Nightstalker, Suicidal Angels, Lazy Man's Load @ Fuzz Club, 24/12/21

Η συναυλία την οποία διοργανώνει τα τελευταία χρόνια το ελληνικό Metal Hammer την παραμονή των Χριστουγέννων μας πρόσφερε και φέτος έναν συνδυασμό metal και rock που εκτεινόταν από stoner μέχρι και thrash. Παρ’ όλο που η πανδημία έχω καταλάβει ότι τρόμαξε κόσμο σε σημείο αποτροπής από την παρουσία στη συγκεκριμένη συναυλία, η προσέλευση σιγά-σιγά αυξανόταν και έφτασε τελικά όσο περνούσε η ώρα σε σημείο να γεμίσει το κάτω μέρος του Fuzz και να έχει και κάποιον κόσμο στον εξώστη. Από τη σχετική ασφάλεια του τελευταίου, παρακολουθήσαμε κι εμείς τα τρία συγκροτήματα που έπαιξαν.

Πρώτοι βγήκανε στη σκηνή οι Lazy Man's Load. Στη λίγο πάνω από μισή ώρα που είχαν στη διάθεσή τους μας παρουσίασαν σχεδόν ολόκηληρο τον (για λίγες ώρες ακόμα) φετινό τους δίσκο, "All Hat No Cattle". Το γκρουβάτο, βαρύ rock/metal τους το συνδύασαν με αρκετά καλή σκηνική παρουσία και στήσιμο. Αν έχετε δει κάποιο video τους, ήταν ντυμένοι και βαμμένοι σε παρόμοιο ύφος, υπηρετώντας ωραία το στυλ που έχουν επιλέξει. Οι αντιδράσεις του κοινού τους στο, μισογεμάτου ακόμα Fuzz, συμφωνούσαν. Για το τέλος άφησαν το πιο πρόσφατο single τους, το "Hot As A $2 Pistol", που είχε μάλλον και τη μεγαλύτερη αποδοχή, μαζί και με το "Gomorrah" λίγο νωρίτερα.

Οι Suicidal Angels έχουν πια επτά μεγάλες κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους, οπότε δικαίως θεωρούνται καθιερωμένοι στον χώρο τους, όντας πιθανότατα το πιο γνωστό ελληνικό thrash συγκρότημα. Από την προετοιμασία της σκηνής για την έλευσή τους φάνηκε ότι θα βλέπαμε κάτι πιο μεγαλεπήβολο, μιας και είχαμε ένα τεράστιο backdrop με το εξώφυλλο του "Years Of Aggression" να δεσπόζει, αλλά και δυο μικρότερες κατασκευές εκατέρωθεν των τυμπάνων. Με τη χρονοκαθυστέρηση με την οποία ζούμε εξαιτίας του καταραμένου ιού, αυτός παραμένει ο πιο πρόσφατος δίσκος τους, κι ας έχουν περάσει δυόμισι χρόνια από την κυκλοφορία του.

Από την αρχή του περίπου μονόωρου set τους, έγινε εμφανές ότι οι Suicidal Angels και αέρα έχουν επί σκηνής, και τραγούδια για να παρασύρουν το κοινό. Ειδικά στο δίδυμο "Endless War" και "Apokathilosis" αυτό έγινε ακόμα πιο έντονο. Παρεμπιπτόντως, εκτός από τον πολύ καλό ήχο, θα πρέπει να πούμε ότι στο καλό σκηνικό αποτέλεσμα καίρια συμβολή έχουν και τα πολύ ωραία φώτα του Fuzz. Στο δε τελευταίο κομμάτι, το "Capital Of War", είχαμε πραγματικό πόλεμο, μιας και στο wall of death που δημιουργήθηκε, με τις προτροπές βέβαια του τραγουδιστή Νίκου Μελισσουργού που έριχνε λάδι στη φωτιά, συμμετείχε μεγάλο μέρος του κοινού. Αρκούντως επιτυχημένη μεταλλική εμφάνιση, που πιστεύω να ευχαριστήθηκαν και οι ίδιοι. Για τους από κάτω είμαι σίγουρος.

«Καλά ρε, πάλι Στόκους πήγες να δεις;» θα μπορούσε να με ρωτήσει κάποιος φίλος. Ναι, πάλι. Η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως και παρ’ όλο που δεν χρειάζεται να μάθω πόσο καλοί είναι οι Nightstalker στις συναυλίες τους, ποτέ δεν έχω πρόβλημα να το φρεσκάρω. Έναν μήνα μετά την προηγούμενη φορά λοιπόν, ξεκινήσανε πάλι με το "Give Me", αλλά μετά είχαμε την πολύ ευπρόσδεκτη προσθήκη του "Brainmaker" από το έπος "Use". Τα του φωτισμού που περιέγραψα πιο πάνω ισχύσανε αυτούσια και για την εμφάνιση των Nightstalker, ενώ ο ήχος τους ήταν κλασσικά καθαρός και καλός.

Δε θα είναι καθόλου υπερβολικό να πω ότι «οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη». Το "Zombie Hour" είναι κομματάρα και ο Αργύρης μας έκανε ότι περπατάει σαν ζόμπι στη σκηνή. Μπορεί αυτή τη φορά να μην έπαιξαν το ...αυτοβιογραφικό "Line", όμως διατήρησαν στο setlist τους το εξίσου ...αυτοβιογραφικό "Forever Stoned". Στο "The Dog That No-One Wanted" έβγαλαν και γυναικεία φωνητικά στη σκηνή, για να λειάνουν λίγο αυτά του Αργύρη μας.

Η συναυλία παρέμεινε ένα διαρκές highlight, με το κλασσικό sing along στο "Dead Rock Commandos" μετά από τόσα χρόνια να γίνεται πια σχεδόν σωστά, με τον Τόλη να κεντάει στα leads του "Go Get Some", με το "Trigger Happy" να ξεσηκώνει τους παλιότερους οπαδούς και με το σπουδαίο "Great Hallucination" να κλείνει τρομερά το κανονικό set με τις χοντρές space τζούρες του. Το "Children Of The Sun" στο encore, με τη συνοδεία και πάλι των γυναικείων φωνητικών, ήταν αναπόφευκτο - δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ καλύτερος τρόπος να κλείσουν μια συναυλία τους από αυτό το κομμάτι. Πολύ αμφιβάλλω.

Εν τέλει το event φρονώ ότι στέφτηκε και πάλι με επιτυχία. Στο τέλος αρκετός κόσμος (οπαδοί, συντάκτες του περιοδικού, μέλη των συγκροτημάτων) παρέμεινε στον χώρο, συζήτησε, κοινωνικοποιήθηκε, ευχήθηκε. Δυστυχώς ένας από αυτούς δεν είναι πια μαζί μας. Λυπούμαστε πάρα πολύ για τον αδόκητο χαμό του Νίκου Ζαγγογιάννη, επί χρόνια συντάκτη του περιοδικού. Ήταν ένας από εμάς και «έφυγε» εντελώς αναπάντεχα και πολύ νωρίς, λίγες ημέρες μετά τη συγκεκριμένη γιορτή του Hammer.

Πολύ συχνά τα λόγια είναι δύσκολο να εκφράσουν τα πραγματικά συναισθήματα. Να αγαπάτε τους δικούς σας, να μη ντρέπεστε να τους το λέτε και να τους το δείχνετε, να ζείτε τις στιγμές σας όπως θέλετε κάθε μέρα. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρά μου. Ας ευχηθούμε για ένα καλύτερο 2022 όλοι μας.

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης