Release Athens: Fontaines D.C., Boy Harsher, Shame @ Πλατεία Νερού, 27/06/25

Ήταν βέβαιο πως η επιστροφή των Fontaines D.C. στην Ελλάδα θα αποτελούσε ένα από τα συναυλιακά γεγονότα της χρονιάς. Δεν είναι εξάλλου μόνο το ότι το συγκρότημα, τα τελευταία χρόνια, έχει κυκλοφορήσει τέσσερις πραγματικά κορυφαίους (ο καθένας με τον τρόπο του) δίσκους, αλλά το ότι φέτος θα μας επισκέπτονταν με ένα άλμπουμ που τους μετέτρεψε σε rock stars παγκόσμιας εμβέλειας, ικανούς να πάρουν πάνω τους το ρόλο headliner σε μεγάλα Φεστιβάλ.

Όπως ήταν λογικά λοιπόν, το Release Athens Festival άδραξε την ευκαιρία και οργάνωσε την πολυαναμενόμενη εμφάνισή τους στην Πλατεία Νερού, τοποθετώντας από κάτω τους δύο δημοφιλή γκρουπ που απογείωσαν το line-up με αποτέλεσμα γύρω στα 10.000 άτομα να μαζευτούν προκειμένου να γίνουν μάρτυρες μιας συναυλιακής εμπειρίας που ξεχείλιζε φρεσκάδα, αποδεικνύοντας πως η επόμενη μέρα του alternative rock δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα προηγούμενα ένδοξα κεφάλαια που έχουν ήδη γραφτεί.

Κάτω από τον ΠΟΛΥ καυτό ήλιο λοιπόν, οι γενναίοι του εναλλακτικού ήχου μαζεύτηκαν από τις 18:30 προκειμένου να παρακολουθήσουν τους βρετανούς Shame. Αυτή ήταν η τρίτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, με την πρώτη να είναι αρκετά χρόνια πριν και συγκεκριμένα το 2019 πάλι στο Release Athens Festival, και την δεύτερη στο Fuzz το 2022 σε μια εκρηκτική εμφάνιση που μας είχε αφήσει τα μυαλά στα χέρια. Σε αντίθεση με αντίστοιχα σχήματα με τα οποία ξεκίνησαν μαζί, οι Shame μπορεί να μην έχουν κάνει ακόμη το μεγάλο μπαμ που θα τους απογειώσει σε δημοφιλία, όμως παραμένουν μια σταθερή δύναμη στον χώρο του post-punk, έχοντας κυκλοφορήσει τρεις αξιοπρεπέστατους δίσκους μέχρι σήμερα.

Χωρίς ίχνος ντροπής πάντως, ο Charlie Steen εμφανίστηκε στην σκηνή φορώντας φορώντας  μόνο ένα κολλητό χρυσό σορτσάκι, μια λευκή ζώνη στο λαιμό, και παπούτσια, και πολύ γρήγορα ξεσήκωσε το κοινό, με σύμμαχο τον καλό ήχο κι έχοντας πίσω του ένα δεμένο και καλοκουρδισμένο συγκρότημα. Ήδη βέβαια, στο δεύτερο τραγούδι, το λευκό δέρμα των Άγγλων είχε αρχίσει να κοκκινίζει καθώς το "Concrete" έσπερνε τον πρώτο πανικό, ενώ σύντομα ο αεικίνητος frontman θα προσγειωνόταν πάνω στο κοινό καθώς μπουκάλια νερού θα άδειαζαν πάνω του.

Είναι πραγματικά αναζωογονητικό να βλέπεις ένα σχήμα στην απόλυτη ακμή του να στέκεται ακούραστο πάνω στη σκηνή, εξαπολύοντας κομμάτια-δυναμίτες στο κοινό, πλημυρίζοντας μας όλους με μια ενέργεια απαραίτητη προκειμένου να την παλέψουμε μια τόσο ζεστή μέρα όπως η χθεσινή. Στα περίπου 45 λεπτά που έμειναν στη σκηνή, οι Shame δεν σταμάτησαν να χοροπηδάνε και να κοπανιούνται, με τo "One Rizla" να αποτελεί το απόλυτο highlight της εμφάνισής τους και τον Sean Coyle-Smith να κλέβει την παράσταση με ακροβατικά. Τέλος, το "Cutthroat" από το νέο τους δίσκο που αναμένεται τον Σεπτέμβρη έκανε σαφές πως το συγκρότημα έχει ακόμη πολλές κορυφές να πιάσει και νομίζω πως πλέον μετρούν φανατικούς οπαδούς στη χώρα μας οι οποίοι, κάθε φορά που το συγκρότημα θα την επισκέπτεται, θα είναι εκεί για αυτούς. (ΑΑ)

Μπορεί η ζέστη να διατηρούταν ακόμη σε πολύ υψηλά επίπεδα, το ελαφρύ αεράκι που όμως άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του σε συνδυασμό με την επικείμενη εμφάνιση των Boy Harsher εμπότισαν με θάρρος ακόμη περισσότερο κόσμο να αψηφίσει την πύρινη λαίλαπα μπροστά από τη σκηνή. Εκτός από το κοινό βέβαια, που άρχισε να πληθαίνει ενθαρρυντικά, αυτή τη μάχη έπρεπε να τη δώσει και το ίδιο το ντουέτο των Boy Harsher. Όχι απλά λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών και επιπτώσεων της ζέστης αλλά και καθώς, ομολογουμένως, η μουσική τους ταιριάζει λίγο περισσότερο σε σκοτεινούς ή/και κλειστούς χώρους.

Όσο και να αφαιρούσε το φως της μέρας από την αισθητική τους, άλλο τόσο προσπάθησαν οι ίδιοι να ενισχύσουν την εμφάνισή τους για να κρατήσουν τις ισορροπίες. Η μελαχρινή πλέον Jae Mathews με την βαθειά, αισθαντική φωνή της, σε συνδυασμό με τα ασταμάτητα beats του Augustus Muller, γεμίζουν την πλατεία νερού με ηλεκτρονικούς ήχους και έντονα φώτα. Η κινηματογραφική προέκταση του όλου εγχειρήματος των Boy Harsher μπορεί να μην είναι τόσο αισθητή τη μέρα, στον απόηχό της όμως όλα λαμβάνουν μια διαφορετική χροιά – οι Boy Harsher ζωντανά μοιάζουν πάντοτε λίγο με εμπειρία σινεμά.

Πολύ γρήγορα, το "Give Me A Reason" με το χαρακτηριστικό του ρυθμό δίνει τον παλμό για να αρχίσει ο χορός, παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες. Το ανέφερε άλλωστε και η ίδια η Jae: «το γνωρίζουμε πως έχει πολύ ζέστη, αλλά θέλουμε να μας ακολουθήσετε στο χορό». Και πως να μην υποκύψουμε στις προτροπές της άλλωστε, όταν μετά από το καταιγιστικό "Machina" περνάμε στα διαβολεμένα εισαγωγικά πλήκτρα του "Fate";

Το ευχάριστο είναι, πως τελικά και ο κόσμος ακολούθησε χωρίς δισταγμό στα έντονα χορευτικά βήματα. Είναι λογικό πως ο ήχος των Boy Harsher δεν έχει τις απαιτήσεις μιας full ζωντανής μπάντας με πολλά όργανα, αυτό όμως δεν υποβιβάζει το γεγονός ότι ο ήχος τους ήταν όχι απλά αψεγάδιαστος, αλλά ίσως και να ανέβαζε την απόδοσή τους και κατ’ επέκταση τη συνολική διάθεση. Πως να χαλάσεις όμως με οποιοδήποτε τρόπο το κέφι όταν ακούς σερί τις κομματάρες "Tears" και "LA". Ίσως πολλοί να περίμεναν να ακούσουν το υπέρτατο hit τους, "Pain", για όσους όμως τους έχουν χαρεί αρκετές φορές η απουσία του ίσως και να ήταν θετικό στοιχείο, μιας που είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε πιο ευφάνταστο σετ. Ελπίζουμε σύντομα να τους απολαύσουμε και σε κλειστό χώρο για να εκτοξευθεί η αδρεναλίνη τους όπως τους αρμόζει. [Ε.Τ.]

Με το πρόγραμμα να τηρείται στην εντέλεια, οι Ιρλανδοί πήραν, εν μέσω χειροκροτημάτων, τη θέση τους στη σκηνή. Η Πλατεία Νερού υποδέχθηκε τους Fontaines D.C. όπως τους αρμόζει, δηλαδή ως σύγχρονους rock stars. Το εκρηκτικό riff του "Here’s The Thing" σήμανε την εκκίνηση εν μέσω μπουκωμένου ήχου, και το συγκρότημα από το Δουβλίνο έδωσε παρών, με ένα από τα πιο ηλεκτρισμένα και φορτισμένα κομμάτια του. Στα καπάκια, "Jackie Down The Line", το μέγα hit μέσα από το ψυχογράφημα που ήταν το σπουδαίο "Skinty Fia", και το μικρόφωνο περνάει στο εκστασιασμένο κοινό. Με μόλις τέσσερις δίσκους, οι Fontaines D.C. έχουν το «προνόμιο» να ανοίγουν με αυτή την συγκλονιστική ντοπιέτα τις εμφανίσεις τους, σημάδι του μεγέθους τους.

Το σετ, ήταν αναμενόμενο να βασιστεί στο "Romance", το breakthrough της δισκογραφίας τους, το δίσκο που τους έκανε να ακουστούν και στα πιο απομακρυσμένα δωμάτια. Πρώτα όμως, θα επέστρεφαν στις ρίζες της δισκογραφίας τους. Η ενέργεια του φορτισμένου "Boys In A Better Land", από το κλασικό πλέον, ντεμπούτο τους "Dogrel", πέρα από το να οδηγήσει στο άναμμα καπνογόνων, έβγαλε από μέσα μας τον καλύτερο, προλεταριακό punk εαυτό, και είμαστε ευγνώμονες. Όπως έπραξε και το χορευτικό "Televised Minds", που ζωντανά αναδεικνύει αρμονικά την εσωστρέφεια του "A Hero’s Death".

Ο ήχος μπορεί ποτέ να μην εξισορρόπησε τις δύο κιθάρες και τα μπάσα, ενώ η φωνή του Chatten συχνά χανόταν στη μείξη. Όσο όμως παρατηρούσες τη χημεία, τα βλέμματα, το πάθος και την κινησιολογία της πεντάδας στη σκηνή, το χαμόγελο δεν χανόταν. Μην περιμένεις εδώ να διαβάσεις μεγάλα αφηγήματα, ή πομπώδεις συνειρμούς του εφήμερου. Οι Fontaines D.C., από τις πρώτες, κιόλας ημέρες τους, διανύουν μια πορεία που χαρακτηρίζεται μεν από διαρκείς πειραματισμούς και εξέλιξη, δεν αποτάχθηκε δε ποτέ τα δομικά στοιχεία της ταυτότητάς τους.

Το marketing και η τραγουδοποιία αναβαθμίστηκαν ραγδαία σε λιγότερο από μια δεκαετία, η ευθραυστότητα και η ειλικρίνεια όμως με τις οποίες προσεγγίζουν το ηλεκτρισμένο post-punk, και όλα όσα αυτό σηματοδοτεί ως ήχος, σκηνή, κληρονομιά και αισθητική, το οποίο δεν σταμάτησαν ποτέ να υπηρετούν, συνεχίζει θεραπεύει αυτούς και εμάς. Στο εναλλακτικό ροκ των Ιρλανδών έβλεπες αποχρώσεις και σκιές τεράστιων φυσιογνωμιών του παρελθόντος, αλλά η τελική επίγευση ανήκει σε αυτές τις πέντε τρελές προσωπικότητες. Έτσι, στο εξιλεωτικό "Roman Holiday", οι στίχοι και τα αναθέματα έβγαιναν από τις βαθύτερες γωνίες της ψυχής μπάντας και κοινού, και χάνονταν στον ουρανό του Φαλήρου. Στο "Death Kink", ξορκίσαμε φαντάσματα και τραύματα του παρελθόντος…"shit, shit, shit.." δάκρυα, χαμόγελα…

Αυτή δεν ήταν μια headline rock συναυλία με όρους του παρελθόντος. Οι Fontaines D.C. μετενσαρκώνουν στο έπακρο τις ανησυχίες, την ψυχοσύνθεση και τα άγχη της γενιάς τους, και το κάνουν με τέτοια ανεπιτήδευτη και ακομπλεξάριστη χάρη ώστε νεότεροι και γηραιότεροι να βρίσκουν αισθητικά σημεία αναφοράς. Ενώ το σχήμα απέδιδε στην εντέλεια και deep cuts όπως τα "It’s Amazing To Be Young" ή "Hurricane Laughter", με τον Chatten συχνά να πιάνει την ηλεκτρακουστική, ο κόσμος δεν σταμάτησε ποτέ να συμμετέχει. Στην ιστορία κάθε μουσικής υποκουλτούρας, οι ζωντανές εμφανίσεις ανέκαθεν είχαν προεξάρχουσα λειτουργία. Η μικροκοινωνία που δημιουργήθηκε στην Πλατεία Νερού ανάμεσα σε μπάντα και κοινό, τροφοδοτούνταν από αυτή την επικοινωνία που διοχετευόταν, όχι με στείρα λογύδρια ή γραφικές προσφωνήσεις, αλλά με τη συντροφική αύρα, τα βλέμματα, με τα δίκαια "free Palestine" που δονούσαν σε κάθε παύση το χώρο.

Οι Fontaines D.C. είναι πλέον μεγάλοι, πολύ μεγάλοι. Όσο και να χτυπιόμαστε κάθε φορά που θα παίζουν τραγουδούν ζωντανά "I’m gonna be big", θα χαμογελάμε γιατι το έκαναν με τους δικούς τους όρους, δίχως κανένα συμβιβασμό. Μας ταξίδευαν στις μελαγχολικές θάλασες των "Desire" και "Horseness Is The Whatness", και όταν ήρθε η ώρα του τεράστιου "Nabokov", γίναμε ξανά ένα σώμα, ουρλιάξαμε μαζί τους, βουρκώσαμε, νιώσαμε τρωτά. Κάθαρση. Το κυρίως σετ, έκλεισε με το "Favourite", με τα φωνητικά, επιτέλους να ακούγονται διαγεύστατα, αποκρυσταλώνοντας την δυσθυμική του αισιοδοξία. Και ενώ εμείς ακόμη αναρωτιόμασταν πως μπορεί να "claim the dreamer from the dream", η μπάντα αποχώρησε από τη σκηνή, και η παύση, όπως και η αγωνία για το ανκόρ, μεγάλωναν, όσο περνούσε η ώρα.

Οι Δουβλινέζοι, δεν βιάστηκαν να επιστρέψουν στο stage. Είναι τέτοιες, μικρές κινήσεις, που μετατρέπουν ένα live, χωρίς φτιασίδια, χωρίς έξτρα εφέ, σε υπερβατικό, μνημονικό. "Maybe Romance is a concert", που έγραφε και ένα πλακάτ στο χώρο, και μια λαχανοφούξια (ναι, τι;) ζάλη να μας μαγεύει. Η ηρεμία πριν την καταιγίδα, εμβαθύνει και μετατρέπεται στη ποιητική μοναξιά της γαλήνης εντός ενός ψυχρού κόσμου που αποξενώνει, περιθωριοποιεί. Το "In The Modern World" είναι ένα συγκλονιστικό τραγούδι, και μια από τις σιωπηλές κορυφές της εμφάνισης της μπάντας, ένας ύμνος στην διάσωση της ανθρωπιάς. Αυτό που θα ακολουθούσε, το ένιωθες να έρχεται, το έβλεπες στην ατμόσφαιρα που ηλεκτριζόταν και βάραινε κατά τα πρώτα μουσικά μέτρα του "I Love You".

Και στα μέσα του, η αλλαγή, το ξέσπασμα, τα μηνύματα και η σημαία στις οθόνες, ένα κοινό που εκρήγνυται. Ένα παγκόσμιο γράμμα αγάπης, αλληλεγγύης, ελπίδας για ένα πιο δίκαιο κόσμο, από την Ιρλανδία, μέχρι την κάθε χώρα που ακούγεται, με το βλέμμα στραμένο αυτή τη φορά, δίκαια, προς τη Γάζα. "Free Palestine". Αν έκλαψες, αν ούρλιαξες, εκείνες τις στιγμές, σε διαβεβαιώ πως δεν ήσουν μόνο, είχες και τα, γνωστά και άγνωστα, αδέλφια σου τριγύρω σου.

Εν μέσω έκστασης, η αυλαία θα έπεφτε με το μεγαλύτερο hit στην δισκογραφία των Ιρλανδών. Από την πρώτη του εμφάνιση ως single, το "Starbuster", μας ανάγκασε, οπαδούς και μη, να υποκλιθούμε στο εκτόπισμά του. Κάπως έτσι μεγαλώνει το κοινό σου. Τώρα, ως φινάλε, ήταν κολοσσιαίο. Ο Charlie Steen των Shame βγήκε στη σκηνή για να χορέψει με το κοινό, η ένταση της μπάντας στα κόκκινα, τα ugh! του κοινού έδιναν ανάσες στον Chatten, μια πλήρης, παρατεταμένη, αποθέωση. Οι Fontaines D.C. αποχώρησαν εν μέσω χειροκροτημάτων. Η εμφάνιση τους είχε φτάσει στο τέλος της. Το βράδυ της Παρασκευής, πιθανώς στο μέλλον να μνημονεύεται ως ένα από τα καθοριστικά, σημαντικότερα, καλύτερα συναυλιακά δρώμενα των τελευταίων ετών.

Αν και ο ήχος ποτέ δεν ήταν σταθερά στα επιθυμητά ποιοτικά επίπεδα αυτά μπορεί να φαντάζουν υπερβολικά, σε μια δεύτερη ανάγνωση. Η επόμενη μέρα όμως, θα φέρει στη μνήμη της τους συμβολισμούς, τα τραγούδια, το αποτύπωμα, ενός συγκροτήματος που μεγαλώνει περήφανα μπροστά στα μάτια μας, χαράσσοντας την πορεία για ολόκληρο το εναλλακτικό ροκ, και ενός κοινού, πιστού, που ήταν εκεί κατά χιλιάδες για να γιορτάσει, να χορέψει και να τραγουδήσει, να απαιτήσει λευτεριά στην Παλαιστίνη, αντιλαμβανόμενο στο έπακρο τη σημασία της συγκυρίας. [Α.Ζ.]

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας