In Orbit Festival (Puta Volcano, The Steams, The Big Nose Attack, Vagina Lips) @ Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, 30/05/21

«Είμαι συναυλία.» Πάει πολύς καιρός από τότε που αυτές οι δύο λέξεις έμοιαζαν φυσιολογικές. Τα ζωντανά event, δεδομένης της γενικότερης κατάστασης, μοιάζουν και είναι είδος πολυτελείας. Από την άλλη, με καλή θέληση, τον πάντα απαραίτητο σεβασμό, και κατάλληλη οργάνωση τίποτα δεν είναι αδύνατον. Το ΚΠΙΣΝ είχε θέσει στέρεες βάσεις για τις μουσικές βραδιές στον Θόλο του από πέρσι. Η ανακοίνωση μιας ημέρας αμιγώς προσανατολισμένη στον σκληρό ήχο στα πλαίσια του In Orbit Festival έμοιασε με μικρό δώρο από το πουθενά. Η εξάντληση του περιορισμένου αριθμού εισιτηρίων μέσα σε λίγες ώρες ήρθε με συνοπτικές.

Κι αν κοιτώντας τα ονόματα του line-up το μυαλό πήγε αυτόματα σε δυνατό ήλιο και υψηλές θερμοκρασίες, το σύμπαν είχε διαφορετικά σχέδια. Η βροχή που ξεκίνησε το απόγευμα είχε ως αποτέλεσμα ο Δημήτρης Πολιούδης να ανέβει στη σκηνή ένα τέταρτο μετά τις 20:00, που ήταν η καθορισμένη ώρα έναρξης. Με νωπές τις μνήμες του "Outsider Forever" και την πεταλιέρα τέρμα μπροστά, ο ιθύνων νους των Vagina Lips ξεκίνησε δυνατά. Τα προηχογραφημένα ρυθμικά δεν θα χαλούσαν αν έμεναν ένα σκαλί χαμηλότερα. Σε κάθε περίπτωση, ξεσπάσματα σαν του "Sometimes When You Lose You Actually Win" ήταν εκεί για να βάλουν τις πρώτες δόσεις ηλεκτρισμού.

Ένα σκάρτο πεντάλεπτο αργότερα, πριν τα αυτιά προσαρμοστούν στα δεδομένα του live, το διάλειμμα έλαβε τέλος. Το διασημότερο ροκ ντουέτο από το Μπραχάμι, γνωστό και ως The Big Nose Attack, παρουσιάστηκε συνοδεία μπάσου και κρουστών για επιπλέον τσαχπινιά. Όσοι τους είχαν δει ενάμιση χρόνο πριν (ή πολύ περισσότερο, ποιος μπορεί να πει με σιγουριά πλέον) στο Γκάζι ξέρουν προς τα πού κινήθηκε η κατάσταση. Για τους υπόλοιπους αρκεί να σημειωθεί ότι το σχήμα, χωρίς να πάει πίσω δισκογραφικά, στο σανίδι μπορεί να κερδίσει ανεξαρτήτως συνθηκών.

Το μπάσιμο με "Special Sauce Called Love" έφτανε για να μοιράσει χαμόγελα κάτω από τις μάσκες. Το γύρισμα σε Sabbath έσκασε σχεδόν προκλητικά μπροστά στο καθήμενο κοινό. Το "Left Alone" με σόλο μπάσο που ακολούθησε, συνέχισε το ανοδικό σερί που δεν θα σταματούσε μέχρι τον τελικό χαιρετισμό με το κρυμμένο μήνυμα αγάπης πίσω από την κιθάρα του Boogieman. Ευθύ rock 'n' roll, φτιαγμένο από ανθρώπους με γούστο και μεράκι. Μία τυπική μέρα στο γραφείο για κείνους, ένα σετ με αρκετές μελωδίες και grooves για να στείλει αδιάβαστο κάθε ανυποψίαστο.

Με τον ήλιο να έχει πέσει, αλλά το κλίμα να έχει ζεσταθεί, έφτασε η ώρα για The Steams. Ασορτί μαύρες φόρμες εργασίας, χαμόγελα, ενέργεια, ψυχεδελικά χρώματα. Το σετ του κουαρτέτου τα είχε όλα και κάτι παραπάνω. Αν σε αυτό το κάτι χώρεσε και η κάπως πιο τσιτωμένη ένταση, το κακό είναι αμελητέο. Η όρεξη και το υλικό του "Wild Ferment" δεν άφηναν χώρο για παράπονα ή/και μετριοπάθειες. Ίσως είχε να κάνει με τον συσσωρευμένο ενθουσιασμό από την κλεισούρα. Ίσως με την όλη θετική ενέργεια στον χώρο. Ή ίσως να ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες.

Το αποτέλεσμα, όπως και να έχει, ήταν ένα εκρηκτικό μισάωρο. Σε βαθμό που πριν καλά-καλά ολοκληρωθούν δύο κομμάτια, ο νεοφερμένος Νικόλας Μαμάσης είχε ξεχαρβαλώσει το drum kit του. Όχι ότι υπήρχε περίπτωση κάτι τέτοιο να κόψει την ορμή της εμφάνισης. Οι έντονοι ρυθμοί και οι κιθάρες κρατούσαν τα ηνία, ενώ τα φωνητικά έδεναν ιδανικά το πακέτο. Φήμες λένε ότι όσοι έκλεισαν για λίγο τα μάτια τους στην κορύφωση του "The Harvest", βρέθηκαν στιγμιαία ένα χιλιόμετρο παρακάτω και δύο καλοκαίρια πίσω, πριν επιστρέψουν βίαια στο παρόν.

Χωρίς καθυστερήσεις ή περιττά ροκσταριλίκια, οι Puta Volcano πήραν τις θέσεις τους και τα πρώτα αρπίσματα του "Infinity" ξεχύθηκαν από τα ηχεία. Οι δείκτες στους ενισχυτές συνέχισαν να δείχνουν στο έντεκα, το πρώτο break έσβησε κάθε ανησυχία και το μικρόφωνο παρέμεινε σε κάτι παραπάνω από ικανοποιητική απόσταση για να ανασαίνει. Ανάμεσα στα εγχώρια σάουντρακ της αποκάλυψης πανδημίας, το "Amma" αναμφισβήτητα κέρδισε μια εξέχουσα θέση και οι φωνές σε περάσματα όπως των "Entropica" και "Venus Lullaby" ακούστηκαν ως απόδειξη.

Ανάμεσα στο ευθύ στήσιμο των συνθέσεων, τις σκονισμένες ατμόσφαιρες και τις ταιριαστές γραμμές, το συγκρότημα έχει φτιάξει ένα ύφος που μπορεί να μην ανακαλύπτει καμία αμερική, αλλά βγάζει προσωπικότητα και ουσία. Το ότι γράφουν πραγματικά πιασάρικα κομμάτια είναι κάθε άλλο παρά αυτονόητο ή εύκολο. Το ότι έχουν τη δυνατότητα και το θράσος ώστε να αφήνουν εκτός ολόκληρο "The Sun", παρομοίως. Το ότι μένουν πιστοί στο ορθόδοξο φωνή-κιθάρα-μπάσο-ντραμς πακέτο και αποδίδουν τόσο δυνατά επί σκηνής, επίσης.

Με προσεκτικά βήματα, η τετράδα έχει καταφέρει να κινείται σταθερά προς τα εμπρός, κρατώντας το ενδιαφέρον σε έναν χώρο που αυτός δεν είναι ακριβώς ο κανόνας. Από τα κοψίματα του "Dune", στην ειλικρινή παύση με τους πρώτους στίχους του "Zeroth Law" κι από εκεί στο μεγαλειώδες κλείσιμο του "Kassandra's Gift", τα πενήντα λεπτά του σετ έκλεισαν τη βραδιά με ζεστασιά και γούστα. Και ακριβώς όπως νωρίτερα, αρκούσε να γύρεις το βλέμμα, ή να επικεντρωθείς στα πορτοκαλί φώτα, για να ταξιδέψεις στο τελευταίο καλοκαίρι που είδαμε φεστιβάλ. Μέχρι το επόμενο.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη