Sumac

Έχουμε ασχοληθεί πολλές φορές και αγαπάμε πολύ την μπάντα των Aaron Turner (Old Man Gloom, Mammifer, ex-Isis), Brian Cook (Botch, Russian Circles) και Nick Yacyshyn (Baptists, Erosion). Τα "What One Becomes" και "The Deal" όπως και η φετινή συνεργασία τους με τον Keiji Haino έχουν αποδείξει ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα σκληρό, ιδιαίτερα δυνατό, ατμοσφαιρικό και αρκετά πειραματικό.   

Ο Kurt Ballou κατέγραψε τον δίσκο ζωντανά, επί πέντε ημέρες στο Robert Lang Studios στην Shoreline, με στόχο τις όσο το δυνατόν λιγότερες διορθώσεις και παρεμβάσεις στο έργο των μουσικών. Η ηχογράφηση όλων έγινε σε ένα μόνο δωμάτιο. Τα κομμάτια είναι μόλις τέσσερα, αλλά διαρκούν από δώδεκα έως εικοσιένα λεπτά το μεγαλύτερο. H σύνθεση και η ενορχήστρωση θυμίζει κλασικά, ακόμα και jazz έργα. Προσοχή, όχι ο ήχος, αλλά ο τρόπος που φτιάχτηκαν τα κομμάτια, η μορφή και η δομή τους και οι αλλαγές που προκύπτουν. 

Από το πρώτο κομμάτι "The Task" το οποίο έχει πολλές μεταπτώσεις και αλλαγές, αντιλαμβάνεσαι ένα ανεβοκατέβασμα γοητευτικό και μια εξύψωση αδιανόητη. Υπάρχουν πολύ σκληρά περάσματα αλλά και αργές, πειραματικές έως και υπνωτικές στιγμές που σε χαλαρώνουν. Το ξεκίνημα είναι όσο Sumac θυμάσαι. Έκρηξη, επίθεση και καταιγισμός. Γρήγορες και κοφτές κιθάρες και βαριά τύμπανα. Βρόμικα και εμετικά φωνητικά όπως μόνο ο Aaron κάνει τόσο όμορφα. Για τα πρώτα τέσσερα λεπτά οι τεχνικές αρετές στο παίξιμο είναι εντυπωσιακές. Τα χτυπήματα από το τέρας θανατηφόρα. Μετά σειρά παίρνει ο ρυθμός. Τα riff γαργαλάνε και το ρυθμικό πλαίσιο δίνει ρέστα. Απολαυστικό και προοδευτικό sludge metal με μοντέρνες και κάφρικες ιδέες. Είμαστε ακόμα στο πρώτο τρίτο του κομματιού και μετά από μια ήσυχη παύση που ακούμε μερικά γρατζουνίσματα στην κιθάρα τα ηνία παίρνει ένα ασήκωτο doom που σφαδάζει αργά. Η πορεία παράλληλα με τα γρυλίσματα ακούγεται υπέροχη. Μετά από ακόμα μία αλλαγή πορείας, διατηρώντας την αργή σταθερά, περνάμε σε ένα τρομακτικό, αρκετά προοδευτικό και ιδιαίτερα κινηματογραφικό τοπίο. Θόρυβοι και ήχοι προχωράνε προς το σκοτάδι για να μπλέξουν με ουρλιαχτά και καθαρές κιθάρες που καταλήγουν σε ambient καταστάσεις μέσω πλήκτρων. 

Το δεύτερο κομμάτι "Attis' Blade" από το πρώτο δευτερόλεπτο σε φέρνει στο παρελθόν (βλέπε Isis). Ξεκινάει κλιμακούμενο και μπαίνει επιθετικά. Σαν να σκάβει για να βουτήξει μέσα στον λάκκο με τις λάσπες. Για πάνω από τρία με τέσσερα λεπτά εισάγει σιγά σιγά βρομιές και θόρυβο για να αποδώσει το παλιό καλό drone metal όπως ακριβώς το θυμόμαστε. Ιντριγκαδόρικο, αρκετά βέβαιο και απίθανα αυτοσχεδιαστικό. Ελεύθερη φασαρία μέχρι και εφέ θορύβου γεμίζουν αυτή την παράνοια. Ξαφνικά, στην μέση περίπου, σαν να αλλάζει κομμάτι ο θόρυβος παύει και καθαρές νότες από την κιθάρα επαναφέρουν την σύνθεση σε Oxbow ή ακόμα και Swans ύφος το οποίο δένει εξαιρετικά όσο τα τύμπανα αρχίζουν σε jazz στιλ να ακολουθούν τους θορύβους και τις αλητείες της κιθάρας. Σαν άλλος Thurston Moore μας παίρνει τα μυαλά. To μπάσο είναι φανταστικό. Ουσιαστικά ο τρόπος, η ενορχήστρωση και οι αλλαγές δημιουργούν ένα free jazz metal κομμάτι το οποίο είναι καινοτόμο και ισορροπημένο. Γκάζια, φρένα και φασαρίες μέχρι το τέλος που βαρύ και ζόρικο ξερνάει πάνω σου αργά και βασανιστικά ό,τι έχει μείνει. Στο τελευταίο λεπτό, όπως ακριβώς στην αρχή, καλπάζει και σπάει πανέμορφα. Το μπάσο ξαναλέω, γαμάει!

Παρακάτω το "Arcing Silver" ξεκινάει άχαρα και επιμένει σε πολλές επαναλήψεις. Θόρυβος αρχίζει και το μπλέκει και σαν παλιό καλό Melvins αρχίζει και δημιουργεί κάτι αρκετά πειραματικό. Μετά τα μισά δυναμώνει και σπάει σβέρκους. Ο ρυθμός του είναι ιδιαίτερος και το σάπιο metal του αρκετά εντυπωσιακό. Μετά από λίγο σβήνουν όλα. Η παραγωγή θορύβου μέσω κιθάρας και πεταλιών αναλαμβάνουν να ενοχλήσουν κάπως τα αυτιά μας. Η κατάληξη του είναι μέσω επιμονών και δυνατών, αλλά τόσο προοδευτικών, τυμπάνων που συνοδεύονται από έξυπνες κιθάρες και μια επιθετικής μορφής καφρίλα που κλείνει το κομμάτι άγρια. Φωνητικά και ηχητική επίθεση δείχνουν την πραγματική ουσία αυτού του συγκροτήματος.  

Τέλος στο "Ecstasy Οf Unbecoming" η μπάντα παρουσιάζει μια experimental/noise εκδοχή θορύβων επί τέσσερα λεπτά. Και εδώ καταλαβαίνεις πως επηρεάστηκαν από την συνεργασία νωρίτερα με τον Haino. Μετά από αυτό σκάνε ρυθμικά τύμπανα και κιθάρες σε djent στιλ για να βάλουν progressive πινελιές που τα φέρνουν όλα τούμπα. Οι αλλαγές συνεχίζονται και drones αναλαμβάνουν να γρατζουνίσουν τα αυτιά μας. Ξαφνικά μέσα από αυτόν τον θόρυβο έρχονται απότομα καταστροφικά riff με ασύλληπτη ταχύτητα και αδιανόητη επιθετικότητα. Ξεσπάει και σκάει σαν βόμβα. Τελειώνει βασανιστικά και άγρια. Σαν να βρυχάται και να σε καίει στην πλάτη η ανάσα του. 

Είναι το πιο προχωρημένο, avant-garde και ψαγμένο metal της εποχής μας. Έχει όλα τα απαραίτητα του ατμοσφαιρικού sludge, επιπλέον μοντέρνες ιδέες και ακραίο αυτοσχεδιασμό. Είναι διαφορετικό. Είναι καινοτόμο. Είναι αυτό που αυτοί οι άνθρωποι ξέραμε ότι κάποτε θα κάνουν και περιμέναμε με υπομονή. Η καφρίλα έχει δέσει με την προοδευτικότητα και αυτό είναι φανταστικό. Όσο σκέφτομαι ότι αυτό το αποτέλεσμα παίχτηκε από τρεις ανθρώπους ζωντανά, μια κι έξω αντιλαμβάνομαι ότι είναι άκρως αφοσιωμένοι, εξαιρετικά ταλαντούχοι και αδιανόητα προσηλωμένοι στο όραμα της τέχνης τους.

Bandcamp