Release Athens (Thievery Corporation, Archive, Kadebostany, Omega Ray, Chinese Basement) @ Πλατεία Νερού, 16/06/17

Παρά τις μπόρες, έτσι πρέπει να είναι ένα καλοκαιρινό συναυλιακό βράδυ

Αυτή είναι η δεύτερη μέρα του αθηναϊκού φεστιβάλ, η οποία μετά την ακύρωση του κυρίου Jay Kay (Jamiroquai) έμελλε να είναι και η τελευταία. Downtempo εναλλακτικές μουσικές, διάσπαρτα ηλεκτρονικά στοιχεία, λίγο rock, λιγο pop, τελικά λίγο απ' όλα. Εκεί είναι κρυμμένη και η επιτυχία της μέρας. Η ποικιλία και η καλή διάθεση των συγκροτημάτων, που άφησαν τους πάντες αρκετά ευχαριστημένους, ικανοποιημένους από την απόδοση και σίγουρα κεφάτους. Η βροχή, η ζέστη και η υγρασία έκαναν την κατάσταση σχετικά ενοχλητική από νωρίς. Μερικοί θυμηθήκαμε την περσινή τέταρτη ημέρα του ίδιου φεστιβάλ με τους Sigur Ros, Στην οποία μια δυνατή μπόρα είχε δώσει μια άλλη πνοή και μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στη συναυλία. Φέτος η μπόρα έσκασε νωρίς και ζόρισε λίγο τον κόσμο, αλλά ο ουρανός καθάρισε στην πορεία και είδαμε τους δύο headliners όπως έπρεπε.

Οι περίπου 12.000 κόσμου που πέρασαν την πόρτα του Release Athens, πέρασαν ένα όμορφο βράδυ.

 

Chinese Basement

Η περίεργη, λοιπόν, ατμόσφαιρα που είχε ήδη δημιουργηθεί από άποψη καιρού, φάνηκε να ταιριάζει απόλυτα με την εξίσου «περίεργη» τετράδα από τη Θεσσαλονίκη. Οι Chinese Basement, μετά τα μυστήρια υπόγεια, την «κάντο μόνος σου» φάση της Πλατείας Ναυαρίνου και τις διάφορες underground σκηνές της χώρας, ανέλαβαν να «υπνωτίσουν» τη σκηνή του Release. Αν και ο κόσμος ακόμη ήταν αρκετά σπασμένος, η μπάντα δεν φάνηκε να κωλώνει, και έτσι με το καλησπέρα σας, ανταπέδωσε στους λίγους και καλούς κάποια από τη "Δύναμη Που Σπρώχνει Και Κινεί" με αποτέλεσμα όσα κεφάλια βρίσκονταν από κάτω δεν χρειάστηκαν πολύ για να το κάνουν πράξη. Στη συνέχεια, ακολούθησε το ρυθμικό "Ιαχός" το οποίο έδωσε ένα ακόμη μεγαλύτερο σπρώξιμο στα ήδη κινούμενα κεφάλια. Τρίτο στη σειρά ακολούθησε ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα για το κοινό κομμάτια, η "Ηχώ".

Chinese Basement

Αυτό, ήρθε και έδεσε τόσο με το κλίμα του καιρού, όσο και με το γενικότερο αίσθημα της «εκτόνωσης», το οποίο ναι μεν παραμόνευε, αλλά ακόμη δεν είχε μπορέσει να πάρει «σάρκα και οστά». Άλλες φορές περισσότερο αισθαντικοί και υποτονικοί και άλλες φορές δριμείς, με δυναμισμό, και μια σχεδόν σχιζοφρενική ενέργεια, ικανή να σπάσει κόκκαλα. Τα τρία τελευταία κομμάτια του setlist, το "Ο,τι Καλύτερο", το "Τικ" και το αποχαιρετιστήριο "Κρίνος", ανέβασαν ακόμη περισσότερο τους παλμούς. Ο «ηλεκτρικός» τους ήχους, τα φωνητικά που σου γδέρνουν τα τύμπανα, αλλά και οι στίχοι που σου ερεθίζουν τη φαντασία, είναι κάποια από τα στοιχεία τα οποία δικαιολογημένα τους καθιστούν μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες μπάντες του είδους τους.

SETLIST

Δύναμη Που Σπρώχνει Και Κινεί
Ο Ιαχός
Ηχώ
Ό,τι Καλύτερο Μπόρεσα Να Βγάλω
Τικ
Κρίνος

 

Omega Ray

Κάπου λίγο πριν την προκαθορισμένη εμφάνιση των Omega Ray, ο καιρός αποφάσισε να μας παίξει (για ακόμη μια φορά) ύπουλο παιχνίδι. Η εμφάνιση της μπάντας καθυστέρησε και έτσι βγήκε εκτός του προκαθορισμένου προγράμματος. Το αποτέλεσμα ήταν να τους απολαύσουμε για πολύ λίγο, παίρνοντας μόνο μια πολύ γρήγορη, αλλά δυνατή, γεύση, καθώς ακούστηκαν μόνο δύο κομμάτια. Το ατμοσφαιρικό rock, τα ιδιαίτερα φωνητικά, με το χαρακτηριστικό γρέζι του Γιώργου Καρανικόλα (των Last Drive), σε συνδυασμό με τη συνολική όρεξη του συγκροτήματος, κόντρα στα στοιχεία της φύσης, έκαναν ένα ευχάριστο «άνοιγμα» στη διάθεση του κοινού, το οποίο βέβαια ακόμη εντοπίζονταν σε μικρά διάσπαρτα πηγαδάκια.

Omega Ray

Το πρώτο, από τα «όλα κι όλα» δύο τραγούδια, το "Κυκλικός Χορός" συμπεριλαμβάνεται στο φρεσκότατο, προ ενός μήνα, άλμπουμ της μπάντας, με τίτλο "Ω-Ray". Άλλες φορές πιο ήπιοι και άλλες περισσότερο εκρηκτικοί κατάφεραν να μας κρατήσουν ευχάριστα συντροφιά σε μια μέρα που πραγματικά το είχαμε ανάγκη. Επόμενο και τελευταίο κομμάτι ακούστηκε το "Ξενιστής", και έτσι έκλεισε η εικοσάλεπτη εμφάνιση τους στη σκηνή· με τις καλύτερες των εντυπώσεων, αλλά και με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα, καθώς πριν προλάβουμε να τους καλωσορίσουμε, τους αποχαιρετούσαμε ήδη.

SETLIST

Κυκλικός Χορός 
Ξενιστής

 

Kadebostany

H δυνατή βροχή λες και τους περίμενε (και αυτούς). Με το που στήθηκαν πάνω στη σκηνή, να σου πάλι και ξέσπασε μια σπαστική μπόρα η οποία κατάφερε να διακόψει νωρίς νωρίς την εμφάνισή τους για να μεταφερθούν τα μηχανήματα λίγο πιο πίσω, ώστε να μην βρέχονται. Παρ' όλα αυτά οι άκρως φευγάτες και ταξιδιάρικες balcan, pop και electro μουσικές των Kadebostany άφησαν μια ιδιαίτερα φρέσκια αίσθηση στην ημέρα. Η Δημοκρατία του Kadebostany μας προσέφερε ένα μείγμα samples, synths, πλήκτρων, τρομπονιού και κιθάρας που μπορεί να προσελκύσει σχεδόν κάθε ακροατή.

Kadebostany

Είναι από αυτά τα σχήματα που λίγο το ραδιόφωνο, λίγο το εύπεπτο της υπόθεσης, λίγο η διασκευή σε χιτάκι της Beyonce, λίγο η γλύκα της ατμόσφαιρας τους, λίγο τα όμορφα γυναικεία φωνητικά και λίγο η υπέρμετρη υποκρισία της εικόνας τους, τους κάνουν έστω ανεκτούς στους πάντες. Δεν θα το παρακάνω, αλλά είχαν μια αρκετά τίμια σκηνική παρουσία. Όσο κι αν η μουσική τους είναι απλά ένα συνονθύλευμα εύκολων και δημοφιλών ειδών και η εικόνα τους ξεχειλίζει hipster-ιάς και γραφικότητας, κατάφεραν στα πιο βαλκανικά (μουσικά) σημεία τους να ξεσηκώσουν τον κόσμο μπροστά, ο οποίος ανέμιζε τις ομπρέλες και προσπαθούσε να κουνηθεί κάτω από αυτές. Στη διασκευή στο "Heroes" του Bowie όλο και περισσότεροι σιγοτραγούδησαν μαζί τους ασυναίσθητα. Ταίριαζαν στη βραδιά. Ταιριάζουν στο ελληνικό κοινό. Ομολογουμένως, υπήρχε λαός που στήθηκε μπροστά γι' αυτούς.

Kadebostany

Αν και όχι κάτι ιδιαίτερο μουσικά, δεν διώχνουν, παρά κερδίζουν κόσμο σε κάθε τους εμφάνιση και τουλάχιστον προσπάθησαν να φτιάξουν τη διάθεση όποιου τους παρακολούθησε. Ποιοτικά «δεν το έχουν», αλλά αν κάτι προσπαθούν, είναι να διασκεδάζουν το κοινό. Αν ο καιρός δεν τσάκιζε κι αυτούς κι εμάς έτσι, θα μιλάγαμε για μια επιτυχημένη προσπάθεια η οποία σίγουρα μπορούσε να γίνει και καλύτερη. Στο τέλος, εκεί που απέδωσαν όμορφα την περσινή τους επιτυχία "Frozen To Death" εμφανίστηκε μέχρι κι ένα αχνό ουράνιο τόξο στον ουρανό. Επιτέλους ακούγοντας το φρέσκο "Early Morning Dreams" η βροχή μας αποχαιρέτισε σχεδόν ταυτόχρονα με τους Kadebostany!

SETLIST

Intro
Soldiers Of Love
Mind If I Stay
Invisible Man
Daddy Run Away
Heroes (διασκευή David Bowie)
Teddy Bear
Joy & Sorrow
Crazy In Love (διασκευή Beyonce)
Castle In The Snow
The National Anthem Of Kadebostany
Frozen To Death
Early Morning Dreams

 

Archive

Χωρία καμία ανάγκη για εισαγωγή και κάποια ανάλυση. Είναι τόσο γνωστοί και αγαπητοί στη χώρα, που δεν χρειάζεται η παραμικρή σύσταση. Η αλήθεια είναι ότι τους έχουμε χορτάσει αρκετά και κανείς δεν περιμένει πλέον να δει το κάτι παραπάνω. Υπήρξε κόσμος που ήρθε αποκλειστικά γι' αυτούς. Έχουν οπαδούς και αυτό φαίνεται. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα γιατί ο χώρος μπροστά στη σκηνή άρχισε να στριμώχνει. Αν έριχνες μια ματιά τριγύρω διαπίστωνες ότι μέσα σε λίγα λεπτά ο κόσμος που είχε φτάσει στην Πλατεία Νερού μπορεί να ήταν και διπλάσιος ήδη. Μπορεί οι περισσότεροι να φοβήθηκαν τη βροχή, να σνόμπαραν τα πρώτα ονόματα, αλλά ήδη λίγα λεπτά πριν βγουν στη σκηνή οι Archive μπορούσες να πεις ότι το μέρος θυμίζει μεγάλη συναυλία.

Archive

Αν η ουσία είναι να καταφέρουν να διασκεδάσουν όλο αυτό τον κόσμο, νομίζω, ότι τελικά το κατάφεραν. Απο το εξαιρετικά ατμοσφαιρικό, σε σημεία κινηματογραφικό, αλλά ουσιαστικά ψυχολογικά έντονο "Driving Ιn Nails" η κατάσταση έδειχνε τι τροπή θα πάρει. Μπορεί το παμπάλαιο, άλλα πασίγνωστο "You Make Me Feel" να σε τραβάει με τη μία και να σου θυμίζει γιατί είσαι εκεί, αλλά έπρεπε να περιμένουμε να φτάσει η ώρα για το "Fuck U" για να ξεσηκωθεί ο κόσμος. Προσωπικά τους περίμενα περισσότερο υποτονικούς, αλλά με ξάφνιασαν ευχάριστα. Έπαιξαν αρκετά δυνατά, δημιούργησαν μερικά εκπληκτικά κρεσέντο. Έβαλαν τις κιθάρες ψηλά. Περάσαν μερικά εξαιρετικά rock διαστήματα και ανέβασαν πολύ δυνατά την εμφάνισή τους με θόρυβο, ξεσπάσματα και ένταση. Στα παραπάνω βοήθησαν οι εικόνες από το videowall που έδιναν μια περισσότερο art αίσθηση και τις περισσότερες φορές έδεναν φανταστικά με τη μουσική. Φώτα, εικόνες, δυναμική και ποικιλία έφτιαχναν λεπτό προς λεπτό τη διάθεση όλων. Όσοι στεγνώναμε από τη βροχή, η οποία πλέον ήταν παρελθόν και ο ουρανός έδειξε ότι δεν θα μας ξαναενοχλήσει, αρχίσαμε να ζεσταινόμαστε με τη βοήθεια των Archive. Αξίζουν πολλά μπράβο γιατί έδιωχναν σιγά σιγά μεν το μούδιασμα του κόσμου, αλλά κατάφεραν σχετικά εύκολα να μας συνεπάρουν και να μας κερδίσουν για άλλη μια φορά.

Archive

Η μουσική τους είναι ξεχωριστή. Η ποικιλία που διαθέτουν είναι το μεγάλο πλεονέκτημα. Ακούσαμε από ηλεκτρονικά περάσματα μέχρι δυναμικά prog rock σημεία, αλλά και post-rock ξεσπάσματα. Οι εναλλαγές στις φωνές και στον κόσμο που λάμβανε θέση μπροστά στη σκηνή ανατροφοδοτούσαν συνεχώς το ενδιαφέρον. Δεν μπορώ να πω ότι έδειξαν κάποια ιδιαίτερη σκηνική παρουσία, χωρίς βεβαία να απουσιάζει η όρεξη και η θέλησή τους για καλοπέραση και σωστή διαχείριση του set τους. Στο "Controlling Crowds" η κατάσταση ξέφυγε με την καλή έννοια και στο "Numb" ο θόρυβος και η ένταση δημιούργησαν τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές της εμφάνισής τους. Έχω την εντύπωση ότι έπρεπε να παίξουν λίγο παραπάνω. Όχι ότι παραπονιέμαι ή ότι δεν ήταν αρκετό, αλλά νομίζω ότι ο κόσμος τους γούσταρε αρκετά και έδειχνε ότι δεν κουράζεται να τους ακούει. Έλειψαν μάλλον μερικά κομμάτια και ίσως μια μικρή επιστροφή για ένα δυο ακόμα να έκλειναν την παρουσία τους φανταστικά. Να, είναι που ο κόσμος αγαπάει τόσο το "Again" που άμα δεν το ακούσει νιώθει ένα κενό.

Archive

Όπως και να έχει, πραγματικό κενό δεν υπήρξε. Η όρεξη έφτασε στο αποκορύφωμα. Η παρουσία ήταν θετική. Ο κόσμος χόρευε και λικνιζόταν όλο και περισσότερο και τα χαμόγελα έδιναν και έπαιρναν. Το βράδυ έπεσε μαζί με τους Archive και αν και περισσότερο δυνατοί παρά ατμοσφαιρικοί αυτήν τη φορά, απέδειξαν γιατί τους αγαπάει τόσο ο κόσμος. 

SETLIST

Driving Ιn Nails
The False Foundation
Crushed
Kid Corner
You Make Me Feel
Splinters
Bullets
Fuck U
Controlling Crowds
Numb

 

Thievery Corporation

Λίγο μετά τις 23:00, και μερικά λεπτά πριν ξεχυθούν στην σκηνή οι headliners, και ιδιαίτερα λατρεμένοι του ελληνικού κοινού, Thievery Corporation, άκουγες από δω και από κει «άντε πάμε», «ξεκινάει το πάρτυ», σφυρίγματα και χειροκροτήματα τα οποία φανέρωναν με τον πιο άμεσο τρόπο την τεράστια ανυπομονησία του κόσμου για ό,τι επρόκειτο να επακολουθήσει.

Thievery Corporation

Πράγματι, με το που βγήκαν, ο υπερβολικά πολύς πλέον κόσμος, αφέθηκε στις χαλαρωτικές reggae, hip hop, acid jazz, ηλεκτρονικές μελωδίες του συγκροτήματος· και κάπως έτσι όντως το καλοκαιρινό πάρτυ, μετά την μπόρα και τα ουράνια τόξα, ξεκίνησε. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι, "The Forgotten People", η ενέργεια και των πάνω αλλά και των κάτω είχε σβήσει κάθε ίχνος της έως τότε «ταλαιπωρίας» και ακόμα και τα μουσκεμένα ρούχα και παπούτσια των παρευρισκομένων δεν τους εμπόδισαν από το να χορέψουν λες και τίποτα από τα προηγούμενα δεν είχε συμβεί. Το "Until The Morning", ένα από τα πιο γνωστά τους κομμάτια, ήρθε για να ανεβάσει ακόμη περισσότερο το κοινό το οποίο δεν σταματούσε να απολαμβάνει με την ψυχή του. Οι διαφορετικές φωνές, τόσο οι γυναικείες όσο και οι αντρικές, οι διαφορετικές υφές, οι διαφορετικές γλώσσες, τα ηχοχρώματα και το συνολικά άψογο δέσιμο όλων αυτών μεταξύ τους, χάρισε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα τόσο ακουστικά όσο και αισθαντικά. Πάνω στη σκηνή εναλλάχτηκαν πέντε διαφορετικοί τραγουδιστές. Τζαμάικα, Αμερική, Αργεντινή, Παρθένοι Νήσοι. Τι πιο γεμάτο. Τι πιο πολυπολιτισμικό.Τι πιο όμορφο.

Thievery Corporation

Το "True Sons Of Zion", από τον φετινό δίσκο "The Temple Οf I & I", έδωσε μια πιο τζαμαϊκανή νότα στη νύχτα ενώ τα "Letter Τo Τhe Editor", "Culture Οf Fear" και "Illumination" ανέβασαν κάπως τους ρυθμούς, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο «κοιλιάς», ενώ ταυτόχρονα εξέφρασαν τις κοινωνικές ανησυχίες της μπάντας, κι όχι μόνο. Το «κρυστάλλινο» "Le Monde", το "La Femme Parallel", αλλά και τα φετινά "Love Has No Heart", "Weapons Of Distraction" και "Ghetto Matrix" τα οποία κινούνται στα ίδια μήκη κύματος, αποδεικνύουν πως και οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά τα μυστικά της επιτυχίας τους, και δεν χάνουν ευκαιρία να τα επαναλαμβάνουν. Περίπου στη μέση του live, και λίγο πριν ξεκινήσουν τα απανωτά encore, τρία στο σύνολο, καθώς ούτε το κοινό αλλά ούτε και οι ίδιοι ήθελαν να φύγουν, ακούστηκε το πλέον πασίγνωστο χιτάκι "Amerimacka", το οποίο γιόρτασε με τον πιο όμορφο τρόπο τα 21 χρόνια της μπάντας με την συνοδεία πυρσών και καπνών. Στην συνέχεια τα "Time And Space", "The Heart’s A Lonely Hunter", "Fight To Survive", "Warning Shots" έφτασαν τη βραδιά στο ζενίθ της με απόλυτο αποκορύφωμα το "The Richest Man In Babylon", όπου παρά τη χαλαρή διάθεση του κόσμου και της μουσικής επικράτησε ένας συγκρατημένος καλός χαμός.

Thievery Corporation

Στα επόμενα δύο encore το πάρτυ είχε πραγματικά ξεφύγει και η παραμονή των Thievery Corporation στη σκηνή, για περισσότερο από μιάμιση ώρα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το λιγότερο τίμια. Μπορεί κάποιος κόσμος να είχε κουραστεί, μπορεί κάποιοι να απομακρύνονταν δειλά δειλά, αλλά όσοι πιστοί (και ήταν πολλοί) παρέμεναν μπροστά, δυνατοί και σταθεροί, ένιωσαν μέχρι τέλους το μεγαλείο αυτής της κολλεκτίβας. Τα "Roadblock", "Sweet Tides", "Libanese Blonde", "Facing East" και τέλος το "Drop Your Guns" «έκλεισαν» με τον πιο όμορφο τρόπο μια υπέροχη βραδιά, η οποία δεν θύμιζε σε τίποτα την «ανεμοδαρμένη» Πλατεία Νέρου των προηγούμενων ωρών, ενώ σηματοδότησαν ένα πετυχημένο «άνοιγμα» για το φετινό καλοκαίρι!

Φωτογραφίες: Νώντας Εμμανουήλ / photorocking.com, Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com

SETLIST

The Forgotten People
Until The Morning
True Sons Of Zion
Letter To The Editor
Culture Of Fear
Illumination
Le Monde
Love Has No Heart
Weapons Of Distraction
La Femme Parallel
Ghetto Matrix
Amerimacka
Time + Space
The Heart's A Lonely Hunter
Fight To Survive
Warning Shots
The Richest Man In Babylon 
Roadblock
Sweet Tides
Lebanese Blonde
Facing East
Drop Your Guns
  • SHARE
  • TWEET