Famyne

Η δήλωση στον υπότιτλο δεν προφέρεται για πρώτη φορά. Στην doom ανασκόπηση του 2018, ο Γιώργος κι ο Θεοδόσης μας είχαν προειδοποιήσει ότι οι Famyne είναι ικανοί να ηγηθούν της σύγχρονης βρετανικής doom σκηνής. Παρά την τιμητική αναφορά τους όμως, προσωπικά δεν ασχολήθηκα ποτέ με το ντεμπούτο τους, γεγονός που με έκανε σχεδόν να λιποθυμήσω από έκπληξη κι ευχαρίστηση όταν έσκασε το "For My Sins" σαν single πριν λίγους μήνες. Αμέσως βγήκαν έξω τα μαύρα σημειωματάρια: πότε άραγε ήταν τελευταία φορά που είχα ακούσει τόσο σπουδαίο, τόσο πειστικό παραδοσιακό doom metal;

Οι προσδοκίες είχαν ήδη γιγαντωθεί, κι όταν έφτασε επιτέλους η στιγμή της πρώτης ακρόασης, το "Defeated" παρέδωσε εξαρχής τα προσδοκώμενα. Όλα είναι εδώ: το πελώριο πρώτο riff που ξυπνάει το άγιο φάντασμα των Cathedral, τα τρομερά παιξίματα από όλη την μπάντα, η ονειρική φωνή του Tom Vane. Ας μείνουμε λίγο στον Tom. Είναι πολύ σπάνιο να ακούς στις μέρες μας μια φωνή που να μπορεί να σταθεί κοντά στους «κλασικούς» κι ο Vane είναι αναμφίβολα ένας τέτοιος. Η φωνητική του παρουσία έχει δύναμη, έχει τεχνική, έχει αίγλη, κυρίως όμως έχει το εκτόπισμα να σταθεί και να μεγαλουργήσει ανάμεσα στο έπος και τον θρήνο, όπως οφείλει κάθε πραγματικά καλή doom μπάντα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν τραγουδιστή-φαινόμενο, κι ας το παρακάνει κάποιες φορές με τα πανομοιότυπα διαστήματα τρίτης στα backing vocals.

Το "Solid Earth" μπαίνει με φούρια και όλες οι αναμνήσεις από την ιερή τριάδα του Yorkshire μεταφέρονται στην καρδιά του Canterbury. Μάλιστα σε κάποια από τα tracks που έπονται, όπως στο "Babylon" και το "For My Sins", οι Famyne τολμάνε να κοιτάξουν ακόμα βαθύτερα μέσα σε αυτό το πηγάδι και να συναντήσουν το βλέμμα των Pagan Altar αλλά και των αρχιερέων από τα 70s. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που, στα δυνατά τους τραγούδια, το παρελθόν κουβαλάει την αίγλη που του αναλογεί, εκτελείται όμως με τρόπο σύγχρονο κι επίκαιρο. Σε αυτό βοηθάει τα μέγιστα η παραγωγή-καμπάνα, το σύγχρονο παίξιμο του rhythm section και οι απολύτως εξαιρετικές κιθάρες των Emmons/Ross.

Αφού λοιπόν γράφονται τέτοια εγκώμια, γιατί το "II: The Ground Below" δεν αποτελεί μια listen or die επιλογή; Εδώ θα ομολογήσω ότι οι Famyne ερέθισαν ιδιαίτερα τα αντανακλαστικά του doom πιουρίστα που κρύβω μέσα μου, διότι όσο και να δηλώνω οπαδός της προοδευτικότητας και των μουσικών μετασχηματισμών, τραγούδια όπως το "Gone" και το "A Submarine" με «ενόχλησαν». Το μεν πρώτο, παρά το θαυμάσιο ρεφρέν του, παραπέμπει περισσότερο στους Alice In Chains - όσο κι αν τους λατρεύω, δεν τους ζητάω σε έναν doom δίσκο - το δε δεύτερο βουλιάζει σε post/ψυχεδελικά νερά, δίνοντας μια αίσθηση που μπορείς να βρεις σε εκατοντάδες μπάντες αυτή την στιγμή. Για να μην παρεξηγηθώ, τα τραγούδια αυτά είναι μια χαρά, βρίσκω όμως τον πειραματισμό τους άστοχο. Και μόνο για αυτά τα δύο track, οι Famyne χάνουν την ευκαιρία να μας χαρίσουν έναν δίσκο ανόθευτου, αγέρωχου, διαχρονικού doom που όμοιο του θα είχαμε χρόνια να γευτούμε.

Αν παρακάμψει κανείς τις παραπάνω παραξενιές - απόψεις που παραδέχομαι ότι πιθανότατα είναι μειοψηφικές - θα απολαύσει έναν υπέροχο doom metal δίσκο. Ίσως καμία άλλη μπάντα δεν δείχνει τόσο ικανή όσοι οι Famyne στο να κρατήσει ψηλά τα σκήπτρα της βρετανικής διακλάδωσης του συγκεκριμένου ήχου και να τον κουβαλήσει περήφανα στην τρέχουσα δεκαετία. Οι Famyne μπορεί να γίνουν πραγματικά σπουδαίοι, απλώς με το να παραμείνουν οι εαυτοί τους και με το να συνεχίσουν να σκάβουν στην διαχρονικότητα του πιο ξεροκέφαλου metal παρακλαδιού, φέρνοντας το όμως στο σήμερα με λίγη περισσότερη προσοχή και φινέτσα.

Bandcamp