteria στα φωνητικά, ηχητικά ενσαρκώνει τους ρόλους του εξωφύλλου. Ουσιαστικά, αυτό που με καθήλωσε, όταν το «θηρίο» μου αποκαλύφθηκε προσωπικά, είναι η συνειδητή αντίθεση τους με το σύγχρονο ρεύμα του ήχου, αν υπάρχει όντως βέβαια.

Καταδεικνύεται μια έμφαση τους στη σημασία του φωτός, από το εξώφυλλο, μέχρι τους τίτλους. Το σκοτάδι και το απόκοσμο μαύρο, έχουν παραδοθεί στη χαραυγή της Ιστορίας. Υπό μοντέρνες συνθήκες, μια τέτοια ανορθόδοξη προσέγγιση εντός του black metal, θα συνοδευόταν πιθανώς από πειραματισμούς και καινοτομίες. Όχι εδώ, εδώ αγαπητοί αναγνώστες, ο ήχος παραμένει ως επί το πλείστον παραδοσιακός. Μια αντίθεση αρχίζει να ξεπροβάλλει. Τα στυγνά blastbeats, μονοκόμματα, σπάνε μόνο από εξέχουσες παρεμβολές πιατινιών και γυρισμάτων που στοιχειώνουν. Τα κιθαριστικά θέματα, σπάνε μόνο από φθορίζουσες οξείες μελωδίες, πλήκτρα και διάφορα εφέ στο βάθος του καμβά.

Πάλι όμως, αυτά δεν είναι αρκετά για να αναδείξουν τη θαρραλέα οπτική των δημιουργών, η οποία θα μπορούσε να περιγραφεί ως μια «ποικιλόμορφη αποδόμηση». Όπως το θέτουν οι ίδιοι, "strident minimalism vs. subverted maximalism". Σίγουρα το όνομα της μπάντας θα φέρει συνειρμούς προς το "Hermetic Order of the Golden Dawn", το οποίο ήταν βαθιά διαποτισμένο από ανατολίτικο μυστικισμό. Η επιρροή των ανατολίτικων φιλοσοφιών, θα ξεκινήσει, όπως πιθανώς να υποδεικνύουν και οι τίτλοι των τραγουδιών, μια περιπλάνηση προς τη δύση, υπό το άγιο φως. Εδώ για μένα, έγκειται το πνευματικό κομμάτι της αποδόμησης που επιχειρούν οι Golden Light. Παίζουν εντέχνως με εωσφορικές θεματικές, μέχρι να αποκαλυφθούν μεταξύ άλλων οι χριστιανικές σημασιολογίες, καθώς και μια έμφυτη έλξη προς τον Λόγο, της Δύσης όσο και της Ιστορίας.

Στα σχόλια που συνόδευσαν το δελτίο τύπου, οι Golden Light δηλώνουν πως «φτάσανε στα άκρα της φιλοσοφίας και της επιστήμης και πορεύονται με τους σεβάσμιους αλλά περιθωριοποιημένους». Τα συναισθήματα που μου δημιουργούν οι ακροάσεις αυτού του δύσβατου και ατμοσφαιρικού έργου, με ωθούν σε μια ερασιτεχνική ερμηνεία. Οι Golden Light παίρνουν όλα τα βασικά συστατικά του σκληρού πυρήνα της ελίτ του black metal, και τα αποδομούν, ανασυγκροτώντας τα ως μια δίοδο για να διοχετεύσουν τις αντιθέσεις τους με αυτά. Κοινώς, κυκλοφορούν ένα προοδευτικό, αντιδραστικό αλλά «ορθόδοξο» ντεμπούτο.

Το αρχικό "Sceptre Of Solar Idolatry", αν και φαντάζει λόγω της μικρής διάρκειας κυρίως εισαγωγικό, λειτουργεί ως θεματική περίληψη των μετέπειτα μακροσκελών συνθέσεων. Ο στρυφνός ήχος των κιθαριστικών στρωμάτων, φαντάζει ταυτόχρονα γαλήνιος από τη δυναμική του μπάσου. Εν τέλει, η μέθεξη που μεταδίδεται από τις σπασμωδικές μελωδίες και τις σποραδικές διακοπές ρυθμών, όσο ελάχιστη και αν φαντάζει, είναι αρκετή για να εισχωρήσει η επιθετικότητα των συνθέσεων στον ψυχισμό του ακροατή.

Είναι αυτή η μαγεία στη σταδιακή ανάδειξη των synths μέχρι την κορύφωση του "The Western Gate", είναι οι στάσεις ψυχικής ανασυγκρότησης που παρέχει το δωδεκάλεπτο ομότιτλο που κλείνει τον δίσκο. Ο οποίος, εν τέλει, αποτελεί μια μονοκόμματη ευθεία δήλωση από πλευράς δημιουργών, μια αντιδραστική πυρετώδη μονοκοντυλιά σε ένα φωτεινό ριζοσπαστικό καμβά. Η κρυμμένη αυτή αντιπαράθεση του με το ιδίωμα, παραμένει πιθανώς η πιο ξεροκέφαλη αλλά καινοτόμα που θα συναντήσεις φέτος, αν τελικά οι ατμόσφαιρες του σε αιχμαλωτίσουν.

Σε ένα φαντασιακό δογματικό συνειρμό, μου θυμίζει τον περίφημο «Εκκλησιαστή». Ακόμη λογίζεται ένα από τα ιερά κείμενα της Βίβλου, πιο συγκεκριμένα το 27ο από τα 49 της ορθόδοξης Παλαιάς Διαθήκης. Οι επιφανειακές ερμηνείες προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τη συμπερίληψη του, αλλά το πνεύμα του, παρέχει, αποδεχόμενο τις βασικές αρχές, αιρετικές απαντήσεις μέχρι να θέσει, αναπάντητο το σημαντικότερο υπαρξιακό ερώτημα που ίσως τέθηκε ποτέ σε αυτό το πλαίσιο.

«Κι όλα τα έργα που ‘γιναν κάτω από τον Ήλιο τα κοίταξα και είδα: όλα τους ανώφελα, κυνήγι του ανέμου»

Youtube
Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET