Helms Alee

Οι Helms Alee ήταν μια καλή μπάντα από την πρώτη μέρα της ύπαρξης τους, το είδος εκείνο που διατηρεί πάντα μια ενδιαφέρουσα και αρκετά προσωπική μουσική άποψη και τη συνδυάζει με ένα γνήσιο street attitude. Αυτή η συνταγή είναι πάντα αρκετή για να σου προσδώσει ένα cult status και δεν περιμέναμε το έκτο τους άλμπουμ για να τα ανακαλύψουμε όλα αυτά, να που όμως αυτή η «ανεπίκαιρη» τους προσέγγιση ολοένα και επικαιροποιείται.

Όπως αναφέραμε προ τριετίας και στο εξαιρετικό "Noctulica", το μεγάλο όπλο αυτού του power trio είναι και η αχίλλειος πτέρνα του, σε όρους εμπορίου: Παραμένουν υπερβολικά heavy και sludgy για το alternative κοινό και υπερβολικά εναλλακτικοί για τους ταγμένους μεταλλάδες. Η μουσική όμως δεν πρέπει να είναι ούτε συμβάσεις, ούτε εμπόριο. Οι Helms Alee παίζουν ακριβώς αυτό που έχουν στην κεφάλα τους κι είναι πάντα ωραίο να βλέπεις ότι κάτι τέτοιο εκτιμάται, αν κρίνουμε και από την πρόσφατη Roadburn ανταπόκριση των γνωστών αγνώστων Αντώνη, Αποστόλη και Παντελή.

Έτσι και το νέο τους πόνημα "Keep This Be The Way" αξιοποιεί στο έπακρο την ικανότητα και το ταλέντο τους στο να αλλάζουν συνεχώς στυλ και ηχοχρώματα. Επιπροσθέτως, το γεγονός ότι τα τρία μέλη εναλλάσσονται συνεχώς στα φωνητικά, προσδίδει στο υλικό τους σχιζοφρενικές αρετές, με τη φωνή του Ben Verellen να έχει μια τυπική sludge χροιά, αυτές όμως των Dana James και Hozoji Matheson-Margullis να διαθέτουν πολύ μεγαλύτερο αισθητικό και μελωδικό εύρος. Αρκετό από το υλικό του "Keep This Be The Way" έχει ελαφρώς ψυχεδελικές (το ομώνυμο ή το "Tripping Up The Stairs" είναι καλά παραδείγματα), έως και dream pop ("Big Louise" εσύ σούπερ σταρ) αναφορές.

Η μεγάλη διαφορά με ότι έχουν κάνει ως τώρα οι Helms Alee εντοπίζεται στην ίδια τη νοοτροπία του recording. Για πρώτη φορά - προφανώς κάτω από την επιρροή και των lockdown - η μπάντα δείχνει τη διάθεση να πειραματιστεί στο στούντιο, θυσιάζοντας κάτι από τον ευθύ ήχο του power trio προς το όφελος μιας πιο πολύχρωμης, μια πιο δημιουργικής ηχητικής προσέγγισης. Τα synths γίνονται περισσότερα κι έρχονται πιο μπροστά, ενώ απρόβλεπτες πινελιές όπως τα electronics και το σαξόφωνο του "See Sights Smell Smells" ή το cello στο "How Party Do You Hard" και "The Middle Half" αποτελούν καλοδεχούμενες εκπλήξεις που οριοθετούν αυτή τη νέα στουντιακή διάθεση.

Στον πυρήνα τους όμως, οι Helms Lee είναι πάντα εκείνο το ευθύ heavy rock γκρουπ που πηγαινοέρχεται ανάμεσα στο alternative και το sludge εν ριπή οφθαλμού. Όταν ακούς το επτάλεπτο, αργόσυρτο, post-ίζον μελωδικό τέρας του "Do Not Expose To The Burning Sun" ξέρεις, όχι μόνο πως ακούς το καλύτερο track του άλμπουμ, αλλά και πως αυτός είναι και ο πραγματικός μουσικός νωτιαίος μυελός του γκρουπ. Από κοντά και το υπέροχο "Mouth Thinker", εκεί που οι Beatles φωνητικές πολυφωνίες συναντούν μια ιδιάζουσα, παρανοϊκή alt rock ατμόσφαιρα. Σε κάτι τέτοιες στιγμές - σε κάθε Helms Alee άλμπουμ - αναρωτιέσαι πως θα ήταν αν έγραφαν μόνο τέτοια τραγούδια. Θα είχαν μεγαλύτερο κοινό; Θα έμπαιναν σε πιο πολλές end of year λίστες;

Κανένα ερώτημα δεν μένει πάντως αναπάντητο, όταν οι μελωδίες και το σφρίγος του "Guts From Brains" σηματοδοτούν το τέλος ακόμα μιας ακρόασης. Οι Helms Alee βρίσκονται πάντα στο ίδιο σημείο, μαζί με όλα τα γκρουπ που κερδίζουν την αγάπη και τη φιλία μας μέσα από την ποιότητα και τη διάρκεια της δουλειάς τους. Το "Keep This Be The Way" μπορεί να έχει ένα συγκεκριμένο συνθετικό ταβάνι, δεν παύει όμως να είναι ένα τελικά απολαυστικό άλμπουμ από αυτούς τους εκρηκτικούς outsiders και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα αν αυτός παραμείνει ο τρόπος τους, για πάντα.

Spotify