Adolf Plays The Jazz

Form Follows Function

Self Released (2012)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 12/03/2013
«Οργανικές δομές κομματιών, επαναλαμβανόμενες με αργά και υπνωτιστικά βήματα μέχρι μια κορύφωση που ποτέ δε θα έρθει»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κάλλιο αργά παρά ποτέ λέει ο θυμόσοφος λαός, οπότε μια παρουσίαση ενός ποιοτικού ελληνικού δίσκου, έστω και αν έρχεται με καθυστέρηση, οφείλει να είναι ευπρόσδεκτη. Άλλωστε, οι Adolf Plays The Jazz ήταν ανέκαθεν θιασώτες του spread-the-word. Θα το έχετε αντιληφθεί κι εσείς αν τους έχετε πετύχει στο διαδίκτυο να δίνουν δωρεάν τους δίσκους τους ή έξω από καμία συναυλία να δίνουν δωρεάν CD τους σε φυσική μορφή (θυμάμαι επί παραδείγματι μετά από ένα επικό live των Isis...) Σε όλη τους τη δισκογραφική πορεία, από το "Art Brokolo" του 2006 με το οποίο μας παρουσιάστηκαν μέχρι και σήμερα, παρά τις αλλαγές μελλών, η αύρα που έβγαζαν προς τα έξω, αυτή μιας κοινωνικοποιημένης αν και instrumental μπάντας, με όραμα και στόχους, παρέμεινε σταθερή. Εδώ, με την πιο μεστή δουλειά που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα, έρχονται να μας πουν ότι «η μορφή ακολουθεί τη λειτουργία», μία από τις βασικότερες αρχές της αρχιτεκτονικής. Προφανώς, μιλούν αλληγορικά, καθότι ο δίσκος -από το artwork μέχρι και τη μουσική του- αποπνέει έναν έντονο αστικό, «αθηναϊκό» αέρα. Συνεπώς, πόσο λάθος θα ήμασταν αν καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι μια άσχημη μορφή αντιστοιχεί σε μία εξ' αρχής προβληματική λειτουργία;

Μουσικά, έχουν περιορίσει τις ambient επιρροές, τοποθετώντας στη θέση τους, ως επί το πλείστον, post-rock κλιμακώσεις. Οργανικές δομές κομματιών που χτίζονται με ρυθμούς και μελωδίες επαναλαμβανόμενες για αρκετά λεπτά, με αργά και υπνωτιστικά βήματα μέχρι μια κορύφωση που ποτέ δε θα έρθει. Αυτή ακριβώς είναι η δύναμη και ταυτόχρονα η αδυναμία του "Form Follows Function". Δε σου πετάει ένα κλαδί να πιαστείς, δε σου δείχνει τη σβούρα του Inception να έχεις έναν άξονα αναφοράς, μια σταθερά, κάτι να μείνει στο μυαλό... Αντίθετα, σου κουνάει το ρολόι πέρα δώθε μέχρι να αποφασίσεις να το ακολουθήσεις, να μπεις μέσα του και να οδηγηθείς στον κυνικό και καθημερινό κόσμο του, όπου «μια γκρι σκόνη δε σταματάει να πέφτει από τον ουρανό και κάθε ελεύθερη σκέψη έχει καεί στο στομάχι μιας μεγάλης μηχανής», όπως ακούμε στους μοναδικούς στίχους, οι οποίοι απαγγέλλονται στην καλύτερη στιγμή του δίσκου, το διάρκειας 23 λεπτών "Where Is Our Home?" με το οποίο κλείνει το "Form Follows Function".

H post-rock σκηνή αναπτύσσεται με ικανοποιητικούς ρυθμούς στην Ελλάδα και τα αποτελέσματά της, εικάζω, θα τα δούμε στο άμεσο μέλλον. Οι Adolf Plays The Jazz δεν είναι πια νεούδια. Καλούνται να δείξουν το δρόμο και το "Form Follows Function" είναι ένα σημαντικό βήμα μπροστά για αυτούς. Έχουν σίγουρα πολλά περιθώρια βελτίωσης ούτως ώστε να κυκλοφορήσουν κάτι που να μην απευθύνεται αυστηρά στους «λάτρεις του είδους», ωστόσο βρίσκονται στο σωστό, ανοδικό, δρόμο.
  • SHARE
  • TWEET