40 Watt Sun

Κάποιες κριτικές είναι εξ ορισμού ιδιαίτερα δύσκολες. Είναι εκείνες τις φορές που το συναίσθημα που κουβαλάς για κάποιον καλλιτέχνη είναι τόσο έντονο, τόσο απόλυτο, που αισθάνεσαι ανασφάλεια για το αν μπορείς να κρατήσεις το ουδέτερο κριτικό σου πνεύμα αλώβητο. Για τον γράφοντα, η φωνή του Patrick Walker αποτελεί μια τόσο μεγάλη αδυναμία, θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται σχεδόν για αχίλλειο πτέρνα. Κι ενώ μας συνηθίζει σε μεγάλα κενά ανάμεσα στα άλμπουμ του, τα έξι χρόνια που πέρασαν από το "Wider Than The Sky" ήταν πολλά, πάρα πολλά. Οπαδικά μιλώντας, η αναμονή βάρεσε κόκκινο.

Τι είναι όμως αυτό που μας παθιάζει τόσο στα έργα του Walker - στους ανυπέρβλητους Warning του παρελθόντος και τους σχεδόν εξίσου υπέροχους 40 Watt Sun του παρόντος; Σίγουρα, η φωνή του Walker είναι από μόνη της ικανή να σου ρημάξει την καρδιά, αποτελώντας μέλος εκείνου του κλειστού club τραγουδιστών των οποίων το ηχόχρωμα είναι ανεπανάληπτα προσωπικό και μελαγχολικό. Δεν είναι μόνο αυτό όμως: οι μουσικές του Walker, σε συνδυασμό με τη φωνή και τους ποιητικούς του στίχους, αποτελούν πάντα μαχαιριές. Ξυπνούν κάθε κοιμισμένη πληγή ή ανοίγουν καινούριες, αποτελούν ταξίδια ενδοσκόπησης, παραίτησης, αγάπης ή κάθαρσης. Είναι δηλαδή καθαρά βιωματικές. Αυτό δεν αλλάζει στο "Perfect Light", ούτε πρόκειται να αλλάξει ποτέ.

Αλλάζουν όμως οι λεπτομέρειες. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι υπερβολικά παρατηρητικός για να δει ότι σε όλες τις κυκλοφορίες του Walker οι παραμορφώσεις φθίνουν με τρόπο σταθερό και δεν αποτελεί έκπληξη ότι στο "Perfect Light" απουσιάζουν σχεδόν εντελώς. Συνέβη λοιπόν. Οι 40 Watt Sun σε αυτό το άλμπουμ είναι εντελώς ακουστικοί, δίνοντας πια ολοκληρωτικά την αίσθηση ενός singer/songwriter σχήματος, περίπου σαν ένα project με συγγενικές ποιότητες με τους Madrugada - αν και με σημαντικά μεγαλύτερο βάθος, κατά την άποψη μου. Όλο αυτό δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, απλώς κάνει τους 40 Watt Sun να ακούγονται πια λιγότερο «δικοί μας» από πριν. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η υποψία παραμόρφωσης στο "Until" το κάνουν να μοιάζει το πιο οικείο, το πιο έντονο κι ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου.

Οι σπαραξικάρδιες ερμηνείες είναι όμως εκεί, λαμπερές και κοφτερές όπως πάντα. Όταν το άλμπουμ ξεκινάει με το αριστουργηματικό "Reveal" - ίσως το πιο άμεσο τραγούδι που έγραψε ποτέ ο Walker - δεν γίνεται να μην ονειρευτείς ότι η φωνή σου ενώνεται με μερικές ακόμα (Χιλιάδες; Εκατοντάδες; Δεκάδες; Αδιάφορο.) σε κάποιο venue, με το φως από αναπτήρες να συντροφεύουν τον στίχο Whatever you want to never reveal, whatever your broken eyes conceal.

Εκείνη τη στιγμή φαίνεται ότι το "Perfect Light" σε πιάνει από τον λαιμό κι ότι θα αποτελεί έναν ακόμα θρίαμβο.

Τα πράγματα δεν εξελίσσονται ακριβώς έτσι. Το υλικό είναι θαυμάσιο, η απογυμνωμένη από εντάσεις μουσική όμως δεν κρύβει κάποιες μικρές κοιλιές. Όσο φανταστικό κι αν είναι το βασικό verse του "Behind My Eyes" δεν δικαιολογείται να κρατάει σχεδόν 12 λεπτά. Οι συνθέσεις του Walker είναι πάντα μακροσκελείς - ένα ακόμα στοιχείο που τον κρατάει ίσως μακριά από το να είναι ένας εμπορικός singer/songwriter - και υπερασπίζομαι αυτή την αίσθηση του μεγάλου, ποιητικού κύκλου που προασπίζουν, στο "Perfect Light" λείπουν όμως οι μικρές κορυφώσεις. Φαίνεται ότι η απόλυτη ισορροπία επιτεύχθηκε στο "Wider Than The Sky" - ένα αριστούργημα που βρήκε θέση στα 100 καλύτερα εναλλακτικά άλμπουμ της περασμένης δεκαετίας. Το ράθυμο πιάνο του "Spaces In Between" και το φανταστικό "Raise Me Up" κρατούν το άλμπουμ σε πολύ υψηλά επίπεδα, συνθέσεις όμως όπως το "Colours" και "Closure", χωρίς να είναι καθόλου άσχημες, αποτελούν μια σχετικά άνευρη εμπειρία.

Συνολικά, το "Perfect Light" σηματοδοτεί την εκφραστική ωριμότητα του Patrick Walker. Ο παραγκωνισμός του ασπρόμαυρου προς όφελος μιας πιο ελπιδοφόρας σέπια εικόνας στο εξώφυλλο, συμβολίζει το προσωπικό του ταξίδι και, για το μεγαλύτερο μέρος του, είναι ευχαρίστηση μας να αποτελούμε συνεπιβάτες. Όσοι αγαπούν τους 40 Watt Sun θα βρουν εδώ τις συγκινήσεις που αποζητούν, όλες τις μαχαιριές και όλη την κάθαρση. Άσχετα από την «κριτική αποτίμηση», θα ακολουθήσω το "Perfect Light" σε πολλές ακροάσεις, φέτος και τα χρόνια που θα έρθουν, χωρίς όμως να θεωρώ ότι έχει το ίδιο ειδικό βάρος όπως ο προκάτοχος του ή το "Watching From A Distance" των Warning. Αυτά όμως έχουν ελάχιστη σημασία. Αυτό που μένει είναι πως το «εύχομαι να είμαι αρκετά δυνατός για να σε σηκώνω» που λέει ο στίχος γράφει τη δική του προσωπική ιστορία.

Bandcamp