Sumac

What One Becomes

Thrill Jockey (2016)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 13/06/2016
Ανεξέλεγκτο χάος. Ακραίο, πειραματικό και ατμοσφαιρικό sludge προς μια hardcore κατεύθυνση
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πριν ενάμισι χρόνο, είχα λατρέψει την προηγούμενη δουλειά τους. Το τρίο συνεχίζει να παράγει παρόμοιες μουσικές και αυτήν τη φορά ηχογράφησε τα κομμάτια σε μια παλιά εγκαταλειμμένη εκκλησιά. Πίσω από τη μίξη των ήχων, οι οποίοι διακατέχονται από ένα παράξενο βάθος (προφανώς λόγω του χώρου ηχογράφησης), είναι ο πολύς Kurt Ballou. Δεν ξέρω πώς, αλλά έχει καταφέρει να συλλέξει ακριβώς τον θόρυβο και τον όγκο που απαιτεί η μουσική της μπάντας.

Το "Image Of Control" που ανοίγει τον χορό, είναι μια σύνθεση χωρίς όρια. Δυναμικές αλλαγές κι απότομα κοψίματα. Περάσματα από αδιανόητα δυνατά τύμπανα. Μπασάρα που σε φάσεις νομίζεις θα γκρεμίσει τα πάντα. Σύνθεση που ξεσπάει. Είναι hardcore. Αράζει και πάλι ξεσπάει. Είναι βαρύ sludge. Ηρεμεί και ξαναξεσπάει. Φωνές από την κόλαση. Αν νομίζεις ότι οι αλλαγές του και τα σκαμπανεβάσματα είναι αταίριαστα, δεν θα σου αρέσει και κανένα από τα επόμενα κομμάτια. Γενικά, όλες οι συνθέσεις, δεν έχουν συγκεκριμένη και δομημένη ροή. Είναι αρκετά πειραματικά και σπάνε σε πολλά σημεία. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι σπάνε σε πολλές διαφορετικές συνθέσεις και μάλλον δεν θα διαφωνήσω. Το "Rigid Man" στη συνέχεια, χωρίζεται, λοιπόν, σε δύο αταίριαστα μεταξύ τους μέρη, που παρουσιάζουν τις δύο κατευθύνσεις που η μπάντα γουστάρει να ακολουθεί. Τη βρώμικη/σκληρή και την ατμοσφαιρική/πειραματική. Κάπου στη μέση της σύνθεσης, ακούμε τον Turner να πειραματίζεται στο θόρυβο του feedback της κιθάρας του μέχρι να επαναφέρει προς το τέλος, τον ασύλληπτο και καταστροφικό ρυθμό που τσακίζει. Στη μέση του δίσκου έρχεται το πιο ήρεμο θέμα. To "Clutch Of Oblivion" ξεκινά με μια χαλαρή stoner μελωδία, με αρκετή σκόνη και πορεία παρόμοια με τα καραβάνια των Sleep. Τη μαγεία και το χαλαρό ταξίδι σπάνε τα σάπια φωνητικά. Κολασμένα και καλύτερα από ποτέ, δείχνουν ότι ο Turner εξελίσσει τα πάντα. Όλα του τα ταλέντα έρχονται στο προσκήνιο και αρέσουν πολύ. Σιγά σιγά και αυτή η σύνθεση παρουσιάζει τον hardcore χαρακτήρα της. Εδώ έχουν ενωθεί ξανά οι Botch με τους Isis. Για κάτι τέτοια περάσματα, οι οπαδοί του είδους και συγκροτημάτων που πραγματικά μας έχουν λείψει, αξίζει τον κόπο να παρατηρήσουν αυτήν την κυκλοφορία. Τα επόμενα δεκαεπτά λεπτά ανήκουν στο "Blackout". Αρχίζει τρομακτικά. Θόρυβοι και κοφτά τύμπανα χτυπάνε δυνατά. Η σκατένια και σκληροτράχηλη φωνή κάνει πάλι δυναμικό μπάσιμο και αργά, όπως και ο ρυθμός του κομματιού, σε βαράει στο σβέρκο. Η σύνθεση αξίζει να εξερευνηθεί με προσοχή. Όπως και οι προηγούμενες, πάσχει από σταθερή ροή και ορθολογικό χτίσιμο, αλλά διακατέχεται από αυτό το μοντέρνο, το καινούργιο, το απρόσμενο. Κάπου στη μέση και αυτό αλλάζει υπόσταση. Αλλάζει ταχύτητα και ύφος. Εξερευνεί και αυτό hardcore παρακλάδια. Μοιάζει να κορυφώνεται για να πέσει ομαλά και με παραδόξως όμορφες μελωδίες, καταλήγει πάλι σε πιο αργούς βηματισμούς και, για πρώτη φορά ίσως στον δίσκο, σε post-rock γυρίσματα. Λίγο πιο βιομηχανικά από τα συνηθισμένα μεν, αλλά μοντέρνα και καλοφτιαγμένα. Με το "Will To Reach" φτάνουμε στο κλείσιμο. Ένα κλείσιμο απίστευτα βαρύ. Δεν θα πιστεύεις ότι αυτή η μπάντα καταφέρνει να βαρύνει κι άλλο. Να δείξει τι πάει να πει ακραίο χωρίς πολλά πολλά, απλά με μαγκιά και τόνους λάσπης. Επίσης, και αυτό σταματάει στη μέση και ουσιαστικά φέρνει στην πορεία ένα δεύτερο κομμάτι αρκετά απροσάρμοστο. Εκεί δείχνει το πιο σκοτεινό σημείο του δίσκου και κλείνει όπως ακριβώς πρέπει. Με βάρος, παρανοϊκά τύμπανα και σάπια διάθεση.

Διακρίνω όμορφα πράγματα εδώ, τα οποία εξελίσσουν το ακραίο και ατμοσφαιρικό sludge προς μια κατεύθυνση απάτητη. Περιέχει μια διαφορετικότητα και έναν πειραματισμό που σε ανοιχτόμυαλους ακροατές, αλλά και φίλους της μπάντας, θα αρέσει αφάνταστα. Δεν είναι ντε και καλά καλύτερο από τον προκάτοχο του, παρότι κρατάει όλα τα πλεονεκτήματα και την καφρίλα του και εξελίσσει τον ήχο. Είναι, όμως, σίγουρα πιο πειραματικό, πιο απροσάρμοστο και πιο τραχύ. Αυτή η άγρια και ταυτόχρονα ωμή παρουσίαση του metal τους, με το βάθος της παραγωγής και την ασταμάτητη διάθεση για πειραματισμό, είναι ενδιαφέρουσα και κάνουν τέτοιου είδους δίσκους να κατανοηθούν και να εξυψωθούν χρόνια αργότερα. Απολαυστικό.

  • SHARE
  • TWEET