Brian Downey's Alive And Dangerous @ Κύτταρο, 22/10/23

Αυτές είναι ευκαιρίες ζωής. Δεν είχαμε ποτέ την τύχη να δούμε στα μέρη μας τους κανονικούς Thin Lizzy τα παλιά τα χρόνια, και όσοι δεν είχαν βρεθεί το 2012 στο Gagarin και το Principal, ούτε τον αυθεντικό τους ντράμερ Brian Downey, μοναδικό σταθερό συνεργάτη του αείμνηστου Phil Lynott σε όλα τα άλμπουμ, από το "Thin Lizzy" του 1971 μέχρι και το ζωντανά ηχογραφημένο "Life" του 1983.

Οι Alive And Dangerous, η μπάντα δηλαδή που έχει στήσει τα τελευταία χρόνια ο Downey, είναι ότι πιο κοντινό θα μπορούσαμε να δούμε σήμερα στο κορυφαίο hard rock συγκρότημα. Γνωρίζαμε πάνω κάτω τί θα μας περιμένει, είναι άλλο όμως να το περιμένεις και άλλο να το βιώνεις. Το μοναδικό ίσως μελανό σημείο της μεγάλης βραδιάς ήταν η χαμηλή προσέλευση, καθώς ο κάτω χώρος φαινόταν μεν γεμάτος, αλλά με σημαντική άνεση κινήσεων, σε πλήρη αντιδιαστολή με την εικόνα στους Οmen τέσσερις μέρες πριν. Για κάποιους το βράδυ Κυριακής φαινόταν δύσκολη περίπτωση. Κάποιοι προτίμησαν το ελληνικό el clásico τρομάρα μας.

Προφανώς παίζει ρόλο το γεγονός ότι οι Thin Lizzy είναι ουσιαστικά ανενεργή μπάντα εδώ και 40 ολόκληρα χρόνια. Προφανώς θα ήταν αλλιώς αν  η αφίσα έφερε φαρδύ-πλατύ το όνομα των Thin Lizzy. Προφανώς το αντίτιμο του εισιτηρίου ήταν τσιμπημένο σε αντιστοιχία με το κασέ. Αλλά όλα αυτά είναι δικαιολογίες μέχρι σε ένα σημείο. Δεν μπορείς να λέγεσαι όμως οπαδός του hard rock, ή ακόμη και του κλασικού heavy metal, και να επέλεξες να μην είσαι στο Κύτταρο. Δυστυχώς μετρηθήκαμε, και αυτή τη φορά αποδειχθήκαμε πολύ λίγοι.

Τα δυσάρεστα όμως σταματούν εδώ, για την ακρίβεια σταμάτησαν λίγα λεπτά μετά τις δέκα το βράδυ, όταν ο Brian Downey και οι τρεις συνεργάτες του βρέθηκαν στη σκηνή του Κυττάρου, όπου δέσποζε στημένο το εμβληματικό σετ με το δίκασο και τα over δύο τομ. Το γνώριμο από τα live album "Are You Ready" άνοιξε τη βραδιά, ακολουθούμενο ίσως πολύ νωρίς από τα θρυλικά "Jailbreak" και "Emerald", που θα μπορούσαν άνετα να είναι και στο encore, καθώς σε πρώτη φάση οι αντιδράσεις είναι κάπως χλιαρές.

Ίσως κάποια τεχνικής φύσεως θέματα που αντιμετώπισε η μπάντα στο ξεκίνημα (και στη συνέχεια λύθηκαν) να αποτέλεσαν ανασταλτικό παράγοντα, ίσως και ο κόσμος να ήθελε λίγη ώρα για να ζεσταθεί, απουσία opening act. Το γεγονός είναι ότι σταδιακά συγκρότημα και κοινό άρπαξαν για τα καλά, οπότε από ένα σημείο και μετά δεν υπήρξε γυρισμός. Η γνώριμη διασκευή στο "Rosalie" του Bob Seger φάνηκε να αλλάζει το σκηνικό, δίνοντας και μια τζούρα από το "Cowboy Song" που θα ακολουθούσε αργότερα.

Στο "Dancing In The Moonlight (It's Caught Me In Its Spotlight)" και το "Massacre" είχαμε τα πρώτα δυνατά sing along, με διάθεση για χορό και πόλεμο αντίστοιχα, ενώ οι τόνοι κάπως έπεσαν στην υπέροχη, κλασική blues μπαλάντα "Still In Love With You", όπου ο Downey και οι δύο κιθαρίστες κατάφεραν να λάμψουν. Είναι φορές που το heavy metal φαντάζει η καλύτερη μουσική στο σύμπαν, είναι και φορές που επιβεβαιώνεται πανηγυρικά η ρήση "blues is a feeling, no other music can make you feel this way".

Από εκεί και πέρα είχαμε μόνο κατηφόρα. Κουνηθήκαμε ξανά στο "Johnny The Fox Meets Jimmy The Weed" και τραγουδήσαμε στο "Waiting For An Alibi", απολαύσαμε τρομερά fills στο "Warriors", ξεφύγαμε στο "Don't Believe A Word", και στο καταιγιστικό "Bad Reputation" δεχθήκαμε μια άνευ προηγουμένου επίθεση! Στην τρομακτική τελική τετράδα των "Cowboy Song", "The Boys Are Back In Town", "Róisín Dubh (Black Rose): A Rock Legend" και "Whiskey in the Jar" που έκλεισε το main set είχαμε σολάρες άνευ προηγουμένου, δυνατό sing along και εν γένει τρομερά γούστα, ενώ μας περίμενε και encore.

Οι σολάρες επαναλήφθηκαν στο "Suicide", η κατάσταση φάνηκε να ξεφεύγει "Cold Sweat" και δεν μαζεύτηκε φυσικά ούτε στο δεύτερο encore "Hollywood (Down On Your Luck)", με το οποίο κάναμε το 10 στα 10 κυριολεκτικά στο παρά πέντε. Ο κόσμος ζήτησε επιτακτικά και τρίτο encore, ενδεικτικό του πόσο καλά πέρασε. Και θα μπορούσε να ζητάει μέχρι το ξημέρωμα. Φαντάζομαι ότι και η μπάντα αποχώρησε με αντίστοιχη διάθεση, μετά από 100 συνολικά λεπτά και 20 τραγούδια.

Κοντεύντας τα 73, ο Brian Downey με τρομερό groove, πάμπολα απίθανα fiils και συνολικά σπουδαία απόδοση, απέδειξε εμφατικά ότι αποτελεί έναν από τους κορυφαίους rock ντράμερ όλων των εποχών και σε αυτή την προχωρημένη ηλικία, καθώς και ότι του ανήκει ένα σημαντικό κομμάτι από την κληρονομιά των Thin Lizzy. Διαχρονικά χαμηλών τόνων, μπορεί να μην απευθύνθηκε ούτε μία φορά στο κοινό από μικροφώνου, μετά το πέρας της συναυλίας είχε την διάθεση να υπογράψει, να μιλήσει και να φωτογραφηθεί με όσους το ζήτησαν.

Τρομερή ήταν φυσικά και η απόδοση συνολικά της τετράδας, με σύμμαχο έναν αρκετά δυνατό ήχο στα γνώριμα, υψηλά στάνταρ του Κυττάρου. Michal Kulbaka και Joe Merriman έλαμψαν στις δύο Les Paul, όπως βεβαίως ο τραγουδιστής και μπασίστας Matt Wilson, κατ' είκόνα και ομοίωση των κιθαριστικών διδύμων των Thin Lizzy και του Phil Lynott αντίστοιχα. Εν τέλει, η εντύπωση που έμεινε είναι ότι βιώσαμε την καλύτερη δυνατή εκδοχή του hard rock, σε όρους ρεπερτορίου και απόδοσης, βιώνοντας μια εμπειρία ζωής.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής