Attika

Ομολογώ πως οι Attika ακουμπούν σε μια ευαίσθητη χορδή μου, αφού τα δύο πρώτα τους άλμπουμ είναι πολύ αγαπημένα δείγματα σοβαρού US metal από την εποχή που εκείνο μας χάριζε διαμαντάκια με το τσουβάλι. Ειδικά το "When Heroes Fall" αποτελεί έναν υποδειγματικό δίσκο, ο οποίος είχε την «ατυχία» να κυκλοφορήσει τη λάθος εποχή, όντας μέχρι και σήμερα το κύκνειο άσμα μιας ακόμη από τις πολλές αδικοχαμένες μπαντάρες εκείνης της περιόδου.

Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά από τότε, οι Attika οριστικοποιούν την επιστροφή τους στη δράση, με το "Metal Lands" να παρουσιάζει τη σύγχρονη οπτική τους σε ό,τι αφορά τον κλασικό metal ήχο, και να τους βγάζει από τις σκιές δεκαετιών κατά τις οποίες είχαν να επιδείξουν μονάχα κάποιες σποραδικές ζωντανές εμφανίσεις. Το αποτέλεσμα, μάλλον αναμενόμενο, κρινόμενο υπό το πρίσμα των τριών δεκαετιών που χωρίζουν τις παλιές από τη νεότερη δουλειά τους, αλλά και με βάση τα όσα έχουν επιτύχει λοιπά σχήματα αντίστοιχου βεληνεκούς και παραστάσεων σε περιπτώσεις όπως αυτή.

Έτσι, την ίδια στιγμή που δεν μπορώ να δηλώσω ενθουσιασμένος με όσα ακούω να διαδραματίζονται στο "Metal Lands", δεν γίνεται να μην αναγνωρίσω την προσπάθεια και τις συνθήκες κατά τις οποίες αυτό δημιουργήθηκε. Μια παροπλισμένη μπάντα, μάλλον στη δύση της καλλιτεχνικής της πορείας και με αμφιλεγόμενη απόδοση ακόμη και σε live συνθήκες (όπως διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι σε ένα πρόσφατο Up The Hammers), θα ήταν απίθανο να καταφέρει μια «ολική επαναφορά» και να απασχολήσει με μια κυκλοφορία που θα μας συνεπάρει.

Παρόλα αυτά, και μόνο το γεγονός πως η λέξη «τίμιο» είναι εκείνη που έρχεται στο νου μετά την ολοκλήρωση κάθε ακρόασης του νέου δίσκου των Φλοριδιανών metallers, φτάνει και περισσεύει. Μάλιστα, το άλμπουμ φαντάζει να κινείται σε μια νοητή παράλληλη γραμμή με τον – σαφώς ανώτερο – τελευταίο δίσκο των Tyrant, με την εστίαση στον όγκο και την ατμόσφαιρα, τις παραπομπές στο παρελθόν και την για δεκαετίες δισκογραφική σιωπή να αποτελούν κοινά σημεία και των δύο. Από την άλλη, το "Hereafter" είχε το πλεονέκτημα της φωνητικής παρουσίας του Rob Lowe (αν και ο Robert VanWart είναι αξιοπρεπέστατος ερμηνευτικά), την ίδια στιγμή που και συνθετικά στεκόταν σαφώς καλύτερα από το επίπεδο που επιδεικνύει το συνολικό υλικό του "Metal Lands".

Πέραν των παραπάνω, είναι ευτύχημα ότι βιώνουμε μια επιστροφή τόσο του US power metal ήχου καθεαυτού, όσο και πολλών συγκροτημάτων που θεωρούνταν για χρόνια «χαμένα» στον χρόνο, μπορώντας να δούμε ένα κομμάτι της metal ιστορίας που λόγω συνθηκών, ηλικίας, ή οποιονδήποτε λοιπών παραγόντων δεν ζήσαμε σε πρώτο χρόνο. Κι αν κάποιοι δείχνουν να τα καταφέρνουν λίγο καλύτερα από κάποιους άλλους σε αυτήν τους την ετεροχρονισμένη ευκαιρία για επιστροφή στις επάλξεις, η όποια κριτική αδυνατεί να υποβαθμίσει την προσπάθεια τους και το συναίσθημα που προκαλεί αυτή τους η αναγέννηση σε κάθε ρέκτη του ηχητικού σιναφιού τους.