Drott

Άτιμο πράγμα οι περγαμηνές. Συχνά ανοίγουν διόδους, στην προκειμένη αυτιά, ενώ ορίζουν ακόμα και προσδοκίες. Άλλες φορές πάλι, στιγματίζουν το υποκείμενό τους, δεσμεύοντας το με φαντασιακές αλυσίδες οι οποίες δεν έχουν απαραίτητα αιτιακή σύνδεση μαζί του. Μία τέτοια περίπτωση είναι οι Νορβηγοί Drott. Στις τάξεις του, το εν λόγω τρίο έχει τον κιθαρισταρά Arve Isdal (aka Ice Dale, Enslaved, Audrey Horne) και τον ντράμερ Ivar Thormodsæter των Ulver. Και αυτό εδώ είναι το ντεμπούτο του.

Το "Orcus" αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία του σχήματος που συμπληρώνεται από τον Matias Monsen, έπειτα από το ομώνυμο EP. Αυτή τη φορά, η ιδιότυπη ηχητική προσέγγιση της μπάντας ξεσκονίζει τα παπούτσια της και να κατευθύνεται στο δάσος. Υπάρχουν αρκετές συναισθηματικές καταστάσεις οι οποίες μπορούν να αποτυπωθούν ως εικόνα καταμεσής δένδρων, σκιών, βλάστησης και μιας κρύας ατμόσφαιρας. Οι Drott, επιχειρούν να αφήσουν ένα μυστήριο να πλανάται, μια αίσθηση διαρκούς κίνησης και κυρίως κατάβασης. Ο ήχος τους, ένας συνδυασμός πειραματισμού, neo-folk, prog rock καθώς και kraut, ντύνεται με ένα γκρι ορχηστρικό μανδύα ambient χαμηλών παλμών και εντάσεων.

Η ονειρική διάσταση του δίσκου, του επιτρέπει να κινείται πίσω από τις σκιές, ενώ το κατανυκτικό ύφος, με ελάχιστες εξάρσεις, αν και δεν κρύβει κάποια ανίερη μορφή, δεν ηχεί ιδιαίτερα αισιόδοξο. Ο ψυχοπομπός που αναφέρει το συνοδευτικό δελτίο, κατά τις ακροάσεις μου φάνηκες ιδανικός όρος να περιγράψει την βασική εικόνα που μου μεταδίδουν οι συνθέσεις. Ο "Orcus", ο τιμωρός των σπασμένων όρκων και των χαμένων υποσχέσεων, δεν είναι η προσωπικότητα του δίσκου, αλλά ο τελικός κριτής, μετουσιωμένος σε μια επιβλητική σύνθεση στο φινάλε. Οι ελάχιστες καθαρές κιθαριστικές μελωδίες όπως αυτή του "Arch Of Gloom", δεν δημιουργούν συναισθηματική αντίθεση, αλλά δεσμεύονται από το κοινό αίσθημα.

Το "Orcus" αργεί να ξεδιπλωθεί, ενώ ακόμη και όταν το πράξει, δεν είναι σαφής ο προσανατολισμός του. Πολυσυλλεκτικό μεν, αλλά εμφανώς συμπαγές, το ντεμπούτο των Νορβηγών λειτουργεί όχι εκστατικά, αλλά κινηματογραφικά. Κάθε σύνθεση, είναι μια στιγμή, μια στάση στη διαδρομή. Το συνθετικό βάθος, αν και παρών, δεν αναδύεται, αλλά χάνεται στην ομίχλη. Η ανισορροπία που προκύπτει, δεν επιτρέπει σε στιγμές όπως το ουσιώδες και κορυφαίο "Katabasis" να κυριαρχήσουν. Χάνονται σε ένα μωσαϊκό ονείρων και φαντασιώσεων. Επικαλείται αρχέτυπα τα οποία αφήνει μισοδιαλυμένα, δίχως προϋποθέσεις ανάπλασης.

Ο δίσκος όμως δεν είναι αδιάφορος. Τουναντίον. Το "The Strait", θυμίζοντας μου τον εφιάλτη των Paga, δίνει ηχόχρωμα. Τα δέκα κομμάτια, αν και συχνά υποπίπτουν στην παγίδα της διόγκωσης που προσωπικά δεν συμμερίζομαι σε μπασταρδεμένα prog έργα, αφήνουν μια γλυκόπικρη επίγευση. Σε ένα καθρέπτη, το "The Marauders" που ολοκληρώνεται δίχως να αποκαλύψει το μυστικό του, αντιπαραβάλλεται στο "By The Lunar Lake" που ηχεί οικείο αν και εμφανώς προϊόν εκμοντερνισμένης οπτικής. Οι Drott δεν δημιουργούν μια επιβλητική σύζευξη ειδών, όσο έναν υποβλητικό συγκερασμό αισθητικών που εκμεταλλεύεται το χαμηλό τέμπο.

Το "Orcus" είναι ένας δίσκος γέννημα της σύγχρονης αντίληψης περί σύνθεσης, γεγονός εν μέρει λογικό λαμβάνοντας υπόψη τις αρετές των δημιουργών του. Μπορείς να το ακούσεις και να μεταφερθείς σε κόσμους ανάμεσα στους δικούς μας, οριακούς. Είναι μια μάσκα ραγισμένη που από μέσα της ξεπροβάλλει ένα θαμπό φως. Δεν δύναται να επιδράσει καταλυτικά πάνω στο δέρμα, το πρόσωπο και τη διάθεσή σου. Θα αφήσει όμως υποσχέσεις και ένα άρωμα αλλιώτικο. Μην υποτιμήσεις αυτόν τον δίσκο, καθώς, όπως και στις σκιές, οι χάρες του υφίστανται εκεί όπου δεν προσέχεις.

Bandcamp