«A Buyer's Guide»: The Ocean
Οδηγός δισκογραφίας ανάμεσα στις πολυθεματικές φιλοσοφικές αφηγήσεις των Γερμανών post-metal πρωτοπόρων
Λίγα συγκροτήματα έχουν καταφέρει τη μουσική, θεματική και στιχουργική συνοχή που έχουν αγγίζει οι The Ocean. Πιο πολύ με τη μορφή της κολεκτίβας, παρά με αυτή του συγκροτήματος, οι The Ocean έδωσαν τη δική τους οπτική σε αυτό το μουσικό παρακλάδι που περήφανα έσπρωξαν παραπέρα και δημιούργησαν εντελώς δική τους σφραγίδα εντός του. Το post-metal, όπως και όλος ο κόσμος που άντλησε γνώσεις και επιρροή από τους στίχους τους, τους χρωστάει πολλά. Σύντομα οι The Ocean θα μας επισκεφθούν ξανά και όσοι έχουμε βιώσει στο παρελθόν τη συναυλιακή τους εμπειρία, μπορούμε να σας υποσχεθούμε μόνο μεγαλειώδη πράγματα κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους - από την ποικιλομορφία της μουσικής τους μέχρι τη σήμα κατατεθέν βουτιά από τον εξώστη.
Από τις καταλήψεις του Βερολίνου στις άκρες του γνωστού σύμπαντος και τα βάθη των φλοιών της γης, οι The Ocean τα έχουν ταξιδέψει όλα. Τους διέπει μια βαθιά αγάπη για την ανακάλυψη τόσο της ανθρώπινης γνώσης όσο και τη στήριξη της νέας μουσικής. Το πρώτο, το κάλυψαν σιγά σιγά με δισκους και κομμάτια που περνούν από όλες τις γεωλογικές περιόδους, από όλα τα επίπεδα του βυθού της θάλασσας, τα πιο απόκρυφα μέρη του πλανήτη αλλά και τα πονεμένα από το χριστιανισμό κομμάτια της δυτικοευρωπαϊκής φιλοσοφίας. Το δεύτερο, με τη δημιουργία της Pelagic Records που στήθηκε τόσο για να στηρίξει σχετικά αυτόνομα το δικό τους έργο μα σιγά σιγά γιγαντώθηκε σε μια εταιρία που στηρίζει ευρωπαϊκά συγκροτήματα του ευρύτερου πειραματικού metal χώρου. (Ε.Τ.)
Pelagial
(Metal Blade, 2013)
Όταν οι The Ocean μίλησαν επιτέλους για τον ωκεανό, γράφοντας έναν δίσκο- ορόσημο για τον ήχο και την καριέρα τους. Το οδοιπορικό στα βάθη της θάλασσας διαμέσου των ζωνών της, όπως περιγράφουν οι επιστημονικοί τίτλοι των κομματιών, είναι και ένα ταξίδι στην ανθρώπινη ψυχή, με το "Stalker" του Andrey Tarkovsky και τη φροϋδική θεωρία να δείχνουν το δρόμο. Συνθετικά, οι The Ocean εκκινούν από Mastodon progressive-ισμούς και πλησιάζουν ολοένα προς το sludge και το post metal των Neurosis και των Cult of Luna. Καθώς φτάνουμε σ' απύθμενα βάθη, τα κιθαριστικά leads και το πιάνο ανταλλάζουν μοτίβα με τα ρυθμικά, ενώ ο Loic Rosetti δίνει τον καλύτερό του εαυτό, σε ένα άλμπουμ που λόγω προβλημάτων υγείας συμμετείχε τελευταία στιγμή. Το ότι ακούγεται ως ενιαία σύνθεση, χωρίς διακοπές, εντείνει την αίσθηση ενός απέραντου υδάτινου κόσμου, όπου τίποτα δεν θα ανακόψει την κάθοδό σου. Χωρίς ούτε μία περιττή στιγμή, με ιδιοφυή μουσικά θέματα, και με τρικυμιώδη ένταση από την αρχή ως και τον οδοστρωτήρα του "Benthic", το "Pelagial" δεν έχει όμοιό του στη δισκογραφία των Γερμανών. (M.K.O.)
Precambrian
(Metal Blade, 2007)
Ένα μεγαλεπήβολο, διπλό άλμπουμ που δοκιμάζει τα όρια της μουσικής αλλά και της υπομονής. Μια υπομονή που επιβραβεύεται από τον πλούτο που κρύβουν τα περίπου ογδόντα λεπτά διάρκείας του. Χωρισμένο σε δύο ενότητες, το "Precambrian" ξεδιπλώνει κάθε πτυχή του ήχου της μπάντας, με το "Hadean/Archaean" να είναι ισοπεδωτικό με τη βαρύτητά του, ενώ το"Proterozoic" εξερευνεί την πιο προοδευτική, ατμοσφαιρική πλευρά τους. Η παρουσία της φιλαρμονικής ορχήστρας του Βερολίνου, χαρίζει μια κινηματογραφική όψη στο σύνολο. Το ταλέντο, η ορμή αλλά και η φαντασία των The Ocean θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε ένα και μόνο κομμάτι, το "Statherian". Όταν όμως σε ένα διπλό άλμπουμ δυσκολεύεσαι να προσπεράσεις οποιοδήποτε τραγούδι, αντιλαμβάνεσαι και το ότι αποτελεί μια κορυφαία δισκογραφική στιγμή για τη μπάντα. (Ν.Κ.)
Anthropocentric
(Metal Blade, 2010)
H συναισθηματική ισορροπία της έτερης κυκλοφορίας της ίδιας χρονιάς για τους The Ocean, "Heliocentric", δεν προετοιμάζει για τον αρκετά σκληρότερο αδερφό του "Anthropocentric". Αυτό συνεχίζει να έρχεται σε κόντρα με τα κακά που προξένησε ο χριστιανισμός στην ανθρώπινη διανόηση, κυρίως μέσω της ιδέας ότι η γη βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου και μετρά κάτι λίγες χιλιάδες χρόνια ζωής. Το λέει ρητά μάλιστα στο πρώτο ομώνυμο κομμάτι πως, "even in these days and age some people still believe, that earth is at the center of god's own universe". Σε τρία μέρη, που κυκλοφόρησαν και σε ξεχωριστό EP, ταξιδεύουμε στους «Αδελφούς Καραμάζοφ», όπου μια συζήτηση ενός άθεου και μιας μοναχής πάνω σε μια παραβολή του Ιησού και του Ιεροεξεταστή παίρνει παράτολμες φιλοσοφικές διαστάσεις. Το αποδεικνύουν άλλωστε κομμάτια τεραστίων διαστάσεων σαν τα "She Was The Universe" και "Heaven TV". Τολμώ να πω ότι το "Anthropocentric" και η ειλικρινής του φιλοσοφική κριτική μέσω σκληρών μουσικών προσεγγίσεων έστησε το επίκεντρο του σύγχρονου ήχου των The Ocean. (Ε.Τ.)
Phanerozoic II: Mesozoic / Cenozoic
(Metal Blade/Pelagic, 2020)
Ενώ οι περισσότεροι περιμέναμε το δεύτερο μέρος της Phanerozoic διλογίας να ηχεί πανομοιότυπα με το πρώτο- ηχογραφήθηκαν ταυτόχρονα εξάλλου – οι The Ocean μας επιφύλασσαν μια έκπληξη: το ίσως πλουσιότερο στιλιστικά άλμπουμ τους, μια δουλειά που εμπεριέχει όλη την ηχητική τους παλέτα, από το sludge και το καθαρό progressive ως τις νεόκοπες ηλεκτρονικές αναζητήσεις, οι οποίες αποδείχτηκαν τελικά ως προμήνυμα του μέλλοντος. Η ποιότητα του ουρλιάζει σε κάθε δευτερόλεπτο, η μεγαλύτερη γοητεία του "Phanerozoic II" όμως βρίσκεται στην φανταστική ροή της μουσικής, με τα ηχοχρώματα τοποθετημένα με τέτοιον τρόπο ώστε να αποδίδουν τις αλλαγές των γεωλογικών εποχών, καθώς η ζωή πάνω στον πλανήτη σταδιακά εμπλουτίζεται και τελικά θριαμβεύει. Ναι, ο Renkse είναι πάλι εδώ, αυτή είναι όμως μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ο δίσκος έχει μόνο άριστα τραγούδια κι αξίζει να θεωρείται ένα από τα πληρέστερα τους έργα. (A.Κ.)
Phanerozoic I: Palaeozoic
(Metal Blade/Pelagic, 2018)
Κάποιοι είμαστε της άποψης πως το πρώτο μέρος της Phanerozoic διλογίας, είναι κάτι παραπάνω από ένα "απλώς" απαραίτητο The Ocean άλμπουμ: σίγουρα θεωρούμε πως είναι ο δίσκος που τους ισχυροποιεί ως μάλλον προοδευτική παρά σαν post/sludge μπάντα. Είναι ο δίσκος που ο Loic Rossetti κάνει ένα μεγάλο άλμα σαν ερμηνευτής και ο δίσκος που τα πλήκτρα του Peter Voigtmann γίνονται πιο μεγαλειώδη και cinematic από ποτέ, αναβαθμίζοντας τον ρόλο τους μέσα στο περιβάλλον της μπάντας. Είναι ο δίσκος που μας έφερε τις πρώτες ανατριχίλες μιας The Ocean/Jonas Renkse σύμπραξης, κυρίως όμως είναι ο δίσκος που περιέχει αυτό που, κατά κοινή ομολογία, αποτελεί μάλλον το κορυφαίο τους τραγούδι: είτε αφορά το τέλος της ζωής πάνω στην γη είτε το τέλος μιας αγάπης - κατά κάποιον τρόπο είναι εξάλλου το ίδιο πράγμα - το "Permian: The Great Dying" είναι το απόλυτο τους έπος. Για όλους αυτούς τους λόγους, το "Phanerozoic I" είναι ένα έντονα δραματικό, κινηματογραφικό, τραχύ, εμπνευσμένο και, τελικά, άχαστο άλμπουμ. (Α.Κ.)
Heliocentric
(Metal Blade, 2010)
Από το έδαφος στα άστρα και τη φιλοσοφία, οι The Ocean προσπαθούν να βρουν μια μέθοδο για να επαναπροσδιορισουν τον εαυτό τους μετά το μνημειώδες "Precambrian". Αποκτούν έτσι τη δεύτερη σταθερά τους μετά τον Robin Staps. Τη φωνή του Loic Rosseti που κυριολεκτικά τους απογειώνει και χτίζει τη βάση για τον ήχο των The Ocean που αναγνωρίζουμε ως σήμερα. Το "Heliocentric" είναι ένα ταξίδι κατανόησης του αστρικού κόσμου, και πως καταλήξαμε να θεωρούμε τον ήλιο ως σταθερά του ηλιακού συστήματος και ότι η γη είναι ένα σώμα που κινείται γύρω του. H κατασκευή του εκάστοτε θεού στην εκάστοτε θρησκευτική κοσμολογία, που χώρισε τη θάλασσα από τη στεριά, δηλαδή το "Firmanent", ένα από τα καλύτερα και περισσότερο αναγνωρίσιμα κομμάτια των The Ocean, χωρίζει με τη σειρά του παρόν και μέλλον. Οι The Ocean δανείζονται από τους Friedrich Nietzsche και Charles Darwin για τα κομμάτια τους, "Metaphysics of The Hangmen" και "The Origin Of Species". Οι The Ocean δειλά βάζουν τα αστρικά θεμέλια που πακέτο με το λίγο ανώτερο "Anthropocentric" τους τοποθετούν στο επίκεντρο της προσοχής για το σύγχρονο metal ήχο. (Ε.Τ.)
Aeolian
(Metal Blade, 2006)
Δεν υπάρχει τίποτα το αέρινο δωπέρα, μόνο ανηλεές σφυροκόπημα με διαβαθμίσεις τεχνικής κατάρτισης. Το διδυμάκι του ντεμπούτου τους "Fluxion" μάζεψε όλο τον hardcore τσαμπουκά, και τον παρουσίασε στον κόσμο μέσα από οκτώ διαφορετικά λαρύγγια, ανάμεσα στα οποία και ο Nate Newton των Converge. Η επιθετικότητα του "Aeolian" είναι καταιγιστική, κι αποτελείται από ένα ανεξάντλητο οπλοστάσιο: τις κραυγές του πρώτου τους τραγουδιστή Meta, τα breakdowns, τα παιχνίδια με τις πολυρυθμίες, τη δυσαρμονία και τα τετραγωνισμένα, ογκώδη, και βασανιστικά riffs που χοροπηδούν μεταξύ hardcore, sludge, και prog – α, και κάτι ελληνορθόδοξες ψαλμωδίες, διότι ποιος μίλησε για ηχητικά όρια; Οι στιχουργικές τους ανησυχίες ακόμη δεν έχουν αρχίσει να αποκτούν τον πολυεπίπεδο χαρακτήρα που θα ακολουθήσει, κι αυτό δεν ήταν το μόνο σημείο στο οποίο θα βλέπαμε θεαματικές εξελίξεις στο μέλλον. Οι The Ocean της εποχής του "Aeolian" είναι μία πολύ καλή μπάντα που, κάτω από τις λάσπες και τα χορτάρια, κρύβει ένα εύφορο χώμα που θα χρειαστεί λίγο καιρό μέχρι να ανθίσει για τα καλά. (M.K.O.)
Fluxion
(Make My Day Records, 2004)
Πόσα στοιχεία θες για να βγει ο σπασίκλας από μέσα σου; Ήταν δίδυμο του "Aeolian", καθώς ο Staps ήθελε να κυκλοφορήσουν ως διπλό album. Εδώ μπήκαν τα ας πούμε πιο πειραματικά/προοδευτικά και μελωδικά κομμάτια. Στο επόμενο είχε περισσότερο καφρίλα! Πρακτικά είναι ο πρώτος τους δίσκος, αλλά ήρθε δεύτερο σαν κυκλοφορία μετά το "Fogdiver". Η αρχική έκδοση, στο χάρτινο digipack με το κοπάδι ψαριών στο εξώφυλλο κρατάει από την εποχή που το CD πούλαγε και χωρίς streaming - ήταν μια πραγματική μυσταγωγία να το ανοίξεις, να διαβάσεις του στίχους και να το ακούσεις ολόκληρο! Πράγματα που τώρα φαντάζουν ανούσια, έκαναν αυτό το δίσκο έναν από τους πιο άγουρα και ανώριμα αγαπημένους σε όλο τον κόσμο του ατμοσφαιρικού αλλά σκληρού sludge, όσο αφορά τις ευρωπαϊκές μπάντες. Η έκδοση της Pelagic λίγα χρόνια μετά έχει νέα ηχογράφηση φωνητικών. Είναι sludge, είναι post-metal, είναι πολύ hardcore. Ηχητικά και στυλιστικά συμπορεύεται με τις πρώτες κυκλοφορίες των Cult of Luna. Για μένα σηματοδοτεί την πρώιμη κορυφή της καριέρας τους που δυστυχώς δεν μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν ξανά. (Θ.Γ.)
Holocene
(Pelagic Records, 2023)
Γιατί επιλέξαμε αυτό για αυτή την ενότητα του οδηγού; Γιατί είναι πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα τους. Είναι πολύ λιγότερο βαρύ, με μεγάλα μινιμαλιστικά τμήματα που έχουν ένα μείγμα prog, post-rock ήχου. Γιατί ξενίζει. Γιατί είναι άλλη μια αλλαγή στην πορεία τους. Γιατί δεν έχει κορυφώσεις. Όπα. Μήπως δεν θέλει να έχει κορυφώσεις; Ναι. Κι όμως, δεν θέλει και δεν χρειάζεται. Έχει μια υπέροχη διάθεση και όσο λείπει το κρεσέντο και η εξύψωση σε αφήνει ή σε υποχρεώνει να παραμείνεις μαζί τους για ένα αστρικό ταξίδι ασύλληπτης ατμόσφαιρας. Μια διαφορετική οπτική δεν σημαίνει και αποτυχία. Το τελευταίο κεφάλαιο της γεωλογικής τετραλογίας είναι σίγουρα το λιγότερο επιθετικό μέρος του ταξιδιού, γιατί ακολουθεί μια πιο στοχαστική και ενδοσκοπική κατεύθυνση, κάτι που συμπίπτει οργανικά με έναν σκοτεινό, βαθύ αλλά απαλό ήχο, λιγότερο άμεσο, αλλά εξαιρετικά συναρπαστικό. Κάποιοι για τους παραπάνω λόγους, θα το βάλουν στην κορυφή των προτιμήσεων τους! (Θ.Γ.)
Phanerozoic Live
(Pelagic Records, 2021)
Ti live άλμπουμ μπορεί να είναι αυτό, χωρίς την παρουσία κοινού; Κι όμως, εν μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας, οι The Ocean αψηφώντας τον ζόφο των ημερών, παρουσιάζουν το "Phanerozoic" στην ολότητά του, σε δυο συναυλίες που μεταδόθηκαν ζωντανά διαδικτυακά. Δυο μέρη, με εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Το μεν πρώτο μέρος, σαν μια κανονική live εμφάνιση, με το πλήρες σκηνικό setup, το μεν δεύτερο σε μια πολύ πιο εσωστρεφή παρουσίαση, αλλά με μια ωμότητα που έχει τη γοητεία της. Το να κάνεις ένα τόσο περίπλοκο και πολύπλευρο μουσικό δημιούργημα να ακούγεται εφάμιλλο, αν όχι και καλύτερο από τη στουντιακή του εκδοχή, είναι και μια απόδειξη σπουδαιότητας. Στην περίπτωση του "Phanerozoic Live", η ενέργεια που πηγάζει από τη ζωντανή απόδοση και τη σύμπνοια των μουσικών που απαρτίζουν τη μπάντα, το κάνει να ξεχωρίζει από ένα κλινικό "live", και δεδομένης και της έλλειψης κοινού, αποτυπώνει και το πάθος των The Ocean με τρόπο υποδειγματικό. (Ν.Κ.)
A Compilation
1. "Firmanent" ("Heliocentric")
2. "Jurassic | Cretaceous" ("Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic")
3. "Killing The Flies" ("Aeolian")
4. "Bathypelagic II: The Wish In Dreams" ("Pelagial")
5. "Anthropocentric" ("Anthropocentric")
6. "Permian: The Great Dying" ("Phanerozoic I: Paleozoic")
7. "Statherian" ("Precambrian")
8. "Subboreal" ("Holocene")
9. "Dead On The Whole" ("Fluxion")
10. "Abyssopelagic I: Boundless Vasts" (Pelagial)
11. "Cambrian II: Eternal Recurrence" ("Phanerozoic I: Paleozoic")
12. "Miocene | Pliocene" ("Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic")
13. "She Was The Universe" ("Anthropocentric")
