An Abstract Illusion

Το να πρέπει, ή να θέλει, να κάνει μια μπάντα το επόμενο βήμα από εκείνο που την πήγε σε καλλιτεχνικές κορυφές, είναι φορτίο βαρύ. Γι’ αυτό πολύ συχνά αλλάζει το μονοπάτι. Ή και γι’ αυτό. Βρίσκει, έστω ψάχνει, ένα καινούργιο δρόμο που θα οδηγήσει σε πολύ αλλιώτικο βηματισμό και νέα τοπία που, καθώς δε μοιάζουν με αυτά που περιμένεις, καταφέρνουν να σβήνουν τους συνειρμούς χωρίς να λυγίζουν από το βάρος του σταθερού σημείου.

Οι An Abstract Illusion πριν από τρία χρόνια κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό δεύτερο άλμπουμ τους, "Woe". Γεμάτο κλιμακώσεις κι εναλλαγές ανάμεσα στο προοδευτικό death metal, τις post λογικής αρμονικές ατμόσφαιρες αλλά και βαθιά πιάνα, ακουμπούν τελικά τόσο στο prog όσο και σε σκοτεινές, μαυροντυμένες μουσικές διαδρομές που θα ταίριαζαν σε ένα καλοστημένο θριλερικό ανάγνωσμα.

Τα στοιχεία που χρειάστηκαν για να συνθέσουν το μεγαλειώδες αποτέλεσμα, βρέθηκαν σε αρκετές διαφορετικές σχολές, είτε της μεσογείου είτε της σκανδιναβίας. Σουηδοί μεν, αλλά δε δίστασαν καθόλου να λοξοδρομήσουν από τις παραδοσιακές διδαχές του τόπου τους ώστε να μεγαλώσουνε τον ήχο. Στο ακλόνητο κέντρο του έργου πάντα, στέκει η μελωδία και η μελαγχολική οπτική που δίνει ροή στις ιδέες. Ως και την blues έφτασαν και φυσικά τους Floyd. Το τελικό αποτέλεσμα άξιζε, με όποια ανάγνωση, το φιλόδοξο αυτό άνοιγμα της ηχητικής τους ταυτότητας, καταλήγοντας σε ένα άρτιο σύνολο επτά μερών του ενός κομματιού. Εξαιρετικός δίσκος. Αλλά προσοχή, γιατί έρχεται με την προειδοποίηση ότι ζητά πολύ χρόνο για να αποκαλύψει τις αδιαμφισβήτητες αρετές του.

Από το εξώφυλλο ακόμα κάποιο βλέπει τη διαφορετική προσέγγιση του τρίτου άλμπουμ. Στο "The Sleeping City" έχουμε φύγει από το σκοτάδι. Στο κέντρο δε βρίσκεται πιο ο άνθρωπος με το συναισθηματικό του άνοιγμα και τη συμπεριφορική ανάγνωση της στάσης του. Η μετατόπιση ανάμεσα στα διάφορα πρόσωπα του τέρατος και η αναγέννηση μέσα από τη τραγωδία έχουν δώσει τη θέση τους σε μια καινούργια, αν και διόλου μοντέρνας ή σύγχρονης αισθητικής, αναφορά.

Μουσικά το extreme progressive των An Abstract Illusion έχει αλλάξει. Όχι κάποια μεμονωμένα στοιχεία, αλλά ακόμα και βασικά χαρακτηριστικά στα θεμέλια του. Η πρώτη επαφή θα ξενίσει. Η παραγωγή έχει αλλάξει πολύ, ο ήχος έχει αφήσει σημαντικό μέρος από τον όγκο της κιθάρας κι έχει βάλει μπροστά τα πλήκτρα. Μάλιστα όχι με το γλυκό ήχο του φυσικού πιάνου. Όχι, εδώ έχουμε μια επιλογή που προσανατολίζεται σε ένα 80s synth ύφος που παραπέμπει γρήγορα στη sci fi αισθητική του τότε. Η κοσμικότητα του πλαισίου όμως, έρχεται να ισορροπήσει από τις πολλές εναλλαγές στις ιδέες, τις πολυεπίπεδες συνθέσεις, μα και τις δυναμικές που συνεχώς μετατοπίζονται από τα τύμπανα στα πλήκτρα κι από εκεί στις lead κιθάρες.

Πάνω από το οργανικό σύνολο, ή πίσω από αυτό - ανάλογα τις εκάστοτε ανάγκες, κινούνται τα φωνητικά. Με τρεις διαφορετικές υφές να κυριαρχούν. Η μία, πιο μελωδική και καθαρή, ανήκει στο progressive rock. Επηρεασμένη από τις συναισθηματικές μπαλάντες του ιδιώματος ακολουθεί ιδανικά τα σημεία που η στάμπα του Steven Wilson, ή των καθαρών Opeth, ξεχωρίζει. Δεν είναι μεμονωμένα αυτά, ή σε λίγα σκόρπια περάσματα. Υπάρχουν παντού συμπληρώνοντας τις αντιθέσεις. Στο "Frost Flower" όμως παίρνουν τον έλεγχο, δημιουργώντας μια πολύ διαφορετική κορύφωση για την μπάντα.

Η δεύτερη, αιθέρια, κινείται στα όρια του shoegaze δίνοντας ένα βαθύ ατμοσφαιρικό άρωμα σε συνθέσεις, όπως το "Blackmurmur", που το χτίζουν. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι στο ίδιο κομμάτι η ηχητική ταυτότητα αγγίζει μέχρι και τα θεματικά video games των mid-late 90s, και τη μουσική που τα συνόδευε.

Η τρίτη φυσικά είναι ακραίας απόχρωσης. Κυριαρχεί και συνδυάζεται άριστα με τα πιο πολύπλοκα τμήματα της διαμόρφωσης του δίσκου. Εδώ θα σταθούμε λίγο παραπάνω όμως. Γιατί, τα ακραία φωνητικά δεν έχουν την τυπική, αναμενόμενη, επίγευση, υπάρχει πολύ δυνατή η δραματική, θεατρική ερμηνεία. Ένας σπαραγμός και θρήνος με βικτωριανή γοτθική αισθητική που βρίσκει ρίζες στο σκοτεινό ρομαντισμό των Dirty Granny Tales ή, εξ αποστάσεως, των Tiger Lillies.

Ο post metal χαρακτήρας σε καμία περίπτωση δεν έχει εξαφανιστεί. Απλά ακολουθεί πιο μεσογειακές βάσεις. Έρχεται πιο κοντά στους Gaerea παρά τους Isis και τους Kardashev. Και μάλιστα έχουμε και τα πρώτα sludge-doom αγγίγματα της μπάντας. Στο "Like A Geyser Ever Erupting" οι κιθάρες περνάνε από τη λάσπη στους Gojira γρήγορα και με ροή που δε διακόπτεται. Οι υφολογικές αντιφάσεις με φυσική συμμόρφωση στο σύνολο είναι πάντα δύσκολες αλλά, όταν επιτυγχάνονται, συναρπαστικές.

Τα προσεγμένα σημεία έντασης ή κλιμάκωσης, πέραν του άνετου για το περίγραμμα, είναι πολύ σημαντικά. Το πολύ ωραίο είναι ότι επιτυγχάνονται με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Με ένα υπόκωφο beat στο πρώτο κομμάτι, με φασαρία που ενοχλεί το αυτί στο δεύτερο, με ηλεκτρονικά τύμπανα που ταιριάζουν σε 80s disco-pop-rock synths στο "Silverfields". Και σαν κορύφωση στη δημιουργική εξέλιξη, έρχεται ο λαβύρινθος του ομώνυμου να κλείσει με δέκα λεπτά μοντέρνου progressive, ατμοσφαιρικού 70s rock, black και post και Opeth κι Akira Yamaoka και "Scenes From A Memory" το δίσκο.

Το σύνολο δέχτηκε ότι κι αν ζήτησε απ’ τους δημιουργούς του. Το τσέλο του Jonathan Miranda-Figueroa, τα βιολιά των Dawn Ye και Flavia Fontana, τις επιπλέον φωνές από τον Lukas Backeström και την Elsa Svensson αλλά και την πολύτιμη βοήθεια του Robin Leijon στο μιξάρισμα. Ώστε να βρεθεί ισορροπία στις διαφορετικές λέξεις που συνυπάρχουν σε κάθε μουσική πρόταση της πόλης που κοιμάται.

Το τρίτο άλμπουμ των An Abstract Illusion, στα δικά μου χαρτιά, δε φτάνει το τρομερό "Woe". Αλλά αυτό περισσότερα μάλλον λέει για το πόσο μοναδική ήταν η δεύτερη δουλειά τους παρά για την ποιότητα της φετινής. Το "The Sleeping City" είναι δύσπεπτο, με παραγωγή μάλιστα που δεν το κάνει καθόλου ευκολότερο για το ακροατό. Έτσι εκεί τελικά που το "Woe" ήταν ανάμεσα στις κορυφαίες κυκλοφορίες του 2022, ετούτη εδώ μάλλον είναι… ανάμεσα στις κορυφαίες κυκλοφορίες του 2025.