Shame, Council Popstar @ Fuzz Club, 09/12/22

Η πολυαναμενόμενη, ειδικά έπειτα από τις αναβολές που υπέστη, επιστροφή των Shame επρόκειτο να είναι μια από τις κυκλωμένες ημερομηνίες στο συναυλιακό ημερολόγιο. Οι Βρετανοί είναι ένα από τα συγκροτήματα που μέσα σε λίγα χρόνια έχει καταφέρει να εδραιωθεί στη σκηνή του με δύο εξαιρετικά άλμπουμ και με την πιστοποίηση που παρέχει η απόδοσή τους στο σανίδι. Βλέπεις, το «στοίχημα» του κοινού που θα προσέλθει οι Shame το κέρδισαν κατά κράτος, με την ανθρωπογεωγραφία των παρευρισκομένων να δίνει μια ηχηρότατη, απολαυστική απάντηση στο ερώτημα της απεύθυνσης του ήχου αυτού στο νεανικό, ορμητικό, εναλλακτικό κοινό. Δεν ξέρω λοιπόν αν ήσασταν από τα άτομα που υποτίμησαν το περσινό "Drunk Tank Pink", εύχομαι όμως να μην επαναλάβατε το ίδιο λάθος με αυτή τη συναυλία, και παρακάτω εξηγούμε γιατί.

Όλα ήταν έτοιμα και έτσι ο Council Popstar ανέλαβε να ζεστάνει το παρευρισκόμενο κοινό. Μπάσιμο στη σκηνή με full face, υψωμένη γροθιά, "free bread for the masses" και μοίρασμα ψωμιών στο κοινό. Συνυπολόγισε την πρόζα κομματιών όπως το "Terrorist Attack In The Costworlds" και το καταγγελτικό/απαγγελτικό στήσιμο του Βρετανού, και αντιλαμβάνεσαι πως το minimal synth punk στήσιμό του είχε μια ταιριαστή αισθητική για τη βραδιά. Πιθανολογώ πως το μη εξοικειωμένο κοινό, που με την πορεία όμως έδινε την επιθυμητή προσοχή στις παραγωγές και την περσόνα του κυρίου, υπό άλλες συνθήκες θα ανταπέδιδε την ενέργειά του, όπως αυτός ξεδίπλωσε και την εκτίμησή του προς τα Εξάρχεια από τη σκηνή. Το ιδιαίτερο performance του Council Popstar (και της εξαιρετικής χορεύτριας που τον συνόδευσε στο τελευταίο κομμάτι) και η δυστοπική του ντίσκο, για μισή σχεδόν ώρα, φρόντισαν ώστε ο κόσμος να συντονισθεί πριν το κυρίως πιάτο. (Α.Ζ.)

Η ώρα 22:30. Το Fuzz Club έχει πλέον γεμίσει. Από τα ηχεία ξεκινά να ακούγεται το "Live And Let Die" (best James Bond song ever), και ξαφνικά η πεντάδα εμφανίζεται στη σκηνή μέσα σε χειροκροτήματα. Στα πρώτα 2 λεπτά του "Alphabet", ο Charlie Steen είχε ήδη κατέβει στο κοινό και τραγουδούσε από εκεί, ενώ η συνέχεια ήταν καταιγιστική με το " Fingers of Steel", πρώτο single της νέας τους δουλειάς που κυκλοφορεί τον Φεβρουάριο του 2023.

Εν τω μεταξύ, είναι πραγματικά εντυπωσιακό όλο αυτό το σκηνικό με τον Covid-19, καθώς οι Shame ολοκλήρωσαν το βράδυ της Παρασκευής την περιοδεία για τον δεύτερο δίσκο τους, "Drunk Tank Pink", που είχε τη τύχη να κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 2020, αλλά μεγαλύτερο μέρος του setlist ήταν αφιερωμένο στο νέο δίσκο που ετοιμάζονται να βγάλουν παρά σε αυτόν. Όπως και να έχει, το "Concrete" ήρθε για να βάλει την πρώτη μεγάλη φωτιά της βραδιάς, με το "The Lick", που ακολούθησε, να καταλήγει με τον Steen να σκαρφαλώνει στο μπαλκόνι του εξώστη και να τραγουδά από εκεί. Και μπορεί να φοβήθηκε να πηδήξει, όπως είχε κάνει ο Loïc Rosetti πριν λίγους μήνες, αλλά, και πάλι, η απόδοση του σε όλο το live ήταν αυτή ενός πραγματικά μεγάλου performer. Αντίστοιχα, ο μπασίστας, Josh Finerty, δεν σταμάτησε να τρέχει πάνω- κάτω και να κοπανιέται ενώ, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον άλλο Charlie του συγκροτήματος, τον Charlie Forbes, που, ειδικά live, απέδειξε πως αποτελεί έναν από τους πιο ικανούς ντράμερ των τελευταίων χρόνων.

Δυναμική συνέχεια με "Six Pack" και "Tasteless" και το πανηγύρι δεν φαίνεται να σταματά πουθενά. Ο κόσμος, που γέμισε το Fuzz για να δει αυτά τα 25χρονα αλάνια από το Νότιο Λονδίνο, κοιτίδα της σύγχρονης βρετανικής εναλλακτικής σκηνής, σε καμία περίπτωση δεν "είδε φως και μπήκε", αλλά συμμετείχε σε όλον αυτό το χαμό που έστησε το συγκρότημα τραγουδώντας και χοροπηδώντας ασταμάτητα ενώ κάθε χειροκρότημα γινόταν δυνατότερο μετά από κάθε τραγούδι που έπαιζαν οι Shame.

Κάπου εκεί είχε έρθει η ώρα για δύο ακόμη νέα τραγούδια. Το "Alibis", ένας δυναμικός punk δυναμίτης με ολίγον από The Fall, διάρκειας μόλις 3 λεπτών, και το "Adderall", ένα σαφές πιο ήρεμο και μελαγχολικό κομμάτι που σταδιακά εξελίχθηκε σε ένα χειμαρρώδες έπος που παρέσυρε τους πάντες. Ηχητικά, νομίζω οι κιθαριστικές μελωδίες, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό αποτελούν και το σήμα- κατατεθέν του συγκροτήματος, θα έπρεπε να βγαίνουν λίγο πιο δυνατά προς τα έξω, αλλά αυτό, επ' ουδενί, δεν αφαίρεσε κάτι από τη μεγαλειώδη εμφάνιση των Βρετανών.

Μετά από το ελαφρύ μούδιασμα, λόγω της παρουσίασης των νέων κομματιών ήρθε το "Born in Luton" για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους ενώ, σύμφωνα με το εκτυπωμένο setlist του συγκροτήματος, στη συνέχεια θα έπρεπε να ακούσουμε το "Dust on Trial", κάτι που, για κακή μας τύχη δεν συνέβη ποτέ, καθώς το συγκρότημα συνέχισε με το "6/1". Δεν μας χάλασε, εντάξει, αλλά δεν σας κρύβω πως ξαφνιάστηκα με την απουσία του καθώς, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί ένα εκ των 2-3 κορυφαίων τραγουδιών που έχουν γράψει οι Shame. Τέλος πάντων, το ακούσαμε το 2019, όταν τους είδαμε στο Release Athens, μπορεί και να το ξανακούσουμε στο μέλλον, αν είμαστε τυχεροί. Εξάλλου, οι Shame είπαν πως θα τα ξαναπούμε με το νέο δίσκο τους, το 2023, κι εμείς δεν έχουμε λόγο να μην τους πιστεύουμε!

Ακολούθησε ακόμη ένα νέο κομμάτι, το "Burning By Design", προτού οι πρώτες νότες του "One Rizla" οδηγήσουν ένα ολόκληρο Fuzz να τραγουδά "Well I'm not much to look at, and I ain't much to hear but if you think I love you, you've got the wrong idea". Μεγάλες στιγμές είπατε; Τεράστιες θα σας απαντήσω εγώ. Ακολούθησε το, υπέροχο κι ελαφρά brit-popικο, "Angie" από το ντεμπούτο τους, ένα ακόμη φανταστικό καινούργιο τραγούδι, το "Orchid", προτού το "Snow Day", σε μια εκτελεσάρα, κλείσει την εμφάνιση τους μέσα σε πανηγυρισμούς. Λίγο αργότερα, το συγκρότημα θα επέστρεφε στη σκηνή για ένα τελευταίο τραγούδι. "Gold Hole" λοιπόν, με τον Steen να σκαρφαλώνει στο κοινό και όρθιος από εκεί να τραγουδά και, μαζί του φυσικά, κι όλο εμείς, προτού αποχωρήσουν, οριστικά αυτή τη φορά, έχοντας προσφέρει σε όλους μας ένα εκρηκτικό live.

Όταν στις 24 Σεπτεμβρίου του 1991, ένα άλμπουμ με τον τίτλο "Nevermind" ήρθε για να εκτοπίσει τον Michael Jackson από την κορυφή των αμερικάνικων charts, η Gina Arnold διακήρυξε πως "κερδίσαμε", εννοώντας πως η εναλλακτική rock, που τη δεκαετία του ’80 έπαιζε στα υπόγεια, είχε πλέον βρεθεί στην κορυφή της βιομηχανίας. Σήμερα, προφανώς, αυτή η εποχή έχει περάσει για τα καλά και δεν φαίνεται πως πρόκειται να επιστρέψει στο άμεσο μέλλον. Όμως, παράλληλα, είναι όλο και λιγότεροι αυτοί που, γεμάτοι θράσος, μιλάνε για το τέλος της εποχής που το rock, και ειδικά αυτό που δεν προορίζεται για τις αρένες, μπορούσε να συγκινήσει τη νεολαία.

Η εμφάνιση των Shame το βράδυ της Παρασκευής λοιπόν, για μένα λογίζεται σαν μια μικρή νίκη. Νίκη του συγκροτήματος που παρέδωσε μια εκπληκτική εμφάνιση, νίκη της διοργάνωσης που πήρε τα ρίσκα να φέρει κάποιους, όχι ιδιαίτερα εμπορικούς, νεαρούς Βρετανούς με μόλις δύο άλμπουμ στο βιογραφικό τους, νίκη των Μέσων που γράφουν εδώ και καιρό πως «κάτι πολύ σημαντικό συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο», και, τέλος, νίκη του κοινού που στήριξε αυτό το live, βοηθώντας στο να ανοίξει ο δρόμος για να υποδεχτούμε κι άλλα, αντίστοιχα, «φρέσκα» σχήματα στο μέλλον, τα οποία αυτή τη στιγμή συνδιαμορφώνουν το παρόν και το μέλλον του εναλλακτικού ήχου. Ακόμη βέβαια κι αν τελικά αυτό δεν συμβεί, θα έχουμε για πάντα αυτό το βράδυ Παρασκευής με τους Shame. (Α.Α.)

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά