Release Athens (Slipknot, Sepultura, Jinjer κ.ά) @ Πλατεία Νερού, 23/07/22

Το πιο εντυπωσιακό live του συναυλιακού καλοκαιριού

Το Release Athens 2022 έριξε αυλαία με εντυπωσιακό τρόπο. Η επιστροφή των Slipknot έπειτα από περισσότερο από μια δεκαετία, σηματοδοτούσε μια ευκαιρία για μια ολόκληρη φουρνιά εγχώριων οπαδών να τους δει ζωντανά, γεγονός διόλου αμελητέο. Η προσθήκη των Sepultura, Jinjer μα και Vended, έδωσε έναν ολοκληρωμένο και σύγχρονο αέρα σε ένα υπερπλήρες και φεστιβαλικό line-up, και έτσι, μια από τις πιο καυτές μέρες του καλοκαιριού προμηνυόταν ως μια από τις σημαντικότερες κι εντυπωσιακότερες όσον αφορά τα metal συναυλιακά δρώμενα.

Οι απαραίτητες τεχνικές προσαρμογές του φεστιβάλ είχαν λάβει χώρα για να υποδεχθούν τόσο το σχήμα από την Iowa όσο και το πολυπληθές κοινό του. Οι Slipknot, που τάραξαν το ηχητικό στερέωμα στην αλλαγή της χιλιετίας, αποτελούν μια κραταιά, εμβληματική μπάντα στην ιστορία του σκληρού ήχου, ένα ανεξίτηλο κεφάλαιο στην εξέλιξη και διαμόρφωση της σύγχρονης σκηνής αλλά και πύλη εισόδου γενεών στον εν λόγω ήχο. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις, όπως η χθεσινή, σε συνδυασμό με τα κλασικά πλέον κομμάτια τους, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα τεκμήρια. [A.Z.]

Κρυμμένο βαθιά στο βιβλίο με τις απόλυτες συνταγές της επιτυχίας, υπάρχει μία καταχώρηση για μουσικά φεστιβάλ σε ανοιχτό χώρο με περίπου σαράντα βαθμούς χωρίς σκηνή με τέντα. Το με ποια κριτήρια θα μπορούσε κάτι τέτοιο να σταθεί ως επιτυχία είναι μία δίκαιη απορία κι όποιος βρει την απάντηση, ας έρθει να μου την πει κι εμένα. Αν χρειαζόταν μία αντιπροσωπευτική απεικόνιση του παραπάνω, αυτή θα μπορούσε εύκολα να βρεθεί στο σετ των Project Renegade. Με τον ήλιο να καίει, η παρέα από την Αθήνα εμφανίστηκε τόσο διαφοροποιημένη όσο έπρεπε από το παρελθόν, παρουσίασε τον μοντέρνο heavy ήχο του με όλο το στυλ και τη γκρούβα που έπρεπε, και κέρδισε τα γαλόνια της επάξια.

Release Athens Project Renegade

Μετά από ένα απαραίτητο μικρό κενό για να γίνουν οι απαραίτητες μετακινήσεις πάνω και κάτω από τη σκηνή, και για να μαζευτούν ανάσες, οι Maplerun πήραν τις θέσεις τους. Χωρίς καθυστερήσεις ή περιττές εισαγωγές, μας πέταξαν το riff του "Give It To You" στα μούτρα αντί καλησπέρας, και ο τόνος για τα επόμενα εικοσιπέντε λεπτά είχε τεθεί. Δυνατές κιθάρες, alt-metal στησίματα, μικρές τζούρες από "Partykrasher" και τα σχετικά, και κέφι. Πολύ κέφι. Πιθανότατα αυτό κάπως θα σχετίζεται με την ομορφιά του να μοιράζεσαι τη σκηνή με τους ήρωές σου. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα ήταν η ζέστη να γίνει κάπως πιο υποφερτή. Το ιδρωμένο κλείσιμο με "Toxicity" έκατσε σαν πραγματικό οπαδικό κερασάκι.

Release Athens Maplerun

Με τη θερμοκρασία ακόμα σε περίπου απαγορευτικά επίπεδα, οι γενναίες/γενναίοι μπροστά από τον πύργο συνέχισαν να αυξάνονται σχεδόν ανησυχητικά. Οι φωνές που συνόδευσαν το σήκωμα του πανό των Vended λίγο πριν τις 18:30 ήρθαν ως μία ακόμα επιβεβαίωση για το γενικότερο κλίμα. Πιστεύω ότι κανείς δεν τρέφει αυταπάτες σχετικά με τον λόγο που είχαμε την ευκαιρία να δούμε αυτό το σχήμα και όχι κάποιο άλλο, ίσως με μεγαλύτερη εμπειρία στο χώρο, αλλά όπως και να έχει, η ορμή με την οποία βγήκε η πεντάδα στη σκηνή από μόνη της έμοιαζε αρκετή για να προσθέσει αστερίσκους δίπλα στις φωνές των γεροπαράξενων σαν και του λόγου μου.

Release Athens Vended

Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ο Corey Taylor δεν γνώρισε ποτέ τον Shawn Crahan, οι Slipknot δεν προχώρησαν πέρα από το "Mate. Feed. Kill. Repeat.", αλλά με κάποιο διαολεμένο τρόπο τα παιδιά τους ξεκίνησαν μπάντα κι έγραψαν το "What It Is//Kill It". Σε εκείνο το χωροχρόνο θα μιλούσαμε με διαφορετικούς όρους. Στο εδώ και το τώρα οι παραλληλισμοί παραείναι έντονοι για να μην αναφερθούν. Πέρα από τα όποια σχόλια, οι νέοι είχαν όλο το πακέτο· σκισμένα φωνητικά, χοροπηδηχτά ρυθμικά, τσιτωμένο ήχο, παρουσία γεμάτη ενέργεια. Αν έλεγα ότι τη στιγμή που ο υιός Taylor έσκασε γέλιο δεν μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο, θα ήμουν ψεύτης.

Release Athens Vended

Ανάμεσα στα lockdown και τον γενικότερο αποσυντονισμό της τελευταίας διετίας, το γεγονός ότι είχαμε να δούμε τους Jinjer από τα μέρη μας πέντε παρά κάτι χρόνια ίσως να μη μοιάζει ιδιαίτερα παράξενο. Λαμβάνοντας υπόψη το πόσο δραστήρια είναι η μπάντα, από όποια πλευρά κι αν το κοιτάξεις, το πράγμα αλλάζει. Για το κουαρτέτο, από άποψη ήχου, τα πράγματα βρίσκονται ακόμα κοντά σε εκείνο το απόγευμα με τους Arch Enemy. Τα πελώρια grooves, οι ταιριαστές κιθαριστικές συνοδείες, το ευθύ attitude, οι ασταμάτητες εναλλαγές, οι χαμαιλεοντικές ερμηνείες, όλα βρίσκονται στη θέση τους. Ακόμα και το στήσιμό τους παραμένει ακόμα απλό και λιτό, χωρίς διαθέσεις για άρτο και θέαμα.

Release Athens Jinjer

Αν υπήρξε κάτι που φάνηκε διαφορετικό, αυτό ήταν ο αέρας της απόδοσής τους στο σανίδι. Όχι ότι παλιότερα ίσχυε κάτι διαφορετικό, απλά αυτή τη φορά το σύνολο είχε αυτό το «κάτι» του συγκροτήματος που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Το μπάσιμο με δίμποτα και κραυγές των "Call Me A Symbol" και "On The Top" έκανε ένα μεγάλο τμήμα της πλατείας να ξεκινήσει αυτόματα το κοπάνημα. Σε κάθε γύρισμα της Tatiana Shmailyuk μπορούσες εύκολα να βρεις ένα νέο ξαφνιασμένο ανυποψίαστο πρόσωπο τριγύρω. Δεν κυκλοφορούν εκεί έξω πολλά σχήματα που να ισορροπούν τόσο καλά ανάμεσα στον metal όγκο, την ανοιχτόμυαλη σύγχρονη λογική και το στρωτό songwriting όσο αυτοί.

Release Athens Jinjer

Σε μία απόπειρα επιλογής highlights, εντελώς υποκειμενικά στο βάθρο θα υπήρχε τριπλή ισοβαθμία ανάμεσα στο prog-ish ξεδίπλωμα του "Teacher, Teacher", στο δειλό-μεν-αλλά-αποδεκτό-λόγω-συνθηκών-δε sing along του "Pisces" και στο τελευταίο γρύλισμα του "Vortex". Δίπλα σε αυτά, επιβάλλονται αναφορές στα μηνύματα κατά του πολέμου, στο καπνογόνο που άναψε πριν προλάβει να χαμηλώσει ο ήλιος και τα συνοδευτικά χαμόγελα των τεσσάρων στη σκηνή, και στην πιο φιλόδοξη απόπειρα για crowdsurfing σε τρίτο όνομα του Release (εκείνη της Elin Larsson δεν έχει να πει). Ας ελπίσουμε ο δρόμος να τους ξαναφέρει σύντομα εδώ γύρω, και κατά προτίμηση με μία πιο ανθρώπινη θερμοκρασία. [A.M.]

Release Athens Jinjer

SETLIST

Call Me A Symbol
On The Top
Pit Of Consciousness
Disclosure!
Judgement (& Punishment)
Teacher, Teacher
Sleep Of The Righteous
As I Boil Ice
Perennial
Pisces
Home Back
Vortex
Colossus

Με το πανό με το εξώφυλλο του "Quadra" να κοσμεί το stage, οι Sepultura ξεχύθηκαν στη σκηνή. Παρά τις όποιες αμφιβολίες εξαιτίας της απουσίας του Kisser, η γυναίκα του οποίου απεβίωσε πρόσφατα και στην οποία αφιερώθηκε η εμφάνιση των Βραζιλιάνων, η τετράδα αποδείχθηκε καταιγιστική. Ο αναπληρωτής, Jean Patton, παρά τον, ίσως άχαρο ρόλο του στις συνειδήσεις του κοινού, ήταν εξαιρετικός, και με εντελώς παλαιομοδίτικο αίσθημα, τόσο στις κινήσεις του επί σκηνής, όσο και στο κιθαριστικό παίξιμο.

Release Athens Sepultura

Τα «κακεντρεχή» σχόλια περί cover band, ήδη στο "Territory" αποτελούσαν παρελθόν. Με ένα καλά μοιρασμένο σετ, βασισμένο τόσο στην κλασική περίοδο της μπάντας, παρά την απουσία αναφοράς στο σπουδαίο "Beneath The Remains", όσο και την πιο πρόσφατη, οι Sepultura έπεισαν και το πιο δύσπιστο για τη δυναμική τους ως live act. Οι συνθέσεις του, ποιοτικού, τελευταίου δίσκου τους αγκαλιάστηκαν από το κοινό, αν και αναμενόμενα τα διαχρονικά τους κομμάτια θα έχαιραν μεγαλύτερης εκτίμησης. Ο Green ήταν οδοστρωτήρας, με τη φωνή και την ενέργειά του να διατηρούνται μονίμως σε ένα υψηλό επίπεδο, και ο Casagrande εντυπωσίασε με την απόδοσή του στα τύμπανα. Δεν μπορώ να ξεχάσω την εισαγωγή του "Convicted In Life" από το φοβερό "Dante XXI", μια ευχάριστη προσθήκη από ένα κρυφό διαμάντι της δισκογραφίας τους.

Release Athens Sepultura

Αν υπάρχει όμως ένα στοιχείο που καθόρισε την αίσθηση που μετέδιδαν οι Sepultura στο κοινό, αυτό θαρρώ πως είναι ο κιθαριστικός τόνος. Ήχος – λεπίδα τροχισμένη, ριζωμένος στην αιχμή του thrash metal, που επέτρεπε σε τραγούδια όπως το "Kairos" ή το χαοτικά πορωτικό "Propaganda" να χτυπάνε δίχως αύριο στα αυτιά ενός κοινού που ανταπέδωσε την ενέργεια με τις κατάλληλες χορευτικές κινήσεις. Το πέρασμα με "Troops Of Doom" από το παραγνωρισμένο "Morbid Visions" ήταν συγκινητικό όσο και συγκλονιστικό. Η στήριξη του σετ στο "Chaos A.D." ήταν δίκαιη και έγινε πράξη. Βιώσαμε ζωντανά το "Slave New World" δηλαδή, που ξεκίνησε και ένα καταιγιστικό σερί.

Release Athens Sepultura

Το "Refuse / Resist" και το φανατικό sing along ήταν το επιστέγασμα μιας εμφάνισης που ανέβασε τον πήχη της ήδη εξαιρετικής ημέρας. Οι Sepultura του σήμερα, μπορούν με το σερί "Arise", "Ratamahatta" και φυσικά "Roots Bloody Roots", που έκλεισε τη βραδιά τους ως άτυπο encore, να ξυπνήσουν μνήμες σε παλαιότερους/ες αλλά και να παραδώσουν ένα μάθημα ιστορίας του metal σε νεότερο κοινό. Διεκδικούν και κερδίζουν πανηγυρικά τη θέση τους στο σύγχρονο ήχο, ως κάτι περισσότερο από ένα όχημα νοσταλγίας. Με απόδοση στα κόκκινα, με διάθεση αντάξια του κοινού που τους υποστήριξε, και κυρίως με την αύρα ενός σχήματος που πατάει γερά στα πόδια του, οι Sepultura του σήμερα είναι αυτό που παρουσίασαν επί σκηνής. Ένα σπουδαίο metal σχήμα, που διατηρεί τα κεκτημένα του με ιδρώτα και αφοσίωση. [A.Z.]

Release Athens Sepultura

SETLIST

(με επιφύλαξη)

Isolation
Territory
Means To An End
Capital Enslavement
Kairos
Propaganda
Cut-Throat
Convicted In Life
Troops Of Doom
Agony Of Defeat
Slave New World
Refuse/Resist
Arise
Ratamahatta
Roots Bloody Roots

Είχα την τύχη να παρευρεθώ σε όλες τις προηγούμενες εμφανίσεις των Slipknot στη χώρα μας. Από το 2005 κι εκείνο το εκρηκτικό live στον Λυκαβηττό, όταν  ο αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου ζητούσε από το Φεστιβάλ Αθηνών να ακυρώσει την συναυλία ως το 2022 θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως το συγκρότημα από την Iowa έχει αλλάξει περισσότερο σε σχέση με την κοινωνία μας, αλλά αν παρευρέθηκε την 23η Ιουλίου στην Πλατεία Νερού ίσως παρατήρησε ότι έχουν αλλάξει πολύ περισσότερα πράγματα από ότι νόμιζε.

Release Athens Slipknot

Ήταν σχετικά γνωστό πως η ημέρα που θα έκλεινε το φετινό Release Athens θα ήταν η πιο πολυπληθής, αλλά ελάχιστοι θα περίμεναν ότι οι Slipknot θα μάζευαν τόσο κόσμο που ήταν ηλίου φαεινότερο (και είχε ΠΟΛΥ ήλιο) πως ήρθαν για ΑΥΤΟΥΣ. Υπήρχε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που μπορούσες να αντιληφθείς ότι οι Slipknot τους καθόρισαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε μουσικό επίπεδο, και εκ των πραγμάτων μεγάλο ποσοστό εξ αυτών δεν θα μπορούσε να είναι όχι μόνο στη συναυλία του 2005, αλλά του 2009 ή του 2011. Πρόκειται για μια ολόκληρη γενιά οπαδών της σκληρής μουσικής, διαφορετική από όσα ξέραμε οι πιο παλιοί, που εν έτει 2022 διαθέτει την δύναμη, την ορμή και τη φρεσκάδα που χρειάζεται η metalμουσική και που πάντα την χαρακτήριζε.

Release Athens Slipknot

Όπως σωστά επεσήμανε κάποιος, λίγο πριν ξεκινήσει το σετ των Slipknot, καμία metal μπάντα πέραν των Metallica και των Iron Maiden δεν θα μάζευε περισσότερο κόσμο και το γεγονός αυτό λέει πολλά. Εγώ επεσήμανα ότι υπάρχουν κι οι System Of A Down, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία. 

Πλατειάζω λίγο πριν μπω στην ουσία της εμφάνισης των Slipknotαλλά θα ήταν αδύνατο να αντιληφθεί το πραγματικό πλαίσιο των όσων συνέβησαν αν δεν έχει εικόνα για το πόσο πολυπληθές και παθιασμένο κοινό περίμενε να ορμήσουν στην σκηνή οι εννέα μασκοφόροι μουσικοί. Διότι από τις 23:00 όπου ξεκίνησε να ακούγεται στα ηχεία το "For Those About To Rock" κι ενώ ένα μεγάλο πανό έκρυβε τα εντυπωσιακά σκηνικά που θα μας αποκαλυπτόντουσαν με το εναρκτήριο "Disasterpiece" ως τους τελευταίους χαιρετισμούς υπό τους ηχογραφημένους ήχους του "Till We Die" στις 00:30 ήθελες-δεν ήθελες ήσουν μέρος του εντυπωσιακού show των Slipknot.

People make noises when they're sick

Τα σκηνικά που μας εμφανίστηκαν με την πτώση του μεγάλου πανιού ήταν εντυπωσιακά, θα τολμήσω να πω τα καλύτερα που είχε η μπάντα, προϊόντος και του πόσο έχουν μεγαλώσει εμπορικά. Με τις εντυπωσιακές οθόνες, με τον Clownκαι τον νεοφερμένο (παρανοϊκό τύπο) Tortilla Man να αιωρούνται δεξιά κι αριστερά, με τον Jay Weinberg να είναι θηρίο πίσω από το kit, τον Sid Wilson με το κεφάλι που μιλούσε να είναι όσο creepy έπρεπε, τους Mick Thomson και Jim Root να μην σταματάνε και φυσικά τον Corey Taylor να αποδεικνύει γιατί θεωρείται και είναι μεταξύ των καλύτερων metal frontmen της τελευταίας εικοσαετίας, παίζοντας το κοινό στα δάχτυλα.

Release Athens Slipknot

Κι αν με το "Disasterpiece" μας έβαλαν κατευθείαν στο κλίμα, το πρώτο μεγάλο (από τα πολλά sing along) δεν άργησε να έρθει καθόλου, καθώς το εμβληματικό για τη γενιά του "Wait And Bleed" από το κλασσικό ντεμπούτο άλμπουμ έφερε στην Πλατεία Νερού τον πρώτο χαμό. Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, άκουγες περισσότερο τους δίπλα και τους γύρω σου να τραγουδάνε και εδώ να πω ότι ίσως θα ήθελα τον ήχο ένα τικ ψηλότερα και κυρίως τα φωνητικά του Corey. Αλλά, ας μην το ψειρίζουμε, μια χαρά ήταν ο ήχος γενικά.

The longest hours I've had in my life were the ones I went through to know I was right

Στο "All Out Life" ηρέμησαν κάπως τα πράγματα (όχι πολύ, μη φανταστείτε) πριν το τρομερό και (επιτρέψτε μου να το θεωρώ) ελαφρώς υποτιμημένο "Sulfur" μας κάνει να ξελαρυγγιαστούμε προσπαθώντας να ακολουθήσουμε τους πιθανότατα καλύτερους στίχους που έχει γράψει ο Corey Taylor. Εδώ να του δώσουμε ένα credit που παίρνει ως ένας από τους καλύτερους στιχουργούς στη σύγχρονη metal μουσική.

Και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το "Sulfur" καπάκι έρχεται ένα από τα πιο δημοφιλή κι αγαπημένα τραγούδια των Slipknot, το "Before I Forget" φέρνοντάς μαζί του χάος και sing along πακέτο σε ένα, όπως θα έπρεπε δηλαδή. Κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι τίποτα δεν μπορεί να μην πάει καλά όταν έχεις τέτοια τραγούδια...

Release Athens Slipknot

Εν συνεχεία, ο Coreyέκανε αναφορά στο επερχόμενο άλμπουμ των Slipknot, το "The End, So Far" που κυκλοφορεί τον Σεπτέμβριο, κι από το οποίο όπως είπε δεν θα μπορούσαν να μην παίξουν ένα τραγούδι και δη το ήδη γνωστό "The Chapeltown Rag". Αν θέλετε την άποψή μου, θα μπορούσα να σκεφτώ αρκετά άλλα τραγούδια που θα προτιμούσα να ακούσω αντ’ αυτού, αλλά λειτούργησε ως ένα καλό διάλειμμα πριν το απόλυτο σερί τραγουδιών που θα ακολουθούσε.

I didn't come this far to sink so low

Ξεκινώντας με το υπέροχο "Dead Memories" που ο Corey ζήτησε να έχει βοήθεια στα φωνητικά και πηγαίνοντας στο "Unsainted" το οποίο πιθανότατα ήταν το τραγούδι που ξεσήκωσε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τον κόσμο και τραγουδήθηκε όσο κανένα, η βραδιά είχε ήδη απογειωθεί.

Ο Corey αφού ρώτησε πόσοι έχουν ξαναδεί παλιότερα τους Slipknot και πόσοι τους βλέπουν για πρώτη φορά, αποκαλύπτοντας αυτό που ψυχανεμιζόμασταν - πως οι δεύτεροι ήταν συντριπτικά περισσότεροι - απολογήθηκε που δεν έρχονται όσο συχνά θα ήθελαν και πως η αγάπη και το πάθος για τη μουσική (των Slipknot) μας κάνει μια άτυπη οικογένεια και πως έχουν βρει μια περίεργη μαθηματική εξίσωση να επικοινωνούμε: αν κάποιος είναι 555... ξέρετε... "The Heretic Anthem"...

I've gotta say what I've gotta say and then I swear I'll go away, but I can't promise you'll enjoy the noise

Άλλο ένα από τα μεγάλα highlight της βραδιάς ακολούθησε με το "Psychosocial" να ανεβάζει ακόμα περισσότερο την ένταση και τα sing along εκεί που λες ότι δεν πάει περισσότερο και σα να μη μας λυπούνται μας πετάνε καπάκια το "Duality" όπου δύσκολα κάποιος παρευρισκόμενος δεν ένωσε τη φωνή του με τον Corey στο refrain. Το είπαμε και το ξαναείπαμε: είναι τα τραγούδια διάολε!

Release Athens Slipknot

«Ένα τελευταίο;» ρωτάει ο Corey και ψιθυρίζει την μελωδία του τόσο ανεβαστικού "Custer" πριν ένα ακόμα τελευταίο, αυτό στο οποίο πάντα ζητάει από τον κόσμο να γράψει ιστορία με την μπάντα. Με κάμερες ανά χείρας κάποια μέλη της μπάντας θα προσπαθήσουν να απαθανατίσουν το κλασσικό σημείο στη μέση του "Spit It Out" όπου όλη η Πλατεία Νερού κάθισε κάτω για να σηκωθεί στην επιταγή του κλασικού πλέον 'jumpdafuckup' του Corey... Ωραία πράγματα.

Η μπάντα αποχωρεί για λίγο από τη σκηνή και υπό τους ήχους της εισαγωγής του "Iowa", του "(515)" επιστρέφει με ένα ακόμα classic Slipknot τραγούδι/δήλωση, το "People=Shit" για να πάρουν όση από την ενέργεια μας έχουν μείνει πριν μας ζητήσουν να υψώσουμε το μεσαίο δάχτυλο για να κλείσουν με τον «εθνικό ύμνο» όπως τον αποκάλεσε ο Coreyτου "Surfacing" εν μέσω χαμού και αναμενόμενα δικαιολογημένης αποθέωσης.

Release Athens Slipknot

Πριν συνοψίσουμε, ας κάνω την απαραίτητη γεροντογκρίνια να βγει από το σύστημα μου. «Γιατί μας κόψατε κύριοι τραγούδια όπως το "Snuff" και το "Vermillion"; Ψυχή δεν έχουμε εμείς; Δικαίωμα να μας πάρει λίγο από κάτω η φάση; Ή μήπως νομίζετε ότι δεν βλέπουμε το setlist.fm;». Δεν πειράζει, όμως. Το σόου ήταν τόσο καλό και συμπαγές που το συγχωρούμε και πάμε παρακάτω, μένοντας στο ότι είδαμε το πιο εντυπωσιακό live του πιθανότατα πιο πλούσιου και γεμάτου συναυλιακού καλοκαιριού της ζωής μας.

Παρά το ότι η Πλατεία Νερού και το Release Athens Festival πιθανότατα δεν είχαν αντιμετωπίσει ξανά τόσο πολύ κόσμο φύγαμε καταπονημένοι μεν, αλλά σχετικά εύκολα από τον χώρο, ένα ακόμα τεκμήριο της κατά γενικής ομολογίας άψογης οργάνωσης που είχε το φετινό Release. Όμως, στην τελευταία αυτή βραδιά επήλθε και το πρώτο ατόπημα από πλευράς διοργάνωσης καθότι τελείωσαν σε κάποια φάση τα νερά και ειδικά σε μια ημέρα με τέτοια ζέστη και τόσο κόσμο. 

Όπως και να έχει, όμως, το φετινό Release ανέβασε τον πήχη των προσδοκιών (και των απαιτήσεων) μας από τα μελλοντικά φεστιβάλ και έκλεισε όπως του άξιζε με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο και τους Slipknot να αποδεικνύουν γιατί είναι ακόμα καλύτερο όταν απολαμβάνεις το σπουδαίο του σήμερα. {X.K.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος

SETLIST

Disasterpiece
Wait And Bleed
All Out Life
Sulfur
Before I Forget
The Chapeltown Rag
Dead Memories
Unsainted
The Heretic Anthem
Psychosocial
Duality
Custer
Spit It Out 

Encore:

People = Shit
Surfacing

  • SHARE
  • TWEET