Καλοκαίρι του 2000 ήταν, λίγο μετά το Rockwave, όταν ήρθα σε πρώτη επαφή με τους In Flames μέσω του "Clayman". Το μεγάλο όνομα του festival τότε, οι Iron Maiden, είχαν ακυρώσει την εμφάνιση τους και 'γω ελαφρά σκεπτόμενος είχα αποφασίσει να εξαργυρώσω το εισιτήριο μου, με αποτέλεσμα να χάσω εκείνη τη συναυλία. Πόσο λάθος έκανα, δε θα αργούσε πολύ για να το μάθω. Ήταν η στιγμή που έβαλα το "Clayman" να παίζει και σαν τιμωρία η μοίρα φρόντισε να μην έχω άλλη ευκαιρία να δω ζωντανά τη μπάντα αυτή στην Ελλάδα.
Από τότε έχουν περάσει 8 χρόνια και μέσα σε αυτά οι Σουηδοί φίλοι μας έχουν κυκλοφορήσει τα "Reroute To Remain", "Soundtrack To Your Escape", "Come Clarity", το live "Tokyo Showdown" και το dvd "Used And Abused". Εσχάτως βρήκε τη θέση του στα ράφια των δισκάδικων και το τελευταίο τους πόνημα με τίτλο "A Sense Of Purpose". 6 κυκλοφορίες (7 με το "Clayman") σε διάστημα 8 ετών είναι ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός, αλλά αυτό ήταν το οποίο εκτόξευσε την καριέρα τους, μετατρέποντας τους από opening act σε headliners σε Αμερική και Ευρώπη. Φυσικά η παραγωγικότητα αυτή των Σουηδών όφειλε να έχει και ποιοτικό αντίκρισμα. Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερωτηματικό για τους περισσότερους οπαδούς του συγκροτήματος, το οποίο μετά την κυκλοφορία του "Clayman" και τις αποθεωτικές κριτικές που έλαβε, αποφάσισε να αλλάξει ρότα, ρίχνοντας αμερικανικό νερό στο σουηδικό του κρασί.
Προσωπικά, έχοντας μια ιδιαίτερη αδυναμία στη μπάντα αυτή, έχω καταφέρει να βρω θετικά στοιχεία σε κάθε τους κυκλοφορία, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ακούω τα γενικότερα σχόλια. Συνολικά ο κόσμος θεωρεί το "Come Clarity" ως τον πιο αδύναμο κρίκο στη δισκογραφία των In Flames. Ή τουλάχιστον αυτό έχω αντιληφθεί. Έτσι λοιπόν, η νέα κυκλοφορία τους θα μπορούσε να αποτελέσει κριτήριο για το αν αυτή η μπάντα μπορεί να κρατήσει τη θέση στην οποία έχει σκαρφαλώσει με πολλή δουλειά.
Μετά από αυτή τη μεγάλη και ίσως κουραστική εισαγωγή θα περάσω στην ουσία που δεν είναι άλλη από το περιεχόμενο του "A Sense Of Purpose". Με το πρώτο άκουσμα παρατηρεί κανείς πως τα νέα κομμάτια είναι πολύ πιο πιασάρικα από τις τελευταίες δύο κυκλοφορίες της μπάντας. Περιέχουν αρκετά περισσότερες lead γραμμές σε πιο mid tempo καταστάσεις, ρίχνοντας εμφανώς τους τόνους. Η επιθετικότητα έχει δώσει χώρο στη μελωδία και το groove. Επιστρέφουν σε μεγάλο βαθμό και τα solos που τόσο μας είχαν λείψει, τόσο σε heavy όσο και σε thrash μοτίβα. Τα ακουστικά περάσματα, αν και λίγα, λειτουργούν καταλυτικά, όντας εξαιρετικά. Η μεγάλη πρόοδος σε αυτόν τον δίσκο έχει γίνει κυρίως στον τομέα των φωνητικών, ακούγοντας τον Friden να βγάζει πολύ συναίσθημα και μελωδία με την ερμηνεία του, άλλοτε με τα οργισμένα ουρλιαχτά του και άλλοτε με τους κλειστοφοβικούς του ψιθύρους.
Με λίγα λόγια, ακούγοντας το "A Sense Of Purpose" ακούσια κάνω ένα ταξίδι στο παρελθόν, 8 χρόνια πίσω, κρατώντας πάντα την εμπειρία αυτών των ετών. Ο εν λόγω δίσκος αποτελεί ίσως την πιο φυσική συνέχεια του "Clayman", εμπεριέχοντας κομμάτια εφάμιλλης αξίας με εκείνου. Είναι o πιο maiden-ικός της μετά-"Clayman" εποχής, ενώ ταυτόχρονα αντικρίζει ευθέως το μέλλον, σεβόμενος πάντα την ιστορία του συγκροτήματος. Μέσα στη σιγουριά της «πήλινης» συνταγής, ρισκάρουν γράφοντας για πρώτη φορά ένα κομμάτι 8 λεπτών, με πιο post rock μορφή, το οποίο ίσως είναι το καλύτερο του δίσκου και ένα από τα πιο όμορφα που έχω ακούσει τελευταία. Δεύτερο, αν και σε διαφορετικό ύφος, έρχεται το "Alias", με το εξαιρετικά κολλητικό refrain και ακολουθούν τα υπόλοιπα. "Drenched In Fear", "I'm The Highway", "Sleepless Again", "Disconnected" κ.ο.κ.
Αυτό που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο δίσκο δεν τόσο η πρωτοτυπία, αλλά οι όμορφες και πιασάρικες συνθέσεις. Σχεδόν όλα τα κομμάτια του δίσκου έχουν συναυλιακό χαρακτήρα και θα ήταν ωραίο να το διαπιστώσουμε, 8 χρόνια μετά την πρώτη και τελευταία εμφάνιση των In Flames στην Ελλάδα, ακούγοντας τα. Το καλοκαίρι είναι πλέον πολύ κοντά και οι φήμες για επιστροφή των Σουηδών στη χώρα μας πολλές. Ίδωμεν...
