Bring Me The Horizon

Post Human: Survival Horror

Sony Music Entertainment (2020)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 06/11/2020
Κάπως είμαστε ακόμα ζωντανοί
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Νοέμβριος 2020. Φως. Η πολυπόθητη επιστροφή στην κανονικότητα δεν ξεχωρίζει κάπου στον ορίζοντα. Όλοι όσοι κάπως, κάπου, κάποτε παρακάλεσαν για μία δυστοπία έχουν κάθε δίκιο να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο. Πώς να τους είχε περάσει από το μυαλό να βάλουν με μεγάλα γράμματα σημείωση «παρακαλώ πολύ η φάση να μην είναι ντεμέκ»; Σε κάθε περίπτωση, εκεί που στην παράνοια των τελευταίων μηνών έλεγες πως τα δες όλα, οι Bring Me The Horizon αρχίζουν να ξανακούγονται heavy.

Για όσους γενναίους ο παραπάνω συνδυασμός λέξεων μεταφράζεται αυτόματα σε "Suicide Season", ή ακόμα χειρότερα deathcore, προφανώς δεν υπάρχει ελπίδα. Εκείνες οι μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί χρόνια τώρα. Το όνομα των εγγλέζων είναι τεράστιο. Η ιδιοσυγκρασία του Oli Sykes δεν σηκώνει τόσο εύκολα πισωγυρίσματα. Οι φωνητικές του χορδές δεν αντέχουν για πολύ χαμηλά γρυλίσματα. Ήδη από το "Ludens" ωστόσο ήταν σαφές ότι οι πειραματισμοί των τελευταίων χρόνων κάνουν στην άκρη για μία κάποια ισορροπία.

Η περιπέτεια υπάρχει ακόμα στον ήχο της πεντάδας από το Sheffield. Δεν είναι ότι ξαφνικά τα synths εξαφανίστηκαν ή ότι το σύνολο μοιάζει ασφαλές με την κακή έννοια. Ποτέ δεν ήταν η μπάντα που θα ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο ή που θα επαναπαυθεί στις δάφνες του παρελθόντος. Αυτό δεν αλλάζει. Αρκετές από τις παραξενιές του "Amo" είναι παρούσες, πλέον όμως σε δεύτερο πλάνο αντί για πρώτο. Η καλησπέρα με "Dear Diary," μοιάζει με πληρωμένη απάντηση προς τους οπαδούς (και μη) που ένα χρόνο πίσω φώναζαν, άκουσον-άκουσον, για ξεπούλημα.

Οι cyberpunk θεματολογίες χτυπάνε εντονότερα απ' ότι θα περίμενε κάποιος περαστικός. Ακόμα περισσότερο αν ληφθεί υπόψη ότι κάμποσα από τα κομμάτια ήταν λιγότερο ή περισσότερο έτοιμα πριν τις καραντίνες, τις κοινωνικές αποστάσεις και τα στάνταρ της πανδημίας. Το "Parasite Eve", εκτός από διακριτικό φόρο τιμής προς το έργο του Hideaki Sena, είναι τόσο μαεστρικά στημένο στιχουργικά που δεν γίνεται να μη φέρει μισά χαμόγελα και ολίγο προβληματισμό. Κάτι αντίστοιχο ισχύει για το "Teardrops" και το υπέρ-χιτ "Obey", με τη συμμετοχή του Yungblud.

Το "Survival Horror" κάνει τα πάντα σωστά, παραμένοντας 100% Bring Me The Horizon. Η παραγωγή με τις πινελιές του Mick 'Rip & Tear' Gordon βγάζει μάτια. Το οργανικό του "Kingslayer" μοιάζει βγαλμένο από το 2010. Στα Babymetal περάσματα νιώθεις το γέλιο του Sykes. Το "1x1", με Nova Twins για κερασάκι, φωνάζει μετέωρα και παρακαλάει για χορό σε πιτ. Το (ανάσα) "One Day The Only Butterflies Left Will Be In Your Chest As You March Towards Your Death" με την Amy Lee είναι η τέλεια αφιέρωση σε έναν κόσμο που προτιμά την αδιαφορία και το μίσος από την αγάπη.

Κάποιος είχε πει ότι οφείλουμε να αφήσουμε το μέλλον να κοιμάται. Ο Sykes με την παρέα του ακριβώς αυτό κάνουν. Κανείς τους δεν φαίνεται να ξέρει προς τα πού ακριβώς θα πάει το "Post Human" εγχείρημα. Σε τελική ανάλυση, αυτό έχει ελάχιστη σημασία και θα φανεί όταν έρθει η ώρα του. Μέχρι τότε, love isn't in the air.

  • SHARE
  • TWEET