Adolf Plays The Jazz: «Είμαστε ξεκάθαρα κατά και απέναντι στον φασισμό!»

Οι κουβέντες με εγχώριες μπάντες μας δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσουμε καλύτερα ανθρώπους που είναι κοντά σε μας, ζουν δίπλα μας, εργάζονται στους ίδιους χώρους και τελικά παίζουν μουσική στην πόλη μας. Η σκηνή έχει μεγαλώσει, δείχνει αλληλέγγυα και προσπαθεί μέσα από μουσική και απόψεις να αφυπνίσει ή/και να ξεγελάσει τον ακροατή. Οι Adolf Plays The Jazz είναι ενδιαφέροντες μουσικοί, σωστοί άνθρωποι, ανοιχτόμυαλοι καλλιτέχνες και ξεκάθαροι. Ο φετινός τους δίσκους μπορεί να μπει άνετα στα καλύτερα της χρονιάς και μπορεί να μαγέψει πανεύκολα τον ακροατή. Η κουβέντα με τον Βασίλη και τον Νίκο Ζ ήταν όμορφη, χαλαρή και πρωτίστως ανθρώπινη και αληθινή.

Γεια σας παιδιά, χαίρομαι που τα λέμε. Θέλω μια μικρή βιογραφία. Ποιοι ήταν στα ιδρυτικά μέλη και ποιοι είναι οι πιο πρόσφατοι στην μπάντα σας;

Bασίλης M.: Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε το όνομα Adolf Plays The Jazz ήταν το 1998 όταν γράφτηκε και το πρώτο κομμάτι μας, το Frank Zappa Needs Haircut. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει αρκετά μέλη, άλλοι για πολύ άλλοι για λίγο. Αλλαγές στη σύνθεση που τις περισσότερες φορές ήταν αναγκαστικές λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων, μετανάστευσης για σπουδές ή δουλειά ή ακόμα και λόγω έλλειψης χρόνου. Οπότε η μπάντα θέλοντας και μη λειτούργησε σε μια πιο collective λογική. Τα τελευταία 3-4 χρόνια η σύνθεση έχει κάπως σταθεροποιηθεί, καθώς ήταν και η σύνθεση που ολοκλήρωσε το τελευταίο μας album. Εγώ και ο Νίκος Λ. στις κιθάρες, ο Πάνος στα τύμπανα, ο Νικος Ζ. στο μπάσο, ο Άγγελος στο σαξόφωνο, Ηρακλής σε samples, visuals και γενικά στο συμμάζεμα και Πέτρος στα πλήκτρα. Αν και το "Low Life" ηχογραφήθηκε με τη Νεφέλη στα φωνητικά, στη θέση της πλέον βρίσκεται ο Πάνος Λ.

Από το 1998, λοιπόν, και μετά οι Adolf Plays The Jazz μέσα από τις διάφορες συνθέσεις και μορφές που κατά καιρούς τους είχαν, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν 6 albums και άλλα τόσα EP. Τα πρώτα δυο EP, "Cognac Or Brandy" και "Muzzle The Birds" το 2005 με επιρροή από το post-rock των late 90s, το ντεμπούτο της μπάντας Art Brokolo το 2006 με την πιο rock και τις κάπως πιο prog rock αναφορές, το "Melt" EP και το "Day Four | Urban Fiction" το 2007, όπου στο πρώτο εμφανίζεται η πιο ηλεκτρονική εκδοχή του σχήματος (δίδυμο τότε) ενώ η εντελώς post-rock στο δεύτερο. Συνέχεια πάλι με ένα EP, το "Stealth" του 2008, ενώ το τρίτο album ("Dirty Waters") έρχεται τον αμέσως επόμενο χρόνο και περιέχει μάλλον τα πιο σκληρά κομμάτια που έχουμε κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα, πιο κοντά στο post-metal. Θα μεσολαβήσει μια τριετία χωρίς album αλλά με μπόλικα live ανά την Ελλάδα που θα ακολουθήσουν το πρώτο live της μπάντας που θα γίνει το 2009 στο An Club ανοίγοντας τους Caspian. Το "Form Follows Function" έρχεται το 2012, με αρκετά πιο πλούσιο ήχο (έχουν προστεθεί τσέλο και τρομπέτα) που είναι το album που έκανε τη μπάντα γνωστή σε περισσότερο κόσμο ενώ το 2015 θα ακολουθήσει το "Tinder" το οποίο σηματοδοτεί μια πιο σκοτεινή φάση της μπάντας με μπόλικα drone, shoegaze, noise rock στοιχεία να μπολιάζουν την post-rock βάση μας κάτι που αποτυπώνεται και στα αρκετά θορυβώδη live εκείνης της εποχής - για να χρησιμοποιήσω ένα κάπως ήπιο επίθετο για να τα περιγράψω. Μέλη που φεύγουν από τη χώρα για σπουδές, νέες αλλαγές στη σύνθεση, covid, καραντίνες κτλ. οδηγούν σε μια μεγάλη καθυστέρηση για το επόμενο βήμα της μπάντας, το οποίο επιτέλους έγινε φέτος με το "Low Life".

Ποιος είναι ο Αδόλφος και γιατί «παίζει» jazz; Πλέον δεν μπορείτε να ισχυριστείτε ότι δεν έχετε καμία σχέση με την τζαζ, έτσι;

Β.Μ.: Γενικά το όνομα μας είχε να κάνει από την αρχή με τις αντιθέσεις των δυο στερεοτύπων που περιέχει. Από τη μια ο (γνωστός) Αδόλφος που παραπέμπει σε ολοκληρωτισμό και συντηρητισμό και από την άλλη η jazz που είναι μάλλον η πιο ελεύθερη μορφή μουσικής. Σίγουρα εκείνες τις εποχές τα πράγματα δεν ήταν τόσο περίεργα όσο σήμερα με το φασισμό να ανεβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν και δεν σου κρύβω πως έχουμε σκεφτεί να το αλλάξουμε, για την ώρα δεν έχουμε αποφασίσει κάτι, οπότε είμαστε «αναγκασμένοι» να εξηγούμε αλλά και, αν χρειαστεί να το υπερασπιστούμε στο δημόσιο χώρο. Βέβαια όσοι έχουν παρακολουθήσει τη μπάντα έστω και λίγο ξέρουν πως όχι απλά δεν έχουμε σχέση με το φασισμό αλλά είμαστε ξεκάθαρα απέναντι του. Τώρα σχετικά με την jazz δεν θα έλεγα πως βρισκόταν ποτέ με εμφανή τρόπο στη μουσική μας και σίγουρα κάποιος που ακούει αποκλειστικά jazz δε νομίζω πως θα χρησιμοποιούσε τη λέξη jazz για να μας περιγράψει. Χρησιμοποιούμε κάποια jazz ρυθμικά στοιχεία ενώ σίγουρα και το σαξόφωνο μας δίνει μια τέτοια πτυχή. Όμως θα έλεγα πως τα χρησιμοποιούμε επηρεασμένοι από το πώς τα χρησιμοποιούσαν οι noise rock μπάντες των late 80s, ή αυτές του post-punk, ακόμα και του no wave.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει τη μπάντα έστω και λίγο ξέρουν πως όχι απλά δεν έχουμε σχέση με το φασισμό αλλά είμαστε ξεκάθαρα απέναντι του

Ποιες θα θεωρούσατε τις κύριες επιρροές σας τόσο μουσικά όσο και μη;

Β.Μ.: Σε μια οκταμελή σύνθεση οι επιρροές που υπάρχουν προφανώς είναι σίγουρα πολλές. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι είμαστε πρώτα πρώτα ακροατές, αυτό μεγαλώνει ακόμα περισσότερο τον αριθμό αυτόν. Αν ωστόσο θέλουμε να βρούμε κάποιες μπάντες που να έχουν παίξει πιο ξεκάθαρα ρόλο στη μουσική μας σίγουρα θα έπρεπε να αναφέρουμε τους Swans, τους Mogwai, τους Sonic Youth, τους Unwound, τους Joy Division. Ενώ σχήματα όπως οι Six by Seven, Have A Nice Life, Housewives, Morphine, Στέρεο Νόβα, Ride ή και οι Isis έχουν σίγουρα ασκήσει επιρροή με κάποιο τρόπο.

Τι παίζει με bandcamp, spotify, facebook κτλ; Τα γουστάρετε σαν μέσα επικοινωνίας και προώθησης ή όχι;

Νίκος Ζ.: Το Bandcamp είναι το μέσο που μας ταιριάζει περισσότερο. Σου δίνει μια σχετική ελευθερία να διαχειριστείς το υλικό σου, χωρίς τους ψηφιακούς μεσάζοντες να βάζουν χέρι σε κάθε σου κίνηση. Ωστόσο αναγκαστήκαμε να ακολουθήσουμε την πορεία της μουσικής βιομηχανίας, ανοίγοντας λογαριασμό στο Spotify και τις λοιπές πλατφόρμες, ώστε να είναι οι κυκλοφορίες μας ευκολότερα προσβάσιμες στο ευρύ κοινό. Το ίδιο κοινό που για να το προσεγγίσεις πια μέσω Facebook, θα πρέπει να βάλεις το χέρι στην τσέπη.

Β.Μ.: Όσο με αφορά, αντιπαθώ το Spotify και όλη τη λογική γύρω από αυτό. Αντίθετα το bandcamp ήταν πάντα ένα καλό εργαλείο για τις μπάντες. Το facebook από την άλλη είναι ουσιαστικά ο μοναδικός τρόπος να προωθήσει μια μπάντα τη μουσική της. Αν κάποια στιγμή έκλεινε βέβαια και δεν ερχόταν κάποια διάδοχη κατάσταση, ίσως θα έπρεπε να επιστρέψουμε στην εποχή που η μουσική μοιραζόταν από στόμα σε στόμα, με αφίσες και flyers, μέσα από καλές ραδιοφωνικές εκπομπές και μουσικά περιοδικά. Ε, ναι! Θα ήταν τέλεια!

Swans, Mogwai, Sonic Youth, Unwound, Joy Division, Ride μέχρι και Isis

Γιατί έχει τόσες διαφορετικές εκδόσεις ο δίσκος σας; Γιατί είναι άλλη η σειρά των κομματιών στο βινύλιο και άλλο στις πλατφόρμες; Πόσα διαφορετικά inserts έχετε;

Β.Μ.: Το "Low Life" είναι ένα concept album. Ίσως όχι όπως αυτά των Queensryche ξέρω 'γω αλλά είναι ένα σύνολο που προσπαθεί να περιγράψει την επίδραση στο ψυχισμό που έχει προξενήσει η υπερδεκαετής οικονομικό-κοινωνική κρίση σε όσους έτυχε να βρεθούμε σε αυτόν τον τόπο στο διάστημα αυτό. Τη φτωχοποίηση, τη βία, την απόγνωση. Συνολικά το album περιλαμβάνει 10 κομμάτια με διάρκεια 61 λεπτά που προφανώς δεν χωρούσαν στο βινύλιο. Τα δυο κομμάτια που αφαιρέθηκαν από το βινύλιο είναι η εισαγωγή και το outro. Χωρίς αυτά ήταν λογικό να χρειαστεί μια διαφορετική σειρά στα κομμάτια. Παρόλο που τα αφαιρέσαμε τα θεωρούμε εξίσου σημαντικά στην «αφήγηση» του Low Life και έτσι προκρίθηκε η λύση να υπάρχει ένα cd με ολόκληρο το album που δίνεται μαζί με κάθε βινύλιο. Επίσης σε κάθε βινύλιο υπάρχουν διαφορετικά inserts από 14 συνολικά καλλιτέχνες (από τον τεράστιο Νίκο Κεσσανλή που έχουμε την τιμή να έχουμε ένα έργο του στο εξώφυλλο του album μας, τον Γιώργο Ρόρρη, τον Τζουλιάνο Καγκλή και μερικούς ακόμα πολύ αγαπημένους εικαστικούς και φωτογράφους) που μας παραχώρησαν την άδεια να χρησιμοποιήσουμε τα έργα τους στα πλαίσια του concept. Τέλος υπάρχει η συλλεκτική έκδοση που περιλαμβάνει ένα 40σέλιδο έγχρωμο βιβλιαράκι όπου βρίσκονται όλα τα έργα που υπάρχουν ως insert μαζί με όλους τους στίχους αλλά και κάποια κείμενα δικά μας, φίλων αλλά και συγγραφέων που θεωρούμε πως συμπληρώνουν ακόμα καλύτερα τη θεματική.

Τελικά είναι καλύτερα τα κομμάτια με φωνητικά ή χωρίς;

Ν.Ζ.: Γνώρισα την μπάντα, και βρέθηκα κάτω στο κοινό όταν δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία φωνής στο live set. Από τη στιγμή που βρέθηκα στο στούντιο δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να έχουμε φωνητικά. Δεν ξέρω. Το κάθε ένα έχει τη δική του γοητεία.

Β.Μ.: Τα φωνητικά είναι ένα μέρος της απαραίτητης εξέλιξης της μπάντας και στην παρούσα φάση, που θέλουμε μεγαλύτερη αμεσότητα από τη μουσική μας, είναι για μας αρκετά σημαντικό να υπάρχουν. Δεν σημαίνει ότι πλέον θα υπάρχουν φωνητικά σε όλα μας τα κομμάτια. Δεν έχουμε τέτοιους περιορισμούς στο πως κάνουμε μουσική προφανώς. Το θέμα με τα φωνητικά από την άλλη είναι αρκετά σύνθετο καθώς χρειάζεται άλλη προσέγγιση στις ενορχηστρώσεις αλλά και πολλές φορές δημιουργεί δυσκολίες στα live δεδομένης και της επιθυμίας μας να παίζουμε αρκετά δυνατά.

Η μουσική στον νέο σας δίσκο στέκεται στον θόρυβο ή τελικά σας νοιάζει περισσότερο το ατμοσφαιρικό, το κινηματογραφικό της υπόθεσης;

Β.Μ.: Νομίζω πως η «αφήγηση» του παραπάνω concept μέσα από τα κομμάτια μας ήταν αυτή που μας «υπαγόρεψε» την κατεύθυνση που θα πάρει η μίξη άρα και το πού θα δωθεί περισσότερο έμφαση. Συγκριτικά με το προηγούμενο μας album "Tinder" με τα άπειρα layers από κιθάρες, πλήκτρα, samples, θορύβους, εφέ, το "Low Life" έχει μια σχετικά minimal προσέγγιση. Αν και δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να δεχτεί κάποιος τον παραπάνω συλλογισμό ακούγοντάς το. Το κινηματογραφικό φίλτρο ήταν ανέκαθεν ένα βασικό στοιχείο της μουσικής μας αλλά δεν θα έλεγα πως υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο κινηματογραφικό και στο θορυβώδες μας κομμάτι. Ίσα ίσα που ο θόρυβος είναι ακόμα ένα εργαλείο για μας στο να δημιουργήσουμε μια αποπνικτική, ίσως κλειστοφοβική αίσθηση στον ακροατή. Δεν κάνουμε θόρυβο για να κάνουμε θόρυβο.

Το έγραψα και στην κριτική. Τι έχει συμβεί με Πάνο και Άγγελο; Γιατί «βγαίνουν τόσο μπροστά»; Γιατί οι κιθάρες κάθονται τόσο πίσω μερικές φορές;

Β.Μ.: Κάθε δισκογραφικό μας βήμα θέλουμε πάντα να είναι μια διαφορετική πρόταση από τα προηγούμενα. Σε αυτό προκρίναμε τη λογική οι κιθάρες να αφήσουν περισσότερο χώρο για τα υπόλοιπα μέρη από ότι συνήθως. Θέλαμε επίσης τα κομμάτια να είναι πολύ στιβαρά και να μην έχουν έναν πιο «αέρινο» χαρακτήρα όπως αυτά του "Form Follows Funtion" ούτε σαν αυτόν του Tinder που «λούζονταν» στον ηχητικό βούρκο των πολλαπλών layer. Το σαξόφωνο από την άλλη είναι αναπόσπαστο εργαλείο για τους Adolf Plays The Jazz για πάνω από δέκα χρόνια πια. Έχει βρει για τα καλά τον χώρο του στη μουσική μας. Παρόλο που συνηθίζουμε να μην κάνουμε διακρίσεις στο σύνολο είτε ονομαστικά είτε ακόμα και στον τρόπο που ενορχηστρώνουμε τα κομμάτια μας, μιας και αναφέρθηκες στον Άγγελο και στον Πάνο αξίζει να πούμε πως αμφότεροι είναι μουσικοί με πολύ μεγάλη πορεία και εμπειρία, με τον πρώτο να καταφέρνει να φέρνει στον ήχο μας εντελώς ετερόκλητες επιρροές χωρίς αυτές να μοιάζουν παράταιρες ενώ ο δεύτερος (μέλος των θρυλικών Honeydive, αλλά και σε πολλά άλλα σχήματα όπως οι She Tames Chaos, Electric Chair, Wormhog) να δίνει μεγάλη ισχύ στη ρυθμική βάση των Adolf Plays The Jazz.

Ο θόρυβος είναι ακόμα ένα εργαλείο για μας στο να δημιουργήσουμε μια αποπνικτική, ίσως κλειστοφοβική αίσθηση στον ακροατή

Μπορείτε να συγκρίνετε ή να κατατάξετε (σαν προτίμηση έστω) τους Swans και τους Godspeed You! Black Emperor και μετά τους Isis με τους Neurosis;

N.Z.: Αν υπήρχαν οι Cult of Luna αντί των Neurosis τότε στην απάντηση δεν θα υπήρχε δίλημμα. Αν και η νεότερη εποχή των Swans διαλύει τα πάντα στο διάβα της, θα μείνω με τη μεγάλη μου αγάπη, τους Isis.

Β.Μ.: Με τη σειρά μου θα έλεγα πως το σκοτάδι των Swans σκιάζει όλα τα υπόλοιπα αλλά και πως χωρίς την επιρροή των GY!BE και των σχημάτων του δεύτερου κύματος τους post-rock οι Adolf Plays The Jazz μπορεί να μην υπήρχαν. Οπότε λέω να πάω με την πρώτη δυάδα.

Είστε μεγάλη μπάντα. Πως γράφετε τα κομμάτια σας; Όλοι μαζί; Υπάρχει βασικός συνθέτης; Γίνονται όλα στο στούντιο;

Ν.Ζ.: Ναι, ΟΛΑ γίνονται στο στούντιο. Πέρα την πλάκα, μετά την επανασύσταση της μπάντας, υπήρχε ήδη μια κεντρική ιδέα για το πως θα ηχεί ο δίσκος, ενώ και το μεγαλύτερο μέρος των κομματιών είχαν μια καθαρή μορφή. Παρόλα αυτά, υπήρξαν προσθήκες, αλλαγές, και ιδέες που βγήκαν μέσα από τις πρόβες.

B.M.: Οι περισσότερες ιδέες προκύπτουν πρωτίστως από τις κιθάρες. Άλλωστε εγώ και ο Νίκος Λ. είμαστε τα περισσότερα χρόνια στη μπάντα και υπεύθυνοι για το συντριπτικό ποσοστό των συνθέσεων. Από εκεί και πέρα βέβαια από την πρώτη ιδέα μέχρι το τελικό αποτέλεσμα όλοι μέσα στη μπάντα βάζουν το δικό τους μερίδιο. Κάποια κομμάτια ετοιμάζονται σε μεγαλύτερο ποσοστό στο σπίτι ενώ άλλα είναι περισσότερο αποτέλεσμα jam-αρίσματος στο στούντιο.

Ξεχωρίζετε άλλα συγκροτήματα από την ελληνική σκηνή;

N.Z.: Προσωπικά θα πάω με την επικαιρότητα, μιας και στο πέρασμα όλων των χρόνων είναι αρκετές οι μπάντες που ξεχώριζαν. Αυτό τον καιρό ακούω πολύ τις νέες κυκλοφορίες των Church Of The Sea και Mammock.

Πείτε μου έναν άνθρωπο που θα θέλατε να συνεργαστείτε μαζί του έστω για μια φορά.

Β.Μ.: Μια αρκετά κλισέ και εύκολη απάντηση θα ήταν ο Steve Albini, μιας και έχει βάλει την υπογραφή του σε μερικά από τα πιο απίστευτα album που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Από την άλλη ίσως θα ήθελα να δώσω τις ηχογραφήσεις μας στον Kevin Shields να τις μιξάρει έστω και αν μετά δε μπορούσα καν να αναγνωρίσω τα κομμάτια μας (γέλια).

Στον τόπο αυτό, που έχει παράδοση στη διαφθορά, με μια διεφθαρμένη, αυταρχική κυβέρνηση νοσταλγών της χούντας, το πράγμα ζέχνει ακόμα παραπάνω

Αφήστε μου ένα σχόλιο για την κοινωνική και πολιτική κατάσταση του τόπου.

Β.Μ.: Η κατάσταση είναι τουλάχιστον ζοφερή. Οι νέες τεχνολογίες που με ευκολία μανιπουλάρουν αλλά και η βαθιά διαφθορά που ανέκαθεν πάει χέρι χέρι με την εξουσία έχουν φτάσει σε ένα σημείο που τα πράγματα πάνε κατά διαόλου. Σε παγκόσμιο επίπεδο βρισκόμαστε σε μια κατάσταση διαδοχής της μεγάλης δύναμης της εποχής μας με την Pax Americana να φτάνει στο τέλος της χωρίς όμως αυτό να γίνεται με ξεκάθαρους όρους. Από την άλλη αυτό το συνονθύλευμα που λέγεται Ευρωπαική Ένωση πλέον προκαλεί λύπηση και δυστυχώς το κακό που έκαναν στους λαούς της Ευρώπης οι πολιτικές που άσκησε έχουν φέρει τα πράγματα μπροστά σε πολύ μεγάλο κίνδυνο. Η άνοδος του φασισμού δεν θα ήταν το ίδιο εύκολο να πραγματοποιηθεί αν πρώτα οι φασιστικές ιδέες του no room for the weak και η μάστιγα του νεοφιλευθερισμού δεν επέτρεπαν στο φίδι να βγει από την τρύπα του. Τώρα βέβαια είναι καθήκον όλων μας να τα βάλουμε με αυτό το τέρας ενώ παράλληλα θα προσπαθούμε να παλέψουμε με ένα ανελέητο κυνηγητό με απλήρωτους λογαριασμούς, ακρίβεια, φόρους, έξτρα ΦΠΑ, έξτρα σκατά που έλεγαν κάποτε οι Στέρεο Νόβα. Στον τόπο αυτό, που έχει και παράδοση στη διαφθορά, με μια διεφθαρμένη μέχρι το μεδούλι, αυταρχική κυβέρνηση νοσταλγών της χούντας και πιθανότατα κοινωνιοπαθών, το πράγμα ζέχνει ακόμα παραπάνω... Γενικά ζόφος.

Υπάρχει κάτι θετικό, που μπορείτε να πείτε ότι είναι κάτι για το οποίο αξίζει να πιστεύουμε ή να ελπίζουμε για το μέλλον μας;

Ν.Ζ.: Η έννοια της «ελπίδας» δυστυχώς εμπορευματοποιήθηκε με τον χειρότερο τρόπο την τελευταία δεκαετία. Το ξεπούλημά της είναι ίσως ο λόγος για τον οποίο πλέον ο κόσμος δεν αντιδρά στα απανωτά χτυπήματα. Είναι δύσκολο σήμερα να μιλήσεις για ελπίδα όταν όλα σε πάνε κόντρα. Ωστόσο ο υπότιτλος του Low Life, "We can’t lose. We have already lost", νομίζω περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το που βρισκόμαστε. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πια. Έχουμε πιάσει πάτο. Άρα ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω.

Β.Μ.: Δεν θα συμφωνήσω με τον Νίκο ως προς το έχουμε πιάσει πάτο. Το πηγάδι είναι βαθύ και σκοτεινό και φοβάμαι πως έχουμε πολύ ακόμα να διανύσουμε για πάμε μέχρι κάτω. Θα συμφωνήσω όμως στη χρήση του υπότιτλου του album ως οδηγό για το παρόν και το μέλλον: Δε μπορούμε να χάσουμε. Έχουμε χάσει ήδη. Όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν συνεχίζουμε να μαχόμαστε. Είτε το θέλουμε, είτε όχι πρέπει να συνεχίσουμε. Μέχρι την οριστική ήττα ή την ανέλπιστη ανατροπή.

Πότε θα σας δούμε ζωντανά;

Ν.Ζ.: Έχουμε διάφορα πράγματα που ετοιμάζουμε για το μέλλον. Αυτό που μπορούμε να ανακοινώσουμε σίγουρα είναι η συναυλία στο Death Disco στις 4/12, μαζί με τους αγαπητούς φίλους King Garcia.

Σας ευχαριστώ πολύ, θα τα πούμε εκεί!

Ν.Ζ: Να είσαι καλά, σε περιμένουμε.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής