The Rocking '10s: Οι σειρές της δεκαετίας

Δεκαπέντε αγαπημένες σειρές της περιόδου 2010-2019 (και ένα Twin Peaks)

Η περασμένη δεκαετία χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως χρυσή για την τηλεόραση. Πρέπει να ήταν τουλάχιστον η δεύτερη ή η τρίτη, για εκείνους που κρατάνε μέτρημα. Όσο κι αν θα θέλαμε να ρίξουμε το φταίξιμο σε μεγαλοστομίες ή την ίδια τη βιομηχανία, όσο κι αν η σωρεία κυκλοφοριών συχνά φαίνεται να χαμηλώνει επικίνδυνα το επίπεδο, υπάρχουν κάμποσα αντιπαραδείγματα. Ο κατάλογος δημιουργών και ηθοποιών που στράφηκαν στη μικρή οθόνη είναι τεράστιος. Το streaming άλλαξε τον κόσμο. Σε πολλές περιπτώσεις η λογική του μέσου βοήθησε δουλειές που πρακτικά θα ήταν αδύνατο να αποδοθούν στο πανί. Σε κάποιες, λιγότερες, οι άγραφοι κανόνες προσπεράστηκαν και το αποτέλεσμα ξέφυγε.

Ετοιμάζοντας το αφιέρωμα, η δύσκολη παραδοχή που κάναμε ήταν να μείνουμε αυστηρά στα πλαίσια της δεκαετίας, ήτοι να περιοριστούμε σε επιλογές που ξεκίνησαν και ολοκληρώθηκαν εντός 2010-2019. Είναι πανεύκολο να σκεφτεί κανείς σειρές που μεγαλούργησαν στο συγκεκριμένο διάστημα. Το ζητούμενο για εμάς δεν ήταν αυτό. Θέλαμε ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος. Για περιπτώσεις που συνεχίζουν τοποθετηθήκαμε ήδη. Προτάσεις που έριξαν αυλαία φέτος, και άλλες που έκαναν πρεμιέρα το 2009 ή νωρίτερα (βλ. "Bojack Horseman" και "Community" αντίστοιχα), απλώς ατύχησαν. Οι υπόλοιπες που ήταν εντός χρονικού πλαισίου αλλά δεν χώρεσαν, είναι πάρα πολλές για να αναφερθούν, έστω και τιμητικά.

Οι αυστηροί ίσως βρουν μικρά spoiler στη συνέχεια. Η σειρά παρουσίασης είναι αλφαβητική. Εκτός από την πρώτη θέση, που ιδανικά διαβάζεται συνοδεία ντόνατς και καφέ. Black as midnight on a moonless night, βεβαίως.

R!
"Twin Peaks: The Return"
(2017)​
Twin Peaks: The Return
Είναι σίγουρο ότι οι David Lynch και Mark Frost χασκογελάνε, ενώ ο κόσμος προσπαθεί να καταλάβει αν τούτο εδώ είναι μια αυτόνομη σειρά ή η τρίτη σεζόν της κλασικής - κάποιοι τη θεώρησαν ακόμα και ταινία. Και τί σημασία έχει άραγε; Το "Twin Peaks: The Return" υπήρξε αναμφίβολα ένα από τα σπουδαιότερα τηλεοπτικά γεγονότα της δεκαετίας και τίμησε επάξια τον μύθο του αρχικού brand. Με μια αισθητική που αναμιγνύει τη δεύτερη σεζόν, το "Fire Walk With Me" και το "Inland Empire", ο Lynch τολμάει να τραβάει στα άκρα τους πειραματισμούς του, περιπλέκει το οικείο με το παράλογο, διευρύνει ακόμα περισσότερο το αρχικό concept ενώ το πασπαλίζει με άκρατο σουρεαλισμό και, μέσα σε όλα αυτά, παραδίδει το πιο καμμένο κι αριστουργηματικό επεισόδιο στην ιστορία του κόσμου. Η οδύσσεια του Dale Cooper παίρνει βιβλικές διαστάσεις, ενώ τύποι σαν τους Nine Inch Nails και τον Eddie Vedder παίζουν ζωντανά τα βράδια, στο Roadhouse. Το Twin Peaks είναι ένα γιγάντιο μανιτάρι: απέρριψε το ή μάσα το χωρίς όρους.
1
"The Americans"
(2013-2018)​
The Americans
Αν συμφωνήσουμε πως το "The Sopranos" εγκαινίασε τη «χρυσή εποχή» της τηλεόρασης, τότε προφανώς και το "The Americans" αποτελεί τον τελευταίο μεγάλο σταθμό της. Συνδυάζοντας τέλεια το ανθρώπινο δράμα με την ψυχροπολεμική παράνοια της δεκαετίας του 1980, η σειρά κατάφερε, για έξι συνεχείς σεζόν, να ξεπερνάει συνέχεια τον εαυτό της χάρη στο έξυπνο σενάριο, τις σκηνοθετικές καινοτομίες, το προσεγμένο soundtrack και, φυσικά, τις σπουδαίες ερμηνείες των πρωταγωνιστών της. Επενδύοντας στους χαρακτήρες και στις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους και, σεβόμενο, πλήρως, τους κανόνες μιας καλής κατασκοπικής περιπέτειας, το "The Americans" μας χάρισε μερικές από τις κορυφαίες τηλεοπτικές στιγμές της προηγούμενης δεκαετίας και, δικαίως, έφτασε να θεωρείται σήμερα μια από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών.
2
"Black Sails"
(2014-2017)​
Black Sails
Καραϊβική, 18ος αιώνας, μαύρες σημαίες, ρούμι, βία, σεξ· όλα τα πειρατικά στοιχεία είναι παρόντα. Πριν βιαστείτε να απορρίψετε το "Black Sails", πάρτε μια ανάσα. Εδώ δεν υπάρχει Ντίσνεϋ ή οτιδήποτε ανάλαφρο. Η προσοχή με την οποία στήνονται, εξελίσσονται κι αλληλεπιδρούν οι χαρακτήρες φτύνει κατάμουτρα πολλές θεωρητικά σοβαρές δουλειές. Η παραγωγή αγγίζει τρομερά επίπεδα. Οι μουσικές του Bear McCreary μυρίζουν αλμύρα. Οι ερμηνείες ξεφεύγουν από τα όρια της μικρής οθόνης. O Captain Flint και ο Long John Silver, ο Rackham και η Anne Bonny, η Max και η Eleanor Guthrie, ο Vane και ο Blackbeard. Ελάχιστες σειρές έχουν καταφέρει να στηριχθούν σε τόσο εντυπωσιακό ensemble και να μην τα κάνουν μαντάρα, και ακόμα λιγότερες να βγάλουν τόσο ανεπιτήδευτη μαγκιά. Know this. We are many. They are a few. To face death is a choice. And they can't hang us all. Get on with it, motherfucker.
3
"Boardwalk Empire"
(2010-2014)​
Boardwalk Empire
Με τέτοιους συντελεστές ήταν λίγο δύσκολο να αποτύχει η σειρά. Όταν δηλαδή οι "Sopranos" του Terence Winter συνάντησαν το γκανγκστερικό σύμπαν του Scorsese. Ο τελευταίος ανέλαβε και τη σκηνοθεσία του πιλοτικού επεισοδίου με τις προσδοκίες να ανεβαίνουν στα ύψη. Έχοντας τον Steve Buscemi ως τον απόλυτο άρχοντα της Atlantic City εν μέσω της ποτοαπαγόρευσης, κάτι μεταξύ τοπικού διεφθαρμένου πολιτικού και γκάνγκστερ με ασυγκράτητες βλέψεις, το αλκοόλ είναι το απόλυτο φετίχ της σειράς. Αν δεν το ‘χεις δει, σκέψου κάτι σαν το "Peaky Blinders" με αμερικάνικο στυλ, αρκέσου όμως μόνο σ’ αυτό. Η κλίμακα όλων των δραστηριοτήτων είναι μεγαλύτερη, εδώ δεν υπάρχει Aunt Polly. Υπάρχει η Gillian Darmody και εξαιρετικοί δορυφορικοί χαρακτήρες που έχουν ένα κοινό: Την προσωπική τραγωδία. Αγαπημένος όλων εκείνος που υποδύεται ο Michael Shannon. Το "Gentleman please, this is not a good time" κουβαλάει όλη του την ψυχοσύνθεση.
4
"Broadchurch"
(2013-2017)​
Broadchurch
Αν νομίζεις ότι κατέχεις καλά το μοτίβο «έγκλημα στη μικρή πόλη - φρενίτιδα των media - κρυμμένα οικογενειακά μυστικά», σκέψου ξανά: το "Broadchurch" του Chris Chibnall είναι μία από τις πιο αληθοφανείς και ρεαλιστικές εκδοχές του και επιφυλάσσει στον θεατή μια πληθώρα πλούσιων συναισθημάτων. Η αρτιότατη αφήγηση στοχεύει ισόποσα στη μελέτη των ανθρώπινων τύπων και την ομαλή εξέλιξη της ιστορίας, χωρίς υπερβολές και ακροβασίες. Το αναμενόμενο δίδυμο των ντετέκτιβ είναι επίσης εκπληκτικό, με την αναντίρρητη ποιότητα της Olivia Coleman να κλέβει την παράσταση και τον David Tennant να ερμηνεύει έναν από τους πιο αξιολάτρευτους-αντιπαθέστατους χαρακτήρες ever. Η υποβλητική ροή και οι συναισθηματικές κορυφώσεις είναι τέτοιες που, στο τέλος, ίσως αισθανθείς ότι η παραθαλάσσια πόλη του Broadchurch είναι η γενέτειρα σου και οι κάτοικοι της, άνθρωποι που γνωρίζεις. Μια υπέροχη ιστορία σε τρεις σεζόν, που υπερβαίνει τα crime/drama στερεότυπα.
5
"Chernobyl"
(2019)​
Chernobyl
Το ότι έχει καρφωθεί η imdb βαθμολογία του στο 9,4 δεν είναι το απόλυτο επιχείρημα για το πόσο καλή μίνι σειρά είναι. Την τραγωδία του Chernobyl, πολλοί από εμάς την έμαθαν κάνοντας Πάσχα στο χωριό. Το 1986, η στόμα με στόμα πληροφόρηση ήταν πιο διαδεδομένη κι από το δελτίο των ειδήσεων και παρόλ’ αυτά, το μέγεθος της υπερβολής όλων όσων ακούσαμε τότε δεν μπορεί να συγκριθεί με την πραγματική καταστροφή. Η αναπαράσταση της αρχής του τέλους μέχρι και το τέλος της δια χειρός του δημιουργού των "Hangover II+III", είναι ανατριχιαστική. Οι φορές που το στομάχι σου δένεται κόμπος είναι δεδομένες, οι σκηνές μιλάνε από μόνες τους κι όμως, δεν επισκιάζουν πάντα τους πρωταγωνιστές. Ίσως και γι’ αυτό η σειρά παραμένει στην κορυφή. Το άλλο «ίσως» έχει να κάνει με την περιέργειά μας: Του να μάθουμε για τι είμαστε ικανοί.
6
"Daredevil"
(2015-2018)​
Daredevil
Τη δεκαετία που η Marvel κυριάρχησε στα box office, επιβάλλοντας μια νέα πραγματικότητα για τα blockbusters, το κινηματογραφικό σύμπαν, η, πιθανώς, ποιοτικότερη στιγμή της ήρθε στη μικρή οθόνη από ένα «φτωχό συγγενή». Βλέπετε, η Νέα Υόρκη, διαθέτει έναν ακόμη προστάτη, τον Matt Murdock. Όταν δεν αγορεύει στις δικαστικές αίθουσες, πρωταγωνιστεί σε επιβλητικά μονοπλάνα, μεταξύ πολλών αξιομνημόνευτων σκηνών, όπου, ως Daredevil, χαρίζει μερικές από τις καλύτερες σκηνές δράσης που έχουμε δει. Οι τρεις σεζόν του "Daredevil", που ποιοτικά επιβλήθηκε των Iron Fist, Luke Cage, Jessica Jones (όλων μαζί ως Defenders) και Punisher (θεωρώντας το ντεμπούτο του στην δεύτερη σεζόν ως την καλύτερη τηλεοπτική του στιγμή), χάρισαν comic ρεαλισμό, εξαίσιες ερμηνείες και έναν από τους καλύτερους Marvel adversaries, τον Wilson Fisk του Vincent D’Onofrio. Συνυπολογίζοντας τη χαρισματική χημεία των Charlie Cox και Deborah Ann Woll (Karen Page), η λογική που επιτάσσει η streaming βιομηχανία, αδίκησε τη σειρά, ανταμείβοντάς την με πρόωρο φινάλε.
7
"Fleabag"
(2016-2019)​
Fleabag
Αν δεν γνωρίζετε το όνομα της Phoebe Waller-Bridge, google it. Εδώ θα μιλήσουμε για το "Fleabag". Τη σειρά που απέδειξε πως όποιος μιλάει ακόμη για «αντρικές» και «θηλυκές» ματιές δημιουργών, ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Γιατί το σημαντικό είναι να ξέρεις να γράφεις. Και η Phoebe Waller-Bridge ξέρει να γράφει όσο ελάχιστοι εκεί έξω. Παίζοντας συνεχώς με τα όρια του δράματος και της κωμωδίας, σπάζοντας αβίαστα το φράγμα του τέταρτου τοίχου, και δημιουργώντας ρεαλιστικούς χαρακτήρες με την άνεση που οι κοινοί θνητοί πατάμε το κουμπί του ασανσέρ, η Waller-Bridge μας παρέδωσε ένα μηδενιστικό, μα τρυφερό, αριστούργημα που συγκλονίζει χάρη στην ωμή, αυτοσαρκαστική του ειλικρίνεια. Το "Fleabag" είναι μια προσωπική εξομολόγηση με την οποία μπορούμε όλοι με κάποιον τρόπο να ταυτιστούμε, είναι η τηλεόραση που θέλουμε για το μέλλον, είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης που δεν μας αξίζει μα, ευτυχώς, υπάρχει. Κι ευχαριστούμε από καρδιάς την Phoebe Waller-Bridge γι’ αυτό.
8
"Game Of Thrones"
(2011-2019)​
Game Of Thrones
Η επιτυχία της σειράς των Benioff και Weiss αποτιμάται στο παρακάτω. Αφού κατάφεραν να κερδίσουν και να κρατήσουν το ενδιαφέρον ενός θεατή με σχεδόν μηδενική προϋπηρεσία στο epic/fantasy, τους βγάζουμε το καπέλο. Προφανώς, αυτό οφείλεται στην εξαίρετη ποιότητα της σειράς. Σε αυτή συνέβαλαν τα μέγιστα τέσσερις σημαντικότατοι παράγοντες. Σενάριο - βασισμένο σε σειρά βιβλίων, την οποία σε κάποιο σημείο ξεπέρασε. Ηθοποιοί - εξαιρετικό μείγμα ανερχόμενων, αλλά και πιο θεατρικών ερμηνευτών. Εικόνα - μαγευτικά τοπία που ανέδειξαν τα μέρη όπου γυρίστηκαν. Μουσική - πέρα από το θέμα, ακούστηκαν ανατριχιαστικά κομμάτια, όπως τα "Rains Of Castamere" και "Jenny Of Oldstones". Είναι αλήθεια ότι παραλίγο να μας χάσει νωρίς, όταν ο όποιος ρεαλισμός έκανε φτερά. Ωστόσο, η σφαιρική ανάπτυξη των χαρακτήρων και κυρίως η, δίχως δεύτερη σκέψη, θυσία τους για χάρη της εξέλιξης της ιστορίας μας κράτησαν, ευτυχώς. Στις 8 σεζόν που κράτησε, σπάνια, απογοήτευσε, αφού ακόμα και το αμφιλεγόμενο - για πολλούς - τέλος, μόνο αδιάφορο δεν το λες.
9
"Good Omens"
(2019)​
Good Omens
Πώς μεταφέρεις σε έξι μόνο επεισόδια, ένα τέτοιο βιβλίο; Πώς μεταδίδεις τη χαρακτηριστική χιουμοριστική διάθεση και εικονοπλασία των Pratchett και Gaiman; Αρχικά, ευτυχώς που ο δεύτερος διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην επιμέλεια αυτής της μίνι σειράς. Κατά δεύτερον, αναδεικνύεις ένα ντουέτο, του οποίου η χημεία, σχεδόν αγγίζει αυτή των χαρακτήρων που ενσαρκώνουν, όπως παρουσιάστηκαν στο χαρτί. Οι Tennant (Crowley) και Sheen (Aziraphale) κλέβουν την παράσταση σε μια τηλεοπτική μεταφορά, της οποίας οι ρυθμοί, οι μουσικές, το κλίμα, το μοντάζ, την καθιστούν αξιομνημόνευτη. Ο σεβασμός του πρωτότυπου υλικού, που αποπνέει κάθε καρέ του "Good Omens", του επιτρέπει να κερδίσει τις καρδιές και των πιο διστακτικών οπαδών του έργου των Pratchett/Gaiman. Η τηλεοπτική απεικόνιση της προσπάθειας ενός δαίμονα και ενός αγγέλου να σώσουν τους ανθρώπους από την επικείμενη Αποκάλυψη και τον ερχομό ενός 11χρονου Αντίχριστου, λειτουργεί ως παράδειγμα, σε μια εποχή που η επιπολαιότητα στον συγκεκριμένο τομέα (τηλεοπτικών/κινηματογραφικών μεταφορών) ζει και βασιλεύει.
10
"Hannibal"
(2013-2015)​​
Hannibal
Νομίζαμε ότι ξέραμε το story, την έξω από κάθε λογική συνεργασία ανάμεσα σε έναν FBI profiler και τον ιδιοφυή ψυχίατρο-κανίβαλο Hannibal Lecter. Νομίζαμε επίσης ότι ο Anthony Hopkins ως αρχετυπικός Hannibal θα ήταν αξεπέραστος. Όλη αυτή η σιγουριά μας, ήταν όμως που έκανε την τηλεοπτική version του Brian Fuller τόσο περισσότερα απ' όσα θα μπορούσε κανείς να ελπίσει, παγιδεύοντας μας σε έναν ατέρμονο και παραισθησιογόνο χορό. Οι Dancy και Mikkelsen συγκροτούν ένα εκπληκτικό δίδυμο και μας παρασέρνουν σε αδιέξοδα mind games, στα πιο σκοτεινά λαγούμια της ψυχής και στις πιο ποιητικές σεκάνς του εγκλήματος. Οι δύο πρώτες σεζόν είναι αριστουργηματικές. Κι ενώ η τρίτη φάνηκε σε πολλούς ότι χάνεται μέσα στις φιλοσοφικές της αναζητήσεις, όλα κατέληξαν σε ένα από τα πιο έντονα φινάλε που είδαμε τα πρόσφατα χρόνια στη μικρή οθόνη. Το "Hannibal" είναι τόσο καλό που ακόμα και η ειδική αναφορά στην υπέρτατη μορφή του Mads Mikkelsen μοιάζει περιττή.
11
"House Of Cards"
(2013-2018)​
House Of Cards
Το πολιτικό θρίλερ του Beau Willimon βασίστηκε στη μίνι σειρά του BBC, η οποία με τη σειρά της εμπνεύστηκε από το ομώνυμο βιβλίο του Michael Dobbs. Εξιστορεί την πορεία του Francis Underwood από μέλος του Κογκρέσου προς την Προεδρία των Η.Π.Α. μέσα από μια σειρά δολοπλοκιών, εκβιασμών, πολιτικών - και μη - παιχνιδιών. Στην εξέλιξη αυτής αναπτύσσονται και σχέσεις εξάρτησης του Francis, με βασικότερες αυτές με τη γυναίκα του, Claire, αλλά και τον πιστό του ακόλουθο και άνθρωπο για όλες τις δουλειές, Doug Stamper. Ένα από τα ξεχωριστά στοιχεία της σειράς είναι το «σπάσιμο» του τέταρτου τοίχου, οι στιγμές που ο Spacey απευθύνεται στο κοινό είναι από τις κορυφαίες. Το μεγαλύτερο όπλο, ωστόσο, του "House Of Cards" είναι οι ηθοποιοί του. Οι ερμηνείες των Spacey, Wright, Kelly και Ali κατά κύριο λόγο είναι απολαυστικές. Ακόμα και όταν ο πρώτος εκδιώχθηκε από τη σειρά στην τελευταία της σεζόν, αυτή κρατήθηκε «ζωντανή» από τους υπόλοιπους.
12
"The Leftovers"
(2014-2017)​
The Leftovers
Αυτό που ξεκίνησε ως ένα "Lost" που, όμως, σέβεται τον θεατή, κατέληξε σε ένα υψηλών προδιαγραφών υπαρξιακό δράμα που όμοιο του δεν είχαμε συναντήσει στην ιστορία της τηλεόρασης. Η ανεξήγητη εξαφάνιση του 2% του παγκόσμιου πληθυσμού ήταν απλά μια αφορμή για να μπορέσει ο Damon Lindelof να μιλήσει για τη διαχείριση της απώλειας. Ακόμη περισσότερο όμως, το "The Leftovers" αποτελεί ένα απολαυστικό ψυχογράφημα μιας, απαλλαγμένης από το "Αμερικάνικο Όνειρο", αμερικανικής κοινωνίας που αβίαστα πλέον αφήνεται να βουλιάξει στην παράνοια. Δεν μας νοιάζει τι συνέβη. Το μόνο που έχει σημασία είναι τι συνέβη σε αυτούς τους χαρακτήρες και πως οι ίδιοι βίωσαν το τέλος του δικού τους κόσμου. Το σημαντικότερο όμως επίτευγμα της σειράς είναι πως μας υπενθύμισε πως, όταν η αναζήτηση του νοήματος της ζωής δείχνει να είναι μια μάταια υπόθεση, μπορούμε πάντα να στραφούμε ο ένας στον άλλο για να μοιραστούμε το ψυχολογικό μας βάρος ώστε να συνεχίσουμε να προχωράμε.
13
"Mr. Robot"
(2015-2019)
Mr. Robot
Hello friend. Δεν είναι η πρώτη φορά που αποθεώνεται το δημιούργημα του Sam Esmail από ετούτες τις σελίδες, και πιθανότατα δεν θα είναι η τελευταία. Η ιστορία του Elliot, της Darlene και της F-Society είναι μια από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που δείχνουν ότι υπάρχει ακόμα φως στην άκρη του τηλεοπτικού τούνελ. Όχι, δεν έχουν ειπωθεί τα πάντα. Ναι, υπάρχουν ακόμα κατευθύνσεις που μπορεί να τραβηχτεί το μέσο και να δώσει κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Τέσσερις υπέροχες σαιζόν, η κάθε μία εξίσου απαιτητική με την προηγούμενη. Ο τρόπος που ξεδιπλώνεται η πλοκή δεν αφήνει περιθώρια για χαμόγελα ή χαλαρότητα. Η τεχνολογία, που σε πρώτη ανάγνωση βρίσκεται στο επίκεντρο, χρησιμοποιείται πανέξυπνα ως σύνδεσμος. Οι μικροί φόροι τιμής είναι απολαυστικοί. Η σκηνοθεσία σε πιάνει από τον λαιμό στο πρώτο επεισόδιο και δεν σε αφήνει μέχρι το τελευταίο. Ένα αντισυμβατικό αριστούργημα που αξίζει κάθε δευτερόλεπτο προσοχής.
14
"Penny Dreadful"
(2014-2016)​
Penny Dreadful
Βικτωριανή Αγγλία, γοτθικός ρομαντισμός, μεταφυσικός τρόμος. Το σκηνικό του "Penny Dreadful" ήταν ιδανικό για όσους αναζητούσαν εικονοπλασία αυτού του είδους, πριν ακόμη μάλιστα, εδραιωθούν οι παραγωγές αυτού του ιδιώματος, που τη δεκαετία που μας πέρασε ανέκτησε λίγη από τη διαχρονική του αίγλη. Οι Timothy Dalton (Sir Malcolm Murray) και Eva Green (Vanessa Ives), χάρισαν αβίαστα μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες τους, με αυτή της Green, να θέτει σοβαρή υποψηφιότητα ως μια από τις πιο παραγνωρισμένες της δεκαετίας. Παρά το γεγονός πως η σειρά, έπειτα από την πρώτη σεζόν, βασίστηκε περισσότερο σε φθηνά horror κλισέ, κάτι ευπρόσδεκτο, ξαναδείτε τον τίτλο, εν τέλει κατάφερε κάτι που το κοινό είχε ανάγκη αλλά δεν ήξερε πώς να το ζητήσει. Μας προσέφερε μια εξαίσια μυθοπλασία λογοτεχνικών προσωπικοτήτων, βαθιά επηρεασμένη από το "League Of Extraordinary Gentlemen" (το comic), και ας μην το παραδέχεται. Παρά το άδοξο, ίσως και πρόωρο τέλος της, δημιούργησε απλόχερα σοβαρή δραματουργία σε καλαίσθητο περίβλημα.
15
"Person Of Interest"
(2011-2016)​
Person Of Interest
Ένας εκατομμυριούχος, ιδιοφυΐα στους υπολογιστές. Ένας πρώην πράκτορας της CIA. Ένα μυστικό σύστημα που κατασκοπεύει κάθε ώρα, κάθε μέρα. Μια Μηχανή που σχεδιάστηκε για να εντοπίζει τρομοκρατικές ενέργειες, αλλά βλέπει τα πάντα. Βίαια εγκλήματα όπου εμπλέκονται συνηθισμένοι άνθρωποι. Άνθρωποι τους οποίους η κυβέρνηση θεωρεί άνευ σημασίας. Η βασική ιδέα μοιάζει απλή, στα όρια της επιστημονικής φαντασίας, με μια αμερικανική εσάνς. Αυτό που έκανε τη σειρά του Jonathan Nolan να ξεχωρίσει δεν ήταν τα εντυπωσιακά ονόματα, ούτε εξωφρενικό budget. Δεν είχε τον αέρα μίας τεράστιας, φανταχτερής παραγωγής. Δεν είχε τη σοβαροφάνεια που έχει κατακλύσει κάθε μέσο τα τελευταία πολλά χρόνια. Ήταν μία απολύτως τηλεοπτική σειρά. Η αλλαγή από το αρχικό περίπου-procedural ύφος στο ολοκληρωτικό-χάος που ακολούθησε έστειλε αδιάβαστους κάμποσους executives κι ακόμα περισσότερους άνιωθους τηλεθεατές. Ο Harold, ο Reese, η Root, η Shaw, και ο Bear δεν ήταν οι ήρωες που μας άξιζαν, αλλά εκείνοι που χρειαζόμασταν.
  • SHARE
  • TWEET