Release Athens (Bauhaus, The Jesus And Mary Chain, dEUS, Strawberry Pills, Youth Valley) @ Πλατεία Νερού, 08/06/22

Για εμάς τους μουσικόφιλους ακροατές, τα καλοκαιρινά Φεστιβάλ είναι ο ορισμός της επιστροφής σε μια κάποια κανονικότητα. Έτσι, μετά από τρία - όχι ιδιαίτερα εύκολα - χρόνια, την Τετάρτη το απόγευμα επιτέλους κατηφορίσαμε ξανά προς την Πλατεία Νερού προκειμένου να γιορτάσουμε τη μεγάλη επιστροφή του Release Athens Festival με νέα και μεγαλύτερη σκηνή και νέα -επίσης μεγαλύτερα- led walls στο πλάι της σκηνής ώστε να βελτιώσουν ακόμη περισσότερο τη συναυλιακή εμπειρία του κοινού.

Και όταν μιλάμε για γιορτή το εννοούμε καθώς το line- up είχε ανεβάσει ψηλά τον πήχη των προσδοκιών μας, με αποτέλεσμα όλοι να περιμένουμε να ζήσουμε μια βραδιά που θα θυμόμαστε για καιρό. Και η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα ξεχάσουμε τη χθεσινή συναυλία αλλά όχι για τους λόγους για τους οποίους θα περιμέναμε αυτό να συμβεί καθώς ο αγαπητός κύριος Murphy τίναξε τη βραδιά στον αέρα. Και ναι, ok, πάνω- κάτω γνωρίζαμε πως έχει ένα σωρό παραξενιές όμως χθες πραγματικά το τερμάτισε. Πριν όμως φτάσουμε εκεί, πάμε να δούμε τα πράγματα από την αρχή.

Τριάντα πέντε μήνες (!!!) αφού οι Disturbed είχαν κατέβει από τη σκηνή του Release Athens Festival, είχε έρθει επιτέλους η ώρα για να την πατήσει ο επόμενος. Μετά τη μισάωρη καθυστέρηση στην υποδοχή μας από τις πόρτες του φεστιβάλ, μπήκαμε τρέχοντας για να προλάβουμε τους Αθηναίους Youth Valley. Πρότερη εμπειρία δεν υπήρχε, γιατί μιλάμε για την πρώτη ανακοινωμένη ζωντανή εμφάνιση του σχήματος. Αυτό που ακούσαμε ήταν μια μίξη post punk και shoegaze με πολύ καλό ήχο, ενώ αυτό που είδαμε ήταν ένα συγκρότημα να παίζει τη μουσική του με αυτοπεποίθηση και τσαγανό υπό όχι ιδανικές συνθήκες. Οι ακτίνες του ήλιου και οι 500 νοματαίοι που ήμασταν από κάτω, δεν μπορούν να θεωρηθούν τέτοιες. Ευτυχώς που τους προλάβαμε, γιατί αυτό που είδαμε ήταν πολύ καλό και μας κέντρισε το ενδιαφέρον να τους κυνηγήσουμε σε κάποιον κλειστό χώρο. [Π.Κ.]

Έπειτα από ένα σύντομο διάλειμμα τη σκυτάλη παρέλαβαν οι Strawberry Pills. Για τα επόμενα 35 περίπου λεπτά, το δίδυμο ξεδίπλωσε τις minimal darkwave αρετές του στο κοινό που ήδη είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται. Είναι αλήθεια πως τόσο υποβλητικά ηχοχρώματα και ρυθμοί απαιτούν ειδικές συνθήκες για να ευνοηθούν σε μια ζωντανή μεταφορά, και, παρόλο που οι απογευματινές ώρες δεν ήταν σύμμαχος, η μπάντα κέρδισε μερίδα του κόσμου με την προσήλωσή της. Με μια frontwoman, που εναρμονιζόταν πλήρως με το ατμοσφαιρικό mid-tempo, να μαγνητίζει τα βλέμματα με τις ερμηνείες της, το συγκρότημα, παρά τις ελάχιστες ηχητικές εξάρσεις που όταν έκαναν την εμφάνισή τους προς το, απότομο λόγω χρόνου, τέλος του σετ ήταν ιδιαίτερα καλοδεχούμενες, αποτέλεσε μια ταιριαστή ηχητική προσθήκη στην ημέρα. Ο ήχος παρουσίασε μικρά σκαμπανεβάσματα, ειδικά σε κάποιες κιθαριστικές παραμορφώσεις που κάλυπταν τα beats, αλλά η τελική αίσθηση των συνθέσεων αναδείκνυε τη μεστότητα τους, εκπροσωπώντας την άξια σύγχρονη αναβίωση του εν λόγω ηχητικού ρεύματος. [Α.Ζ.]

Γύρω στις 19:40, με τον ήλιο να φέγγει ακόμη πάνω από τα κεφάλια μας, στη σκηνή ανέβηκαν οι Deus και το απόγευμα μας έγινε λίγο πιο όμορφο. Με αξιοπρεπή ήχο, πολλή διάθεση, μπόλικη ενέργεια κι ένα best-of setlist, οι Βέλγοι απέδειξαν για άλλη μία φορά γιατί παραμένουν ένα από τα σημαντικότερα Ευρωπαϊκά alternative συγκροτήματα των τελευταίων 30 χρόνων. Η αρχή έγινε με το "The Architect" ενώ οι πρώτοι πανηγυρισμοί έπεσαν στο - κλασσικό πλέον - "Fell Off the Floor, Man". Ακολούθησε το "Instant Street" με την τρίχα να μας σηκώνεται κάγκελο μετά τα 3μιση λεπτά, ενώ, λίγο αργότερα, οι πανέμορφες μελωδίες του "Hotellounge (Be the Death of Me)" μας γύρισαν στο 1994 και στο εκπληκτικό ντεμπούτο τους. Μετά από μία ώρα, το συγκρότημα μας αποχαιρέτησε με το "Suds & Soda" που έκανε όλη την Πλατεία Νερού να χοροπηδήσει. Φεύγοντας, ο Tom Barman φώναξε "See You Next Year" ενώ λίγο νωρίτερα μας είχε ενημερώσει πως ο νέος δίσκος τους είναι σχεδόν έτοιμος και πως ο Mauro Pawlowski, ο οποίος ήταν μαζί τους αν και είχε αποχωρήσει το 2017, θα επιστρέψει ως μόνιμο μέλος του συγκροτήματος. Τους Deus τους είχα δει και το 2019 στη συναυλιάρα που είχαν δώσει στο Fuzz για τα 20 χρόνια του "Ideal Crash". Και μπορεί αυτήν τη φορά να μην είχαν χορευτές πάνω στη σκηνή όμως, μετά από τη χθεσινή τους εμφάνιση, είμαι πλέον βέβαιος πως όσες φορές και να έρθουν από τα μέρη μας στο μέλλον, θα πάω να τους ξαναδώ. [Α.Α.]

Τα σκωτσέζικα αδέρφια Jim και William Reed και η μπάντα τους ήταν από τις πιο αναμενόμενες εμφανίσεις του φεστιβάλ, αφού είναι αγαπητοί στο rock κοινό της Ελλάδας. Στο παρελθόν μας έχουν προσφέρει ιδιαίτερες στιγμές - ακόμα κι όταν ουσιαστικά διαλύθηκαν επί σκηνής το '98 στη Θεσσαλονίκη, στον Μύλο. Επιστρέφοντας στον ίδιο τόπο της Πλατείας Νερού πέντε χρόνια μετά το προηγούμενο έγκλημα, ανέβηκαν στη σκηνή κουβαλώντας την ίδια καθυστέρηση που είχαν και όλοι οι προηγούμενοι, όντας όμως οι πρώτοι που εμφανίζονταν υπό το σκότος της νύχτας. Η σχέση των αδερφών έχει περάσει από σαράντα κύματα, αλλά τα τελευταία χρόνια φαίνεται να είναι σε τόσο καλό επίπεδο που έχουν ηχογραφήσει δίσκο και ετοιμάζουν και τον επόμενο.

Το set των The Jesus And Mary Chain βασίστηκε κυριολεκτικά σε ολόκληρη την καριέρα τους, αφού κάθε τους δίσκος εκπροσωπήθηκε, χωρίς να μείνουν παραπονούμενες και μικρότερες κυκλοφορίες τους. Μετά το (μόνο) φρέσκο εναρκτήριο "Amputation", η επιτυχία "Head On" ήρθε μόλις δεύτερη, ενώ ακολούθησε το "I Love Rock 'n' Roll" από το πολύ καλό "Munki" που είχε κλείσει την πρώτη φάση της καριέρας τους. Μένοντας σε αυτόν τον, ίσως και παρεξηγημένο δίσκο, λίγο αργότερα το "Moe Tucker" ενθουσίασε και το ηλεκτρισμένο "Cracking Up" ήταν η καλύτερη στιγμή της εμφάνισής τους.

Ο ήχος στην αρχή ήταν κάπως λασπωμένος, αλλά μετά το τέταρτο-πέμπτο τραγούδι έστρωσε αρκετά και η φωνή του Jim Reid ακουγόταν καθαρότερη. Το "Halfway To Crazy" και το αργόσυρτο "Nine Million Rainy Days" ξεχώρισαν και μας θύμισαν τι ωραίους δίσκους έχουν βγάλει στα '80s οι Jesus. Στο κλασσικό "Some Candy Talking" η γλυκύτητα της φωνής του Jim ήταν ακόμα «εκεί». Ο William σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης ήταν μπροστά από τα stacks του και σχεδόν κρυβόταν στις σκιές, μη διεκδικώντας καμία προβολή και έχοντας αφήσει αυτό το έργο στον Jim.

Προς το τέλος χτύπησαν ένα σκοτεινό και αργό "Darklands" για να ρίξουν λίγο την ατμόσφαιρα, ενώ τα ξερά drums του κλασσικού "Just Like Honey" από το μυθικό ντεμπούτο ακόμα τρυπάνε το μυαλό. Ύστερα από δυο ακόμα κομμάτια οι Jesus μας αποχαιρέτησαν, δίνοντάς μας μια εμφάνιση η οποία ξεκίνησε λίγο νωθρά και με μέτριο ήχο, αλλά όσο περνούσε η ώρα ανέβαινε σε όλα της. Κάποιος μπορεί να θεωρεί τέτοιες συναυλίες ως nostalgia act - που νομίζω ότι είναι και λίγο άδικο. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι πως όταν πετύχουν ορισμένες συνθήκες όπως όρεξη, setlist, ήχος και διάθεση κοινού, το αποτέλεσμα είναι σίγουρα από καλό και πάνω, γιατί συνήθως μιλάμε για μπάντες με τις οποίες οι περισσότεροι έχουμε μεγαλώσει μαζί. Το αυτό έγινε κι εδώ. [Π.Κ.]

Oι Bauhaus ήταν η πρώτη συναυλία της ζωής μου: στις 14 Μαΐου 1983, στο Σπόρτινγκ, που τότε ήταν ο μοναδικός «συναυλιακός χώρος» με σκεπή στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να στεγάζει στενάζοντας ακόμα και συγκροτήματα Γαργαντούες, όπως οι Police. Τότε ήμουν 16,5 ετών, ενώ τώρα… - την προσθαφαίρεση μπορείτε να την κάνετε και μόνοι σας. Την εμφάνισή τους στην πρεμιέρα του φετινού Release, δεύτερη πάντως εν Αθήναις και τρίτη εν Ελλάδι μέσα σε μία τετραετία, την περίμενα πώς και πώς. Το τελευταίο που φανταζόμουν, ήταν ότι 85 λεπτά μετά την έναρξή της θα βρισκόμουν ήδη στο σπίτι μου, 20 χιλιόμετρα μακριά από την Πλατεία Νερού. Και ότι θα αναγκαζόμουν να περιγράψω ένα φιάσκο.

Το 1983 ο Peter Murphy είχε φιδίσιο κορμί και έμοιαζε με ξωτικό, ενώ σήμερα στα 65 του θυμίζει περισσότερο Πρώσσο αυτοκράτορα με τσιγκελωτό παχύ λευκό μουστάκι, γκριζόλευκα μάτια και ξυρισμένο κρανίο. Δεν είναι ο τύπος που θέλεις να τσακωθείς μαζί του. Για κακή τύχη όλων μας, ο Murphy έκανε χθες μόνο εχθρούς. «Εσύ φταις», φώναξε με τη βρετανική προφορά του σε έναν αόρατο τεχνικό στο πλάι της σκηνής, αποχωρώντας προς στα σκοτάδια του παρασκηνίου. Λογικά, απευθυνόταν στον ηχολήπτη του συγκροτήματος, αφού οι Bauhaus (όπως όλοι οι headliners) ήταν υπεύθυνοι για τον ήχο τους, για τα φώτα τους, για τα ξίδια τους και για όλα τα παρελκόμενα: "It's your fault!"

Τα προβλήματα με τον ήχο του αρχικά ορεξάτου Murphy ξεκίνησαν στο τέταρτο τραγούδι, δηλαδή στο "God In An Alcove". «Το μικρόφωνό μου κάνει συνεχώς διακοπές» ("My mic is cutting out"), έλεγε και ξανάλεγε προς τους τεχνικούς, από το μικρόφωνο που έκανε συνεχώς διακοπές.

Μέχρι τότε τους τραγουδούσε τους στίχους, από εκεί και μετά άρχισε να τους φτύνει. Το "In Fear Of Fear" το είπε σαν καρικατούρα, ενώ το (πολυαγαπημένο μου) "Spy In The Cab", που είναι και απαιτητικό, αρνήθηκε να το ξεκινήσει: «Ντάνι, δεν θα πω το "Spy", πάμε κατ' ευθείαν στο "Parties"», φώναξε στον κιθαρίστα Daniel Ash.

Tελικά παίχτηκε εκτός σειράς το "Stigmata Martyr", στη διάρκεια του οποίου ο Murphy τραγουδούσε από το πίσω μέρος της σκηνής, ενώ παράλληλα πάλευε αγκαλιά με μια κονσόλα να διορθώσει το πρόβλημα. Ολοφάνερα ζοχαδιασμένος, έδωσε εντολή να παιχτούν δύο τραγούδια με εκτεταμένα ορχηστρικά μέρη ("She's In Parties", "Bela Lugosi's Dead"), μαζί με το "Kick In The Eye", εκτοξεύοντας στον κάλαθο των αχρήστων οτιδήποτε άλλο υπήρχε στο σετλίστ: "The Passion Of Lovers", "Silent Hedges", "Dark Entries", το "Sister Midnight" του Iggy Pop.

Η πρώτη «καληνύχτα» ακούστηκε σοκαριστικά νωρίς, μόλις 48 λεπτά μετά την έναρξη, αλλά οι μόνοι που ξαφνιάστηκαν ήταν εκείνοι που ασχολούνταν αποκλειστικά με τις σέλφι και με το Ίνσταγκραμ. Το πρόβλημα στον ήχο ήταν εμφανές διά γυμνού ωτός, αφού το μικρόφωνο έκανε διακοπές και ο ήχος ερχόταν στην πλατεία σπασμένος. Κάποια άλλη στιγμή, ο Murphy παραπονέθηκε ότι είχε πρόβλημα με την επιστροφή του ήχου στα αυτιά του.

Να έφταιγε άραγε για το ηχητικό αλαλούμ το ιδιόμορφο στυλ του Murphy, o οποίος μετακινεί συνεχώς το μικρόφωνο μέσα-έξω, μία κοντά και μία μακριά από το στόμα του, θαρρείς και θέλει να παίξει με τα νεύρα του ηχολήπτη; Ως αδαής, υποθέτω ότι οι τεχνικοί γνωρίζουν αυτήν την ιδιαιτερότητα ή θα έπρεπε να τη γνωρίζουν. Εικάζω, επίσης, ότι σήμερα θα υπάρξει κάποια εξήγηση από αρμόδια χείλη, ενδεχομένως και κάτι σαν «συγγνώμη».

Οι Βauhaus επέστρεψαν στη σκηνή για ένα ανόρεχτο encore, μας ευχαρίστησαν που γεμίσαμε την πλατεία («ήσασταν ωραίοι ακόμα και υπό αυτές τις γαμημένα φριχτές συνθήκες») αλλά το πρόβλημα παρέμεινε άλυτο και το "Telegram Sam" εξελίχθηκε σε παρωδία. Ο Murphy ξέρασε βρίζοντας την πρώτη στροφή του "Ziggy Stardust" και μας καληνύχτισε οριστικά και αμετάκλητα, βλαστημώντας τον ατυχή τεχνικό της σκηνής. To απόλυτο μίνιμουμ των 40 λεπτών, πέρα από το οποίο προβλέπονται ρήτρες, αποζημιώσεις κ.ο.κ., είχε μόλις συμπληρωθεί.

Ο κιθαρίστας Αsh αποτελείωσε εκών άκων τον ύμνο του Bowie τραγουδώντας όπως όπως και ο κακεντρεχής δίπλα μου ευχήθηκε να χαλάσει και το δικό του μικρόφωνο. Τα φώτα άναψαν και χιλιάδες κόσμος έκλαψε τα ωραία του λεφτά. Ένα πιο άγριο κοινό θα τα είχε κάνει ρημαδιό. Εμείς οι πράοι αποχωρήσαμε ησύχως, παρ' όλο που τα φάλτσα από το παραδιπλανό πλωτό σκυλάδικο δοκίμαζαν τα ήδη τεντωμένα νεύρα μας.

Ο Peter Μurphy είχε δίκιο να δυσανασχετεί, αλλά δεν βοήθησε καθόλου την κατάσταση με τη συμπεριφορά του. Όταν του δόθηκε εφεδρικό μικρόφωνο, εκείνος αρνήθηκε να το χρησιμοποιήσει. Είναι, άλλωστε, υπότροπος σε παρόμοιες συμπεριφορές. Θα μπορούσε, ίσως, να δείξει περισσότερη υπομονή και διαλλακτικότητα. Τα 45 χρόνια του στο κουρμπέτι και το τευτονικό μουστάκι δεν τον κάνουν απαραίτητα πριμαντόνα. Μπορεί να τραγουδάει τραγούδια του Bowie και του Iggy, αλλά δεν είναι ούτε Bowie ούτε Iggy. Ούτε φυσικά Nick Cave, για να μη ξεχνάμε το επόμενο μεγάλο ραντεβού του σκότους.

Το μοναδικό προικιό που αποκόμισα από τη συναυλία που περίμενα ανυπόμονα ήταν το αλλόκοτο βλέμμα του Murphy προς τον ουρανό στο "Bela Lugosi's Dead", το διπλό γοτθικό τζακπότ από τα νιάτα μου με τα "Double Dare", "In The Flat Field", ένα τατουάζ "SHE'S IN PARTIES" σε μία γυναικεία πλάτη μπροστά μου και τα αμέτρητα μπλουζάκια BAUHAUS από σχεδόν συνομηλίκους μου, αλλά και νεώτερους, στην πλατεία.

Πού ήταν όλοι αυτοί οι ορκισμένοι οπαδοί, τον καιρό που ο Murphy, o Ash, o David J και ο Kevin Haskins ήταν στα ντουζένια τους; Το επίσημο αφήγημα πλασάρει σήμερα τους Bauhaus ως «εμβληματικό συγκρότημα», αλλά σας διαβεβαιώ ότι το 1983 στο Σπόρτινγκ ήμασταν τρεις κι ο Βίτος, αυτοί, που χορέψαμε μαζί τους τον στοιχειωτικό χορό του Αγίου Βίτου. Το ίδιο και τον Δεκέμβρη του 2018, όταν έπαιξαν ολόκληρο το άλμπουμ "In The Flat Field" 40 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, στο παραπλεύρως Τάεκβοντο. [Ν.Π.]

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά