Helms Alee

Noctulica

Sargent House (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 24/05/2019
Αμερικάνικο alternative metal. 25 χρόνια ωρίμανση. Με δυο παγάκια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι οι Helms Alee είναι μια από τις πιο υποτιμημένες μπάντες του αμερικάνικου underground. Σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος που κολοσσιαίες μπάντες όπως οι Melvins και οι Earth τους επιλέγουν για support στις περιοδείες που συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή στις ΗΠΑ. Η ακρόαση του πέμπτου τους άλμπουμ "Noctulica" προσφέρει ξεκάθαρες απαντήσεις.

Φαντάσου ένα υπερδυναμικό τρίο που αποτελείται από δυο θηλυκά (Hozoji Matheson-Margullis ντραμς και φωνάρα, Dana James μπάσο και φωνάρα) κι ένα αρσενικό (Ben Verellen κιθάρα και απλώς φωνή) και οικοδομεί έναν εντελώς βρώμικο κι αλήτικο ήχο που με κάποιο παράδοξο τρόπο μοιάζει σαν να συνοψίζει το σκληρό αμερικάνικο metal της τελευταίας 25ετίας. Ερχόμενοι από το Seattle, οι Helms Alee οφείλουν προφανώς να βρουν τις αφετηρίες τους στην μετά-1994 κληρονομιά του grunge. Την μπολιάζουν όμως με τα post-hardcore τεκταινόμενα των '00s και τον sludge ήχο του παρόντος. Το μίγμα μυρίζει μπαρούτι. Η μεγάλη επιτυχία τους είναι όλες αυτές οι αναφορές είναι απολύτως συνεκτικές κι είναι εντελώς μάταιο να τους στριμώξεις σε ένα στυλ. Πρόκειται για έναν εξαίσιο alternative metal χαμαιλέοντα.

Εδώ θα βρούμε ταυτόχρονα και τη μεγάλη «αδυναμία» πολλών σύγχρονων αμερικάνικων σχημάτων, την μερική αποτυχία τους στο να μετουσιώσουν όλην αυτήν την στιλιστική τελειότητα σε κομματάρες. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για rock και τα τραγούδια οφείλουν να μην αφήνουν κανένα περιθώριο για κουβέντα. Όταν λοιπόν οι Helms Alee γράφουν φανταστικά τραγούδια ("Play Dead", "Illegal Guardian", "Spider Jar") το υλικό ενθουσιάζει, έχοντας άλμπουμ of the year δυνατότητες. Σε ένα γκρουπ που όλοι τραγουδούν, δεν είναι τυχαίο ότι οι παραπάνω στιγμές ξεχωρίζουν λόγω της μελωδικής τους φύσης και των φωνητικών από τις δυο σειρήνες της μπάντας. Αντίθετα η αγριοφωνάρα του Verellen με τις metalcore καταβολές είναι οικεία (Mastodon) και φιλική προς τον χρήστη, προσφέρει την απαραίτητη (;) αντίθεση φωτός-σκοταδιού αλλά τελικά δεν προσφέρει τίποτα ουσιώδες. Θα προτιμούσα να αφοσιωνόταν 100% στην υπέροχη κιθάρα του.

Σε κάποιες στιγμές το άλμπουμ γεννάει αγνό ενθουσιασμό και άλλες φορές η ακρόαση σκοντάφτει σε σκέψεις τύπου «Πώς θα ήταν αν...;». Παρά τα ανάμικτα επιμέρους συναισθήματα που προξενεί όμως, αν μείνουμε στη μεγάλη εικόνα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μια θαυμάσια δουλειά, από ένα γκρουπ που είναι προικισμένο με καλό γούστο και παραδοσιακό rock θράσος.

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στην τρομερή παραγωγή. Τρομερός, ολοζώντανος ήχος που αναδεικνύει στο έπακρο την τραχύτητα αλλά και την ζεστασιά της μουσικής, μεταφέροντας την εμπειρία του "Noctulica" κατευθείαν στο σαλόνι σου. Ο τρόπος που έρχεται μπροστά το rhythm section θυμίζει σε πολλές στιγμές τις πυροβολαρχίες των Melvins ενώ η κιθάρα παιχνιδίζει ατίθασα ανάμεσα στις θορυβώδεις ατμόσφαιρες και τα μπουκωμένα riff.

Αυτός ο δίσκος με αφήνει με μια μεγάλη απορία: τί θα έλεγα γι αυτόν αν αποτελούνταν από δέκα ύμνους σαν το "Play Dead". Παρά τις απορίες όμως, το "Noctulica" γεμίζει ένα γλυκόπιοτο ποτήρι και σε αφήνει με κάθε γουλιά να γευτείς τις - αισίως - τρεις τελευταίες δεκαετίες της ασυμβίβαστης πλευράς του αμερικάνικου εναλλακτικού metal. Είτε είσαι «παλιός» και χαθείς στους συνειρμούς σου, είτε «καινούριος» που κάνεις νέες μουσικές συνάψεις, η γεύση των Helms Alee προτείνεται. Και όπου σε πάει.

  • SHARE
  • TWEET