Release Athens (Nightwish, In Flames, Insomnium, Elysion) @ Πλατεία Νερού, 07/06/23

Ίσως όχι το καλύτερο show στη Γη, αλλά με σιγουριά μία σπάνια συναυλιακή εμπειρία, και η ικανοποίηση μίας προσμονής δεκαπέντε χρόνων

Από όλα τα ονόματα που μπορούν να περηφανευτούν ότι έχουν κερδίσει μία θέση στις μπροστινές γραμμές του σύγχρονου σκληρού ήχου, οι Nightwish βρίσκονται ανάμεσα στις πλέον ξεχωριστές περιπτώσεις. Οι Φινλανδοί είχαν πάντα υπερβολικά φορτωμένα ορχηστρικά για τους ροκάδες, ακούγονταν πολύ μελωδικοί για το μεταλλικό κοινό, και heavy στα όρια του απαγορευτικού για το μέσο/ανυποψίαστο ακροατή. Το γεγονός ότι στο πέρασμα των χρόνων κατάφεραν να καθιερωθούν, λέει πολλά τόσο για την ποιότητά της μουσικής τους, όσο και για την πίστη με την οποία υπηρετούν το όραμά τους. Η επιστροφή επί Αθηναϊκού εδάφους, μετά από δεκαπέντε γεμάτα χρόνια απουσίας, ήρθε σαν επιβεβαίωση των κεκτημένων τους, αλλά και του παραγνωρισμένου στάτους της σκηνής εντός των συνόρων.

Ξεκινώντας από την αρχή, το άνοιγμα της ημέρας ανέλαβαν οι Elysion. Το στοίχημα αν και κάθε άλλο παρά εύκολο, κερδήθηκε άκοπα. Ήδη από τα εισαγωγικά μέτρα του κλασικού πια "Dreamer", οι όποιες ανησυχίες για την ποιότητα του ήχου είχαν αρχίσει να σβήνουν. Όταν λίγο αργότερα ακολούθησαν τα πρώτα ρυθμικά χειροκροτήματα, το αποτέλεσμα είχε κλειδώσει. Το μικρόφωνο δεν έφυγε στιγμή από το κέντρο. Τα ρυθμικά ακολουθούσαν από κοντά. Οι κιθάρες συμπλήρωναν προσεκτικά τις λεπτομέρειες. Οι μελωδίες σκοτείνιασαν λίγο ακόμα τον έτσι κι αλλιώς συννεφιασμένο ουρανό.

Elysion

Μετά την αποχή των τελευταίων (αρκετών) ετών, το κουιντέτο απέδειξε ότι έχει επανέλθει δριμύτερο και σε συναυλιακό πλαίσιο. Σφιχτά παιξίματα, αψεγάδιαστα φωνητικά και αγνή atmo ενέργεια. Ανάμεσα στην εκτόξευση του "Raid The Universe", την αφοπλιστική γκριζάδα του "Eternity" και τα πιο-άμεσα-πεθαίνεις χτυπήματα του "Crossing Over", το υλικό του "Bring Out Your Dead" αποδόθηκε με όλο τον όγκο και το συναίσθημα που του άρμοζε. Σε συνδυασμό με τα τραγούδια από τα πρώτα δύο άλμπουμ του συγκροτήματος, τα χαμόγελα δεν έσπασαν ούτε λίγο πάνω ή κάτω από το σανίδι. [Α.Μ.]

Elysion

Με το χρονοδιάγραμμα που υπήρχε να τηρείται με τις ελάχιστες δυνατές αποκλίσεις, οι Insomnium ήταν οι επόμενοι σε σειρά εμφάνισης, σε αυτήν τους την επιστροφή στη χώρα μας έπειτα από μια πενταετία. Οι melodic death metallers από τη Χώρα των Χιλίων Λιμνών αποτελούν αγαπημένο σχήμα και οι ίδιοι πάντοτε έχουν να λένε τα καλύτερα από κάθε τους εδώ επίσκεψη, με αυτήν τη φορά να μην αποτελεί εξαίρεση.

Insomnium

Βέβαια, μπορεί να μας ήρθαν ποσοτικά λειψοί (καθώς ο Ville Friman έλαμπε ξανά δια της απουσίας του), μπορεί να είχαν μετριότατο ήχο με τις κιθάρες - και τις μελωδίες εκείνων - «θαμμένες» τουλάχιστον για το πρώτο μισό της εμφάνισης τους και setlist που δεν μας ενθουσίασε (καθώς βασίστηκε υπερβολικά στην ύστερη τους περίοδο, προεξέχοντος του υλικού από το πιο πρόσφατο "Anno 1696"), αλλά οι Φινλανδοί διακρίθηκαν ακόμη κι έτσι, έχοντας ως κρυφό άσο στο μανίκι τους την εκτέλεση του "White Christ" και την guest επί σκηνής παρουσία του Σάκη Τόλη.

Insomnium

Σε ένα ξεκάθαρο highlight της ημέρας, ο αγέρωχος frontman των Rotting Christ έδωσε παλμό και άλλη δυναμική σε μια εμφάνιση που ήθελε μια μικρή ώθηση, τη βρήκε στα ψυχωμένα black metal φωνητικά του και την ανεπιτήδευτα cool παρουσία του, και κύλησε από εκεί κι έπειτα πολύ καλύτερα για όλους μας - και σε ιδανικές καιρικές συνθήκες για την εποχή. Ιδανικά, όμως, τους περιμένουμε ξανά σύντομα, αλλά σε κλειστό χώρο και με αρκετά παραπάνω χρόνο για να παίξουν κάτι περισσότερο από τα απολύτως απαραίτητα. [Σ.Κ.]

14 Ιουλίου του 2000. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που οι In Flames έπαιξαν επί Αθηναϊκού εδάφους, support τότε στους Dream Theater που είχαν πάρει ρόλο headliner καθώς οι Iron Maiden είχαν ακυρώσει την εμφάνισή τους λόγω ενός ατυχήματος του Janick Gers. Με πέντε δίσκους, αφού μόλις είχαν κυκλοφορήσει το "Clayman", κι ούτε δέκα χρόνια ύπαρξης, είχαν κερδίσει τις εντυπώσεις, ενθουσιάζοντας όλους όσους τους είχαν δει. Αμφιβάλω λοιπόν αν μπορούσε κανείς να φανταστεί πως θα περάσουν 23 ολόκληρα χρόνια για να επιστρέψουν τελικά στην Ελλάδα.

In Flames

Αφού, γλύτωσαν από το φιάσκο του Athens Open Air 2004 όπου αρχικά ήταν να παρευρεθούν, και παρά τις συνέπειες της πανδημίας, οι Σουηδοί (by the way, δεν ξέρω αν όντως μπορούμε να τους λέμε έτσι πια με δεδομένο πως το μισό και βάλε line-up αποτελείται από Αμερικάνους), γύρω στις 21:00 ανέβηκαν στη σκηνή του Release Athens Festival 2023 και για μιάμιση περίπου ώρα έκαναν σαφές γιατί θεωρούνται τόσο σημαντικό και "μεγάλο" σχήμα. Δεν το ξέραμε θα μου πείτε; Σαφέστατα και το ξέραμε. Αν θεωρήσουμε εξάλλου πως ισχύει αυτή η παλιά δημοσιογραφική άποψη που λέει πως στο πρώτο μισό των ‘90s, η metal μουσική ανανεώθηκε από άποψη κοινού λόγω της τριάδας των Pantera, Dream Theater και Paradise Lost, τότε, σίγουρα, ειδικά στο πρώτο μισό των ‘00s, οι In Flames υπήρξαν καθοριστικοί στο να φέρουν νέο κόσμο σε επαφή με τον, έστω και καλογυαλισμένο, extreme ήχο.

Με ένα νέο, αρκετά καλό, άλμπουμ στις αποσκευές τους, οι In Flames, με τον Liam Wilson των The Dillinger Escape Plan στο μπάσο, ο οποίος αντικατέστησε τον Bryce Paul, ξεκίνησαν την εμφάνισή τους με το "The Great Deceiver". Ο ήχος, κυρίως στα πρώτα τραγούδια, ήταν καλός αλλά αρκετά χαμηλά, σε φάση που μπορούσες να μιλήσεις άνετα με τον διπλανό σου, κάτι που σταδιακά διορθώθηκε. Έτσι, ήδη από το "Everything's Gone" ακούγαμε τα πάντα πεντακάθαρα και σε καλύτερη ένταση, κάτι που όμως δεν φάνηκε να ξυπνάει το κοινό το οποίο έδειχνε ελαφρώς μουδιασμένο.

In Flames

Ναι, σαφέστατα, τα κομμάτια που επέλεξε το συγκρότημα να παίξει δεν ήταν αυτά που ήθελε να ακούσει ο κόσμος. Δηλαδή είναι δυνατόν να μην υπήρχε ούτε ένα τραγούδι από το "The Jester Race", το "Colony", το "Whoracle" ή, έστω, από το "Soundtrack To Your Escape"; Όμως, και στα πιο «κλασσικά» τραγούδια, όπως π.χ. στο "Pinball Map", οι αντιδράσεις ήταν ελαφρώς χλιαρές, κάτι που φαίνεται να πυροδότησε και μια κουβέντα σχετικά με τα κινητά, την συνύπαρξη με τους Nightwish, καθώς και για το πως «χάλασε το ελληνικό κοινό». Γνώμη μου είναι πως αυτή τη συνθήκη με τα κινητά οφείλουμε να τη συνηθίσουμε αλλιώς θα καταλήξουμε γερογκρινιάρηδες (όσοι δεν είναι ήδη δηλαδή), και πως ένα διαφορετικό line-up πιθανά να βοηθούσε λίγο τους In Flames αλλά όποιος πιστεύει πως θα άλλαζαν πολλά πράγματα, γελιέται.

Όσον αφορά τώρα το κοινό που "χάλασε", πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί πρέπει όλοι να είναι στο ίδιο mood με σένα για να απολαύσεις ένα live. Δηλαδή, είτε είσαι στο κάγκελο, είτε τέρμα πίσω, αν ακούς καλά και παίρνεις αυτό που θέλεις από την εμφάνιση ενός συγκροτήματος, τι σημασία έχει αν ο δίπλα σου κοιτάζει το κινητό του ή τρώει; Ναι, συμφωνώ, μια συναυλία αποτελεί ένα συλλογικό βίωμα που, μερικές φορές αν όλα ευθυγραμμιστούν, μπορεί να αποτελέσει μια εμπειρία ζωής, όμως, στο τέλος της ημέρας, το σημαντικό είναι το τι συμβαίνει πάνω στη σκηνή και τι συμβαίνει μέσα σου. Και με δεδομένο πως οι In Flames ήταν εξαιρετικοί, το πρόβλημα μάλλον εντοπίζεται στο μέσα του καθενός, το οποίο μπορεί να γεννήσει χίλιους λόγους για να μην περάσει καλά.

In Flames

Βέβαια, την άποψη αυτή ενίσχυσε και ο Anders Fridén ο οποίος αν και πολύ επικοινωνιακός (για να μην πω λίγο φλύαρος), συνεχώς, έλεγε πως είμαστε πολύ ήσυχοι και να κάνουμε περισσότερο θόρυβο και σαματά. Εγώ αυτό που ξέρω φίλε Anders είναι πως όταν τα πράγματα κάπου στο μισό της συναυλίας "σοβάρεψαν", με την τριάδα των "Behind Space", "Cloud Connected" και "Only for the Weak", ο κόσμος μια χαρά φώναξε και χοροπήδησε ενώ μπροστά έγινε κι ένα αρκετά μεγάλο mosh pit, από αυτά που είχαμε καιρό να δούμε. Οπότε, μην γκρινιάζεις που π.χ. δεν κάναμε χαμό στο "Call My Name" και στα τραγούδια του "A Sense of Purpose". Όλα μια χαρά, αλλά αν θες να χοροπηδήσω σαν αρκούδι, οφείλεις να με ταΐσεις τραγούδια που θα με κάνουν να χορέψω. Ας ακουγόταν δηλαδή κάνα "The Hive" ή κάνα "Colony" και θα σου έλεγα εγώ τι θα γινόταν από κάτω.

Από την άλλη βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, οι In Flames του 2023 δεν έχουν καμία σχέση με το συγκρότημα που ήταν όταν ξεκίνησαν. Εδώ, οριακά έχουν σχέση με το συγκρότημα που υπήρξαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Έχοντας μια πλούσια δισκογραφία με 14 δίσκους στο βιογραφικό τους, εκ των οποίων οι 8 κυκλοφόρησαν μετά το "Reroute to Remain" του 2002, που σηματοδότησε και την μεγάλο στροφή της καριέρας τους, όποιος πίστευε πως θα ακούσει πολλά πράγματα από την πορεία τους στα ‘90s, ή είχε χάσει επαφή με το συγκρότημα τα τελευταία 20 χρόνια ή έτρεφε γιγαντιαίες αυταπάτες.

In Flames

Το μόνο σίγουρο είναι πως οι In Flames στην δεύτερη εμφάνιση τους στην Ελλάδα έπαιξαν εξαιρετικά, με τους Chris Broderick και Björn Gelotte να κλέβουν τις εντυπώσεις, κάνοντας όλους εμάς που περιμέναμε 20 χρόνια να τους δούμε ζωντανά να ξαναθυμηθούμε όλους τους λόγους για τους οποίους τους θεωρούμε σπουδαίους ενώ, σε γενικές γραμμές, ο κόσμος, παρόλο που δεν φάνηκε εξοικειωμένος με το υλικό τους, ήταν ζεστός μαζί τους.

Αποχωρώντας από τη συναυλία, έπιασα κουβέντα με μια παρέα Πολωνών που είχαν έρθει για τους Nightwish και δεν είχαν ακούσει ποτέ στη ζωή τους In Flames, οι οποίοι ενθουσιάστηκαν από αυτό που είδαν και άκουσαν. Συνεπώς, νομίζω πως το συγκρότημα, το βράδυ της Τετάρτης, κέρδισε πολλούς νέους οπαδούς. Ας ελπίσουμε λοιπόν να τους ξαναδούμε σύντομα και να μην έρθουν ξανά «σε 20 χρόνια που θα είμαστε 80 χρονών και σε καροτσάκια», όπως αστειεύτηκε κάποια στιγμή ο Anders . Και αν μας παίξουν σαν δωράκι και κανένα παραπάνω τραγούδι από τα παλιά, είναι σίγουρο πως δεν θα μας χαλάσει καθόλου. [Α.Α.]

In Flames

SETLIST

The Great Deceiver
Where the Dead Ships Dwell
Leeches
Everything's Gone
Pinball Map
The End
Behind Space
Cloud Connected
Only for the Weak
Call My Name
State of Slow Decay
Alias
The Mirror's Truth
I Am Above
Take This Life

Οι τελευταίες δηλώσεις των Nightwish σχετικά με το συναυλιακό τους μέλλον σίγουρα αποτέλεσαν ένα παραπάνω λόγο να παραβρεθούμε φέτος στην Πλατεία Νερού. Ακόμη κι αν δεν πρόκειται για την σύνθεση του συγκροτήματος όπως το αγαπήσαμε, μετά την φυγή του Jukka Nevalainen το 2019 και του Marco Hietala δύο χρόνια αργότερα, όμως είχαμε κάθε λόγο να ενθουσιαζόμαστε, μιας και τον ιδιοφυή Tuomas Holopainen και τον σταθερό καλλιτεχνικό συνοδοιπόρο του Emppu Vuorinen στην κιθάρα, συνόδευαν μουσικοί πρώτης κατηγορίας, και φυσικά μία από τις σπουδαιότερες τραγουδίστριες στη metal, η εντυπωσιακή Floor Jansen.

Nightwish

Η τριαντάχρονη πορεία του συγκροτήματος, με την πολυσχιδία που καταφέρνουν να εισάγουν σε είδη με λίγο πολύ παγιωμένο ύφος, και τρεις κορυφαίες ερμηνεύτριες που σχημάτισαν με τον τρόπο τους το αισθητικό τοπίο της σκηνής, φάνηκε και στην ποικιλομορφία του πλήθους. Άτομα όλων των στυλ, των ηλικιών, και των μουσικών προτιμήσεων βρέθηκαν στην πλατεία Νερού, για να θαυμάσουν ένα πραγματικά ιστορικό συγκρότημα, που είχε μία γεμάτη δεκαπενταετία να πατήσει το πόδι του σε ελληνικό έδαφος. Φυσικά και η ίδια η διοργάνωση ενίσχυε μία τέτοια πρόσμιξη, φέρνοντας ονόματα που δεν υπάγονται στην ίδια σκηνή, όμως ήταν ξεκάθαρο ποιοι ήταν στο επίκεντρο της οπαδικής προσμονής.

Nightwish

Λίγα λεπτά μετά τις 23:00, το μπάσιμο έγινε εντυπωσιακά με τον Kai Hahto να παίζει tribal κρουστά πάνω από το εισαγωγικό και προσαρμοσμένο "Music", για να ακολουθήσει όλη η υπόλοιπη μπάντα δυναμικά με το "Noise". Οι γιγαντοοθόνες από πίσω συνέβαλαν στη δημιουργία ενός φαντασμαγορικού υπερθεάματος, πλην όμως υπήρχε μία διακριτική περικοπή λεπτομερειών που συναντούμε σε άλλες τους συναυλίες. Η συνέχεια στο "Storytime" με έκανε να χάσω τα λογικά μου, και παρ’ όλο που ο ήχος δεν μπορούσε να υποστηρίξει το ηχητικό εύρος των συνθέσεων, και υπήρχαν αρκετά περιθώρια βελτίωσης της έντασης της κιθάρας και της φωνής, εκείνη τη στιγμή όλα ωχριούσαν μπροστά στο συναίσθημα που δημιουργούσαν οι νότες .

Nightwish

Το σέτλιστ περιστρέφεται γύρω από τις δύο κυκλοφορίες με την Floor στο μικρόφωνο, και παρ’ όλο που αυτό είναι αρκετά αναμενόμενο, υπήρχε μία μικρή αγανάκτηση που ύμνοι του παρελθόντος δεν θα ακούγονταν. Ομολογώ, όμως, ότι σε ζωντανό επίπεδο, τα κομμάτια του "Human :||: Nature" κέρδισαν πολλούς παραπάνω πόντους μέσα μου (ας πούμε ο ορυμαγδός του στακάτου "Tribal" είναι προορισμένος για το σανίδι), ενώ έβλεπα και τον κόσμο να ανταποκρίνεται με πολλή χαρά στο εύρυθμο " Élan", το οποίο απογείωνε ο Troy Donockley με τα πνευστά του - και γενικώς μιλάμε για έναν άνθρωπο πασπαρτού, που τραγουδάει, παίζει δεύτερες κιθάρες, πνευστά, κι ό,τι άλλο επιθυμείς.

Nightwish

Η συγκίνηση που υπήρξε βέβαια με την αναδρομή στο παρελθόν με τα "Dark Chest of Wonders", "Nemo" και την αδιανόητη προσθήκη του "Sleeping Sun" (αντί του "Our Decades in the Sun"), δεν είχε προηγούμενο, καθώς μιλάμε για τραγούδια που δεν έχουν μόνο μεγαλώσει γενιές και γενιές, αλλά έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στην μουσική ιστορία. Κι αν δεν ισχύει, νομοτελειακά, το ίδιο με το πολύ πιο πρόσφατο "Imaginaerum" και τα κομμάτια του, τα "I Want My Tears Back" και "Last Ride of the Day" μένουν στο μυαλό μου αβίαστα ως δύο από τα highlights της βραδιάς.

Nightwish

Φυσικά, το επικόμετρο έσπασε από την ένταση στο "Ghost Love Score", την απόλυτη Nightwish σύνθεση. Αν υπήρξε μία υπερβατική στιγμή σε όλη τη συναυλία - και ήταν κάμποσες - αυτή ήταν τα δέκα λεπτά της διάρκειας αυτού του κομματιού. Δύσκολα μπορεί να εκφραστεί με λέξεις το συναίσθημα όταν ξεχύνονται από τα ηχεία οι μελωδίες του μεγαλεπήβολου ίντρο. Πρωταγωνίστρια και με διαφορά ήταν η Floor Jansen, η οποία παρά την προχωρημένη της εγκυμοσύνη συνέχιζε να αποτελεί το επίκεντρο της προσοχής με το ατελείωτο headbanging, αλλά και με την παρουσία της να γεμίζει την σκηνή ενώ παρέδιδε μαθήματα φωνητικής ικανότητας, σηκώνοντας την τρίχα ειδικά στο δεύτερο μισό. Αντίστοιχης μεγαλοπρέπειας, αλλά σαφώς μειωμένου συναισθηματικού αντικτύπου ήταν και το "The Greatest Show On Earth", το εικοσιπεντάλεπτο μεγαθήριο από το "Endless Forms Most Beautiful", με το οποίο έκλεισαν και την συναυλία τους με κρότο. Η κομμένη διάρκειά του το βοήθησε να παραμείνει μεστό και οριοθετημένο, ενώ ανέδειξε και τα πανέμορφα μοτίβα του στις αντιθέσεις τους. Με το οικολογικό του μήνυμα να παίζει στις γιγαντοοθόνες από πίσω - και με τη βαρύτητα που έχει αυτό ειδικά στη χώρα μας, που κάθε καλοκαίρι οι φωτιές αποτελούν κανονικοποιημένο ζόφο - η συγκίνησή μας έφτασε στα όριά της στον καταληκτικό στίχο We Were Here, όπου όλα τα στόματα γύρω μου το διακήρυτταν περήφανα.

Nightwish

Με αυτόν τον τρόπο οι Φινλανδοί έριξαν την αυλαία στην πρώτη μεγάλη συναυλιακή βραδιά του καλοκαιριού, και μας αποχαιρέτησαν με την χαρακτηριστική τους λακωνικότητα. Ήταν πράγματι the greatest show on Earth, ή έστω στην Ελλάδα; Οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι διφορούμενα. Η αγάπη του κοινού προς το συγκρότημα είναι δεδομένη, και φάνηκε και στις αντιδράσεις και τη χημεία που υπήρχε. Οι ύμνοι αποθεώθηκαν, το συγκρότημα έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, και δεκαπέντε χρόνια αναμονής επιτέλους έλαβαν πανηγυρικό τέλος, με ένα χορταστικό σε διάρκεια και θέαμα σόου. Από την άλλη, υπήρχε σοβαρή αίσθηση ότι χανόταν σημαντική πληροφορία από τις λεπτομέρειες που έχουν τα κομμάτια των Nightwish, και μπορεί ο πιο μπάσος ήχος να έδινε όγκο και ορμή στις συνθέσεις, τους έκλεβε, όμως, λίγο από την αγγελική τους φύση. Παράλληλα, το συγκρότημα έχει μπει ξεκάθαρα σε μία ακόμη νέα εποχή, με νέα πρόσωπα να το απαρτίζουν, αλλά και την έμφαση να δίνεται στο νεότερο υλικό του, στερώντας έτσι από το διψασμένο ελληνικό κοινό λίγη από τη μαγεία που έβρισκε στο παρελθόν τους.

Nightwish

Ακόμη κι έτσι, όμως, οι Nightwish ήρθαν και διατράνωσαν πως βρέθηκαν εδώ, κι εμείς μαζί τους, με την χθεσινή βραδιά να αποτελεί πια κομμάτι της Ιστορίας τους. Με την εικόνα της απόλυτης θεάς Floor Jansen να κοπανάει τη χαίτη της με την κοιλιά στο στόμα, λοιπόν, και με τα αυτιά ακόμη να βουίζουν στον τόνο της κιθάρας του Emppu, και τα πλήκτρα του μαέστρου Tuomas Holopainen, σκέφτομαι και μειδιώ πως, ναι ρε που να πάρει, όντως! They were here! Μέχρι την επόμενη φορά, λοιπόν… [Μ.Κ.Ο.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος

SETLIST

Music
(συνοδεία drums από τον Kai Hahto)
Noise
Storytime
Tribal
Élan
Dark Chest of Wonders
How’s the Heart? 
I Want My Tears Back
Sahara
Nemo
Sleeping Sun
Shoemaker
Last Ride of the Day
Ghost Love Score
The Greatest Show on Earth
All the Works of Nature Which Adorn the World
(ηχογράφηση με ζωντανά φωνητικά από την Floor Jansen)

  • SHARE
  • TWEET