Attika: «Σας ευχαριστούμε που ποτέ δεν μας ξεχάσατε»

Έχοντας κυκλοφορήσει ένα αξιόλογο ντεμπούτο και έναν εξαιρετικό δεύτερο δίσκο σκεπτόμενου heavy metal στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι Attika από την Μελβούρνη της Florida έδειχναν ιακνοί για σπουδαία πράγματα. Εντούτοις, συνέχεια δεν υπήρξε μέχρι πρότινος, όταν και η μπάντα μπήκε ξανά σε ράγες. Με την αφορμή την πρώτη επίσκεψη των Αμερικανών στην Ευρώπη για μία εμφάνιση την πρώτη ημέρα του Up The Hammers Festival, επικοινωνήσαμε με τον frontman Robert VanWart, ο οποίος μας μίλησε για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των Attika.

Robert, πως νιώθετε που έρχεστε για πρώτη φορά στην Ευρώπη;

Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που έχουμε αυτή την ευκαιρία.

Θα παίξετε στο Up The Hammers Festival, στην Αθήνα. Τι γνωρίζετε για το φεστιβάλ και τη χώρα μας;

Πραγματικά, δεν ήξερα πολλά για το φεστιβάλ μέχρι πριν από ένα με ενάμισι χρόνο. Όσον αφορά στην Ελλάδα, είμαι μεγάλος οπαδός του φαγητού σας και της όμορφης χώρα σας.

Επιλέξαμε το Attika από το όνομα την φυλακής που αναφερόταν στην ταινία "Dog Day Afternoon".

Παλιά, οι Έλληνες οπαδοί συνέδεαν το όνομά σας με την περιοχή της χώρας, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια, οπότε ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό;

Βρισκόμασταν σε ένα σημείο που χρειαζόμασταν ένα όνομα που θα έκρυβε κάποιο νόημα και θα είχε μακροζωία. Επιλέξαμε το Attika από το όνομα την φυλακής που αναφερόταν στην ταινία "Dog Day Afternoon". Στην πραγματικότητα, η σωστή ορθογραφία είναι Attica, οπότε αλλάξαμε το "C "με το K".

Ένα πράγμα που διαχώριζε πάντοτε τους Attika ήταν τα πολιτικοκοινωνικά θέματα στα τραγούδια σας. Πώς συνέβη αυτό και τι βλέπεις ότι γίνεται σήμερα;

Στη δεκαετία του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήμασταν νέοι και γεμάτοι με διαφορετικές σκέψεις και απογοητεύσεις με όσα βλέπαμε στις ειδήσεις και στην περιοχή μας. Υποθέτω ότι η επιθυμία μας να ρίξουμε φως σε αυτά τα θέματα μετατράπηκε στον ακρογωνιαίο λίθο των στίχων μας. Όσον αφορά το σήμερα, ακόμη οι στίχοι μας προέρχονται από θέματα που απασχολούν τον κόσμο.

Αντλήσαμε πράγματα από τα προφανή, αλλά και από άλλες περιοχές.

Κάτι επίσης ξεχωριστό ήταν το μουσικό ύφος που δημιουργήσατε. Αν και μπορεί να χαρακτηριστεί ως heavy/power metal με τις συνήθεις επιρροές (Judas Priest, Iron Maiden), αναγνωρίζω μεταξύ άλλων, ερμηνευτική δεινότητα, διαφορετικούς ρυθμούς, όχι τόσο δίκασο στα τύμπανα και «αντρικά φωνητικά» που σας διαχωρίζουν στο ευρύτερο είδος.

Σε ευχαριστώ για την αναγνώριση. Αντλήσαμε πράγματα από τα προφανή, αλλά και από άλλες περιοχές, συμπεριλαμβανομένων των Neil Diamond, The Beatles, Kiss και The Who.

Την περίοδο που κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο σας (1988), η metal σκηνή της Florida ήταν ανερχόμενη. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;

Στην πόλη μας δεν υπήρχε κάτι. Δεν υπήρχαν πολλοί που μας υποστήριζαν. Οι ντόπιοι ενδιαφέρονταν περισσότερο για το τι τους έλεγε το ραδιόφωνο να τους αρέσει, όπως οι "hair" μπάντες. Γνωρίζαμε για το Morrisound στην Tampa και τους Savatage, και το κίνημα των Death. Εντούτοις, η Tampa βρισκόταν τρεισήμισι ώρες μακριά. Δεν είχαμε πραγματικά κάποιο όφελος από όλο αυτό.

Η Αμερική έπεσε θύμα της σκηνής του Seattle. Κουράστηκα να πολεμάω για να γίνονται όλα.

Το επόμενο άλμπουμ σας, "When Heroes Fall", κυκλοφόρησε σε Ευρώπη και Ιαπωνία, και νομίζω ότι έλαβε αναγνώριση, αλλά μετά από αυτό δεν είχαμε νέα σας μέχρι πρόσφατα. Τι συνέβη τότε και πως βρεθήκατε ξανά μαζί;

Εκείνη την περίοδο, η Αμερική έπεσε θύμα της σκηνής του Seattle. Οι Nirvana ήταν η επόμενη μεγάλη μπάντα. Πιστεύω ότι πολλές μπάντες συμμετείχαν σε αυτή την μόδα, όπως συνέβη και με τις glam/hair μπάντες. Επίσης, εμείς βιώναμε εσωτερικές αναταραχές. Αφήσαμε μέλη να φύγουν και προσπαθήσαμε να επανεκινήσουμε τους Attika. Τότε βρήκαμε τον Glen στο μπάσο, που παίζει ακόμη μπάσο σε εμάς. Λίγο μετά έφυγε ο Joe. Μετά βρήκαμε τον Bill στην κιθάρα για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Στο τέλος, νομίζω ότι τα παράτησα. Κουράστηκα να πολεμάω για να γίνονται όλα. Πολύ απογοητευτική και καταθλιπτική εποχή.

Τρία από τα τέσσερα μέλη, εσύ, ο Jeff Patelski και ο Joe Longobardi αποτελούσατε πάντοτε τον πυρήνα. Ποια είναι η τωρινή σύνθεση;

Τώρα, ο Jeff βρίσκεται ακόμη στα τύμπανα, ο Glen Anthony είναι στο μπάσο, ο Bill Kraweski στην κιθάρα και πολύ πρόσφατα προσθέσαμε τον John Stafford στην δεύτερη κιθάρα.

Βλέπω ότι υπάρχουν δύο σελίδες στο Facebook: Η μία ονομάζεται Attika Rising και η άλλη The Real Attika. Ποια θα πρέπει να ακολουθούν οι οπαδοί σας;

Διαχειριζόμαστε την Attika Rising. Η Real Attika ξεκίνησε από τον Joe και τον παλιό μπασίστα μας Dan. Είναι περισσότερο ρετρό. Για να αναγνωρίζεται η αυθεντική σύνθεση.

Μιλάμε με κάποιες εταιρείες σχετικά με την επανακυκλοφορία του "When Heroes Fall" αλλά και για καινούρια μουσική.

Υπάρχουν σχέδια για την ηχογράφηση και κυκλοφορία νέου υλικού;

Ναι, φυσικά. Θα παίξουμε τρία νέα τραγούδια στο Up The Hammers.

Το "Attika" κυκλοφόρησε σε δίσκο και CD το 2003, το "When Heroes Fall" όμως είναι δυσεύρετο καθώς δεν έχει ξαναβγεί μετά το 1994, οπότε είναι πιθανό να επανακυκλοφορήσει, ίσως και σε βινύλιο για πρώτη φορά;

Φυσικά, μιλάμε με κάποιες εταιρείες σχετικά με την επανακυκλοφορία του "When Heroes Fall" αλλά και για καινούρια μουσική.

Σας ευχαριστούμε που ποτέ δεν μας ξεχάσατε.

Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στους οπαδούς σας στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο;

Σας ευχαριστούμε που ποτέ δεν μας ξεχάσατε. Με το διαδίκτυο και το Facebook είναι δυνατόν να αναπτύσσουμε φιλίες μεταξύ μας. Προσωπικά ανυπομονώ να γνωρίσω επιτέλους προσωπικά πολλούς από εσάς!

Σε ευχαριστώ πολύ για αυτήν τη συνέντευξη, θα σας δω στο Up The Hammers!

Θοδωρή, σε ευχαριστώ για αυτήν την ευκαιρία.