The Yagas

Ξεκινώντας ανάποδα αυτή την παρουσίαση, αν αγαπάς τις ταινίες The Conjuring, το τηλεοπτικό Bates Motel ή/και τον παλαιάς κοπής ατμοσφαιρικό ήχο, όπως αυτός καθιερώθηκε στα τέλη της ένδοξης δεκαετίας του '90 και τις αρχές της επόμενης, παρακαλείσαι να δώσεις τη δέουσα προσοχή στο παρόν άλμπουμ. Σε περίπτωση που ετοιμάζεσαι πριν πάρεις ανάσα να ρωτήσεις γιατί, κράτησέ το και σκέψου ξανά. Το πρώτο ενδεχόμενο καλύπτεται πλήρως από το ονοματεπώνυμο της Vera Farmiga. Για το δεύτερο θα χρειαστεί λίγο περισσότερος χρόνος, όσο για να παίξουν ένα κουπλέ κι ένα ρεφραίν.

Μην ενδώσεις στην ενστικτώδη επιθυμία να ανατρέξεις σε, κατά κανόνα συγκινητικά αποτυχημένες, απόπειρες αστέρων της μεγάλης οθόνης να περάσουν στο μουσικό κόσμο. Το πράγμα εδώ είναι διαφορετικό. Από το ξερό 'The Yagas' στο εξώφυλλο, που θα μπορούσε άκοπα να προκαλέσει ανεύρυσμα σε τμήματα μάρκετινγκ και σεβαστού μεγέθους δισκογραφικές, μέχρι την πλήρως ανεξάρτητη προσέγγιση, το όλο εγχείρημα είναι ιδιαίτερο όσο και αυτόφωτο. Ο συνδυασμός της παρουσίας του Renn Hawkey (βλ. Deadsy) με την εμπειρία των βετεράνων Jason Bowman, Mark Visconti και Mike Davis παίζει κομβικό ρόλο.

Μπες στο "The Crying Room" και άφησε τη μελαγχολία του να σε ταξιδέψει. Μην ψάξεις για χολιγουντιανά τρικ ή εμπορικές υπεραπλουστεύσεις, εκτός αν θεωρείς pop τους Type O Negative ας πούμε. Η παραγωγή είναι προσεγμένη και οργανική. Οι ισορροπίες στα επίπεδα δεν χάνονται ούτε λίγο. Τα πλήκτρα συναγωνίζονται την κιθάρα. Οι στροφές ανεβαίνουν μόνο στιγμιαία. Ο κεντρικός προβολέας, καθόλου παράλογα, δεν φεύγει από το κέντρο της σκηνής. Το σύνολο αφήνει έναν παλαιάς κοπής αέρα, με την καλύτερη δυνατή έννοια και χωρίς πρακτικά να μοιάζει σα βεβιασμένη αναπαραγωγή του τότε.

Σε πρώτη ανάγνωση, οι αρχές στις οποίες στηρίζεται το κουιντέτο είναι απλές και δοκιμασμένες. Κοιτώντας λίγο πιο κοντά, δεν αργεί να έρθει η συνειδητοποίηση ότι χρόνια τώρα ελάχιστοι έχουν κερδίσει ακολουθώντας τες. Παραμερίζοντας το αναμφισβήτητο star power της μπροστάρισσας και το αφήγημα σχετικά με τη μπάντα που η κινηματογραφική Lorraine Warren τραγουδάει metal, το περιεχόμενο του "Midnight Minuet" από μόνο του αρκεί για να ξεχωρίσει. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν όπου η βιομηχανία δεν έχει απολέσει κάθε επαφή με τις ηλεκτρικές, ίσως το πετύχαινε και σε mainstream βαθμό.