Metallica

Δικαιοσύνη για όλους; Ουτοπία. Δικαιοσύνη για τους Metallica; Αδιαμφισβήτητα. Το 4ο άλμπουμ της τετράδας από τις Η.Π.Α. εξαργυρώνει σε ένα μεγάλο βαθμό τις προσπάθειες τους και τους δίνει την καταξίωση που δικαιούταν αρκετά χρόνια νωρίτερα. To "Master Of Puppets"(1986) έκανε την αρχή και το "...AJFA" ανοίγει τεράστιους ορίζοντες, οι οποίοι και θα κατακτηθούν οριστικά το 1991 με το "Βlack Album".

Μέχρι όμως να φτάσουμε στο σωτήριο έτος (για τις τσέπες τους κυρίως) 1991, οι Metallica είχαν ήδη ότι απαιτείται για να γίνουν τεράστιοι: ρεπερτόριο, σκηνική παρουσία και ταλέντο. Δεν είχαν όμως πρόσωπο, επειδή μέχρι τότε δεν τους έπαιζε η τηλεόραση. Δηλαδή δεν τους έπαιζε το MTV!

Η αλήθεια είναι πως τους Metallica τους είδαν πολλοί άνθρωποι στις περιοδείες των Ozzy Osbourne (1986) & Van Halen (1988). Eιδικά στη Monsters Of Rock Tour πλήρωσαν με το ίδιο νόμισμα τους Van Halen, αφού τους κέρδισαν κατά κράτος στο τομέα των εντυπώσεων, όπως ακριβώς οι VH 10 χρόνια νωρίτερα όταν άνοιγαν για τους Sabbath. Έχει ο καιρός γυρίσματα... Έτσι, η φήμη των Μetallica ως μπάντα που "σκοτώνει" στις εμφανίσεις της μεγάλωσε ακόμη περισσότερο και η εταιρία τους έπρεπε απλά να κάνει την σωστή κίνηση, αφού το έδαφος ήταν ήδη οργωμένο και έτοιμο. Η κίνηση αυτή έγινε με το πρώτο βιντεοκλίπ του συγκροτήματος μετά από 4 άλμπουμ και 5 χρόνια καριέρας στη δισκογραφία. Το βίντεο του "Οne" προβάλλεται το Γενάρη του 1989 και βγάζει τους Μetallica από τη λίστα των εμπορικά μικρομεσαίων και τους τοποθετεί στη λίστα με τους μεγάλους. Το τραγούδι φτάνει στο #35 του Βillboard Hot 100 (με το άλμπουμ στο #6) και πλέον η εικόνα είναι ολοκληρωμένη. Πλέον η μπάντα δεν είναι απόλαυση μόνο να την ακούς αλλά και να την βλέπεις. Ως επακόλουθο, οι Metallica σηκώνουν για πλάκα το Grammy για το καλύτερο metal τραγούδι (1989) και από εκεί και πέρα η ιστορία είναι γνωστή.

Πριν φτάσουν όμως στη καταξίωση έπρεπε να αντιμετωπίσουν το θάνατο του Cliff Burton στις 27/9/1986 και τις επιπτώσεις του στη συνθετική χημεία του συγκροτήματος. Ένα μήνα μετά ο Jason Newsted, μετά από πολλές ακροάσεις, γίνεται μέλος της μπάντας (στην οποία και θα παραμείνει μέχρι την ονομαστική μου εορτή το 2001). O Newsted "γράφει" στη σκηνή όπως και ο Burton, αλλά σίγουρα δεν προσφέρει αντίστοιχα στο συνθετικό κομμάτι. Από τις 9 συνθέσεις του "...AJFA" συμμετέχει μόνο στο "Blackened". Oι υπόλοιποι τρεις (Hetfield, Ulrich, Hammett) όμως κρατούν ψηλά το επίπεδο των συνθέσεων οι οποίες μιξαρισμένες από τους μάγους Barbiero & Thompson (του "Appetite For Destruction") βγάζουν προς τα έξω την πιο progressive πλευρά του γκρουπ χωρίς όμως να χαθεί καθόλου η επιθετικότητά του. Η αύρα του Burton βέβαια δεν έχει χαθεί και αποτυπώνεται εκτός των άλλων στο "To Live Is To Die" μια σύνθεση βασισμένη σε δικά του riffs.

H παραγωγή των Metallica και του Rasmussen αλλάζει πλεύση σε σχέση με το "Master Of Puppets". Περισσότερο στεγνή και σίγουρα πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες δουλειές τους, αναδεικνύει περισσότερο τις ρυθμικές κιθάρες και τα τύμπανα (που είναι το μπάσο, οέο;). Φυσικά το χεράκι τους σε αυτό έχουν βάλει κυρίως οι κ. Hetfield & Ulrich (εκεί βέβαια που οργίασαν ήταν η παραγωγή του box set "Live Shit" αλλά αυτά θα τα πούμε στο αντίστοιχο άρθρο).

Το άλμπουμ αποτελείται κυρίως από μακροσκελείς συνθέσεις που κυριολεκτικά δεν τις χορταίνεις, ενώ η μπάντα δείχνει να ισορροπεί σε λεπτό νήμα μεταξύ του εμπνευσμένου παιξίματος και της επίδειξης υψηλής τεχνικής. Στιχουργικά το "...AJFA" είναι μαύρο, απαισιόδοξο και απόλυτα ταιριαστό με το τέλος της δεκαετίας του 80.

Για τον υπογράφοντα είναι (και μάλλον πρόκειται να παραμείνει) η καλύτερη δουλειά τους, ένα σπάνιο κράμα επιθετικότητας, μελωδίας, τεχνικής και αναζήτησης, που μαζί με μερικά άλλα άλμπουμ άλλαξαν τον μουσικό μου κόσμο (προς το καλύτερο έχω την βεβαιότητα).

Kορυφαίες του στιγμές:

1. Blackened
2. And Justice For All
3. Eye Of The Beholder
4. One 5. The Shortest Straw
6. Harvester Of Sorrow
7. The Frayed Ends Of Sanity
8. To Live Is To Die
9. Dyers Eve

Τρεις λόγοι που θεωρώ το "…And Justice For All" σημαντικό για την ιστορία των Metallica:

"One": Το άλμπουμ περιέχει το πρώτο τραγούδι που άνοιξε το δρόμο για το γκρουπ προς το ευρύτερο μουσικό κοινό (πέραν των hard-heavy κύκλων). Το "One" είναι το "Stairway To Heaven" των Metallica (σύμπτωση: όπως για τους Zeppelin ήρθε στην 4η ολοκληρωμένη studio δουλειά τους) και για τους οπαδούς της σκληρής μουσικής θα παραμείνει εκτός από αιώνια αγαπημένο και το καλύτερο "χαρτί" σε οποιοδήποτε debate με αλλόθρησκους! Η τηλεόραση πέρασε την εικόνα του γκρουπ στο πλατύ κοινό μέσα από το κορυφαίο και αξεπέραστο ως τώρα μουσικό metal βιντεοκλίπ και άναψε το φυτίλι που τελικά εκτόξευσε την καριέρα του συγκροτήματος λίγα χρόνια αργότερα με το 5ο studio άλμπουμ τους (το οποίο καρπώθηκε πολλά από τον αντίκτυπο που προκάλεσε το "One" και η προβολή του από το ΜTV).

Two: Αποτελεί το ρέκβιεμ της τριάδας των "Πρώτο τραγούδι γρήγορο και με εισαγωγή, δεύτερο το ομώνυμο, τρίτο μεσαίας ταχύτητας και τέταρτο το αργό" άλμπουμ της μπάντας ("Ride The Lightning" & "Master Of Puppets" τα προηγούμενα 2), το τελευταίο άλμπουμ με τον Rasmussen στην παραγωγή και φυσικά το τελευταίο άλμπουμ υψηλών ταχυτήτων του συγκροτήματος. O Ulrich και τα άλλα παιδιά θα προτιμήσουν να ρίξουν ρυθμούς στο μέλλον και φυσικά να δώσουν τα "κλειδιά" του ήχου τους στον κ. "Μπάμπη Βράχο". Αυτή την ιστορία όμως θα σας την διηγηθεί ο κος Κοροβέσης.

Three: Πρόκειται για την πιο "ψαγμένη" και extreme δουλειά των Metallica στον συνθετικό τομέα και δείχνει ξεκάθαρα ότι η μπάντα βελτιώθηκε με τα χρόνια σε διάφορους τομείς, όπως η τεχνική. Αλλαγές ρυθμών, άπειρα εμπνευσμένα riffs και ιδέες που σε άλλα γκρουπ συναντάμε σε 5 και όχι 1 άλμπουμ (ή σε 10 "St. Anger" για να πούμε την κακία μας).