«10»: Τραγούδια των Slipknot που θέλουμε αλλά δύσκολα θα ακούσουμε ζωντανά
Παραγνωρισμένα διαμάντια της μπάντας από την Iowa
Όλοι θα βγάλουμε τις φωνητικές μας χορδές στο "(sic)". Όλοι θα νιώσουμε το χρόνο να γυρίζει στις αρχές της χιλιετίας στην εισαγωγή του "Wait And Bleed". Όλοι θα σηκώσουμε horns στο "The Heretic Anthem" και μεσαία δάχτυλα στο "Surfacing". Όλοι θα δακρύσουμε με το "Snuff". Όλοι θα πούμε καραόκε το ρεφραίν του "Before I Forget". Όλοι θα μαζεύουμε κομμάτια στο "People=Shit". Όλοι θα ουρλιάξουμε κάθε στίχο του "Duality". Έστω, θα προσπαθήσουμε. Κάπου ανάμεσα σε αυτά, στην Πλατεία Νερού και το Release Athens Festival, στις 23 του Ιούλη θα φωνάξουμε κι ένα «παίξε το τάδε». Για το γούστο, για τα γέλια και για τα βλέμματα απορίας που θα ακολουθήσουν. Και γιατί εκτός από σουξέ και γνωστά συναυλιακά άσματα, ο κατάλογος με τις τραγουδάρες των Slipknot είναι μεγαλύτερος από όσο βλέπει το μάτι του περαστικού. Η σειρά παρουσίασης είναι χρονολογική.
1
από το "Slipknot"
'Give me a scream, Corey' και ξεκινάει το πανηγύρι. Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον που δεν το έζησε τι τεράστια κλωτσιά σε ευαίσθητα σημεία αποτέλεσε ο πρώτος δίσκος των Slipknot όταν βγήκε. Οι μόνοι που άργησαν φυσικά να το καταλάβουν ήταν κάτι πιουριστές μεταλλάδες τους οποίους, μια ζωή, τους προσπερνάει η ιστορία. Στο θέμα μας τώρα, το "Get This" είναι από αυτά τα κομμάτια που θα θέλαμε να υπάρχουν σε κάθε setlist των Αμερικανών αλλά, δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει. Στην Ελλάδα, ανήκουμε στους τυχερούς που το άκουσαν και το 2005 και το 2009 και παρόλο που είχε συμπεριληφθεί στο "We Are Not Your Kind Tour" του 2019, το να παιχτεί φέτος είναι μάλλον απίθανο.
2
από το "Slipknot"
Από τα πιο 'jump the fuck up' κομμάτια τους και από τα καλύτερα «δεύτερα» του επίσημου ντεμπούτου τους με τον Corey στα φωνητικά. Μας καλεί να αφεθούμε τελείως στην τρέλα, να τα σπάσουμε όλα να μην αφήσουμε τίποτα μέσα μας και τίποτα όρθιο και έτσι γινόταν στις πρώτες συναυλίες τους όπου νόμιζες ότι ο Corey θα ξεράσει τα πνευμόνια και το λαιμό του πάνω στη σκηνή. Nu-metal on steroids, ραπάρισμα, σκρατσαρίσματα και οι ισχυρισμοί ότι ο στίχος δεν λέει 'my madness' αλλά 'bananas' κρίνονται ως αναληθείς.
3
από το "Slipknot"
Το πρώτο κομμάτι που τραγούδησε ποτέ στο στούντιο με τους Slipknot ο -τότε- νέος τους τραγουδιστής μετά την αποχώρηση του Anders Colsefni, ο οποίος έγραψε και το τραγούδι. Το riff σπάει σβέρκους και το ωμό χτύπημα στα kegs δίνει ένα στοιχείο που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρον οι Slipknot στα live τους. Το ρεφρέν φανέρωνε ότι ο Corey μπορεί και να τραγουδάει μια χαρά καθαρά ενώ δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις το πόσο καλοκουρδισμένη φονική μηχανή ήταν το 1999 οι Slipknot ξεχνώντας πολλοί το πόσο ιδιαίτερος και πρωτοποριακός ήταν και ο ήχος και το στυλ τους τότε.
4
από το "Slipknot"
Από τα αδικημένα κομμάτια του ομώνυμου δίσκου αλλά ανάμεσα σε τόσα εμβληματικά τραγούδια, το "Purity" ήταν μάλλον δύσκολο να ξεχωρίσει. Άσε που η αρρώστια που κουβαλά δεν το καθιστά και από τις πιο «εύκολες» στιγμές του άλμπουμ. Παρόλα αυτά παραμένει μια σπουδαία κουκίδα στη δισκογραφική πορεία του συγκροτήματος και μια σύνθεση που δεν έχει παιχτεί ποτέ στην Ελλάδα, οπότε είναι λογικό να θέλουμε να το ακούσουμε ζωντανά. Αυτό λογικά δεν θα γίνει φέτος αλλά νέοι είμαστε εμείς (ή έτσι λέμε τέλος πάντων), νέοι είναι κι αυτοί (ή έτσι ακούγονται), οπότε ποιος ξέρει; Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον.
5
από το "Iowa"
Κάνε το εικόνα: κάπου προς τη μέση του σετ, χωρίς καμία λογική πιάνει ψιλόβροχο. Μετά από μία απαραίτητη παύση ανάμεσα στα τραγούδια ακούγεται ένας γνώριμος συνδυασμός από scratches και μπασαδούρα. Τα φώτα μένουν χαμηλά. Ο Taylor γέρνει πάνω από τα ηχεία, αλλάζοντας από καθαρά σε ουρλιαχτά κι από εκεί στο ψιθυριστό 'gently my mind escapes'. Για μερικά λεπτά όλα είναι καλά στον κόσμο. Κάτι παραπάνω από καλά. Έχεις προλάβεις να πάρεις μερικές βαριές ανάσες στο πρώτο κουπλέ, να νιώσεις τη μαυρίλα που έκανε το δίσκο με το τραγί σημείο αναφοράς για τη δεκαετία του 2000, να χιμήξεις στο pit για το ξέσπασμα και ίσως να βγεις ζωντανός για τη συνέχεια. Τι άλλο θέλεις;
6
από το "Iowa"
Εσύ έχεις καταλάβει γιατί οι Slipknot δεν παίζουν το "My Plague" πιο συχνά; Το κομμάτι έχει όλα αυτά τα στοιχεία που θα μπορούσαν να το κάνουν σουξέ και όμως αυτό δεν κατέστη ποτέ δυνατό. Φανταστείτε πως το συγκεκριμένο τραγούδι, μετά το "Iowa Tour" του 2002, έκανε περίπου 12 χρόνια να εμφανιστεί σε setlist του συγκροτήματος ενώ, τελευταία φορά παίχτηκε live to 2016. Εμείς πολύ θα θέλαμε να το ακούσουμε αλλά οι πιθανότητες δυστυχώς δεν είναι με το μέρος μας.
7
από το "Vol. 3: The Subliminal Verses"
Ακούγοντας τώρα κάποιος το "Circle", γνωρίζοντας ποιός κρύβεται πίσω από τη μάσκα και τους Stone Sour, θα το θεωρούσε μια φυσιολογική μπαλάντα των Slipknot, από αυτές που εδώ κι εκεί σπάνε το επιθετικό προσωπείο τους. Αλλά το 2004 μετά το "Iowa", χωρίς κανείς να το περιμένει το έκτο κομμάτι του τρίτου άλμπουμ ήταν -μετά το φρενήρες ξεκίνημα- ήρεμο, ακουστικό, γεμάτο συναίσθημα και μιλούσε για τη σχέση του Corey με τον πατέρα του, τον οποίο γνώρισε για πρώτη φορά στα 30. Είχε αρχίσει να γράφεται στην περιοδεία του 2001 (το πρώτο κουπλέ ηχογραφήθηκε τότε) και συνεχίστηκε το 2003. Από τα ομορφότερα κομμάτια τους και ιδιαίτερη αναφορά στην αποσύνθεση προς το τέλος με τα κρουστά.
8
από το "Vol. 3: The Subliminal Verses"
Απέχει μερικά μίλια από τα πιο πιασάρικα τραγούδια που έχουν γράψει κι άλλα τόσα από τα πιο αρρωστημένα, αλλά οι δείκτες όγκου και προσωπικότητας είναι γυρισμένοι στο έντεκα. Το εισαγωγικό riff είναι φτιαγμένο για κοπάνημα, ιδρώτα και βουτιές του Wilson από τη σκηνή. (Τι πάει να πει «τότε που τα έκανε αυτά».) Το πέρασμα ανάμεσα στα κουπλέ παρακαλάει για φωνές. Το ρεφραίν ακολουθεί από κοντά. Στο σπάσιμο από το δεύτερο λεπτό και μετά είναι φύσει αδύνατο να μείνει σβέρκος ακίνητος.
9
από το "All Hope Is Gone"
Με μια γρήγορη αναζήτηση, πιθανότατα από τα πλέον υποτιμημένα τραγούδια τους και δεν έχει παιχτεί ποτέ (;) live! Δεν είναι από τα πιο δημοφιλή τους αλλά αυτό δεν σημαίνει πολλά για την καλλιτεχνική του αξία. Το "All Hope Is Gone" ήταν ένας μεταβατικός δίσκος για τους Slipknot και το "This Cold Black" ξεχωρίζει με το χαρακτηριστικό riff και το drumming του Jordison που φτάνει τα όρια του υπερηχητικού. Ίσως από τα κομμάτια που κοιτάνε περισσότερο στο παρελθόν των προηγούμενων τριών albums και λιγότερο στο ηχητικό φάσμα του μέλλοντος στο οποίο θα ακουμπούσε η μπάντα από εκεί και πέρα.
10
από το "We Are Not Your Kind"
Κάτι ανάλαφρο για να κλείσει το δεκάρι; Όχι δα. Σε αυτή τη θέση θα μπορούσε να βρίσκεται κάποιο από τα πιο σκληρά-βαριά-μέταλ-πες-τα-όπως-θέλεις κομμάτια του "We Are Not Your Kind". Ή ακόμα και κάποιο από τον προκάτοχό του. Έλα όμως που η ισορροπία του "A Liar’s Funeral" είναι υπερβολικά σωστή για να παραβλεφθεί. Το ξεκίνημα κουβαλάει τα συναισθήματα που έβαλαν τα "Vermillion" στα μεγάλα σαλόνια, αλλά δεκαπέντε χρόνια μετά. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το τσιτωμένο γύρισμα επαναφέρει την τάξη. Τα ρεμάλια το έχουν ακόμα.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
