Sumac, Omega Monolith @ Κύτταρο, 28/04/25

Ο ηχητικός καταποντισμός είναι μια σπουδή την οποία κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, πως οι Sumac έχουν τρόπον τινά ορίσει. Η τριάδα των Aaron Turner, Brian Cook και Nick Yacyshyn έχει σαρώσει με τον τρόπο της το ηχητικό παραπέτασμα του ακραίου ήχου και έφτασε επιτέλους η ώρα που αυτή η εμπειρία θα βιωνόταν ζωντανά και στη χώρα μας. Παρόλο που η ομάδα μας είχε την τύχη να τους συναντήσει άλλες δύο φορές στο Tilburg της Ολλανδίας όπως σύντομα θα διαβάσετε, οι συναντήσεις αυτές, δεν έμοιαζαν αρκετές και μια τρίτη, στερνή φορά στα πάτρια εδάφη στάθηκε απολύτως απαραίτητη.

Η πλήρως ταιριαστή έναρξη της βραδιάς για την επικείμενη μοριακή διάλυση του Κυττάρου έφερε τον κόσμο από νωρίς στο πεζοδρόμιο της Ηπείρου, ώστε να προετοιμάσει τα αυτιά του με το μεγαλειώδες wall of sound των Omega Monolith. Το Αθηναϊκό ντουέτο, παρόλο που απέχει πολλά χρόνια δισκογραφικά από την ενεργό δράση, προσφάτως έχει επιστρέψει δυναμικά στο σανίδι και φαίνεται πως δεν έχει ξεχάσει την ουσία της αίγλης του. Κρουστά και κιθάρα σε μια στιχομυθία χτισίματος κάθε λογής θορύβου που προορίζεται να ταράξει το είναι σου, προσφέρουν απλόχερα την κατάλληλη προετοιμασία για αυτό που πρόκειται να μας βρει μερικά λεπτά αργότερα.

Σεμνοί, ταπεινοί, όλοι μαζί οι Sumac παρακολουθούν με ζωντανό ενδιαφέρον την ηχητική πορεία που διαγράφουν οι Omega Monolith στη σκηνή, άλλη μια απόδειξη του τι τους ορίζει πραγματικά ως καλλιτέχνες. O ήχος των Omega Monolith προλογίζει το συνολικό εκτόπισμα της βραδιάς - ήχος καθαρός, στεντόρειος και πάνω από όλα χωρίς να χάνεται στην υψηλότατη έντασή του, διασφαλίζει το πέρασμα σε ένα οριακά ασφαλές για τα αυτιά μα πλήρως ασφαλές για την ψυχή μονοπάτι που θα οδηγήσει στην απόλυτη ηχητική κάθαρση. Το συγκρότημα, σεβόμενο το ρόλο του, επιτέλεσε άψογα την αποστολή του και έκανε τους πάντες στο κοινό να μιλούν για απόλυτο συνταίριασμα εναρκτήριου και κυρίως συγκροτήματος. Δεν χορταίνουμε τους Omega Monolith, όμως η Δευτέρα δεν ήταν η δική τους βραδιά. Επιφυλασσόμαστε για γρήγορη επόμενη συνάντηση, όσο προετοιμάζουμε τα σώματά μας για την τελετή που στήνεται στη σκηνή του Κυττάρου. (Ε.Τ.)

Tο βάρος της μουσικής των Sumac έπεσε πάνω μας χωρίς κανένα έλεος και μας καταβρόχθισε σιωπηλά, σα μια θηριώδης μάζα από feedback, σπασμένα κιθαριστικά περάσματα, βαριά τύμπανα, στρώσεις μπάσου και διαλυμένα φωνητικά. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι Sumac δεν ήρθαν να μας χαϊδέψουν. Ήρθαν να εκπληρώσουν ένα φονικό συμβόλαιο. Και το κάνανε. Μας σκότωσαν. Μας διέλυσαν.

Ο κόσμος δεν ήταν τόσος πολύς, σχεδόν γέμισε (αλλά όχι ασφυκτικά) το μαγαζί, αλλά ήταν ουσιαστικός. Οι περισσότεροι φαινόντουσαν να ξέρουν γιατί ήρθαν ρε αδερφέ. Κοίταξαν και άκουσαν και πέρασαν στιγμές που δεν προσφερόταν ούτε για κουβέντες ούτε για αστεία. Γιατί πολύ απλά οι Sumac δεν αστειεύονται! Και είναι τόσο τίμιοι, που νιώθω ότι και μόνοι τους να παίζαν, πάλι το ίδιο θα ίσχυε. Είναι μια μπάντα που επικοινωνεί πρώτα με τον εαυτό της και μετά με τους γύρω της. Είναι πραγματικό τρου!

Με ένα σετ που ξεπέρασε τη μία ώρα και είκοσι λεπτά λοιπόν, οι Sumac απέδειξαν για άλλη μια φορά πως η heavy μουσική δεν είναι θέμα έντασης, αλλά χρόνου. Πώς τον διαχειρίζεσαι. Πώς τον σπας. Πώς τον τεντώνεις μέχρι να σε κάνει να ιδρώσεις, να κουραστείς, να θες να ηρεμήσεις και ξαφνικά να τον κάνεις να κοπεί απότομα και να σε κοπανήσει στα μούτρα με μια αλλαγή που σε αναστατώνει σαν ηλεκτροσόκ. Ο ήχος, για να λέμε την αλήθεια, στην αρχή δεν ήταν καθαρός. Οι χορδές ακούγονταν μπουκωμένες, η φωνή του Turner πνιγμένη και οι δυναμικές εξαφανισμένες. Γρήγορα όμως σώθηκε κάπως η κατάσταση και η βελτίωση ήταν αισθητή. Όχι ότι αυτή η λάσπη που ακούσαμε ήθελε και κάποια κρυστάλλινη ηχητική παρουσίαση! Μια χαρά. Βόθρος!

Η μισή εμφάνιση είχε "The Healer" και το άλλο μισό ήταν με κομμάτια από "Love Ιn Shadow" και "What One Becomes". Από ένα δηλαδή.

Ο Aaron Turner, βλοσυρός, έμοιαζε να παλεύει με κάτι αόρατο. Δεν επικοινωνούσε λεκτικά με τον κόσμο, δεν χρειαζόταν. Το ίδιο και ο Brian Cook στο μπάσο. Κάπως απόμακρος, βυθισμένος, αλλά όχι κρύος, έστηνε μια βάση που έμοιαζε περισσότερο με σκάψιμο σε θεμέλια παρά με μουσική συνοδεία. Και φυσικά, στο κέντρο της σκηνής, ο Nick Yacyshyn. Το πραγματικό θηρίο. Ποτέ δεν σταματάει να κινείται, να αλλάζει, να αναποδογυρίζει τον ρυθμό. Είναι το χάος τους και η σταθερότητά τους μαζί.

Δεν ήταν συναυλία για πανηγυρισμούς. Δεν ήταν συναυλία για «πέρασα τέλεια» και γιούχου. Ήταν εμπειρία. Ελπίζω για όλους λυτρωτική. Νικητές εκείνοι που έκλεισαν τα μάτια και παραδόθηκαν. Νικητές όσοι θυμόμαστε αυτόν τον τύπο πριν 20 χρόνια στο Ρόδον να μας σκίζει με τους Isis!

Αν και δεν υπήρχε κοιλιά. Αν και δεν θα έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιο γιατί ο οδοστρωτήρας απλά μας πάτησε μέχρι να γίνου ίσια άσφαλτος. Το “Attis’ Blade” ήταν ίσως η κορυφαία στιγμή. Ένα τέταρτο ταξίδι στην πιο θορυβώδη εκδοχή του doom, με τσακισμένες μελωδίες και άναρθρα ουρλιαχτά που έσκιζαν τον αέρα. Κλιμακούμενο και μετά επιθετικό. Σκάβει και σκάβει για να βουτήξει μέσα στον λάκκο με τις λάσπες. Μετά θόρυβος για να θυμίσει το παλιό καλό drone metal. Μέχρι να ξαναγυρίσει σε αυτό το post που αυτός ο άνθρωπος κάποτε μας δίδαξε!

Η σκηνή έμοιαζε με τόπο τελετουργίας. Ο Aaron Turner, σαν σε διαρκή μάχη με κάποιο εσωτερικό δαίμονα, το ξαναείπα κάπως αυτό (;), μάλλον, αλλά δεν Έχει σημασία, πραγματικά έμοιαζε πολύ κάτι να τον δονεί εσωτερικά. Κοπανιόταν πάνω στο μικρόφωνο με μανία, λες και προσπαθούσε να του ξεριζώσει την αλήθεια. Τα μαλλιά του - όσα έχουν απομείνει - ανέμιζαν άγρια γύρω από το πρόσωπό του, πιο πολύ σαν κατάλοιπα μιας άλλης εποχής, παρά σαν στολίδι. Τα σώματά τους, και των τριών, τεντώνονταν και λύγιζαν συγχρονισμένα με την ένταση, σαν να μεταφέρονταν από ένα αόρατο ρεύμα , κάτι που τους ηλεκτρίζει βρε.

Κάθε έκρηξη, κάθε θραύσμα από κιθάρα ή εφέ ή θόρυβο ή χτύπημα στα τύμπανα τούς μεταμόρφωνε. Ήταν σαν να διαπερνούσε το σώμα τους όλος ο ήχος, να τους ξέσκιζε και να τους ξαναέφτιαχνε επί σκηνής. Δεν έπαιζαν μουσική. Έκαναν κάτι πιο αρχέγονο, πιο σωματικό. Σαν να πονούσαν μαζί με τον θόρυβο που γεννούσαν. Έτσι μας το μετέφεραν και κάτω (ή πάνω στο μπαλκόνι). Σαν να μας πονούσαν με καλή αλλά και κακή έννοια (οι ωτοασπίδες έσωζαν!).

Δεν ήταν για όλους αυτή η βραδιά. Δεν φτιάχτηκε για όλους. Ούτε καν για τους περισσότερους. Αλλά για όσους ήξεραν τι να περιμένουν ή είχαν την αντοχή να το ανακαλύψουν, η συναυλία των Sumac ήταν μια από τις πιο ωμές και έντιμες εμπειρίες. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς ανάσες. Μόνο θόρυβος, ιδρώτας και μια βαθιά υπαρξιακή βουτιά στο κενό. Ευχαριστούμε Smoke The Fuzz. Κανείς από εκεί μέσα δεν θα ξεχάσει αυτό το τείχος ήχου και βρωμιάς που μας κάρφωσε!

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής