Somali Yacht Club, Fuel Eater, Straytones @ Death Disco, 28/09/18

Αυτά τα μικρά ας πούμε live μερικές φορές σε διασκεδάζουν περισσότερο του αναμενόμενου. Υπάρχει μια άποψη ότι όταν περιμένεις την αγαπημένη σου μπάντα, θα περάσεις καλά επειδή γνωρίζεις τα κομμάτια, επειδή ενθουσιάζεσαι από την εικόνα κι επειδή τελικά απολαμβάνεις κάτι που αγαπάς, γουστάρεις και αναμένεις με πάθος. Οι Ουκρανοί δεν είναι μάλλον κανενός η αγαπημένη μπάντα, ούτε συγκαταλέγονται στα μεγάλα ονόματα, όμως ακόμα κι αν έμπαινε ένας περαστικός την Παρασκευή το βράδυ στο Death Disco δεν θα πέρναγε άσχημα.

Η αρχή έγινε με το τρίο από το Κίεβο (νομίζω στον δίσκο ήταν τετράδα, με έναν επιπλέον στις κιθάρες). Οι Straytones παρουσίασαν κυρίως νέα κομμάτια τους. Από τον ομότιτλο και ντεμπούτο δίσκο τους ουσιαστικά έπαιξαν μόνο δύο κομμάτια. Βέβαια ακούσαμε το μάλλον καλύτερο "Gotta Go!" οπότε, όλα καλά. Τα "Oh Sweet Seeds", "Dark Lord" και "Bell-Man" προορίζονται για νέα κυκλοφορία και ακούσαμε δύο επιπλέον χωρίς καλά καλά να έχουν τίτλο.

Με ρόμπα και αθλητικό σορτσάκι από μέσα, μάλλον η θερμοκρασία στην χώρα μας είναι για αυτούς αρκετά υψηλή ακόμα, ο πολυλογάς και υπερκεφάτος κιθαρίστας έδινε ότι μπορούσε. Παρουσίαζε τα κομμάτια, τους συνοδοιπόρους του και έπαιζε συνέχεια με το κοινό. Το ψυχεδελικό και αρκετά εναλλακτικά αμερικάνικο garage τους ήταν διασκεδαστικό. Σε κάποια σημεία έπεσαν οι ρυθμοί, αλλά εκεί που κρατούσαν δυνατό ύφος και χορευτικούς ρυθμούς ήταν άκρως ευχάριστοι. Όσοι είχαν ήδη μπει στο μαγαζί, είμαι σίγουρος ότι δεν έχουν κανένα παράπονο από αυτή την εμφάνιση.

Setlist: Oh Sweet Seeds / Gotta Go! / Long Road / Νέο κομμάτι χωρίς τίτλο / Νέο κομμάτι χωρίς τίτλο (ίσως Broken Clocks) / Dark Lord / Bell-Man

Σιγά σιγά ο χώρος γέμιζε και οι Πατρινοί Fuel Eater ξεκίνησαν να βαράνε. Το heavy rock τους έχει πάρει γραμμές από το μπαούλο τον Black Sabbath, αλλά οι αλλαγές ρυθμού και το groov-άτο στιλ, σε πολλά κομμάτια, τους κάνει σχετικά πιο εύκολους. Δεν παρατραβάνε τα τραγουδια, κάτι πολύ καλό για ζωντανές εμφανίσεις και δεν σου αφήνουν την εντύπωση ότι είναι πρόχειροι. Το σωστό στήσιμο, το σωστό παίξιμο και η όρεξη επί σκηνής είναι ευδιάκριτα και δεν μπορείς να τα αμφισβητήσεις. Μερικές φορές, κάποια λόγια ίσως είναι περιττά. Στα περισσότερα κομμάτια τους έδιναν βάθος και πολύ βάρος. Ίσως όπου άκουγες μελωδίες να διασκέδαζες περισσότερο. Νιώθω ότι το ακραίο σε φωνητικά και κοπάνημα, δεν τους πάει πάρα πολύ. Στα αργά και υπερβαριά σημεία είναι απολαυστικοί. Επίσης στα ρυθμικά μπορούν να σε συνεπάρουν.

To ξεκίνημα με το χίτ "Who Am I" ήταν εκπληκτικό. Στο "Cosmic Rifle" για το οποίο ακούσαμε και σχόλια για το νέο τους video απολαύσαμε μια από τις καλύτερες συνθέσεις τους. Γενικά όσο το πάνε περισσότερο προς το metal και την ατμόσφαιρα, δείχνουν ακόμα καλύτεροι. Έδωσαν προσοχή κυρίως στον νέο τους δίσκο "Soberian Kinship". Ο κόσμος από κάτω απολαμβανε και πήγαινε ρυθμικά σαν σε χορό μαζί με τον ρυθμό τους. Αυτοί από πάνω έδειχναν επίσης να γουστάρουν και τα χαμόγελα τους ήταν η σίγουρη απόδειξη. Ευχάριστη διάθεση. Όμορφα κομμάτια. Δυνατός ήχος και super ανταπόκριση. Ο συνδυασμός πέτυχε και ειλικρινά δεν κουράστηκε κανένας.

Setlist: Who Am I / Τhe Blind Watchmaker / Cosmic Rifle / Refuge Denied / Pretty People / Deep Knowledge / Rainfall Redemption / King Of A Desert Utopia
 
Χωρίς μεγάλες καθυστερήσεις στην σκηνή ανέβηκαν οι Somali Yacht Club. Η τριάδα φάνηκε κάπως μαγκωμένη και θα έλεγα και κουρασμένη. Ευτυχώς αυτό δεν τους επηρέασε ιδιαιτέρα παικτικά. Ο ήχος τους δεν είναι πολύ συγκεκριμένος καθώς κάθε κομμάτι τους είναι λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα, όπως είχαμε πει και στην κριτική του "The Sea". Γενικά όμως ζωντανά επέδειξαν το post-metal στοιχείο τους με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσπάθεια και προσοχή στην ψυχεδέλεια και τις ατμόσφαιρες. Αν συγκρίνω τις προηγούμενες μπάντες, δεν ήταν καθόλου ομιλητικοί.

Τα βλέμματα τους προς το κοινό και ο εντυπωσιασμός τους για το τεράστιο πλήθος όμως (έτσι μας παρομοίασε κάπως υπερβολικά ο κιθαρίστας) αποδεικνύει ότι είναι άπειροι και δεν έχουν εμφανιστεί μπροστά σε πολύ κόσμο πολλές φορές. Άκουσα λάθη. Βρήκα σημεία που κάπως δεν μου ακούστηκαν καλά. Αλλά όσο τα κομμάτια ανέβαζαν ένταση, όσο ο ήχος γέμιζε θορύβους και όσο οι χτύποι τους κορυφώνονταν δεν μπορούσες να μην εμπλακείς μαζί τους και να μην χαρείς τις νότες που όμορφα σέρβιραν. Νομίζω στα "Sightwaster" και "Loom" από το πρώτο τους EP μας χάρισαν τις καλύτερες στιγμές. Ενώ παραδόξως το "Hydrophobia" ήταν μάλλον η πιο βαριά στιγμή της όλης εμφάνισης. Εξαιρετικό βάθος. Ο κόσμος χειροκρότησε θερμά πολλές φορές. Όλοι ακολουθήσαμε τον ρυθμό τους. Όλοι τιμήσαμε την προσπάθεια τους και εκτιμήσαμε ότι χαιρόντουσαν αυτό που έκαναν και παθιάζονταν με τις αντιδράσεις.

Ακόμα και μετά το τελευταίο τους κομμάτι αφού ο κόσμος φώναζε για να παίξουν ακόμα ένα, μην έχοντας άλλο καλό κομμάτι όπως μας είπαν και οι ίδιοι, δεν ήξεραν τι να παίξουν για κλείσιμο. Άχαρη στιγμή και εν μέρει αληθινή. Τίμιο όμως ότι συνέχισαν να παίζουν και δεν σνόμπαραν την διάθεση του κόσμου. To "Blood Leaves A Trail" βέβαια είναι πολύ καλό κομμάτι και ήταν ότι πρέπει για τελείωμα. Σε σύγκριση με τις άλλες δύο μπάντες της βραδιάς, παρότι ήταν καλοί, αυτό το εν μέρει επαναληπτικό στον ήχο τους και τα λίγα κομμάτια, τους έκαναν λίγο λιγότερο απολαυστικούς. Νιώθω ότι αυτή η μπάντα μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη. Έχουν μέλλον και είμαστε τυχεροί που τους είδαμε τώρα.

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης